Ik heb er eens iets van proberen te maken, geschiendenis wel in de ik-vorm gezet als dat niet erg is?
Als er iets is dat niet klopt mag je het altijd laten weten ^^
Rol: Vampier
Naam: Killian Fawkes
Bijnaam: Kili
Geslacht: Mannelijk
Rang: 3e
Nationaliteit: Portugees
Uiterlijke leeftijd: 26
Echte leeftijd: 75
Uiterlijk:
Killian is iemand die al vele vrouwen door hun knieën heeft laten gaan en niet alleen door zijn charmerende karkater en constant geflirt. Het grijnsje dat altijd wel op zijn gelaat terug te vinden is, bracht vroeger al een heleboel vrouwen in zwijm –om nog maar te zwijgen van de blikken die hij soms durfde uit te delen-. Zijn bruine haar en donkere ogen zijn de twee dingen waaraan mensen hem direct kunnen herkennen. Sinds hij een vampier is, lijkt de kleur van zijn haar iets lichter te zijn geworden terwijl zijn oogkleur juist donkerder is. Als hij echt honger heeft, wordt die bruine kleur een stukje lichter –tegen het lichtbruin aan- en lijkt het alsof ze lichtgeven. Net zoals elke vampier heeft hij een redelijk egale huid en een bleke huidskleur. De enige oneffenheden die op zijn gezicht te vinden zijn, zijn stoppels. Natuurlijk groeien ze uit tot een baard als hij het niet scheert, maar dat gebeurt eigenlijk maar zelden. Killian is best ijdel als het op zijn uiterlijk aankomt, zou dus niet snel een heuse baard laten staan. Voor de rest is de man 1.66m, wat hem dus niet echt een van de grootste maakt. Niet dat hij er erg veel mee inzit aangezien hij zo makkelijk op plaatsen kan komen waar lange mensen nooit van hun leven zouden raken, het nadeel is dan wel dat hij hulp moet vragen als hij iets dat op een best hoge plaats ligt nodig heeft. Hij heeft een atletische bouw en is best lenig te noemen.
Innerlijk: Er zijn genoeg factoren aan zijn karakter die ervoor zorgen dat mensen zich alleen maar aan hem irriteren en op sommige momenten zelfs weigeren om naar hem te luisteren. In de eerste plaats is Killian een ontzettend grote leugenaar, liegt een heel verhaal bij elkaar om zijn eigen hachje te redden of gewoon voor de lol. Meestal maakt hij er ook wel een spel van, kijken hoe lang het duurt voordat iemand doorheeft dat hij die persoon voor de gek aan het houden is. In de tweede plaats is hij gewoon druk, zou het een wereldwonder zijn als hij meer dan twee minuten kan stilzitten. Oftewel praat hij de oren van je hoofd, oftewel gaat hij wel om de drie seconden verzitten en frummelt hij aan alles dat in zijn bereik ligt. Sinds ADHD bekend is, zijn mensen er zeker van dat hij aan die ‘stoornis’ lijdt, iets dat hij zelf kan ontkennen noch beamen omdat hij gewoonweg niet begrijpt wat het juist inhoudt. Aandacht is nog zoiets dat hij altijd moet hebben. Killian moet altijd in het middelpunt van de belangstelling kunnen staan, is tevreden met aandacht in alle vormen en maten. Er is altijd wel iemand nodig die hem moet bezighouden, hem van verveling af moet helpen. Als er zo niemand is, is de kans groot dat hij naar die aandacht opzoek gaat en anderen nogal eens expres kwaad durft te maken om het ook te krijgen. Alles is goed, zolang er maar iemand is die naar hem omkijkt. Natuurlijk is er iets dat invloed heeft gehad op de ontwikkeling van zijn karakter, dat ervoor gezorgd heeft dat hij op iedere uitdaging die hij aangeboden krijgt ingaat. Veel mensen zouden zeggen dat opgroeien is een gezin met zeven oudere broers en een best laag inkomen niet zoveel goeds gedaan heeft voor zijn ontwikkeling. De jongen moest altijd van zich afbijten, werd vaak vergeten door zijn moeder en was diegene die altijd de meeste klappen moest opvangen als zijn broers er weer een zooitje van gemaakt hadden. De jongens zetten het altijd op een rennen zonder hem te waarschuwen waardoor hij altijd veel te laat reageerde en dus altijd wel gepakt werd. Pas later heeft hij geleerd om snel te reageren en te rennen, rennen en niet meer achterom kijken. Ondanks dat hij een vampier is en een best grote mond heeft, blijft hij vanbinnen toch nog altijd dat bange haasje dat zichzelf leerde om van gevaar weg te rennen. Als er dus echt iets fout zou gaan, zou hij dus de eerste zijn die de benen neemt om zijn eigen hachje te redden, niet meer lettend op de mensen die hem ooit geholpen hebben of die hij als familie zou kunnen beschouwen.
