hallo, ik ben een beginnende schrijver hier, en ik zou graag jullie mening horen over mijn verhaal. Het is nog maar een deel, maar het zou leuk zijn moesten jullie enkele tips geven hoe het beter kan 
http://www.quizlet.nl/stories/133680/survive/
[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 13:35 ]
zullen we beginnen met niet na elke zin een enter?
dat lees namelijk heel vervelend.
misschien dat je een idee krijgt uit mijn post.
Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.
Phallon schreef:
Ik schiet wakker en kijk op mijn wekker die naast mij op het houten nachtkastje staat.
Het is 7:00, tijd om op te staan. Ik kijk naast mij, daar ligt Emiel, de jongen waar ik 3 jaar geleden mijn hart aan heb verloren, nog rustig te slapen.
Urgh die krijg ik nooit wakker, denk ik bij mezelf.
Emiel is de liefste jongen die er bestaat, maar hem in de ochtend uit bed krijgen is een ramp. Hij heeft een verschrikkelijk ochtendhumeur.
Normaal laat ik hem het eerste uur dat hij wakker is zo veel mogelijk met rust, maar we moeten naar school, het is een belangrijke dag vandaag.
Vandaag is de laatste schooldag, en de diploma’s worden uitgedeeld. Vandaag is de dag dat mijn nieuw leven eindelijk start. Ik heb nog zoveel toekomst plannen.
Terwijl ik kijk hoe Emiel daar zo rustig en vredig ligt de slapen, en bedenk hoe ik hem ga wakker maken, begint mijn neus heel erg te bloeden, voor de tweede keer deze week.
“Shit” roep ik net iets te hard terwijl ik naar het toilet loop en een paar velletjes toiletpapier neem.
Emiel schiet wakker en zoals te verwachten is hij niet al te goed gezind. “Kan dat niet wat stiller?” Mompelt hij, waarna hij mij zoekt.
Als hij mij ziet begint ook hij te vloeken, deze keer niet omdat hij net wakker is en slechtgezind is, maar omdat mijn neus weeral aan het bloeden is, en dat begint hem stilletjes aan ook zorgen te baren.
“Misschien moet je toch eens een afspraak maken bij de huisarts, je weet maar nooit schat.” Terwijl Emiel dit zegt, hoor ik de ongerustheid in zijn stem.
Ik zucht en zeg hem dat hij niet altijd zo overdreven bezorgd moet doen.
Maar ergens stel ik me hier ook wel vragen bij, dit is nu al bijna twee maanden aan de gang.
Ik stond regelmatig op met blauwe plekken, en dat worden er meer en meer. En sinds twee weken krijg ik regelmatig vrij hevige neusbloedingen.
Achja het zal wel niet zijn, denk ik bij mezelf. En ik heb nu ook geen tijd om me hier zorgen over te maken.
Morgen vertrekken Emiel en ik op vakantie, we gaan naar Spanje, genieten van een welverdiend weekje rust.
Het bloeden is eindelijk gestopt.
Ik ga me klaarmaken want vandaag is een belangrijke dag en die laat ik niet zomaar verpesten door een stomme bloedneus.
Terwijl ik mijn neus afspoel en naar mijn kleerkast toeloop om te kijken welke kleren ik op deze dag ga aantrekken, voel ik Emiel zijn bezorgde ogen me achtervolgen.
Misschien maak ik volgende week wel een afspraak bij de huisarts denk ik bij mezelf, ik zeg dit niet hardop, dan is er geen ontsnappen meer aan als Emiel dit hoort.
Nu ga ik eerst mijn diploma ophalen en dan genieten van een welverdienen vakantie met Emiel.
Ik zou het zo doen:
Ik schiet wakker en kijk op mijn wekker die naast mij op het nachtkastje staat, het is zeven uur in de ochtend en tijd om op te gaan staan. Ik kijk naast mij, waar Emiel, de jongen waar ik drie jaar geleden mijn hart aan heb verloren, nog rustig ligt te slapen.
‘Urgh, die krijg ik nooit wakker’, denk ik bij mezelf. Emiel is de liefste jongen die er bestaat, maar hem in de ochtend wakker krijgen is een ramp. Hij heeft een verschrikkelijk ochtendhumeur. Normaal laat ik hem altijd het eerste uur dat hij wakker is zoveel mogelijk met rust, maar we moeten naar school, want het is een belangrijke dag vandaag. Vandaag is de laatste schooldag, en de diploma’s worden uitgedeeld. Vandaag is de dag dat mijn nieuw leven eindelijk start. Ik heb nog zoveel toekomst plannen. Terwijl ik kijk hoe Emiel daar zo rustig en vredig ligt de slapen, en bedenk hoe ik hem ga wakker maken, begint mijn neus heel erg te bloeden, voor de tweede keer deze week.
“Shit” roep ik net iets te hard terwijl ik naar het toilet loop en een paar velletjes toiletpapier neem.
Emiel schiet wakker en zoals te verwachten is hij niet al te goed gezind.
“Kan dat niet wat stiller?” Mompelt hij, waarna hij mij zoekt. Als hij mij ziet begint ook hij te vloeken, deze keer niet omdat hij net wakker is en slechtgezind is, maar omdat mijn neus weeral aan het bloeden is, en dat begint hem stilletjes aan ook zorgen te baren.
“Misschien moet je toch eens een afspraak maken bij de huisarts, je weet maar nooit schat.” Terwijl Emiel dit zegt, hoor ik de ongerustheid in zijn stem.
Ik zucht en zeg hem dat hij niet altijd zo overdreven bezorgd moet doen. Maar ergens stel ik me hier ook wel vragen bij, dit is nu al bijna twee maanden aan de gang. Ik stond regelmatig op met blauwe plekken, en dat worden er meer en meer. En sinds twee weken krijg ik regelmatig vrij hevige neusbloedingen.
‘Achja het zal wel niet zijn’, denk ik bij mezelf. En ik heb nu ook geen tijd om me hier zorgen over te maken.
Morgen vertrekken Emiel en ik op vakantie, we gaan naar Spanje, genieten van een welverdiend weekje rust. Het bloeden is eindelijk gestopt. Ik ga me klaarmaken want vandaag is een belangrijke dag en die laat ik niet zomaar verpesten door een stomme bloedneus.
Terwijl ik mijn neus afspoel en naar mijn kleerkast toeloop om te kijken welke kleren ik op deze dag ga aantrekken, voel ik Emiel zijn bezorgde ogen me achtervolgen.
Misschien maak ik volgende week wel een afspraak bij de huisarts denk ik bij mezelf, ik zeg dit niet hardop, dan is er geen ontsnappen meer aan als Emiel dit hoort.
Nu ga ik eerst mijn diploma ophalen en dan genieten van een welverdiende vakantie met Emiel.
Ik ben trouwens geen beta-reader, dus heb je tekst verder niet verbetert of andere aanpassingen gedaan. Maar zo is het in mijn ogen al iets prettiger om te lezen. Veel succes ermee!
