Project Morbid || Speeltopic || 1 - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

29 maart 2014 - 20:49

Tolstoy 7628

Wereldoorlog IV ligt achter ons. De wereld is één grote puinhoop; corrupte regering, verwoeste steden, bijna geen vegetatie meer door de biowapens en alles wat nog maar naar verzet ruikt, wordt met harde hand in de kiem gesmoord. Het leven is hard, voor iedereen. Wat heb je aan geld als je er geen eten is om te kopen? Kleine organisaties bestaan maar ze zijn niet met velen. Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden. Het project bestaat al jaren en bevindt zich volledig onder de radar dankzij hoofdtrainster Valerie en haar rechterhand, die enkel bekend staat als "de technicus". Dit jaar gaat fase drie in. Fase drie is de belangrijkste fase van het project; hierin worden de jongeren overgebracht.

Trainers en hoofdtrainer
Tolstoy - Valerie Savarin [1,9] - Levende leugendetector
Paracosm - Noel "No" Cadence Hamish [1,3] - Metaal
Haunter - Andrew Nightingale [1,8] - Pijn
Magnus - Gabriel "Gabe" Fabio Gamini [1,13] - zelfhelend
Cashby - Mickey Tyron Donovan - dokter [1,12] - zand

'Spion' Delish - Alvaro Garcia - [1,10] - multiplicatie
Vrij personage - (Aleksandr Andreyevich Potemkin-Tavricheski) "De Technicus" [1,9]

Jongeren.

JamesPotter - Maureo Pepe Riveros - Teleportatie [1,1]
ZaIa - Isabella ''Bella, Bells'' Marie Swan. - Snelheid [1,1]
Ninuturu - Ryan Wing - Elektriciteit [1,2]
xxjiggerxx - Melody Kapel - Helende krachten [1,2]
Jafar - Lilliam Sophia O’Dair - Snelheid van de moleculen beïnvloeden [1,2]
Jafar - Daelan Jeremiah Galloway - Psychometrie [1,2]
Nageki - Rin Takashita - Telekinese [1,3]
Delish - Jess(ica) Alexis Lane - Helende krachten [1,4]
Hiraeth - Lilith [Ghost, Night monster] Ophelia Blackthorn.- Duisternis [1,5]
Curuxa - Fria Yune Meadow Jones - Ijs [1,7]
Dauntlessone - Sebastian (Bastian) Oliver Brinston - Gedaanteverwisseling [1,8]

Start: De jongeren komen allemaal apart aan op het eiland. De omgeving is groen, vol tropische planten met een strand, kliffen en een bos. Dit is iets nieuw voor hen sinds de meeste mensen amper bekend zijn met één plant, laat staan met een eiland vol planten. In het midden van het eiland staat een hypermodern wit gebouw met veel ramen. Het is vier verdiepingen hoog. De jongeren worden verwelkomt door een streng uitziende, lange man. "De Technicus".

"Welkom in Het Project. Ik ben De Technicus. Dit gebouw zal de komende maanden jullie nieuwe thuis zijn. De bovenste twee verdiepingen zijn niet toegankelijk voor jullie. Probeer er dan ook niet te geraken, het is onmogelijk. Gelijkvloers: trainingszalen, eetzaal, keuken, wapendepot en lab. Enkel de eetzaal is vrij bereikbaar. Trainingszalen zijn enkel te betreden met toestemming van een trainer. Wees niet bang om die te vragen. De eerste verdieping zijn de slaapzalen. Linkervleugel meisjes, rechtervleugel jongens. Iedereen heeft een aparte kamer met badkamer die aangepast is naar jullie eigen smaak. En om jullie nieuwsgierigheid te bevredigen; derde verdieping zijn de vertrekken van de trainers, bovenste verdiep is research en het kantoor van onze oprichtster. Mevrouw Valerie Savarin." Hij stopte even om te glimlachen. "Ga en zoek jullie kamers, fris jullie op. Om zeven uur wordt het eten geserveerd. Wees stipt."

Met die woorden deed de man een grote stap opzij waardoor de deuren achter hem automatisch open gleden. Nog voor iemand een vraag kon stellen of iets anders kon zeggen, was hij verdwenen.

Trainingsgroepen

Noel C. Hamish

Maureo Pepe Riveros
Lilith Ophelia Blackthorn
Daelan Jeremiah Galloway
Rin Takashita
Jess(ica) Alexis Lane
Alvaro Garcia

Gabriel F. Gamini

Isabella Marie Swan
Ryan Wing
Lilliam Sophia O’Dair
Melody Kapel
Sebastian Oliver Brinston
Fria Yune Meadow Jones

[ bericht aangepast op 17 mei 2014 - 22:29 ]
Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

4 mei 2014 - 21:23

Cashby 599

Mickey Donovan|| Arts

Het was niet zijn bedoeling geweest om te storen. Ok, eigenlijk wel, maar hij had niet verwacht dat het meisje echt met iets bezig was. Mickey had eerder gedacht dat ze in slaap gevallen was of iets dergelijks, maar het geluid van iets dat dichtgeklapt werd, maakte duidelijk dat hij niet echt gewenst was. De stilte die na zijn woorden volgde, zorgde ervoor dat de glimlach langzaam van zijn gezicht afdroop en plaats maakte voor een iets neutralere uitdrukking. De man had nooit echt tegen stiltes gekund, begon zich op die momenten altijd erg ongemakkelijk te voelen. Het was net alsof hij iets verkeerd gezegd had, woorden die hij niet kon terugnemen. Toen ze dan toch eindelijk haar mond opentrok, werd hij alleen nog maar meer van zijn stuk gebracht. Hij opende zijn mond om deze na een paar seconden terug te sluiten en zijn blik op zijn schoenen te richten. Het gebeurde niet vaak dat iemand het lukte om hem met zijn mond vol tanden te laten staan. Mickey was meestal best spontaan, wist altijd wel iets te zeggen als hij vond dat hij iets moest terug zeggen. Alleen deze keer stond hij werkelijk met zijn mond vol tanden. Het duurde even voordat hij zijn blik terug oprichtte en zijn hoofd een klein stukje kantelde terwijl hij haar aankeek. “Ik geef erom, er is niemand die tussen mij en mijn eten komt.” Het was als grapje bedoelt, maar nu hij het zo uitsprak klonk het ineens een heel stuk minder grappig dan het in zijn hoofd geweest was. “Ok, vergeet die maar.” Hij schraapte zijn keel even om zich daarna terug comfortabel tegen de muur te zetten. Er waren al een heleboel mensen die gezegd hadden dat hij moest stoppen met van die stomme opmerkingen te maken, zeker als hij aan het werk was. Ondanks die goede raad was hij nooit gestopt met praten, gewoon omdat hij het niet kon. Mickey kon niet tegen stiltes, voelde zich op zo’n momenten altijd vreselijk ongemakkelijk zoals daarnet wel gebleken was.
“Ik ben arts,” antwoordde hij op de opmerking die ze maakte. Hij kon het gewoon niet laten om te reageren, die ene keer dat er echt iets zinnigs uit zijn mond kon komen. “Ik heb aan het front gewerkt en het gebeurde vaak dat het leven van soldaten in mijn handen lag en het lag aan mij of familieleden nog terug zouden zien of niet, dus ja, dat beangstigde me.” Dat was meer informatie dan ze waarschijnlijk nodig had. Een gewone ja of nee zou genoeg geweest zijn, maar hij moest er gewoon iets aan kunnen toevoegen. Een kort antwoord was voor hem niet goed genoeg en dat zou het ook nooit worden. De vraag die ze na de eerste gesteld had, was er echter eentje waar hij langer over moest nadenken. Er zouden genoeg dokters zijn die direct zouden zeggen dat ze zoiets nog nooit gedaan hadden om hun vel te redden en het speet hem voor zijn collega’s, maar meestal was het gelogen. Volgens hem had iedere dokter al wel iemand laten ‘inslapen’. Meestal omdat die persoon het niet meer aankon en smeekte om een einde aan zijn leven. Meestal moesten er dan wel papieren en dergelijke worden ingevuld en moesten een heleboel mensen ermee akkoord gaan, maar soms gebeurde het dat iemand al het papierwerk achterwege hield.

