[RPG] The Talent School • Speeltopic - Speeltopics

Op deze school leven de meest getalendeerde jongeren ooit. Ze zijn de beste in hen talent en beroemd, tenminste als ze afstuderen. Elk jaar komen er vanaf de hele wereld 10 nieuwe leerlingen nieuw op school. Ze moeten auditie doen of een filmpje laten zien waarin ze hen talent tonen. De school maakt hen nog beter en laat ze afstuderen als ze prof zijn. Tijdens dat de talenten hen talenten ontwikkelen, volgen ze ook nog gewone schoolvakken. De leerlingen slapen ook op school zodat ze nog langer met hen talent bezig kunnen zijn.

Talenten
De talenten kunnen heel veel zijn. Als je bedachte talent niet in 1 van deze catogorieën past moet je even vragen of het kan.
- sporttalent
- muziektalent
- theatertalent
- dingen maken, zoals koken, schrijven, kleding maken en ontwerpen

Schoolregels
- Iedere leerling volgt de verplichte vakken
- In school wordt er niet gescholden, gevochten of misbruikt.
- Jongens komen niet in de meisjeskamers en andersom
- Relaties mogen ontstaan, maar ze mogen je trainingen niet verstoren en je mag niet in een andere kamer komen.
- Er wordt beschaafd Engels gepraat. (We schrijven Nederlands)

Regels van deze rpg
- Post zeker 1 keer per week in de speeltopic
- Geen gepest in het verhaal als je het niet hebt afgesproken.
- Gebruik de normale schrijfregels zoals ' en .
- Je post moet mimaal 150 woorden zijn. Dit is makkelijk te halen.

Schoolvakken
Per week heb je zeker 16 uur les. Meer mag ook
Engels (3 uur)
Wiskunde (3 uur)
Talenttraining (10 uur, meer mag ook)

Keuzevakken
Nog een extra taal
Gym
Muziek
Tekenen

Extra informatie

Het gebouw
De school is een groot landgoed met sportvelden en gebouwen. Er is een gebouw waar de meisjes wonen , een ander gebouw waar de jongen wonen, een gebouw waar ze naar school gaan, een gebouw voor muziektalenten en een gebouw voor ateliers. De sportvelden zijn in het weekend geopend voor iedereen die hier op school zit.

Schooltijden
Om 8:30 moet iedereen in zijn/haar lokaal zitten, want dan begint de les. De tijd dat je uit bent ligt aan tot het hoeveelste uur je hebt. Ieder lesuur duurt een uur. Er is een pauze tussen het 1e en 2e lesuur en het 3e en 4e lesuur.

Kleding op school
Er wordt geen uniform gedragen en sportkleding bij de sporttalenten is toegestaan.

Kamerverdeling

Je slaapt met iemand op de kamer van hetzelfde geslacht en de zelfde bouw (onder of boven). Als je voorkeur voor iemand hebt, moet je het even doorgeven.

Rollen
Onderbouw
Leerjaar1
-
-
-
-
Leerjaar 2
-
-
-
-
Leerjaar 3
-
-
-
-

Bovenbouw
Leerjaar 4
- Odyle Adelaine O’Briet | Kuntschaatsen Jafar
- Liam Rahid Mc.Carter | Graffiti Raccoon
-

Leerjaar 5
- Megan Sienna Porter | Zwemmen en beetje zingen OhSoAria
- Roel Anthony D'Haem | Muziek (zang, dans) Klaine
- Jaden Joël Adams | muziek Adamlicious
- Thomas David Johnson | Muziek Velnias
- Megan Kath Crowley | Muziek (gitaar/elektrische gitaar en zang) Dangerx
- Luke Logan Porter | Zwemmen OhSoAria

Leerjaar 6
- Randy Marlie Smith | paardrijden Elijah
- Austin Beau Oakley | gymnastiek Raccoon
- Melody Jane McCarter | Paardrijden (springen)Piaffe

We beginnen met deze rpg in de zomer. De leerlingen hebben net een vakantie gehad en komen nu weer terug op school. Als ze dichtbij wonen komen ze met de auto, anders met het vliegtuig. Iedereen begint met weggaan van huis. Daarna reizen ze naar school en komen ze aan. De eerste dag is er nog geen school en kunnen ze hen tassen uitpakken of met andere leerlingen praten over de vakantie (of andere dingen). De sportaccommodaties zijn open, net als de muziek oefenruimtes en de oefenplekken voor andere talenten. 's avonds is er van het theater een soort bioscoop gemaakt en worden er tot 10 uur films gedraaid. Leerlingen kunnen daar gratis heen. Verder worden de nieuwe leerlingen verwelkomen en rondgeleid. Ik schrijf de 1e post en jullie kunnen volgen.

[ bericht aangepast op 16 maart 2014 - 16:42 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Raccoon schreef:
(...)

(hehhe I'm Sorry :') )

(Bitch
)

