[RPG] Seven Sins • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 12:34 ]

"Family don’t end in blood”

Mijn topics.

Reality's overrated.

Kerberos schreef:
Mijn topics.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

(MT)

Because I love him, do I need another reason?

Niall James Horan

"Niall, ga maar met Greg mee. Het komt allemaal goed," suste mijn moeder me stilletjes, waarna ze mijn rugzak snel in mijn handen drukte en me in mijn broer zijn richting duwde. "Ga, nu."
Twijfelend keek ik haar aan, terwijl ik mijn hoofd lichtjes naar links liet hangen. We wisten allemaal dat vluchten geen zin had, maar toch probeerde mijn moeder haar bloedeigen kinderen aan te sporen tot een hopeloze daad zoals deze. Ik wist dat ze bang was. Ze was bang dat haar kinderen het onderspit zouden delven, zodra ze één van de beruchte kampen zouden betreden. "Mam, het lukt niet. We -"
Gebons op de deur deed ons allemaal verstijven. Als mijn lichaamstemperatuur drastisch zou kunnen dalen, was mijn bloed nu in ijs veranderd.
"Open die deur!"
Zo rebels als ik er uitzag, zo aanhankelijk was ik nu geworden. Ik rende naar mijn moeder toe en sloeg mijn armen stevig om haar nek, waarna ik mijn gezicht in haar borstkas begroef. Haar handen streken geruststellend door mijn geverfde haren heen. "Het komt goed, Irish Charm."
Het duurde niet lang voordat Greg angstvallig de deur had opengemaakt en schreeuwde dat ze ons met rust moesten laten, dat ze hem maar in plaats van ons meenamen, maar ons lot was al verzegeld. Twee paar armen rukten me uit de armen van mijn moeder en ik werd tierend naar buiten gesleept. Het laatste wat ik hoorde voordat ik in een wagen werd geduwd, was de ijzige gil van een vrouw. De vrouw die mij had opgevoed. De vrouw die werkelijk alles voor me betekende. Mijn moeder. Ze was dood. Ze hadden haar vermoord.
"Mam..."

Met een ferme duw werd ik in de richting van het gebouw geduwd, dat erg veel op een huis leek. Eén van de handlangers van Goblin had me de hele treinreis in de gaten gehouden. Vast en zeker omdat ik er nogal intimiderend uitzag. Wat een onzin. Ik wist nu al dat vele mensen problemen met mijn uiterlijk zouden hebben, maar dat interesseerde me werkelijk waar niets. Om eerlijk te zijn, was ik maar al te blij dat ik al die tatoeages en piercings had laten zetten. Het voelde als een klein sprankje van verzet. Verzet tegen een maatschappij zoals deze.
Met een moeilijke blik probeerde ik me op de voorlichting van de man die voor me stond te concentreren, maar mijn gedachten dwaalden enkel af naar mijn moeder en Greg. Mijn moeder was dood. Dat stond vast.
Maar Greg, hij leefde nog. Hij was naar een ander kamp gebracht en ik wist niet of hij op dit moment nog leefde of niet. En dit frustreerde me. Als er iets was waar ik niet tegen kon, was het wel het feit dat ik niet wist wat er gaande was met mijn familieleden.
Ik schudde mijn hoofd stilletjes, om vervolgens op te kijken en direct te merken dat ik de uitleg volledig had gemist. Het enige wat ik nog hoorde was dat ik naar mijn kamer mocht gaan zoeken. Ik was dus toch nog vrij om door een huis te lopen. Wat een geluk.
Zodra de deuren werden geopend, liep ik zo snel mogelijk naar binnen om maar uit het kielzog van de soldaat te ontsnappen, waarna ik peinzend naar mijn kamer begon te zoeken. Hopelijk had ik een rustige kamergenoot.

[ bericht aangepast op 8 feb 2014 - 1:35 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

MT

How far is far

Emiliana Francesca Veneziano

Met mijn linkervoet hield ik de voetbal tegen die in mijn richting rolde. Zo snel als ik kon, nam ik een aantal passen naar achteren en rende ik op de bal af, waarna ik met een harde schop hem weer in Cheryls richting trapte.
Ik had de roodharige, exotische dame ontmoet nadat ik halsoverkop het huis had verlaten. Mijn ouders werden voor mijn gezicht doodgeschoten en als mijn broer niet had ingegrepen, was ik de daders aangevlogen. Hij had me in de richting van zijn kamer geduwd en zodra ik hier naar binnen was gerend, besefte ik dat hij wist dat dit eraan zat te komen. Hij had alles voorbereid zodat ik gemakkelijk kon ontsnappen. En omdat ik wist dat hij het me nooit zou vergeven als ik zijn stille hint niet zou opvolgen, greep ik mijn kans en vluchtte ik.
Sinsdien had ik niets meer van mijn familie vernomen. Tijdens de nachten rouwde ik in Cheryls armen en vocht ik tegen de kou, terwijl ik overdag een balletje trapte en eten stal. Het leven op straat was vreselijk, maar vastzitten in een kamp was vele malen erger.
Cheryl glimlachte zwakjes naar me en wilde de bal weer in mijn richting trappen, maar ze werd ruw onderbroken door het geluid van geschreeuw. Geschreeuw uit woede. Direct besefde ik dat het gespuis weer bezig was.
"Cher, rennen!" siste ik, om me vervolgens om te draaien en ervoor te zorgen dat ik de straat zo snel mogelijk was uitgerend. Ik hoorde mijn vriendin achter me aanrennen, maar zodra ik wild gevloek hoorde, wist ik dat het te laat was. Ze hadden haar te pakken gekregen.
"Cheryl!"
"Em! Ren weg! Je kan me niet meer helpen!" Haar gegil werd ineens zachter, en ik wist dat iemand haar mond had bedekt.
Uit woede, bezorgdheid en wrok draaide ik me met een ruk om en sprintte in de richting van Cheryls geschreeuw, dat amper te horen was door de belemmering. Maar zodra ik haar vuurrode pieken opmerkte, wist ik dat ik ver genoeg was.
Het leek wel alsof een rode waas voor mijn ogen verscheen. Alsof mijn ogen bedekt werden met een doorzichtige, rode mantel. Ik stormde naar voren en begon als een gek te schreeuwen, terwijl ik om me heen begon te slaan als nutteloze poging om Cheryl uit de klauwen van Goblin te krijgen. Maar hoeveel geweld ik ook gebruikte, uiteindelijk zaten we allebei in de wagen die ons naar verschillende kampen zou leiden. Mijn roodharige vriendinnetje, mijn enige vriendinnetje, was nu ook al van me afgenomen. Ik had niets meer.

Misschien was het niet zo slim geweest om geen spullen mee te smokkelen zodra ik mijn thuis was ontvlucht, aangezien ik nu bijna geen eigendommen meer had. Natuurlijk, Cheryl had me een paar kledingstukken van haar gegeven en hier en daar vonden we stukken stof waar we iets van knutselden, maar spullen die persoonlijke waarde hadden was ik nu kwijt. Ik was alles kwijt. Enkel mijn herinneringen leefden nog voort.
Terwijl ik stilletjes piekerde over mijn gedachtekronkels, volgde ik de uitleg van de soldaat. Leefregels, uitleg van de training, namen van teamgenoten en de kamerverdeling; alles werd opgenoemd tijdens de voorlichting. Het was alleen een beetje jammer dat ik er bijna niets van onthield.
Zodra men het teken had gegeven dat ik het appartement mocht betreden, liep ik zwijgend naar binnen en zocht ik naar mijn slaapkamer, die ik al snel had gevonden. Volgens de naamkaartjes op de deur, deelde ik deze met ene Louis. Het fleurde me lichtelijk op om te weten dat ik niet bij een meisje was ingedeeld, aangezien ik het met de meeste dames niet zo goed kon vinden. Kleding, make-up en haarproducten interesseerden me namelijk geen bal.
Enfin. Ik stapte de slaapruimte binnen en nam de omgeving snel in me op, waarna ik een willekeurig bed koos en mijn rugzak erop gooide. De rugzak bevatte naast enkele kledingstukken Cheryls make-up en overige spulletjes, aangezien de roodharige verschijning tijdens het voetballen haar spullen in mijn rugzak had gepropt. Oneerlijk, want nu had zij niets meer. Ik mocht de tas niet meer teruggeven, en nu werd ik opgezadeld met een schuldgevoel omdat ik de kans niet had gekregen om haar eigendommen terug te geven.
Zwijgend ging ik op het bed zitten, waarna ik peinzend voor me uit begon te staren. Ik voelde me zo leeg.

[ bericht aangepast op 11 feb 2014 - 16:44 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

(Mijn Topics)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Kerberos schreef:
Mijn topics.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Marron Luna Grace.

De hele tijd ben ik doodstil geweest, niets voor mij. Mijn tas gooi ik op mijn bed, rijf vermoeid van alle emoties en de lange dag in mijn ogen en ga dan stilletjes zitten. Ik trek mijn shirt recht en tik met mijn vingers op mijn bovenbenen, die gehuld zijn in een afgesleten skinny jeans. Mijn voeten schuivelen onrustig op de grond. De afgetrapte gympen tikken op de grond. De gympen waar ik op getekend heb. Wat gekrabbel. Mijn handen haal ik gefrustreerd en verward door mijn haar. Blijven een beetje hangen bij een klit, die ik geïrriteerd met mijn vinger in één keer mijn haar uittrek. Ze zijn dood. En ik ben alleen achter gebleven. Ik ken niemand hier. Maar dat is natuurlijk lang niet het ergste, mijn ouders. Het bloed zie ik nog steeds op iedere muur spatten. Zie de schaduwen nog bewegen. Het is pas net gebeurd, maar ergens lijkt het jaren geleden. Met trillende vingers maak ik de rits van mijn tas open. Bekijk mijn spullen even en slik. Spullen helpen herrineringen alleen nog maar verder omhoog. Stilletjes pak ik het grootste deel van mijn kleren uit. Niet dat het erg veel is. Snel, in de hoop al klaar te zijn voo mijn kamergenoot er is. Want ik zal me niet laten kennen, ik zal gewoon die vrolijke persoon zijn die ik hoor te zijn.

Reality's overrated.

(Iemand voor Niall of Emiliana?)

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

- Mickey Sarah Syara.

Ik keek angstvallig om me heen terwijl ik de luide geluiden van buiten probeerde buiten te sluiten. Ik wist dat het eraan zat te komen, maar ik wilde niet weg. Ik wilde niet dat mijn ouders werden meegenomen en dat alle hoop verloren was. Me moeten houden aan ijdelheid, vraatzucht, hebzucht, jaloezoe, lust, woede en luiheid. Die laatste drie waren niet zo'n probleem, net zoals de eerste drie. Maar jaloezie, met alle meisjes die in de kampen zaten, dat ging lastig worden. Ik was snel jaloers. Of op mooie, helderblauwe ogen, of lange, blonde haren of volle, roze lippen. Meisjes die er perfect uitzagen, daar had ik moeite mee. En tenzij er daar iemand zou zijn die om me gaf, dan zou ik het kamp misschien niet overleven. De deur van mijn kamer werd opengetrapt en handlangers van Goblin stormden binnen. Ik wist dat mijn ouders al dood waren, en ik had dan ook al mijn dierbare spullen gepakt. Dat was niet veel. Een medallion met een foto van mijn ouders, en een doekje wat als bandana kon dienen van mijn zus, die waarschijnlijk al op weg was naar een ander kamp.
Ik plofte neer op een van de bedden, en liet mezelf achterover vallen. Lichtelijk treurend wachtte ik op mijn kamergenoot, terwijl ik overeind kwam en mijn ogen strak op de deur gericht hield.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

// mt een mededelen dat mijn H, C en V Het alleen doen in Caps, dus niet dat iedereen denkt Van : wdf sCHrijft ze met Caps, ik probeer wel ergens anders te sCHrijVen erVoor x..x

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Mellisander Mycrealla Woodward.

Zo spontaan en vrolijk als ze normaal was, ze bang was ze nu. Ze hing in de armen van haar oudere broer. Haar ouders hielden hen weer vast. Alle vier wisten ze wat dit ging betekenen. Haar ouders en broer zouden sterven, en zij zou een training krijgen om perfect te worden. Ze hield hen vast, ze wou niet weg. Het gebonk op de deur kondigde algauw aan dat ze er waren, mensen om hen uit elkaar te halen. Haar ouders zeiden dat ze de deur open moest doen en mee moest gaan, maar koppig als ze was schudde ze haar hoofd. Nooit zal ze weg gaan van haar dierbaren, maar helaas werd de deur al ingetrapt. Ze werd bij haar familie weggerukt en schreeuwend probeerde ze zich een weg te banen terug naar haar familie. Haar ijzeren wil was nog niet gebroken, dus ze kon nog zo hard schreeuwen, slaan en schoppen als ze wou.
Ze voelde de handen om haar armen die ervoor zorgde dat ze niet tegen kon werken of weg kon rennen. Ze werd mee naar buiten getrokken, het laatste dat ik hoorde, de angstvallige gillen van mijn familie, de mensen die zo veel voor mij betekend hadden, en wat gebeurde er? Ze werden vermoord als honden. Ik haatte Golbin van uit het diepste in mijn hart.
In de trein werd ik alleen maar in de gaten gehouden, niet dat ik me veel bewogen had, de hele reis had ik strak voor me uit zitten staren door een raam naar buiten. Ik was boos, natuurlijk was ik dat. Ik liet mijn verdriet niet merken, ik zou gewoon wakker worden, dat dit een nare droom was. En dan zouden mijn ouders en broer nog leven, zouden we met z’n tweeën gaan voetballen en veel lol beleven zoals we altijd deden. Maar nee, dit was echt. Dit was de echte wereld.
We kwamen aan bij het gebouw, al konden we het gewoon beter een huis noemen, hardhandig werd ik naar binnen geduwd, en werd alles me uitgelegd. Dit was mijn kamp, mijn broer zou misschien nog leven, ook al zou ik dat natuurlijk nooit weten, want verteld werd het mij toch niet. De hele tijd had ik mijn lippen op elkaar geperst gehouden, mooi niet dat ik tegen ze ging praten, ze konden er dus mooi in stikken als het aan mij lag. Er werd me gezegd dat ik mijn kamer kon gaan zoeken. Geweldig, kon ik me er opsluiten en dan dagenlang blijven zitten, mezelf uithongeren zodat ze toch niks aan me hadden. Diep haalde ik adem, knikte ik en begon mijn weg alvorens ik tegen iemand aanbotste. “ Kijk uit.” Zei ze zacht, en keek naar de deur met twee namen erop. ‘Mellisander en Niall.’ Nou, zij sliep hier sowieso al, samen met een jongen. Geweldig, haar kamergenoot was een jongen. Ze duwde de deur open en liep naar binnen, ze vond het hier nu al niets, maar dat was natuurlijk al te verwachten. Niemand zou het leuk vinden zomaar hier.