“Ja.” was het antwoord dat hij gaf terwijl hij zich van de muur afduwde. Hij was niet van plan om te liegen, zelfs niet voor zijn eigen bestwil. “Er was een man, een heel stuk jonger dan ik nu ben, wiens benen er waren afgeblazen door een mijn. We hadden niet de juiste middel tot onze beschikking om het bloeden te stoppen en hij leed extreem veel pijn. Ik had hem iets gegeven waardoor hij binnen een halfuur de pijp uit was. Hij zou sowieso zijn doodgebloed en ik wilde gewoon dat hij niet meer hoefde te lijden. lk ben daar bijna voor ontslagen, maar mijn supervisors zagen zelf ook in dat hij toch was doodgegaan, dus kreeg ik alleen een waarschuwing.” Mickey had zijn groene kijkers op het plafond gericht en liet zijn blik pas na zijn woorden terug naar het meisje glijden. “Weet je genoeg of heb je nog vragen?” Zijn vingers volgden de brandwonden op zijn arm terwijl hij een stukje op zijn tippen ging staan en overschakelde naar zijn hielen. Hij wist dat ze beter konden vertrekken omdat Valerie waarschijnlijk nog het een en ander te melden had, maar toch bleef hij staan. Mickey vond het totaal niet erg om vragen te beantwoorden, wilde er zelfs hopeloos te laat voor komen als dat nodig was.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

4 mei 2014 - 22:32

Ninuturu 2471

Ryan Wing - Elektriciteit
Ik schrok van een beweging die ik zelf maakte en schoot overeind, waardoor ik van het bed af gleed er ernaast kwam te zitten. Was ik in slaap gevallen? Voor hoelang? Het was waarschijnlijk gebeurt maar het was nogal vreemd voor mijn doen, vooral op een plek die ik niet echt kende. Ik sta op en rek me even uit, anders zouden mijn spieren later gaan protesteren. Het eten zou onderhand wel begonnen zijn en ik hoopte eigenlijk dat ik niet te laat was, ik had eigenlijk best wel honger. Terwijl ik door de gang loop voel ik een lichte angst om verdwaalt te raken, maar wat verder in de gang was ik daar niet meer bang voor, het zou waarschijnlijk niet gebeuren en zo wel dan zou het interessant worden.
Toen ik in de eetzaal terecht kwam bleek het dat ik nog op tijd was, "Goedenavond allemaal!" Een vrouw was net begonnen met praten, ik bleef even staan op mijn plek om naar haar te luisteren. "Jullie zullen wel moe en hongerig zijn. Laat ik het daarom kort houden. Mijn naam is Valerie Savarin en ik sta aan het hoofd van deze organisatie. Naast mij zijn er drie trainers. No, Gabe en Andrew. Jullie zullen hem met respect behandelen. Voor technische vragen kunnen jullie terecht bij de Technicus. Ontbijt wordt opgediend om 7h30. Meer informatie volgt dan. Eet smakelijk." Wat! is het ontbijt echt zo vroeg! Ik was normaal gewend om in mijn nest te blijven liggen tot ongeveer 10 uur, ik hoopte dat mijn spieren me geen pijn zouden bezorgen door zo vroeg op te moeten, natuurlijk zouden ze vast vanzelf wel wennen maar ik haat die pijnen en ik heb geen zin om op de grond te liggen kermen op mijn eerste dag. Mijn maag onderbreekt mijn gedachtes en ik pak een keizerbroodje en een bakje met yoghurt en suiker, waar ik extra suiker bij gooi. Daarna ga ik gewoon maar op een plekje zitten iets van de andere af, ik ken natuurlijk niemand hier en had eigenlijk niet zo'n zin om vragen te beantwoorden over dat ik een broodje eet met niks erop of dat ik extreem veel suiker in mijn yoghurt gooi.

[ bericht aangepast op 4 mei 2014 - 22:32 ]
"Find peace in who and what you are." — Saphira

5 mei 2014 - 16:11

xxjiggerxx 443

Melody kapel

Eindelijk mochten we eten nadat valerie zich had voorgesteld aan ons en de trainers had voorgesteld. Ik had echt heel erg honger dis pakte ik een broodje met kaas. Ik zag een jongen die een broodje pakte met niks erop en yoghurt met extra veel suiker hij ging een beetje van de groep vandaan zitten. Ik besloot om een gesprek met hem te gaan voeren. Ik stond op en liep zachtjes naar hem toe. Ik ging rustig naast hem zitten en keek even naar hem. Ik bestudeerde hem binnen een paar seconde van top tot teen. Ik wist niks dus zei ik maar hoi.

6 mei 2014 - 21:37

Cratos 37973

Alvaro Garcia • Multiplicatie.
'Als je wilt, stuur ik je straks een bericht met hoe ik je voorgesteld hebt, maar nu moet je echt gaan.' Valerie begon met praten en hij had alleen een knik gegeven op wat ze tegen hem had gezegd. Zo belangrijk was dat ook niet, hij vond het belangrijker dat hij eerder dan hen er was en de jongeren al geen idee kregen. Hij keek op zijn horloge. Één over zeven. Het was inderdaad tijd en hij stond op van zijn stoel.
Hij had wel gemerkt dat Valerie zich wat ongemakkelijk voelde dat hij naast haar kwam zitten, en hij wist ook dat ze het niet fijn vond als iemand te dichtbij kwam, maar zo dichtbij zat hij niet. Er zat zelfs een enorme ruimte tussen hen. Het liet hem kort zijn wenkbrauwen optrekken, maar dit verscheen weer snel in een kalme blik met een glimlach.
'Wij zullen nog een minuut wachten voor we gaan. Haast je.' Hij knikte weer. Perfect, meer tijd had hij ook niet nodig. Hij had een knik naar de rest gegeven en verdween door de deur, waarna hij de kortste route – die ook weleens de Technicus gebruikte, naar de eetzaal nam.