---

Ich liebe dich 27.12.23

Odyle Adelaine O’Briet || Kunstschaatsen || Vierdejaars

Tik tak, tik tak, tik tak. Het slaan van de wijzers weerklonk door de kamers van het verlaten huis. De enige aanwezige was ikzelf, starend aan de grote glazen keukentafel. Ik wachtte geduldig tot het uur zou slaan waarop ik zou moeten vertrekken richting school. Afscheidnemen van mijn ouders was er niet bij. Zij waren beiden vanochtend vroeg al richting hun werk gegaan en dus had ik ze niet meer gesproken vandaag. Niet dat dat mij veel uitmaakte. Ik was er gevoelloos voor geworden. Alles moest ik immers altijd zelf opknappen. Ik had mijzelf ingeschreven, was alle jaren alleen met een taxi vertrokken en zou dit ook weer herhalen dit jaar. Het was altijd hetzelfde liedje en nooit zou hierin verandering komen, tenzij een van de twee workaholics plots de mogelijkheid om te kunnen werken zou verliezen, maar die kans was nihil.
Tik tak, tik tak, tik tak. De klok sloeg en de bel ging; mijn taxi was er. Langzaam kwam ik overeind, alsof de sleur mij in dermate had vermoeid dat ik niet meer in een normaal tempo mijn handelingen uit kon voeren. Mijn vingers sloten zich traag om het hengsel van de loodzware weekendtas, die ik over mijn schouder hees, waarna ik mijn weg vervolgde richting de voordeur. Inderdaad, het was de chauffeur die had aangebeld. Ik dropte de tas in zijn handen en stapte de taxi in. Daar wachtte ik tot de man klaar was om te vertrekken. Op zich had ik best zin in school. De dagen waren gevuld met mijn passie en er waren maar twee andere verplichtte vakken, wiskunde en engels. Geen natuurkundige onzin of afgezaagde geschiedkundige verhalen zoals op normale scholen. Het waren dan ook alleen de mensen waar ik tegenop zag. Ik zou hoogstwaarschijnlijk wéér mijn kamer moeten delen met een of andere tuttebel met een voor mij uiterst oninteressant talent, gezien niet iedereen een "ijskoningin" was zoals ik. Integendeel, de meeste mensen waren volgens mij muzikale talenten met een gouden keeltje. Zangers en zangeressen. Saai en niet bepaald origineel als je het mij vroeg. Gelukkig vertoefden er ook nog wel originelere mensen op de school, hoewel ik ook bij hen totaal niet sociaal was. Ik had het gewoon niet op mensen. Ze waren stuk voor stuk egoïstisch, uiteindelijk koos iedereen voor de weg die hen het meest op hun gemak stelde. Vriendschap en liefde waren alleen manieren om jezelf beter te laten voelen en hierdoor kon men uiteindelijk niemand vertrouwen. Een mens heeft velen errors.

Ik richtte mijn blik op het gebouw naast de auto, toen deze tot stilstand was gekomen. Met een gespeelde vriendelijke glimlach betaalde en bedankte ik de man, waarna ik uit het voertuig stapte en mijn tas uit de achterbak viste. Daar was ik dan. Weer een jaar vol ergernissen aan de drukke gangen en een onvermijdelijke kamergenote. Ik zuchtte diep en liep stug door richting de ingang. Als ik mijn spullen in mijn kamer uitstalde, kon ik zo snel mogelijk richting de ijsbaan vertrekken en mij daar in alle rust bezighouden met iets wat mij wel beviel. Ik liep zo snel, dat ik niet doorhad dat er nog iemand riep en ik pas op het laatste moment geschrokken mijn pas inhield, zodat ik niet tegen de jongen aan knalde. Ik gaf hem in eerste instantie een misprijzende blik, omdat hij ontzettend in de weg liep en aangezien hij een stuk groter was dan ik, vond ik dat dat zijn schuld was en niet de mijne. Ik nam immers een stuk minder plaats in dan hij. Ik dacht echter wel altijd na voor ik iets zei, dus floepte ik er nooit meteen afkeurende woorden en beledigingen uit.
Mijn blik veranderde toen ik de tatoeages opmerkte en besloot dat het best eens kon dat deze jongen in mijn jaar zat... hoewel ik mij nooit echt bezighield met mensen en het dus net zo goed kon zijn dat dit niet het geval was. In ieder geval vond ik de versieringen op het lichaam altijd een goed iets en besloot dus niet meteen kattig te reageren. 'En toen botste ik bijna tegen je op,' was dan ook het enige dat mijn mond verliet.

(Is dit goed, Saar? Dan is de jongen dus Liam)

---

Happy Birthday my Potter!

De dag was grijs en de regen tikte tegen mijn ruit. Met een zuch klom ik uit m'n bed en keek naar de tas die klaar stond. Ik rolde met mijn ogen en beet op mijn lip. De tas was half ingepakt en de rest zou ik er vandaag in doen. Ik liep naar de gang en pakte mijn spullen uit de badkamer. Die zullen hier niet meer staan voor een lange tijd. Ik zuchtte bij het idee al en liep terug naar mijn kamer. Ik raapte mijn laatste spullen bij elkaar en deed die in de tas. Ik ritste de tas dicht en zette hem neer op de gang. Daarna douchte ik me maar en deed een simpele ripped-off jeans aan met een zwart shirt erboven op. Ik deed mijn leren boots aan en liep de gang op. Snel pakte ik mijn tas op en liep naar beneden. Ik keek naar de keuke en schudde mijn hoofd. Ik ontbeet wel onderweg als ik langs een winkel kwam ofzo. Ik pakte mijn autosleutels en griste mijn leren jas van de haak. Ik liep mijn huis uit en legde mijn spullen in de auto. Met volle vaart reed ik naar het adres van de school en parkeerde mijn auto snel op een mooi plekje. Ik fronste licht toen ik de grote poort zag. Jep, dit herkende ik nog. Ik zuchtte lichtjes en pakte mijn tassen bij elkaar. Ik liep met mijn zware tassen de poort door, richting de kamers. Sommige van mijn spullen waren te zwaar om weer nu met me mee te vervoeren, dus was die hier al op school geleverd. Ik rolde met mijn ogen en keek rond naar de kamernummers om mijn kamer te vinden. Niet veel later had ik hem gevonden en gooide de deur open. Ik keek rond in de kamer naar mijn spullen die in 2 dozen klaar stonden, ook mijn elektrische gitaar stond hier al. Ik glimlachte en keek ernaar. Mijn gitaar was mijn baby en niemand die er maar aan mocht komen ook! Ik zuchtte en begon maar met mijn spullen uit te pakken. Eerst maar eens mijn kleding in een kast stoppen en dan mijn deel van de kamer inrichten. Ik keek naar de andere kale kant van de kamer. "Ik ben benieuwd" Zei ik zacht en zette mijn elektrische gitaar netjes neer het het hoekje van mijn gedeelte.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Austin Beau Oakley || 6de jaars || Gymnastiek