Gave: Een Tranducer is zeg maar een menselijk antenne die de mogelijkheid heeft om gesprekken en gecodeerde berichten te onderscheppen met hun geest. Ze kunnen de elektromagnetische velden letterlijk 'zien' en zouden zo kunnen zeggen welke golflengte waar bij hoort. Zo is het voor hen een eitje om in te breken in zowel computers als mobieltjes zonder de toestellen nog maar aan te raken.
Als Killian nog wat meer zou trainen, kan hij ook de frequenties van de natuur opvangen zoals het gezoem van bijen en zeggen waar dat deze zich bevinden.
Het gebruiken kost totaal geen kracht, maar kan de gebruiker mentaal wel gek maken. Als Killian eenmaal bezig met het hacken van een computer, sluit hij de rest van zijn omgeving af. Je mag zoveel tegen hem schreeuwen als je wilt, op dat moment hoort hij je gewoon niet. Hetgeen dat hem echt schade toe kan brengen is een virus dat geactiveerd wordt op de computer staat waarmee hij mee 'verbonden' is. Op dat moment zal hij barstende hoofdpijn krijgen en kan in het ergste geval zelfs sterven als de computer niet uitgezet wordt.
1 2 3 4
Geschiedenis: Om een kind te maken, heb je natuurlijk een man en een vrouw nodig of je adopteert gewoon iemand. Ik zou zelf heel graag willen zeggen dat ik geadopteerd ben en de idiote vrouw die zichzelf mijn moeder noemt niet echt mijn moeder is, maar spijtig genoeg is ze dat dus wel. Nu moet je niet gaan denken dat ik nooit respect heb gehad voor mijn moeder, maar welke vrouw baart er nu zeven kinderen van een man, zorgt ervoor dat die man haar verlaat en heeft dan nog een kind van een vluggertje? Natuurlijk kon ze het niet aan en had ze hulp nodig, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen en vanaf het begin beginnen.
Mijn moeder was altijd al best een mooie vrouw geweest, maar zoals ze wel eens zeggen hebben de echt mooie dames niet erg veel hersenen, ook in mijn tijd niet. Maia werd verlieft op de man die in het dorp bekend stond als de ‘vrouwenverslinder’, iemand die ervoor zorgde dat vrouwen zwanger raakten om hen dan in de steek te laten. Natuurlijk was die man direct in haar geïnteresseerd. Sterker nog, hij werd tot over zijn oren verliefd. Natuurlijk is dat iets goed voor Maia, maar de man had nogal veel lusten die ook gestild moesten worden. Ze waren juist geteld een week getrouwd toen ze voor het eerst zwanger werd. Frederik was er nog nooit bij geweest bij de geboorte van zijn kinderen en was dus erg zenuwachtig, was voor het eerst echt bang dat er iets zou misgaan. De kans dat zijn vrouw zou sterven in het kraambed was klein, maar de twijfel bleef toch. Vanaf het moment dat hij het gehuil van een baby hoorde, was hij dan ook naar binnen gerend om te kijken of zijn vrouw ok was en wilde zijn zoon pas aannemen toen hij er zeker van was dat ze het zou overleven. Een kruisend mini-mensje was blijkbaar niet genoeg, want jaar achter jaar schonk ze het leven aan kinderen. De eerste was Michael, de tweede werd vernoemt naar zijn vader, daarna kwam Liam en daarna was Kenneth aan de beurt. Je zou dus denken dat ze aan vier wel genoeg had, maar toch wilde ze er nog eentje bij. Vijf was een mooi getal om mee te stoppen, haar geluksgetal. Het was dus de bedoeling dat ze met vijf kinderen zouden eindigen, maar God vond vijf blijkbaar net iets te weinig. Er groeide niet een kind in haar buik, geen twee, maar wel drie kinderen. Een triplet terwijl ze wilden stoppen bij vijf. Dat was het moment dat mijn vader het niet meer aankon en met een grote ruzie vertrok, mijn moeder met zeven krijsende baby’s achterlatend.
Dat was het moment dat Maia begon in te storten en haar kinderen vaak achterliet om te gaan drinken. Natuurlijk kreeg ze veel aandacht van de mannen aangezien ze zo ongeveer de enige vrouw was die het aandurfde om zich in de bars te begeven. Op een van die dagen, zocht ze het gezelschap op van een andere man en raad eens? Ze werd zwanger van de beste van al haar zonen. Natuurlijk wilde de vent die ze opgerakeld had niets meer met haar te maken hebben waardoor ze niet voor zeven, maar voor acht kinderen moest gaan zorgen. Gelukkig voor haar kwam haar zus net op dat moment kijken hoe het ermee ging en stak ze hen wat geld toe en hielp mee met het huishouden.