Eenmaal hij daar kwam, inspecteerde hij eerst de gehele ruimte. Hij hield stop bij een leeg plekje waar hij perfect toezicht had over de rest van de jongeren en hij kon goed zien tot waar Valerie zo een speech gaf. Grandioos als je het hem vroeg, dus hij bracht zijn benen weer in beweging naar het lege plekje ergens in een hoekje.
“Oh, er is hier nog een plekje over,” had hij gezegd toen hij eraan kwam. Zijn had legde hij op de rugleuning van de stoel. Hij had zijn ogen kort op het lege plekje naast een jonge vrouw gericht en zijn blik gleed naar haar bleke gezicht. “Is het goed als ik naast zo'n mooie dame ga zitten of had je de plek voor iemand gereserveerd?” Hij glimlachte warm en vriendelijk naar haar, afwachtend tot wat ze zou zeggen.
Voor ze nog iets kon zeggen klonk er een deur die openging. Hij richtte zijn blik langzaam op om naar het bekende gezicht van Valerie te kijken. 'Goedenavond allemaal!' Haar stem weergalmde in de ruimte, zodat iedereen die nu druk bezig was met praten zou stoppen en opkeek. 'Jullie zullen wel moe en hongerig zijn. Laat ik het daarom kort houden. Mijn naam is Valerie Savarin en ik sta aan het hoofd van deze organisatie. Naast mij zijn er drie trainers. No, Gabe en Andrew. Jullie zullen hen met respect behandelen. Voor technische vragen kunnen jullie terecht bij de Technicus.' Hij stond nog steeds afwachtend op het antwoord van de jonge vrouw, maar zijn blik was gevestigd op Valerie haar toespraak. 'Ontbijt wordt opgediend om 7h30. Meer informatie volgt dan. Eet smakelijk.' Toen ze uitgesproken was liep ze naar het buffet. Nu richtte hij zijn blik pas weer op de jonge vrouw met de bleke huid.

Don't walk. Run, you sheep, run.

7 mei 2014 - 11:35

Curuxa 2057

Fria Yune Meadow Jones | Ice | Outfit

Naast me ging een jongeman zitten van een jaar of vijfentwintig. "Oh, er is hier nog een plekje over." zei hij voor hij er ging zitten. "Is het goed als ik naast zo'n mooie dame ga zitten, of had je de plek voor iemand gereserveerd?" vervolgde hij en schonk me een vriendelijke glimlach. Ik knikte lachend. "Goedenavond allemaal!" Een jonge blonde vrouw arriveerde in de eetzaal, gevolgd door drie mannen. "Jullie zullen wel moe en hongerig zijn, laat ik het daarom kort houden. Mijn naam is Valerie Savarin en ik sta aan het hoofd van deze organisatie. Naast mij zijn er drie trainers: No, Gabe en Andrew. Jullie zullen hem met respect behandelen. Voor technische vragen kunnen jullie terecht bij de Technicus. Ontbijt wordt opgediend om 7h30. Meer informatie volgt dan. Eet smakelijk." Zo sprak ze voor ze ook aan de tafel ging zitten. Zenuwachtig stond ik op. Moe en hongerig was ik inderdaad en ik zou er alles voor overhebben om op het bed te kunnen ploffen en gewoon te gaan slapen, maar mijn honger won het van mijn vermoeidheid en ik begon wat eten op mijn bord te leggen. Niet teveel tegelijk om niet hebberig te lijken, maar genoeg om mijn lege maag te kunnen vullen. Twee kleine broodjes en een bakje yoghurt. Ik werd vrolijk van het eten wat er stond. Zoveel eten had ik al een tijdje niet meer bij elkaar gezien. Ik ging weer naast de man zitten die net naast mij had plaatsgenomen. "Hoe eh... heet u eigenlijk?" vroeg ik. Ik had geen idee of ik u of jij moest zeggen, maardat zou ik gauw genoeg weten.

[ bericht aangepast op 7 mei 2014 - 11:36 ]
{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

10 mei 2014 - 0:46

Tolstoy 7628

Valerie Savarin

Voorzichtig nam ik een slokje water. De yoghurt liet ik onaangeroerd voor me staan. Ik was vergeten hoezeer grote groepen mensen me beïnvloedden. Jammer genoeg was er geen enkele andere manier om dit te doen, het zou een paar maanden tanden bijten worden. "Het komt altijd goed," Ik hoefde niet op te kijken om te weten dat die woorden van No afkomstig waren. Het duurde even vooraleer ik de moed wist op te brengen om mijn hoofd op te heffen en even triestig naar hem te glimlachen. Dit was exact waarom ik zelf geen training gaf en me vooral bezig hield met de theoretische en zakelijke kant van dit project. Mensen maakten me onrustig. Ze brachten slechte herinneringen met zich mee. Het viel me op dat hij opnieuw een warme glimlach op zijn gezicht wist te toveren en dat deed me goed. Ik wist dat hij liever niet teveel glimlachte maar hij stond er wel veel beter mee. 'Ik ben overigens voor het opdelen van de gehele groep in een aantal kleinere groepen – zodat we de individuele jongeren meer aandacht kunnen schenken. Alleen, dat zal ik eerst met Gabe en Andrew moeten overleggen,' Ik moest bijna lachen om de brommende ondertoon in zijn laatste zin, bijna maar toch niet. Eigenlijk wou ik hem vragen waarom hij het avondeten oversloeg en enkel water dronk maar dat leek me net iets te hypocriet en daarbij, ik stelde niet zo graag persoonlijke vragen waar anderen die zouden kunnen horen. Net op dat moment plofte Gabe ook bij ons aan tafel. "Ik vind het ook een goed idee," zei hij terwijl hij een gigantische hap voedsel van een nog grotere berg naar binnen werkte. "Wel, als Andrew akkoord gaat dan zal ik vanavond nog de schema's opmaken." Ik nam nog een klein slokje water. Meer om de schijn over te brengen dat ik iets aan het doen/eten was dan omdat ik dorst had. "Er ontbreken jongeren.-" merkte ik op. "En over ontbrekende mensen gesproken;heeft iemand Donovan ergens gezien?" Ik weigerde om me daar ook nog eens druk over te maken maar ergens stoorde het me toch wel een beetje. Dit was de eerste avond en er ontbrak iemand van het team. Great. Just, bloody amazing. Okay, toegegeven, Aleksandr was hier ook niet maar van hem had ik dat verwacht. Die had nog minder op met mensen dan ik zelf maar Mickey?

Of misschien maakte ik me gewoon teveel zorgen. Misschien was hij juist jongeren aan het aansporen om naar de eetzaal te komen. Ik haalde even diep adem om mezelf wat te kalmeren en staarde over de jongeren heen naar buiten, naar de zee. De woorden van No in mijn hoofd herhalend. Het komt altijd goed...