Ik was zo druk bezig dat ik bijna niet doorhad dat mijn kamergenoot er al was. Hij claimde het linker bed en ik bekeek hem even kort. Hij was erg klein en tenger, dus sport zou ik zeker uitsluiten. Misschien zang? Of iets in de kunstige of beeldende richting zoals theater ofzo. Ook hij begon met uitpakken en een wat vreemde stilte ging tussen ons. Dat is eigenlijk puur normaal, maar ik wachtte nog even tot de jongen, -als ik me niet vergiste Thomas- iets zou gaan zeggen. Toen ik mijn laatste spullen, wat voornamelijk mijn sportkledij was wegstopte, ging hij op zijn bed zitten. Na mijn laatste broek weggestoken te hebben, plofte ik neer op mijn bed en keek ik op toen Thomas zijn eerste woord hier zei. "Hey," zei hij wat zacht. Mijn blik liet ik even op hem branden. Zoals ik daarnet al opgemerkt had was hij best wel klein, hij had donkere bruine haren en groenachtige ogen als ik me niet vergiste. Hij zag er wel normaal uit. "Hey," zei ik vriendelijk terug. Hij zat in kleermakerszit op zijn bed met een boek in zijn handen. "Ik ben Thomas, ik ben nieuw in het vijfde jaar,"stelde hij zichzelf voor en ik knikte even. "Ik ben Austin, laatstejaars." zei ik met een scheve grijns. Het was altijd wel leuker om wat ouder te zijn dan je kamergenoot. "ik heb mezelf ingeschreven voor het talentvak muziek," vertelde Thomas er nog bij, het leek wel bij hem te passen. Al was ik er best wel nieuwsgierig naar. Je moest wel erg goed zijn om door te gaan in muziek, want er zijn wel meer dan tienduizenden mensen die zich inschrijven voor zang, maar er niet doorgerekend. Thomas zijn stem was ook wel wat hoger dan dat van de andere zangers dat ik kende. "Cool, speel je een instrument of zing je?" vroeg ik hem dan, aangezien ik hem niet met een instrument heb zien zeulen. "Oh ik doe trouwens Gymnastiek." vertelde ik er nog bij met een vriendelijke glimlach.

Liam Rahid Mc.Carter || 4de jaars || Graffiti

Ik had mijn moeder een afsheidsknuffel gegeven, want deze keer ging ik niet samen met Melody vertrekken. Ik wilde nog wat doen voordat ik naar school zou vertrekken, en dat kon ik makkelijk met een taxi doen. Maar eerst gewoon een frisse neus halen. Ik nam mijn Skateboard van de grond en griste nog vlug een appel mee, waarna ik met mijn rugzak om mijn schouder heen, naar buiten ging. Ik skate wat naar een verlaten plekje hier in de stad en plofte neer op een oud verdort bankje. Ik had werkelijk geen idee hoe lang ik daar gezeten had, gewoon niets doen. Voor me stond een gebouw met een erg groot graffiti werk, niet van mij maar van al jaren geleden. Het was voor mij altijd al een groot raadsel geweest, wie dat die vrouw was, of ze een geheim of grote waarde had aan de artiest. Wat haar naam zou zijn, of gewoon wat haar verhaal was. Ik zuchtte en stond weer op. Ik had geen zin om met een taxi te gaan en zo heel ver was het nu ook weer niet. Ik zette mijn skateboard weer aan mijn voeten en reed daarna gewoon verder.
Na zo'n uur was ik toegekomen op school en meteen had ik mijn koffers gedumpt op mijn bed. Erg veel zin op mijn koffers uit te pakken had ik niet, dus liet ik ze maar liggen. Ik haalde mijn oude Ipod uit en stak de oortjes in. De klanken lieten me meteen weten dat het liedje van Eminem 'Asshole' afspeelde. Meeluisterend met het lied en half concentrerend waar ik heen liep, liep ik door het school terrein heen. De leerlingen stroomden toe en ik lette niet echt goed op. Vanuit mijn ooghoeken zag ik plots een bijna vlakbij me staan. Ik haalde mijn oortjes uit en keek haar vragend aan. 'En toen botste ik bijna tegen je op,'zei ze en ik draaide me om, zodat ik haar nu aankeek. Ik herkende haar van vorig jaar, ze zat nu ook in het vierdejaar. Odyle volgensmij, maar iedereen noemde haar gewoon ijskoningin. Wat niet echt positief was. Echt vaak had ik niet met haar gepraat, dus zelf kon ik er niet over oordelen. "Sorry, dat was mijn schuld. Ik lette niet op." zei ik verontschuldigend toen ik merkte, dat ze die opmerking tegen mij had gemaakt. Door het luide geluid dat nog uit mijn oortjes galmde, wist ik dat ik gewoon in gedachten verzonken was en haar duidelijk niet gezien had. "Odyle was het toch? Liam, ook van het vierdejaar." stelde ik me dan voor en stak mijn hand naar haar uit. Mensen moest je leren kennen voordat je kon oordelen. en met kennen bedoelde ik hun hele verhaal.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jaden Joël Adams l Muziek (zang)

Ik kom uit de oefenruimte en sjouw al m'n schriften en mappen weer met me mee. Ik raak steeds meer nieuwsgieriger naar m'n kamergenoot, hopelijk niet weer zo'n idioot die me continu onzin vraagt. Onderweg zie ik dat mensen steeds dom naar me kijken, alsof ik raar ben. Van de buitenkant zie je toch niet dat ik anders ben? Waarschijnlijk hebben ze wat tegen me, vanwege dat ik make-up draag. Tsja, dat zie je niet vaak bij een jongen. Maar goed, ik moet me wel speciaal voelen. Ik liep de kamer in, en zag dat m'n kamergenoot al op z'n bed zat. Ik legde m'n schriften en mappen weg, en keek de jongen aan. Ik schatte hem van ongeveer dezelfde leeftijd en dat hij ongeveer in hetzelfde leerjaar zou zitten. 'Hey' zei ik een beetje verlegen. Ik wilde niet zo overkomen, maar soms vind ik het moeilijk om een gesprek op gang te brengen. 'Hey' zegt hij wat zachtjes. Meteen valt het mij op dat m'n kamergenoot me van top tot teen bestudeert, van binnen voel ik me niet fijn. Het zal toch niet weer zo zijn dat hij weer onzin gaat vragen. 'Dus jij bent mijn nieuwe kamergenoot? Mijn naam is Roel, aangenaam. Ik ben 5de jaars trouwens.' zegt Roel. 'Mijn naam is Jaden, en ik ben ook 5de jaars.' zeg ik. Roel vertelde me dat hij zich had ingeschreven voor het talentvak muziek. 'Ik ook, maar wat doe jij dan? Zing jij?' vraag ik. 'Ja, maar ik dans ook.' antwoordt Roel. Ik bekijk Roel eens goed, hij lijkt me een gezellig type. Ik hoop dat hij leuker en gezelliger is, dan met wie ik vorig jaar op de kamer zat.

---

"A star has no meaning without a starlight" - Ravi

Willow "Wil" April Jones | Zang, gitaar
Een zonnestraal scheen tussen de gordijnen door in Willows gezicht. Ze kreunde en deed haar ogen langzaam open. Ze wenste dat ze haar gordijnen gisteravond helemaal dicht had getrokken. Ze ging overeind zitten en sloeg haar benen over de rand. Zonder waarschuwing kwamen Aqua en Yune binnen. Lucy sliep blijkbaar nog. "Hoi meiden." zei Willow met een scheef glimlachje. Aqua keek Willow aan. "Hallo Willy!" zei Yune. Willow glimlachte. De drieling noemde haar altijd Willy of Wil, net als de meeste van haar vrienden. Voor Sean, Jimmy en mijn ouders bleef het Willow. Ze wilden er niet aan wennen. Willow stond op en gilde het gelijk uit vand e pijn. Ze was op Clio gaan staan, die naast het bed had liggen slapen en haar nagels in Willows benen had gezet zodra ze op haar staart was gaan staan. Willow verontschuldigde zich en Clio vluchtte weg. Willow liep naar de spiegel die op de kledingkast hing. Ze schrok. Haar haar piekte alle kanten op. Snel, om haar bad hair day een beetje te verbergen deed ze er een knot in. Ze pakte haar favoriete setje uit de kast en snoof eraan. Het rook lekker naar het wasmiddel wat haar moeder altijd gebruikte. Ze trok het vlug aan. Haar vliegtuig vertrok al gauw en ze moest ook nog twee uur met de auto. Daarna zat ze een jaar op The Talent School, waar ze dan eindelijk haar talenten kon uiten. Ze had zoveel geluk gehad om te worden aangenomen. De dag van het beginnen van haar vijfde jaar was eindelijk aangebroken. Al een stuk vrolijker met het zicht op het nieuwe schooljaar vervolgde ze haar weg naar beneden, waar ze in de grijze stoel plofte, waar haar koffer, ingepakt en wel, al naast lag. Haar moeder gaf haar nog een pakje brood en een flesje vitaminewater mee. Willow stopte het vlug in haar rugzakje, die ze als handbagage bij zich droeg. Vluchtig stemde ze haar gitaar nog even, voordat ze deze inpakte en het stemapparaatje erbij verpakte. Een klein reismandje voor Clio, die ze nou al vijf jaar stieken meesmokkelde naar school. Het was nog vroeg in de ochtend en de zon piepte pas net boven de heuvels uit toen Willow plaatsnam op de achterbank. Het begon al warm te worden. Koud in de zomer was het bijna nooit in Portugal, alleen bij een enkele uitzondering.

Na een lange twee uur, die voornamelijk uit afgezaagde gesprekken en eindeloze stiltes waarin alleen het gegrom van de auto te horen was bestond, kwamen ze aan bij het vliegveld van Lissabon. Willows moeder vertrok weer nadat ze haar nog even een vluchtige kus op haar wang had gegeven. Snel zocht Willow een karretje om haar koffers en tassen op te zetten. Ze keek op haar horloge. Bijna te laat. Ze rende naar de incheckbalie en nadat ze had ingecheckt haastte ze zich door naar de douane. Haar net nieuwe paspoort werd bekeken en deze was oké, in haar rugzak vonden ze nog een verdwaalde naald. Willow haalde nog ergens een kop thee en een sandwich. Ze vond het jammer dat ze haar gitaar niet in het vliegtuig mocht hebben. Ook Clio was weg; ze moest bij de andere dieren zitten. Willow bestudeerde de songteksten die ze deze zomer had geschreven en gezongen. Deze mochten dan niet de beste zijn, maar het was goed voor haar doen. 'Quietly' en 'red fang' waren haar beste teksten die ze ooit had geschreven. Ze stond op en begon zich op haar eigen tempo naar de gate te bewegen. Op het moment dat ze er arriveerde ging hij open en kon ze meteen in de rij gaan staan. Het duurde lang en sommige mensen deden echt moeilijk. Toen Willow eindelijk aan de beurt was mocht ze doorlopen; haar tickets waren prima. Na even haar iPod en oortjes uit haar tas te hebben gevist stouwde ze haar rugzak in het vakje boven haar stoel bij het raam. Ze drukte de oortjes in haar oortjes om de eeuwige uitleg van reddingsvesten enzo niet te hoeven horen. I'm not so tough van overstemde het geklets van de piloot, die blijkbaar Thomas heette. Ze viel in slaap bij Shattered. Een vriendelijke man wekte haar toen ze de landing inzetten. Ze stopte haar iPod weg en pakte een kauwgompje. Fijn, dacht ze. Geen tijdsverschil hier. Ze besefte dat dat al de negende keer was dat ze dat dacht tijdens de landing en lachte kort. Na de landing klapte ze kort mee met de mensen en duwde de oortjes weer in haar oren. Inmiddels speelde Pompeii van Bastille. Ze wist in alle drukte haar rugzak uit het bagagekastje te wurmen en de trap af te komen op het vliegveld. Ze liep snel naar de deur waar een bord met arrivals erop boven hing. In de hal zocht ze naar de bagageband, die ze al snel had gevonden door het bordje luggage return. Ze haalde Clio af bij een bepaalde balie en zette haar mandje bovenop haar koffers, die ze op een karretje had geplaatst. Ze stapte in de bus om te vertrekken richting school.

Na een halfuurtje met de bus rijden door het mooie Engelse landschap stond ze voor de nog dichte deuren van het grote schoolgebouw. Willow duwde de deuren open. De hal was nog bijna leeg, er liepen een paar mensen. "I'm back, bitches." mompelde Willow, wetend dat ze niet mocht schelden, voor ze richting de trap liep. Ze zocht haar kamer en vond deze terug op dezelfde plek als vorig jaar. Ze grinnikte en duwde de deur open. Megan was al binnen. "Hoi!" Willow kende Megan nou al vijf jaar en gaf haar een korte vriendschappelijke knuffel voordat ze haar spullen uit ging pakken. IPod naast het bed, gitaar tussen de twee haakjes aan de wand en de rest van de spullen in de grote kledingkast. Toen plofte ze op het bed. "Hoe was je vakantie?" vroeg ze aan Megan. Ze schopte haar schoenen uit.

[ bericht aangepast op 17 maart 2014 - 21:55 ]

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Luke Logan Porter | Zwemmen
Vandaag is de dag. Vandaag ga ik naar The Talent School, na heel veel jaren trainen. Mijn tweelingzus Megan zit al op deze school, maar dit jaar ga ik er ook heen. Voor haar is het alleen een verrassing. Ik ga haar verrassen op school en ik neem cara, onze hond mee. Ik weet zeker dat ze het geweldig gaat vinden.
"Weet je zeker dat ze niets doorheeft?" vraag ik als ik aan het ontbijten ben met mijn moeder. "Lieverd, ze heeft echt niets door. Waar gaat Cara eigenlijk heen als jij ook weg bent?". "Naar Mike, mijn vriend." Mijn moeder weet niet dat Cara meegaat, dat zou ze nooit goed vinden. "Ik weet dat het je vriend is lieverd." zegt ze en ze geeft me een kus op me hoofd. "Ik ga jullie zo missen!" zegt ze verdrietig. "Ga je nog even afscheid nemen van Megan?" zegt ze met een lachje in haar droevigheid. Ik sta op en loop naar boven. Ik doe haar deur open en zie dat ze op haar bed ligt met Cara in een knuffel. Ze zou haar echt gaan missen. Ze kunnen bijna niet zonder elkaar. Megan kijkt op en ziet me staan. "Mag ik ook een knuffel?" zeg ik terwijl ik een pruillipje trek. Als ze haar armen om me heen legt trek ik mijn armen terug en begin haar te kietelen. Ze kan echt niet tegen kietelen. "Waah! Luke stop!" gilt ze lachend. Opeens voel ik 2 poot tegen me aan springen, het is Cara. Ik probeer door te gaan met kietelen, maar dat gaat moeilijk nu Megan ook in mijn buik probeert te stompen. "Oke" zeg ik. "Tegen twee kan ik niet op!" Cara stopt meteen en loopt naar Megan toe. "Brave hond." zegt ze en ze steekt haar tong uit. Samen zijn Megan en ik erg kinderachtig, maar who cares? We houden wel van een beetje gek doen. "Megan. Tijd om te gaan!" hoor ik mijn moeder vanaf beneden roepen. Eigenlijk ook voor mij dus ik loop naar mijn kamer om mijn tas te pakken. Als ik de deur dicht hoor slaan, ren ik de trap af naar beneden. Ik geef mijn moeder een knuffel en loop naar de taxi die buiten op me staat te wachten. Ik leg mijn spullen in de achterbak en ga zitten. Eindelijk ga ik naar The Talent School.

~ In de taxi ~
Misschien is het erg verdacht, maar we volgen Megans taxi. Ik kijk naar voren en zie haar achterom kijken. Snel duik ik opzij, misschien kan ze me zien. Ze blijft de hele weg naar achter kijken, dus blijf ik de hele weg opzij gedoken. Gelukkig zijn we er al snel en blijft Megan niet buiten wachten. Ze loopt gelijk naar haar plaats in het vliegtuig, waardoor ik rustig kan gaan zitten. Ik besluit een film te gaan kijken en verzink er als snel met mijn gedachten in.
"Meneer, wat wilt u eten?" vraagt een stewardess na een uur. Ik kijk op het beeldschermpje en zie dat het al 19.00 is. Ik kies voor de pasta en zet het op mijn tafeltje. Ik kijk om me heen. Schuin voor me zit Megan, als ze naar achter zou kijken, zou ze me zo zien. De stewardess is nu bij Megan en ik zie dat ze wakker wordt geschud door de man die naast haar zit. Ik lach in mezelf. Megan slaapt echt altijd in het vliegtuig! Dan staat ze opeens op. Waarschijnlijk gaat ze naar de wc. Ik duik weg en ze loopt gewoon door.
Na ongeveer twee minuten komt ze terug. Loop door, loop door denk ik als ze langs me loopt. Dan blijft ze opeens staan en kijkt ze naar me. Ik heb snel me capuchon over mijn cap gedaan en me omgedraaid en ik weet dat ze nog steeds naar me kijkt. Na een minuutje kijk ik voorzichtig naar achter. Gelukkig, ze staat niet meer achter me. Ze zit weer op haar plek. Ik doe mijn koptelefoon weer op en kijk de film verder.

~ Op School ~
"Kom Cara!" zeg ik zacht. Ze zit in de taxi en ik probeer haar eruit de halen. Cara is tijdens de vliegreis bij de andere dieren in het laadruim gezet. Nu is ze weer vrij en helemaal wild. Ik kijk om me heen en zie dat Megan naar me kijkt. Snel draai ik me om en trek Cara uit de taxi. Het geld heb ik al gegeven en dus kan ik snel wegrennen. Ik ren zo snel als ik kan met Cara achter me aan. Ze begint te blaffen. "Sst!" roep ik en ze is gelijk stil. Ik verstop me snel achter een gebouw. Om de gebouwen, aan de achterkant. Zoek ik oplettend naar een plek waar ik cara kan laten. Dan zie ik, achter de sportvelden, een vervallen huisje staan. Ik ren erheen, maar merk al snel dat het opslot zit. Ik rommel aan het slot en trap tegen de deur, maar er zit geen beweging in. Dan zie ik een raam. Ik klim erdoor heen en pak een doos waar Cara op kan klimmen. Ik gooi hem door het raam en klim zelf weer naar buiten. De doos zet ik bij het raam en Cara springt er gelijk op. Ik klim weer naar binnen en til haar naar binnen. Snel pak ik haar tasje uit. Er zit een beetje voer in, water en een mandje met deken. "Ik kom zo terug" zeg ik Cara een aai geef. "Met Megan." Na dat gezegd te hebben klim ik weer naar buiten en pak mijn spullen. Ik loop naar het begin en volg een vrouw die andere mensen rondleid. Als ze bij het gebouw van de bovenbouw komt loop ik naar binnen. Ik kijk op de lijst om te kijken in welke kamer ik slaap. Kamer 3: Liam Rahid Mc.Carter ~ Liam Logan Porter. Ik loop een trap naar boven en zie al snel een kamer met een drie erop. Ik klop op de deur, maar er doet niemand open. Ik open de deur en zie dat er niemand is. Ik leg mijn spullen op het rechterbed en loop weer naar buiten. Op naar Megan!

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Roel Anthony D'Haem || Muziek

Ongeveer twintig minuten heb ik in de kamer vertoefd, op zich ziet de kamer er niet zo slecht uit en het bed voelt ook niet verkeerd aan. Deze twintig minuten heb ik gebruikt om de ruimte eens goed in mij op te nemen. Ik had al gezien dat er een paar spullen lagen, dus mijn kamer genoot was al aanwezig. Als ik daar aan dacht werd ik een beetje nerveus, op sommige moment kan ik helaas best onzeker zijn. Dan wordt de deur geopend en komt er een jongen binnen gelopen van ongeveer mijn leeftijd. Hij ziet er alleen erg opvallend uit, wat ik eigenlijk wel mag. Het staat hem wel erg goed en hij moet vast geweldig zijn, het is ook wel fijn om iemand als huisgenoot te hebben die dezelfde interesses heeft als ik. Mij maakt het niets uit hoe iemand er vanbuiten uitziet, het gaat om het innerlijk. Hoewel ik veel respect heb voor deze jongen dat hij zichzelf zo durft te uiten. Ergens voel ik een steek van jaloezie door me heen gaan, kon ik maar zo zijn zoals hij. Helaas ben ik te preuts en te onzeker om zoiets te doen. 'Hey' zegt ze jongen dan een beetje verlegen, wat ik niet van hem verwacht had. Op één of ander manier heb ik een goed gevoel bij hem, alleen kan ik niet uitleggen waarom. 'Hey' zeg ik dan iets zachter, ergens ook nog een beetje verlegen. 'Dus jij bent mijn nieuwe kamergenoot? Mijn naam is Roel, aangenaam. Ik ben 5de jaars trouwens.' zeg ik uiteindelijk om het ijs te breken, zodat het hopelijk iets minder ongemakkelijk wordt. 'Mijn naam is Jaden, en ik ben ook 5de jaars.' zegt hij, hij weet een kleine glimlach rondom mijn lippen te toveren. Ergens krijg ik meteen al het gevoel dat Jaden en ik vrienden zouden kunnen worden. 'Ik ook, maar wat doe jij dan? Zing jij?' vraagt hij nadat ik verteld heb dat ik mezelf had ingeschreven voor het vak muziek. 'Ja, maar ik dans ook.' beantwoordt ik zijn vraag. Ik schenk de jongen een vriendelijke glimlach. 'En heb je al een beetje zin in de lessen?' vraag ik hem, dit jaar zou weer zwaar worden net zoals alle anderen. Maar om je dromen waar te kunnen maken, moet je er voor vechten. En daar ben ik helemaal klaar voor, ik ga het helemaal maken als ik afgestudeerd ben. 'En wat doe jij eigenlijk precies? Bespeel je een instrument of zing je?' Vraag ik dan toch nieuwsgierig, helaas kan ik soms mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken. Een slechte eigenschap is dat.

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

Megan keek nog een keer rond in haar deel van haar kamer en stond op van haar bed. Het was tijd om maar eens naar haar kamer uit te komen en iets te gaan ondernemen. Misschien als ze een nummer kon schrijven zou het haar weer wat meer los maken, dus vervolgens pakte Megan haar gitaar op en liep haar kamer uit. Ze haalde kort diep adem en liep naar een van de muziek kamers. Ze opende een kamer en liep naar binnen. Hij was klein en leeg, perfect voor haar momentje alleen. Ze Megan sloot de deur achter haar en liep de kamer verder in. Rustig ging ze zitten en plugde haar elektrische gitaar aan een versterker. Ze genoot van de stilte en hier vanuit begon ze te spelen. Met een glimlach speelde ze verder en begon toen pas echt te rocken. Het maakte haar altijd zo blij en gooide haar helemaal los. Ze pakte een microfoon erbij en begon te zingen. Megan fronste licht en concentreede haar op de noten die door de kamer klonken.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

(Ik reageer asap. Wss vanavond!)

---

Ich liebe dich 27.12.23

Thomas David Johnson

Ik zie Austin naar me kijken en ik glimlach even kort. Ik leg mijn boek dan maar weg, zodat mijn aandacht bij de jongen is.
"Ik ben Austin, laatstejaars," verteld hij mij met een scheve grijns. Ik knik even en vertel hem rustig iets over mijzelf, wat mijn extra vak is en zo. Het is even stil, maar niet ongemakkelijk. Het lijkt eerder zo een stilte van nadenken en inzinken.
"Oh, ik doe trouwens gymnastiek," verteld Austin en ik recht mijn rug iets. Zijn vriendelijke glimlach laat mij ook gelijk glimlachen.
"Heb je dan ook een sixpack en zo?" vraag ik uit het niet en kijk hem met een ietwat scheef gehouden hoofd aan. Pas na een paar seconde besef ik me echter wat ik net vroeg en ik voel mijn gezicht langzaam rood aanlopen.
"Je hoort zulke dingen vaak namelijk," verzin ik er snel achteraan en keer mijn hoofd van hem vandaan. Heel goed joh, meteen al zulke opmerkingen maken! Je zet jezelf weer eens goed voor lul. Ietwat ongemakkelijk begin ik aan de onderkant van mijn shirt te friemelen. Het is ineens een heel interessant iets, de onderkant van mijn shirt.
''Ik eh...'' ik voel me zo ongemakkelijk dat ik begin te stotteren. ''Ik ben hier naar school gekomen omdat ik op mijn andere school weggepest ben.'' vertel ik zachtjes en kijk heel voorzichtig naar Austin. Hopelijk vindt hij mij nu niet raar of vreemd omdat ik dat vroeg. Soms zeg ik dingen zonder erbij na te denken. Het floept er dan gewoon uit.

---

Ich liebe dich 27.12.23

Austin Beau Oakley || 6de jaars || Gymnastiek

Thomas had zijn boek weggelegd en ging wat rechter zitten, om me vervolgens ook een vriendelijke glimlach terug te schenken. "Heb je dan ook een sixpack en zo?" vroeg hij me plots, toen ik vertelde dat ik Gymnastiek deed. Mijn wenkbrauwen schoten even omhoog en daarna begon ik te lachen. Het was best wel een grappige vraag, aangezien ik deze totaal niet zag aankomen. "Je hoort zulke dingen vaak namelijk," zei hij. Zijn wangen waren rood gekleurd en hij probeerde zijn blik af te wenden. "Nou als ze dat zeggen, klopt het wel." zeg ik grinnikend. "Ik heb voor Gymnastiek best wel veel spieren nodig, anders lukken die dingen me nooit." zeg ik er dan wat nalachend achter. Volgens mij had ik niet moeten lachen, want hij zat wat ongemakkelijk aan zijn shirt te prutsen. Ik herkende dat shirt wel ergens van, of ja de print die erop stond.Typisch zo'n dingen waar mijn zus graag naar keek. ''Ik eh...'' stotterde hij en ik keek hem vragend aan. ''Ik ben hier naar school gekomen omdat ik op mijn andere school weggepest ben.'' zei hij zachtjes en ietsje verbaasd en verontschuldigd keek ik hem aan. "Oh, wist ik niet. Sorry als ik je kwetste met dat lachen, het was namelijk ... een aparte vraag." zei ik wat ongemakkelijk, terwijl ik even in mijn nek krab. "Ik zal er rekening mee houden." zei ik dan vriendelijk.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jaden Joël Adams l Muziek (zang)
Het gesprek tussen Roel en mij kwam een beetje moeilijk op gang, maar ik denk wel dat Roel en ik goede vrienden zullen worden. Hij is in ieder geval gezelliger dan die idioot van vorig jaar, die zeurde elk moment van de dag. Met de hakken over de sloot had ik het jaar goed afgerond. 'En heb je al een beetje zin in de lessen?' vraagt Roel. Ik kijk hem aan en knik. 'Yup, ik heb er wel zin in. Dit jaar gaat denk ik fantastisch worden.' zeg ik met een glimlach. Als ik met iemand een gesprek moet voeren, dan ben ik vaak de meest verlegen persoon. Maar zodra het gesprek op gang komt, word ik vaak wat opener. 'En wat doe jij eigenlijk precies? Bespeel je een instrument of zing je?' vraagt Roel. Ik krijg een beetje de indruk dat z'n slechte eigenschap het nieuwsgierigheid naar nieuwelingen is. 'Ik zing alleen, vandaar dat ik met enorm veel schriften en mappen binnen kwam. Ik heb daar songteksten in zitten. Niet alleen nummers die ik leuk vind, ook schrijf ik ze zelf.' beantwoord ik z'n vraag. Ergens in z'n gezicht zie ik dat hij erg nieuwsgierig is en geef hem één van m'n schriften, zodat hij een beetje de indruk krijgt dat muziek echt m'n passie is. 'En het maakt niet uit als je ergens nieuwsgierig naar bent, dat heb ik wel al vaker meegemaakt. Voor ik het vergeet, als we bijvoorbeeld speciale avonden hier hebben op school. Dan moet je niet raar opkijken dat ik met een andere haarkleur aan kom, ik verf voor speciale gelegenheden m'n haar zilver-grijs. Omdat ik het leuk vind om met m'n haar te experimenteren..' zeg ik en speel een beetje met m'n zwarte haar. Roel lijkt me best wel aardig. Hij mag er best naar vragen als hij meer over me wil weten.

---

"A star has no meaning without a starlight" - Ravi

Thomas David Johnson

"Nou als ze dat zeggen, klopt het wel. Ik heb voor Gymnastiek best wel veel spieren nodig, anders lukken die dingen me nooit." lachtte Austin wat me nog iets ongemakkelijker maakte. Lachtte hij mij uit, of lachtte hij mij toe? Het was ook wel een ongelooflijke domme vraag, dus het zou mij niets verbazen mocht bij me uitlachen. Tien ik hem vertelde dat ik hierheen ben gegaan omdat ik op mijn andere school gepest ben, veranderde zijn gezicht. Het zag er verbaasd en verontschuldigend uit.
"Oh, wist ik niet. Sorry als ik je kwetste met dat lachen, het was namelijk ... een aparte vraag. Ik zal er rekening mee houden." zegt hij en ik kijk hem recht aan. Wow, haast niemand bood zijn verontschuldigingen aan mij aan. Ik knik zachtjes.
''Het geeft niet. De vraag was nogal...dom. Er schoot er ook zo uit," bied ik op mijn beurt mijn excuus aan. Ik kijk even naar mijn nagels en bestudeer mijn handen kort.
"Ik werd vooral gepest omdat ik zo klein ben, een bril heb en een hoge stem heb. Een andere reden hadden ze eigenlijk niet," vertel ik hem ietwat pijnlijk. Beter dat Austin dit weet, zodat hij ook weet wat mijn zwakkere plekken zijn en dat hij er rekening mee kan houden. Hij lijkt mij niet echt het type dat iemand voor de lol beledigd of pest. Ik kijk hem aan met een klein glimlachje en ontspan mezelf iets meer.

---

Ich liebe dich 27.12.23

Roel Anthony D'Haem || Muziek

Ergens begin ik het te waarderen dat ik dit jaar ingedeeld ben met Jaden, hij is op het eerste oog erg vriendelijk. Gelukkig is het niet met een jongen die alleen zelfbewust is en alleen geeft om zijn populariteit. Het is belangrijk om een goede kamergenoot te hebben, anders kan het jaar nog erg lang duren. En ik krijg het idee dat het met Jaden wel goed zit. Mijn afstandelijkheid die ik altijd al een beetje heb naar vreemden toe begint al voor een grote deel af te nemen bij hem, dit maal sneller dan gebruikelijk. 'Yup, ik heb er wel zin in. Dit jaar gaat denk ik fantastisch worden.' Beantwoordt hij mijn vraag met een glimlach. Zijn glimlach is aanstekelijk op één of andere manier, want zelf kan ik ook geen glimlach onderdrukken. Ergens hoop ik dat ik niet te nieuwsgierig over kom, dat is absoluut niet de bedoeling. Ik toon gewoon erg snel interesse in mensen, vooral als die personen voor een heel jaar mijn kamergenoot worden. Ik kijk heel even weg uit het raam, en zie dan dat de wolken buiten plaats hebben gemaakt voor de zon. Vervolgens kijk ik weer terug naar Jaden, omdat hij verder praat. 'Ik zing alleen, vandaar dat ik met enorm veel schriften en mappen binnen kwam. Ik heb daar songteksten in zitten. Niet alleen nummers die ik leuk vind, ook schrijf ik ze zelf.' Verteld hij verder. Kijk, dat is interessant. Het was mij inderdaad al opgevallen dat hij binnen kwam met veel schriften en mappen, uiteraard kan ik dit alleen nog maar meer bewonderen. Hij drukt dan één van zijn schriften in mijn handen, waardoor ik hem een klein beetje overdonderd aankijk. Het is op een positieve manier uiteraard, meestal zijn geschreven nummers iets persoonlijks maar toch kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Alles wat met muziek te maken heeft spreekt mij aan, vooral zelfgeschreven liedjes. 'En het maakt niet uit als je ergens nieuwsgierig naar bent, dat heb ik wel al vaker meegemaakt. Voor ik het vergeet, als we bijvoorbeeld speciale avonden hier hebben op school. Dan moet je niet raar opkijken dat ik met een andere haarkleur aan kom, ik verf voor speciale gelegenheden m'n haar zilver-grijs. Omdat ik het leuk vind om met m'n haar te experimenteren..' Verteld hij dan waarna hij een beetje speelt met zijn zwarte haren. Dat lijkt mij echt iets voor hem en daar is niets mis mee, zelf vind ik het ook belangrijk om een eigen stijl te hebben. Nogmaals, daar heb ik alleen respect voor en eerlijk gezegd, staat het geweldig bij hem. Jaden lijkt mij een jongen die weet wat goed bij hem staat, dus zilver-grijs haar zou hem vast ook goed staan. ‘Ik ben inderdaad nieuwsgierig, soms een beetje te erg’ beken ik ergens toch een tikje beschaamd, ook al zei hij dat hij dat niet erg vond. ‘En het staat je vast geweldig’ zeg ik dan terwijl ik mij probeer in te beelden hoe dat zou staan bij hem. Volgens mij kan hij dat prima hebben, hij kan veel prima hebben. Dan begin ik door zijn schriftje te bladeren en begin ik de songtekst te lezen. Het eerste wat mij meteen opvalt, is dat het geschreven is in een mooi en duidelijk handschrift. Ik laat de woorden door mij heen gaan en ik besef mij dat ik helemaal meegesleept wordt, dit is echt erg mooi en meeslepend. Precies zoals liedjes horen te zijn. Ik kijk weer op naar Jaden, onder de indruk. ‘Dit is echt erg goed, je bent erg getalenteerd’ zeg ik menend, ergens is het een domme opmerking. Natuurlijk is hij getalenteerd, anders zit hij niet op deze school. Slim, Roel. Wat maak je weer een geweldige eerste indruk. Mijn glimlach veranderd weer een beetje naar verlegen, ik probeer om het schaamrood niet naar mijn kaken te laten stijgen. ‘Je kan echt goed liedjes schrijven, om eerlijk te zijn’ zeg ik dan iets zachter maar zeker naar de waarheid.

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said