Ik was acht jaar oud toen ik me voor het eerst met mijn broers op straat mocht begeven en voor het eerst in elkaar geslagen werd. Michael had blijkbaar een akkefietje met een van de oudere jongens in het dorp en deze had gezworen om hem op de een of andere manier terug te pakken. Toen het groepje in zicht kwam, renden mijn broers met hun staart tussen hun benen weg terwijl ikzelf nog aan het uitmaken was of ik het op een rennen zou moeten zetten of niet. Eer ik had besloten dat het een goed idee was om te gaan lopen, was het natuurlijk al te laat. Ik werd in mijn kraag gegrepen en er werd langs alle kanten op me ingeschopt. Als je denkt dat mijn broers me wel te hulp waren gekomen toen ze doorhadden dat ik in de problemen zat, heb je het goed mis. Sterker nog, ze bleven gewoon vanop een afstand toekijken en lachten me vierkant uit. Datzelfde gebeurde nog een paar keer en pas op mijn twaalfde had ik het verstand om het op een rennen te zetten vanaf het moment dat er gevaar dreigde. Ik leerde mezelf verdedigen en wist me op een gegeven moment zelf een van de rijkere delen van het dorp in te liegen. Gewoon zeggen dat je de zoon van iemand bent die voor een tijd op reis is geweest en je was binnen. De meesten van die rijke mensen moeiden zich niet echt met elkaar waardoor niemand direct kon zeggen of ik de waarheid vertelde of niet. Daar leerde ik met meisjes omgaan en verloor er zelfs mijn maagdelijkheid. Op mijn twintigste had nog steeds niemand echt door dat ik niet in die wijk thuishoorde, totdat een paar lastpakken de boel kwamen verzieken. Vanaf dat moment leefde ik terug op straat en probeerde ik het mezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Pas zes jaar later kreeg ik eindelijk nog eens de kans om wat avontuur te beleven door mee te doen aan een spel. Het feit dat er niemand uit het doolhof was teruggekeerd, schoof ik aan de kant. Het zou waarschijnlijk gewoon een publieksstunt zijn om meer mensen te lokken. Pas in het doolhof zelf, kwam ik tot het besef dat het geen publieksstunt was en er waarschijnlijk mensen stierven in het doolhof. Spijtig genoeg voor mij was er geen weg meer terug, alleen vooruit.
Tegen al mijn verwachtingen in, bereikte ik na een paar maanden toch het hart van het doolhof, zwaar gewond en eigenlijk amper in staat om op mijn benen te staan. Ik had gedacht dat ik vredig in het kasteel zou kunnen sterven, rustig aan mijn einde zou kunnen sterven. Natuurlijk had ik niet verwacht dat er vampiers in dat kasteel zaten, wie geloofde er nu ook in vampiers? Ik had met een ongelovige blik in mijn ogen geluisterd naar wat ze te vertellen hadden om dan met een sarcastisch lachje voor de eerste optie te gaan, het worden van een vampier. De pols die tegen mijn mond werd gedrukt en het warme bloed dat zich een weg door mijn keel heen baande, is iets dat ik nooit zou vergeten. Mijn nek die met een krachtige draai omgedraaid werd ook niet, maar voordat ik me daar ook maar bewust van kon worden, was alles al zwart.
Het eerste wat ik zag toen ik bijkwam, waren slierten licht die in de lucht leken te hangen. Vage slierten die altijd wel ergens naartoe leken te gaan. Pas daarna kwam de honger en het gevoel dat er iets niet helemaal klopte. Het duurde best lang voordat ik wilde geloven dat ik echt in een vampier getransformeerd was en voortaan dus niet in de zon zou kunnen lopen zonder me te verbranden. Natuurlijk dacht ik dat het een grap was en was ik zo stom om mijn arm toch in het zonlicht te houden. De pijn die daarna volgde was bijna ondraaglijk en vol ongeloof had ik naar mijn verbrande huid zitten staren. Het was dus duidelijk dat ik mijn oude leventje nooit meer zou kunnen oppakken en voor altijd in het kasteel opgesloten zou blijven. In het begin had ik er wat moeite mee, maar na een tijdje begon ik toch dingen te vinden om me te amuseren. Zo vond ik uit dat ik via de lichtstralen die overal om mee heen hingen en die niemand anders kon zien, makkelijk naar televisie kon kijken of mobieltjes en computers mee kon hacken. Natuurlijk werd er in het begin misbruik van die gave gemaakt, vond ik het geweldig om andere vampiers op stang te jagen. Een paar woorden waren echter genoeg om ervoor te zorgen dat ik het toch voor wat nuttigere dingen ging gebruiken. Het in het oog houden van de mensen in het labyrint bijvoorbeeld.
Extra: Door zijn gave heeft Killian toegang tot alle elektronica die zich in een straal van vijfhonderd meter bevind. Hij kan de beelden van de camera’s dus altijd en overal in de gaten houden en heeft zowat de leiding over de controlekamer gekregen. Natuurlijk zijn er wel altijd oudere vampiers die altijd een oogje in het zeil houden moest hij kattenkwaad willen uithalen.
[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 21:21 ]
-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher