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

10 mei 2014 - 18:45

Hyonyeo 24575

Lilith Ophelia Blackthorn
Duisternis — 19
† † †

‘Ik geef erom,’ begon de mannelijke individu, een verrassing dat hij zijn mond nog kon opentrekken – aangezien hij daarnet de gehele tijd zwijgzaam was geweest. ‘er is niemand die tussen mij en mijn eten komt.’ Lilith is een sarcastisch, tegen het cynische aan, qua persoon, maar als het op dergelijke grapjes aankwam, begreep ze enkele dingen niet. Zo was ook nu het geval. Het was dan ook niet verbazend dat haar gelaatsexpressie neutraal stond, hoewel het eerder emotieloos te noemen was – haar poelen hadden een dergelijke blik. Haar mond wilde ze net openen totdat hij erachteraan vermeldde dat ze het maar moest vergeten. Het bracht iets teweeg bij haar, waardoor haar ene mondhoek bijna onmerkbaar omkrulde. Zoals het er nu uitzag, had het een spottende uitstraling, iets dat ze wellicht wel gewild had.
‘Hm – je bent zo’n persoon, een slaaf van je eigen lichaam,’ prevelde ze met haar al zachte stem, het had echter een onherkenbare klank als ondertoon, alsof ze wilde vermelden dat hij geen weet had over de wereld. Net zo snel als het kleine beetje interesse eerst was, was het direct in deze seconde afgenomen. Maar – ze had dan eveneens enkel meer interesse in een persoon als deze net zoveel, of zelfs meer, gestoord was zoals Lilith zelf. Bijna wilde ze haar schetsboek weer openen, tot ze echter hoorde dat hij inderdaad een arts was. Voor deze ene keer besloot ze zijn verdere woorden die over zijn lippen rolden aan te horen.
‘Ik heb aan het front gewerkt en het gebeurde vaak dat het leven van soldaten in mijn handen lag en het lag aan mij of familieleden nog terug zouden zien of niet, dus ja, dat beangstigde me.’ Hm, menselijke gevoelens. . .waar is het goed voor? Het woord betekent net zo min als bijvoorbeeld voeding voor het lijf, of liefde. “Je bent kil – daarom is het uit tussen ons, je bent harteloos”, waren de woorden die in haar hoofd tevoorschijn echoden en onbewust balde ze haar vuisten. Lilith zag zichzelf grofweg als een geheel rationeel persoon, liefde zat een persoon enkel in de weg en ze zag het nut er niet van in. Er waren immers alleen negatieve zaken aan verbonden – je werd er dom van en zag de fouten van degene niet in.
Terug in de werkelijke wereld waarin ze verkeerde, bedacht ze in haar hoofd een antwoord op zijn woorden – welke ze niet hardop uit zou spreken. De soldaten die zichzelf hadden opgeofferd om te vechten, konden weten dat hen ziel heen zou gaan, daar zouden ze rekening mee moeten houden. Net zoals hun familie. Het was nu eenmaal de waarheid: als je niet op deze wijze wilde sterven, zou je het niet moeten doen – daar was Lilith hard in. Desalniettemin vond ze hen braaf, op een bijna gestoorde manier. Deze man had dus al eerder een man tot eeuwige slaap gebracht, waardoor ze aandachtig naar zijn verhaal luisterde. Haar gezichtsuitdrukking veranderde echter niet, en er scheen alsnog een nonchalante blik in haar donkere ogen.
‘Weet je genoeg of heb je nog vragen?’ De grijsgroene kijkers van het meisje dwaalden tergend langzaam over de man zijn gezicht, waarna ze zijn bewegingen zwijgzaam volgde en toekeek hoe hij over een paar wonden streek. Brandwonden op zijn arm, bemerkte ze wanneer Lilith beter keek. Deze man werd toch nog interessant, bedacht ze, waardoor er gedachteloos een onheilspellend grijnsje op haar lippen belandde. Zijn verhaal over de man zonder benen had het vuur binnen haar weer aangestookt, wat eerst enkel een zielig smeulend hoopje was. Zonder het oogcontact te verliezen, legde ze het schetsboek naast zich neer op het bed, om vervolgens op te staan en naar hem toe te treden. De jongedame met de inktzwarte haren had een stille pas, haar aura had ondertussen iets mysterieus gekregen. Een zachte zucht verliet haar donker gestifte lippen toen ze voor hem stond, enkele centimeters van hem verwijderd en het oogcontact was nog altijd niet afgebroken. Niet door haar, althans.
‘Vertel me meer – dit soort verhalen bij het eten,’ vermeldde haar zachte stem, een macabere ondertoon erin verworven. Niettemin klonk ze als een jong meisje die iedereen verloren was, die zich eenzaam en niet begrepen voelde. Het kwam door de schaduwen binnenin haar, dat was de enige verklaring – het bracht altijd een last met zich mee. Lilith had er echter geen weet van, zodoende dat ze er eveneens niets aan kon verhelpen. ‘En, vermeld ook hoe je deze wonden hebt opgelopen. . .’ Haar huid was krijtwit, haar hand voelde koud aan toen ze haar vingertoppen vederlicht over de wonden liet gaan. Daarna draaide ze zich om, nog altijd geen glimlach of iets wat daarop wees op haar lippen, om daarna enkele stappen uit de ruimte te zetten.
‘Kom,’ gebood ze hem, haar armen hingen langs haar zijden terwijl ze op hem wachtte tot hij mee zou lopen – richting de eetzaal, zodat ze meer van hem kon horen, alsof het een verhaal voor het slapengaan was. Hij sloot de deur en begaf zich met haar mee richting de ruimte, het duurde niet lang voor ze er waren, maar aangezien zij de weg al niet meer wist – volgde ze hem. Eenmaal in de ruimte aangekomen, liet ze haar poelen over elk individu gaan en deze hielden voor een ogenblik halt bij een jongedame – waarvan ze dacht dat het Valerie, of iets dergelijks, moest zijn. Verder bemerkte ze nog geen interessante personen die haar oog trokken.

Quiet the mind, and the soul will speak.