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Niall James Horan

Een zachte zucht glipte over mijn lippen heen, terwijl ik naar mijn kamer zocht. Mijn rugzak hing losjes over mijn schouder heen en ik slenterde door verschillende gangen, waar ik met een onverschillige blik op elke deur keek om uit te vinden of ik daar mijn slaapkamer zou vinden.
Na een aantal, tevergeefse pogingen wilde ik het opgeven en vermelden dat ik wel op de bank zou slapen, maar zodra ik op de laatste, houten deur had gekeken, zag ik mijn naam op het zilveren naamplaatje pronken. Gevonden.
Zwijgend stapte ik de compacte kamer, maar vreemd genoeg knusse ruimte in. Natuurlijk, de kamer voelde erg koud aan en ik zou me hier nooit thuis gaan voelen, maar de kleuren en zachte kussens deden het toch iets gezelliger ogen dan verwacht.
Het eerste wat ik opmerkte, was de brunette die in het midden van de kamer stond. Dit verklaarde direct waarom de deur nog open stond. Ze had een prachtige, krullende bos haren en voor zover ik kon zien, was ze een stuk langer dan mij. Mijn eerste indruk van haar was goed; ze zag er niet bepaald slecht uit en ze leek me wel aardig.
Ik slaakte een zachte zucht en liep naar een willekeurig bed toe, waarna ik mijn rugzak hierop legde en zelf op het bed ging zitten. Zwijgend bekeek ik het meisje en liet ik mijn ogen peinzend over haar lichaam glijden, waarna ik onwillekeurig glimlachte. Nee, ze zag er absoluut niet slecht uit, integendeel zelfs. Ik mocht weliswaar geen flirt zijn en ik nam graag een blad voor de mond, maar ik bekeek graag mijn medemens. Als dit meisje werkelijk waar mijn kamergenote was, zou dit nog best gezellig kunnen worden. Alhoewel, als ze een beetje rustig en zachtaardig was.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 14:58 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Mellisander Mycrealla Woodward.

Ze had zich omgedraaid toen er nog iemand binnengekomen was, ze had niks gezegd, want ze wist niet wie het was. Of haar kamergenoot., of iemand van hier en dan zou ze sowieso niet antwoorden. Ik keek naar hem, blond geverfd haar, paar tatoeages. Het rebelse type waarschijnlijk. Ik ging op het andere bed zitten, ik had niet veel mee als een tas met een aantal spullen. Dingen die ik graag bij me wou houden. Nummer één was dan wel het kleine fotolijstje met de familiefoto. Ik zette die maar op het nachtkastje en liet mijn tas op de grond vallen. Ik ging languit op mijn bed liggen en keek opzij naar de jongen, draaide op mijn zij en keek naar hem. “Jij bent dan zeker Niall. “ Was mijn zachte zin. Nee op dit moment kon ik niet hard praten, het was al goed van me dat ik tegen hem praatte. Maar ik moest contact leggen, en met iemand kunnen praten toch? Afwachtend kijk ik de blonde jongen aan, mijn bruin krullende haren vallen over mijn schouders als ik een beetje omhoog kom. Mijn grijs-blauwe ogen kijken hem aan. Hij had vast hetzelfde door moeten maken net als ik, ouders verliezen, niet weten waar je broer of zus nu is. Ik wou het weten, niet dat ze me het gingen vertellen, maar goed. “In ieder geval, ik eet Mellisander, Melli mag je me ook wel noemen.” Zeg ik zachtjes. Er was toch niemand meer om me zo te noemen, dus laat ik dan maar beginnen met mijn kamergenoot. Zwak glimlach ik naar hem en zet mezelf recht op het bed. Ik snapte trouwens niet waarom ik samen met een jongen op de kamer zat, dat is eigenlijk best raar, een jongen en een meisje samen zetten in een kamer. Maar, het zal wel. Ik vond het niet echt bepaald erg.

Yeah, and people in hell want Slurpees.