11 mei 2014 - 21:26

Halfling 4374

Noel Cadence Hamish, No
24 –– Trainer –– Metaal
•• • ••

‘Ik vind het ook een goed idee.’
Van het ene op het andere moment glijdt de warme glimlach – enkel en alleen bestemd voor Valerie – van mijn mondhoeken naar beneden. Met een ietwat kille, maar altijd professionele blik kijk ik vervolgens op zij richting Gabriël – oftewel, Gabe – een van de mede trainers gedurende het project. Inmiddels scheen zijn aandacht en concentratie zowel op zijn eten als op de jongeren gericht te zijn – waardoor ik mijn hoofd slechts enkele malen knikkend heen en weer laat glijden om aan te geven dat ik zijn toestemming waardeer, ook al met het gegeven dat hij dit hoogstwaarschijnlijk niet kan zien.
‘Wel, als Andrew akkoord gaat dan zal ik vanavond nog de schema’s opmaken. Er ontbreken jongeren – En over ontbrekende mensen gesproken; heeft iemand Donovan ergens gezien?‘
Vrijwel direct schoten mijn poelen naar Valerie – welke een onmiskenbare, paniekerige ondertoon in haar stem scheen te bevatten. Alhoewel het andere personen hoogstwaarschijnlijk niet op zou vallen – kende ik Valerie inmiddels beter dan wie dan ook. Ik besloot echter op geen enkele manier in te gaan op deze ondertoon, mede doordat Gabe op dit moment ons gezelschap was. Het was niet aan mij om de gevoelens van Valerie met de overige leden van het team te bespreken – wanneer zij hier klaar voor was, zou zij dit zelfstandig moeten doen.
Wanneer ik mijn mond open om Valerie van een antwoord te voor zien – glijdt mijn blik naar de deuren van de kantine, welke langzaam open glijden en het gestalte van Donovan toont. Donovan – oftewel, Mickey – was de dienstdoende arts op het eiland en hoogstwaarschijnlijk had Valerie liever gezien dat hij eveneens bij de gezamenlijke bijeenkomst was om van alles op de hoogte te zijn.
Met een zachte knik naar Valerie glijdt ik soepel en gemakkelijk van mijn stoel, waarna ik de kantine in een aantal grote stappen weet te over bruggen – om vervolgens bij de deuren uit te komen. Wanneer ik mijn hand om de rand van een van de deuren sluit, voel ik mijn spieren aangenaam aangespannen worden en voel ik me van het ene op het andere moment een stuk gemakkelijker dan het praten over de manieren waarop er training gegeven gaat worden gedurende het gehele project. Praten was niets voor mij –– spieren daarentegen waren een geheel ander verhaal.
‘Donovan – Valerie zocht je.’
Mijn stem is niet meer dan een zachte fluistering – waarna ik mijn hoofd een knikkende beweging richting de tafel van Valerie laat maken, met het duidelijke doel dat Donovan koers richting zijn meedere zou moeten zetten.
Wanneer ik mijn blik naar de donkere ruimte achter de arts laat glijden – haakt hij voor een kort moment stil op het gestalte van een jongedame met ravenzwarte haren, welke een duister gevoel over mijn ruggengraat laat gljiden –– wat op de een of andere manier ontzettend comfortabel schijnt te zijn. Enigszins verbaasd merk ik op dat ik mijn wenkbrauwen in een lichte frons heb laten glijden – wat ik direct van me af schijn te schudden, om nogmaals naar Donovan te kijken.

[ bericht aangepast op 18 mei 2014 - 10:49 ]
•

13 mei 2014 - 22:10

Cashby 599

Mickey Donovan||Arts

De vragen die het meisje stelden, verraste hem wel als hij eerlijk moest zijn. Er was nog nooit iemand geweest die hem zo’n soort vragen had gesteld. Het enige wat Valerie had willen weten voordat hij hem aangenomen was, waren de basis dingen. Hoe hij juist arts geworden was, wat hij juist allemaal gedaan had en waarom hij weggegaan was van zijn vorige job. De vragen die het meisje stelden, waren heel anders waardoor het even duurde voordat hij er antwoord op kon geven. Hoe vertel je aan iemand dat je ooit iemand ‘expres’ had laten doodgaan? Dat was de vraag die de meeste artsen probeerden te vermijden en als ze dan wel gesteld werden, werd er meestal gewoon niet op geantwoord. Mickey was echter niet zoals de meeste artsen. Hij loog niet, was spontaan en begon zelfs te praten op moment dat mensen het niet verwachten. Zo kon hij zijn mond nooit dichthouden als hij ana het werk was, kon zich op de een of andere manier veel beter concentreren als hij zijn stemgeluid of dat van anderen hoorde. Muziek zou ook nog wel kunnen, maar hij vond het leuker om hele gesprekken te beginnen. Mickey keek recht in haar donkere ogen, bleef zelf ook maar oogcontact houden toen ze het schetsboek weglegde en naar hem toe liep. Hij moest toegeven dat hij haar best intimiderend vond. Niet per se door haar uiterlijk, maar meer om haar woordkeuze en het feit dat ze recht in je ziel leek te kijken. Ze maakte duidelijk dat ze eindelijk mee naar beneden zou gaan om te gaan eten, hopelijk waren ze nog niet te laat. Over het feit dat ze graag had dat hij nog wat verhalen over vroegen vertelde, had hij wat bedenkingen. De verhalen waren niet echt smakelijk te noemen en om ze dan te vertellen terwijl iedereen aan het eten was leek hem niet zo’n goed idee.
Een rilling gleed over zijn rug heen toen ze haar koude vingers over de brandwonden op zijn arm liet gaan. Misschien zou hij ooit nog vertellen hoe hij er juist aankwam, maar op dit moment was hij er nog niet echt aan toe. Zelfs Valerie wist niet precies wat er gebeurd was, was maar vaagjes op de hoogte. Voordat hij echter ook maar kon reageren, was ze al verder gelopen. Oh well, dan vertelde hij het straks wel ofzo. Zonder verder nog hun tijd te verdoen, liep Mickey voor haar uit naar de eetzaal, zo nu en dan eens op zijn horloge kijkend. Normaal zouden ze niet te laat mogen zijn. Zo lang was de eetzaal nog niet open, dus het kon niet dat iedereen al klaar was met eten. Mickey had net een voet de ruimte in gezet toen hij No van ver op hem af zag komen. De man vloekte even in zichzelf. Natuurlijk, Valerie had gevraagd of hij even naar haar kantoor kon komen om alles even te bespreken zodat iedereen zou weten wat hem te doen stond. Hij was het helemaal vergeten met het feit dat hij in zijn vinger gesneden had en wilde checken of er nog iemand in een van de kamers was. Zijn groene kijkers haakte zich vast in die van No van zodra deze voor hem kwam staan en mededeelde dat Valerie hem zocht. Zijn blik gleed voor een kort moment naar de tafel waar Valerie aanzat voordat hij knikte. “Juist..ja, dan ga ik maar.” Hij wilde net vertrekken toen hij zich terug realiseerde dat het meisje nog altijd achter hem stond. “Ik kom straks bij je terug voor die.. verhalen.” Zijn mondhoeken krulden om in een glimlach voordat hij zich terug omdraaide en zich een weg richting Valerie baande. Rustig schoof hij de stoel tegenover de vrouw naar achteren en nam plaats. “Sorry dat ik niet ben komen opdagen voor de vergadering. Ik had in mijn vinger gesneden en toen ik merkte dat er een paar mensen niet in de eetzaal aanwezig waren ben ik naar boven gegaan om ze op te halen. We raakten in gesprek en ik ben de tijd een beetje uit het oog verloren.” Schuldig liet hij zijn blik naar zijn handen –die hij op tafel had gelegd- glijden en beet op zijn onderlip. Wat moesten ze wel niet van hem denken? Hij hoorde bij het team en dan was hij niet eens aanwezig bij een vergadering.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

14 mei 2014 - 21:15

Magnus 4132

Gabriel "Gabe" Fabio Gamini || Trainer

"Wel, als Andrew akkoord gaat dan zal ik vanavond nog de schema's opmaken." Zei Valerie en ze nam nog een klein slokje water. "Er ontbreken jongeren.-" merkte ze op. "En over ontbrekende mensen gesproken; heeft iemand Donovan ergens gezien?"
Even dacht ik na, maar schudde toen mijn hoofd als antwoord op haar vraag. Om eerlijk te zijn had ik hem de hele dag nog niet gezien, maar misschien komt dat ook omdat ik de hele dag bijna buiten was.
Toen ik weer naar No keek zag ik hem een knikje naar Valerie toe geven en stond toen op om vervolgens weg te lopen. Waarschijnlijk had hij Mickey gezien. Mijn aandacht werd weer van hun weggehaald en een hap eten verdween weer in mijn mond om zodra mijn mond weer leeg was een slok water te nemen. Ja, dit had ik nodig. Misschien moest ik proberen om niet zo vaak het ontbijt over te slaan. Dat zou ik de aankomende dagen in ieder geval niet meer moeten doen.
Opeens kwam Mickey in het zicht die rustig een stoel tegenover Val naar achteren schoof en plaats nam op de stoel.
“Sorry dat ik niet ben komen opdagen voor de vergadering. Ik had in mijn vinger gesneden en toen ik merkte dat er een paar mensen niet in de eetzaal aanwezig waren ben ik naar boven gegaan om ze op te halen. We raakten in gesprek en ik ben de tijd een beetje uit het oog verloren.” Schuldig richtte hij zijn blik op zijn handen die op de tafel lagen en beet op zijn onderlip. Ik grinnikte even en keek naar hem.
"Mickey, alleen maar gepraat? Niet meer? Geen geflirt. Wow, die zag ik niet aankomen. You're losing your skills, bro," zei ik met een quasi-teleurgesteld gezicht en nam toen nog een hap van mijn eten. Net als ik was Mickey een prater, misschien was hij nog wel erger dan ik was. Ik wist het niet.
Hij was iemand met wie ik op zich wel goed over weg kon, omdat hij niet alles serieus opvatte en wel tegen een grapje kon. En wat ik net zei was als grap bedoelt, iets wat hij hoogstwaarschijnlijk wel zou begrijpen.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

16 mei 2014 - 16:05

Hyonyeo 24575

Lilith Ophelia Blackthorn
Duisternis — 19
† † †

Ze had de toespraak overduidelijk gemist, het leek er immers op dat elke individu behalve zijzelf in de ruimte bevond. De vrouw die in feite ging over het zooitje ongeregeld, en daarmee bedoelde ze niet de jongeren, zat aan een tafel met verschillende personen. Het deerde haar vrij weinig dat ze niet op tijd was gekomen om haar woorden aan te horen, het was namelijk enkel bedoeld voor zielen die braaf naar de vrouwelijke leider luisterden. Haar grijsgroene poelen gleden over elk mens in de ruimte, proberend alvast iets meer ervan te weten – dat faalde, niemand was, tot nog toe, interessant genoeg. Dat geldt eveneens voor de jonge man die zich naar het tweetal had begeven, die tegen de man naast haar vermeldde dat Valerie hem zocht. Ongeïnteresseerd dat ze was, staarde ze voor zich uit – met een dode blik in haar ogen.
Hij mompelde wat, besloot vervolgens al richting te maken jegens de dame tot hij zich Lilith weer scheen te herinneren – die erbij stond als een soort standbeeld. Haar lippen die ze zo zwart als de nacht had gestift, waren gesloten en ze was eveneens niet van plan wat op de man zijn woorden te zeggen. Die verhalen zou ze ooit te weten krijgen, hetzelfde gold ook voor zijn brandwonden op de arm. Voor een luttele seconde liet ze zichzelf toe zijn handelingen te volgen tot hij bij de tafel aankwam en zijn verklaring aflegde. Precies daarna blikte ze opnieuw voor zich, keek naar de zaal met mensen en dwaalde haar ogen af naar de man – No – welke bij haar stond. De wijze waarop het tengere meisje hem gadesloeg was vrij doordringend, maar op hetzelfde moment alsof ze niets belangrijks zag. Daarna zette ze haar benen in beweging en stapte met vederlichte passen bij hem vandaan, richting een tafel ver bij ieder mens vandaan – waar ze bij binnenkomst haar oog al op had gezet. De man liet ze daar achter, met zijn spieren en norse gelaatsexpressie. Het deed haar aan iets denken, alleen ze kon er niet bepaald opkomen – als een woord die je wel wist, maar niet kon herinneren.

• • •
“Breek me,” donderde het in haar gedachten, een herinnering die ze abrupt wel heel goed kende. Ze had een krijtwitte huid, nog erger dan normaal, en met haar grijsgroene kijkers staarde ze in het duister. Scherpe nagels drukten in haar armen, welke ze over haar knieën had geslagen toen ze op de vloer ging zitten, het resulteerde in bloeddruppels welke de kleur hadden als een bordeauxrood gordijn. Een gerommel met de deur zorgde voor een rilling over haar ruggengraat. Ze blikte niet op toen iemand de ruimte betrad, wat de man hoogstwaarschijnlijk niet fijn vond, waardoor hij haar aandacht opeiste door zijn stem te laten horen als een bulderend onweer.
“Maatregelen worden ondernomen voor –” Zijn stem brak af doordat haar twee grote, duistere poelen in de man zijn ogen doordrongen. Er klonk een knarsetandend geluid. De deur viel in het slot, het zorgde voor een macabere sfeer.
“Alles afgenomen als het hulpje van de Duivel …” Haar stom klonk door de kleine ruimte – er paste enkel een eenpersoonsbed in – als een angstaanjagende doch melodieuze echo.
“Wat?” In zijn stem was een briesende toon te vinden, en ze begreep dat – toen hij op haar afbeende als een stier op een rood doek – ze morgen weer een litteken erbij zou krijgen. En, dat gebeurde ook, want hedendaags sierde haar schouderblad een wonde die gehecht had moeten worden. Ja – zijn (No) strenge expressie deed haar aan die van de Duistere man denken, en geheel onbewust rilde ze voor een ijselijke seconde. Desalniettemin was ze er niet angstig voor, het gegeven dat zijn blik hier weg van had, sprak haar eerder aan dan normaal.

[ bericht aangepast op 16 mei 2014 - 16:06 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

17 mei 2014 - 22:23

Tolstoy 7628

Valerie Savarin

De opvallend snelle reactie van Noel was me niet ontgaan maar ergens was ik er dankbaar voor. Net op dat moment zie ik dat de deuren van de eetzaal open glijden. Daar was Mickey dus, het meisje dat hem vergezelde herkende ik als Lillith. De enige jongere waarmee ik problemen verwachte. Een bijna onmerkbare zucht verliet mijn lippen. Nog voor ik kon reageren sprong No al recht uit stoel en beende vastberaden naar de deur waar hij even kort overlegde met Mickey die bijna direct mijn kant uit liep. Ik hoopte maar dat No niet te hard geweest was voor hem, dat was ik namelijk zelf ook niet van plan. “Sorry dat ik niet ben komen opdagen voor de vergadering. Ik had in mijn vinger gesneden en toen ik merkte dat er een paar mensen niet in de eetzaal aanwezig waren ben ik naar boven gegaan om ze op te halen. We raakten in gesprek en ik ben de tijd een beetje uit het oog verloren.” Hij had tenminste de waardigheid om er schuldig bij te kijken. Ik glimlachte even kort. "Geen probleem, probeer er de volgende keer gewoon bij te zijn. Als jullie me nu willen excuseren." Ik knikte nog even naar beide mannen en stond op. Nog net hoorde ik Gabe grinniken. "Mickey, alleen maar gepraat? Niet meer? Geen geflirt. Wow, die zag ik niet aankomen. You're losing your skills, bro," Geërgerd rolde ik mijn ogen voor ik zo gracieus als ik nu nog kon opbrengen de eetzaal verliet. Mensen draineerden me op een bepaalde manier. Het was alsof ze letterlijk de energie uit mijn lichaam zogen. Het maakte dat ik even wankelde als ik het halletje in liep dat naar de verborgen deur leidde. Ik haalde diep adem en schudde mijn haren weg van voor mijn ogen. Ik hoopte maar dat ik de trainingsschema's snel af zou kunnen werken. Ik snakte naar een goede, intensieve free run training.

[ bericht aangepast op 17 mei 2014 - 22:24 ]
Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

18 mei 2014 - 11:11

Halfling 4374

Noel Cadence Hamish, No
24 –– Trainer –– Metaal
•• • ••

‘Juist. . . Ja – dan ga ik maar. Ik kom straks bij je terug voor die. . . verhalen.’
Geheel automatisch komen mijn wenkbrauwen samen in een denkende frons – wat haalt Donovan allemaal in zijn hoofd om ‘verhalen’ te vertellen aan een van de jongeren? Wanneer er iemand afstandelijk en professioneel zou moeten blijven in dit project, zou hij het zijn. Niet alleen Valerie – maar eveneens op iedere opleiding van het project, werd medewerkers aangeleerd om geen te diepe band op te bouwen met de jongeren en nooit of te nimmer te veel van jezelf te laten zien. Slechts Alvaro – welke deze verplichting juist als baan aangeboden heeft gekregen – was bevoegd om een vriendschappelijke band op te bouwen met de jongeren, de rest van de staff stond daar geheel buiten. Ik neem mezelf vrijwel direct voor om dit voorval op een later tijdstip met Valerie te bespreken – wanneer Donovan besloot te intiem te worden met een van de jongeren, moest daar wat aan gedaan worden.
Wanneer ik mijn blik voor het tweede maal op het tengere en duistere gestalte richt – merk ik op dat ze het besluit heeft genomen om zonder enige woorden van mij vandaan te stappen, om vervolgens aan een van de tafels plaats te nemen. Voor enkele seconden sta ik met een verslagen gevoel aan de grond genageld, compleet uit het veld geslagen door haar onrespectvolle gedrag jegens mij – een van de trainers van het project welke haar zou moeten gaan helpen in de aankomende periode.
Binnen de kortste keren schieten mijn gedachten echter naar de woedende kant van mijn persoonlijkheid, waardoor ik mezelf met grote stappen richting de desbetreffende tafel begeef. Niemand – geen enkele jongere op dit eiland – had de bevoegdheid om zich onrespectvol te gedragen jegens een lid van de staff, hetgeen de jongedame op een zekere manier duidelijk gemaakt zou gaan moeten worden.
Uiteindelijk blijf ik aan de andere kant van de tafel staan – waardoor ik boven de tengere jongedame uit toren en opnieuw merk dat ik een duister gevoel langs mijn ruggengraat naar beneden voel glijden. Mede door mijn woede – welke vreemd genoeg wordt versterkt door het duistere gevoel – plaats ik mijn handen met de palmen op het metalen blad van de tafel, mijn ogen scherp op haar gezicht gericht. Wanneer ik uiteindelijk de woorden over mijn lippen laat vloeien, merk ik op dat mijn stem hol en dreigend is – meer dan normaliter gesproken het geval is.
‘Wanneer je in het gezelschap van een trainer of ander lid van de staff bent – gedraag je je respectvol jegens de desbetreffende persoon. Je bent hier om geholpen te worden – vrijwillig – gedraag je daar dan ook naar.’
Wanneer ik mijn handen van de tafel neem – merk ik tot mijn grote verbazing op dat mijn vingertoppen lichte deuken hebben gemaakt in het tafelblad. Mijn onderbewustzijn heeft door mijn woede en het duistere gevoel het metaal van het blad van de tafel onbewust weten te verbuigen, op een minimale manier.
Voor het tweede maal maak ik contact met het blad van de tafel – ditmaal slechts aan de rand, met enkel en alleen mijn vingertoppen als contact. Mijn blik wijkt geen moment van het gezicht van de tengere jongedame af wanneer ik binnen een halve seconde de deuken uit de tafel laat vloeien – waardoor het kaarsrecht achter blijft zoals het voorheen was.
Vanuit mijn ooghoeken merk ik op dat Valerie plotseling op staat van de tafel en met een vastberaden pas richting een van de deuren schijnt te lopen. Wanneer ze eenmaal uit mijn gezichtsveld is verdwenen – laat ik mijn rechterhand blindelings naar mijn pager glijden, om haar vervolgens slechts ‘K?’ te sturen. Gedurende mijn periode met Valerie, is het mijn gewoonte geworden om die letter te sturen als vraag of alles met haar in orde was – wetende dat ze uitgebreide vragen niet zou accepteren.
Wanneer het bericht eenmaal is verzonden, werp ik een laatste blik op de tengere jongedame en begeef me vervolgens zonder op een antwoord te wachten richting de dichtstbijzijnde muur – om van daaruit de gehele ruimte te bestuderen en alle gezichten in me op te nemen.

•

18 mei 2014 - 18:01

Cashby 599

Mickey Donovan|| Arts

Natuurlijk was hij weer juist diegene die een hele vergadering had gemist terwijl die dingen wel belangrijk waren voor zijn vak. Mickey wist wel ongeveer wat er van hem verwacht werd, maar wat informatie over wat er juist stond te gebeuren maakte het toch allemaal net iets gemakkelijker. Oh well, als er echt iets belangrijks was gezegd kon hij Valerie nog altijd om een update vragen, als ze hem tenminste eentje wilde geven nadat hij haar waarschijnlijk best ongerust had gemaakt. Zijn mondhoeken krulden dan ook om in een lichte glimlach toen Valerie’s woorden tot hem doordrongen en snel knikte hij. “Natuurlijk,” wist hij nog net uit de brengen voordat de vrouw opstond en zich uit de eetzaal begaf. Het duurde even voordat de man doorhad dat Gabe iets zei en met een scheve grijns op zijn gezicht keek hij de man aan. “Ik wilde ook eens iemand voor jou overlaten, daarbij ben ik verloofd, remember?” Eigenlijk waren er maar weinig mensen die wisten dat hij verloofd was aangezien hij er nooit echt over sprak. Lily was zijn jeugdliefde geweest en tegen ieders verwachtingen in waren ze ook bij elkaar gebleven. Mickey had haar op de meest sompzinnige manier op het meest stompzinnige moment ten huwelijk gevraagd, maar dat leek haar wel gecharmeerd te hebben. Ze wist precies hoe hij juist in elkaar zat en zijn onhandige manier van doen leek ze altijd wel leuk gevonden te hebben.

“Heb jij zo nog altijd niemand op het oog, Gabe?” De man staakte zijn poging om harde boter op zijn brood te smeren zonder dat hij het ding uiteen scheurde en keek zijn collega met fonkelende ogen aan. Zijn blik werd echter al snel door No getrokken die blijkbaar aan de praat was geraakt met Lilith. Of nee, hij was niet aan het praten, meer aan het dreigen als hij op de lichaamshouding van de man moest afgaan. “Ik heb zo het gevoel dat dat meisje nog wel eens voor problemen kan zorgen,” merkte hij op van zodra No zich een weg naar een van de muren gebaand had om van daaruit de boel in de gaten te houden. “Oh well, zolang iemand van jullie haar in de hand kan houden is er geen probleem toch?” Hij hoopte toch dat hij haar niet teveel terug zou zien in de ziekenboeg omdat er vanalles gebeurd was, eigenlijk hoopte hij dat hij geen een van de jongeren vaak moest gaan behandelen omdat ze stommiteiten begaan hadden. Stel je voor dat iedereen zich op den duur onder zijn hoede bevond en er niemand mee rover was om verder te trainen. Nee, dan zouden ze echt wel heel gevaarlijke dingen gedaan hebben en hij dacht niet dat No en Gabe dat zouden toelaten.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

20 mei 2014 - 1:10

Hyonyeo 24575

Lilith Ophelia Blackthorn
Duisternis — 19
† † †

Het duurt niet lang of de man stormt als een wilde tornado haar kant op, wat haar ergens fascineert -- in een donker hoekje waar ze geen herkenning aan wilde geven. Het feit dat meneertje woede boven Lilith uittorent met zijn lange gestalte doet haar vrij weinig, hoewel ze het eerst probeerde te negeren. Hierdoor dwaalt haar slanke hand, die een lijkbleke kleur heeft, boven de fruitschaal. Uiteindelijk haalt ze er enkele donkere druiven uit, die afsteken tegen haar huid, en terwijl ze er eentje in haar mond steekt -- plaats het opgewonden standje zijn handen op het blad van de tafel. Langzaam, meer om hem te testen dan om hem nu aandacht te geven, wendt ze haar cryptische blik naar hem. Het oogcontact tussen hen beiden is op zo'n dergelijke wijze dat er bijna vonken vanaf zouden vliegen, aan eenieder gewaagd.
'Wanneer je in het gezelschap van een trainer of ander lid van de staff bent – gedraag je je respectvol jegens de desbetreffende persoon. Je bent hier om geholpen te worden – vrijwillig – gedraag je daar dan ook naar.' De klanken van zijn zware stem klinken dreigend door, dat was vast zijn bedoeling geweest, bedacht het duistere meisje zich. Ze zou dan eveneens flink geïntimideerd zijn, mits ze dit niet al van iemand anders gewend is. Daarbij kan hij haar niets aandoen, wat wil hij proberen -- haar van het eiland afgooien omdat ze zogenaamd niet uit respect handelt? Schattend kijkt ze hem aan, waarbij er een bijna dodelijke stilte voortvloeit en haar tengere vingers nogmaals een druif tussen haar zwarte lippen plaatst.
'Horen trainers niet tot het vervelende sociaal af te zijn, waar ik maagpijn van krijg?' rolde er toen nogal tactvol over haar lippen heen, voor ze op een geheimzinnige wijze vervolgde: 'Dat schijnt bij jou redelijk ver te zoeken.' Voor een seconde hield ze nog oogcontact met hem, voor ze daadwerkelijk haar ondoorgrondelijke poelen afwendde en in haar ooghoeken lichte deuken in het tafelblad opmerkte. Ze fronste echter niet, ook al verbaasde het haar -- haar gelaatsexpressie was zowat ten alle tijden somber doch raadselachtig ingericht. Deze deuken zaten er net niet, dat wist ze vrijwel zeker, waardoor de enige absurde verklaring zou zijn dat meneer de dader was. Om de schijn op te houden, wreef ze haar lippen over elkaar heen voor ze nogmaals haar mond opende en haar kijkers naar hem dwaalde. Door dit geval was haar duistere kracht voor een luttele seconde opgevlamd, om vervolgens weer iets te kalmeren.
'Ja -- ik ben hier vrijwillig naartoe gekomen om gezellig te gaan zitten theeleuten,' loog ze hard, want haar ouders hadden haar hierheen gestuurd. Het was niet eens haar eigen keuze geweest. Alleen al door dit feit kon ze het niet laten haar klank iets dreigend te geven, al verdween dat snel toen ze het door kreeg. Het was niet bepaald handig, ging er door haar heen, het was niet handig om zoveel tegen hem te zeggen. Sarcastisch kon ze tot iemands ergernis aan toe zijn, maar dat kon haar niet veel deren. Haar blik gleed voor echter voor een dergelijke seconde af naar iemand achter hem: Valerie -- en ze maakte dat ze weg kwam uit de eetzaal. Dit was enkel al een feit waardoor ze op wilde staan en haar achter nalopen, om een "belangstellende" vragenlijst op haar af te vuren. Haar tanden knarsten lichtelijk toen ze opstond, hij bezig was met God weet wat, en ze in de tussentijd bemerkte dat het tafelblad niets mankeer. Geen enkele lichte deuk was weer te bemerken. Lilith wist zeker wat ze hiervoor had gezien, en hoewel ze regelmatig zo gestoord als een deur was -- haar ogen hadden het bewijs.
'Ik laat je verder met rust, mijn lijf heeft geen voedsel meer nodig.' En met deze woorden, terwijl hij zich al ergens anders naartoe begaf, liep ze Valerie achterna. Desalniettemin begaf ze zich naar de gang op een kalme wijze, waarna ze - uit eenieders zicht - wat harder begon te lopen. Ze wilde weten wat het daarnet te betekenen had en bovendien was ze nieuwsgierig naar de vrouw haar bezigheden ... Lilith begaf zich echter op een dode gang, want de leidersfiguur was nergens te bekennen. Was ze te laat weggegaan? Alle schedels op een rijtje, ze moest deze informatie achterna gaan! Grimmig op zichzelf haalde ze haar vingers door haar inktzwarte, lange haarlokken, waarna ze rechtsomkeert maakte.

[ bericht aangepast op 1 juni 2014 - 20:17 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

Index RPG Actieve Topics Zoek