• "Wrath, Greed, Sloth, Pride, Lust, Envy, Gluttony."

    Wat als een man van rond de 25-30 jaar een perfect plan heeft en deze perfect uitvoert, en hierdoor de hele wereld aan zijn voeten ligt? Als alle continenten door slechts één persoon bestuurt worden en diegene in één klap zoveel macht heeft dat nog nooit iemand gehad heeft, laat staan op deze nog redelijk jonge leeftijd?
    Deze gebeurtenis wordt werkelijkheid als de 27-jarige Dimitri Goblin de wereld in één klap over weet te nemen. Waar hij naar streeft is niet naar geld. Ook niet naar macht. Hij streeft naar een wereld die alleen maar bestaat uit perfecte persoonlijkheden. En daarom krijgt iedereen op de wereld een training. Een training om zijn of haar persoonlijkheid te veranderen, om in Goblin's ogen perfect te zijn. Je bent voor deze training geslaagd als je niet meer toegeeft aan de zeven zonden: Ijdelheid, jaloezie, hebzucht, vraatzucht, woede, lust, luiheid.
    Hoe ouder iemand is, hoe moeilijker het is om diegene iets aan te leren of zijn/haar persoonlijkheid te veranderen. Daarom moeten alle mensen die ouder zijn dan dertig jaar, zo snel mogelijk uit de weg geruimd worden. Deze mensen zijn te oud en kosten teveel tijd.
    Voor de overgebleven mensen worden speciale trainingskampen gemaakt. Deze zijn gesorteerd op leeftijden; 0-5 jaar, 5-10 jaar en 15-30 jaar. Dat er voor de kleinere kinderen twee verschillende leeftijdscategorieën zijn, is omdat het beter aan te passen is aan de behoeften van de kinderen en de manier van trainen. Bij 15-30 jaar gaan ze ervan uit dat deze allemaal zelfstandig genoeg zijn om voor zichzelf te kunnen zorgen.
    Ook deze kampen zijn weer in kleine stukken verdeeld. De trainingen gaan in groepen van 10 mensen per keer. Vijf jongens en vijf meisjes komen bij elkaar in de groep. Allen hebben zij geen ouders meer en sommige zijn ook hun oudere broers of zussen verloren door Goblin's harde regels. Zij zullen moeten overleven, de trainingen moeten volgen en voor zichzelf zorgen. Wie zullen de sterkste zijn en wie de zwakste, wie vallen er halverwege af en wie houden vol? En wat gebeurd er als je verliefd wordt op één van de jongens en meisjes uit het kamp? Laat je je hierdoor afleiden? Of weet je dit tijdens de trainingen perfect te kunnen bedwingen?


    Rollen:
    Jongens:
    Harold 'Harry' Edward Styles - Roe
    Louis William Tomlinson - Kanga
    Liam James Payne - PresIey
    Niall James Horan - Lacey
    Zayn Javadd Malik - quin98

    Meisjes:
    Luciana 'Lucy' Adriana Rosetta - Oceanus
    Marron Luna Grace - Malcolm
    Mellisander Mycrealla Woodward - Pwettyness
    Emiliana "Emilie" Francesca Veneziano - Lacey
    Mickey Sarah Syara - Beifong


    Regels:
    - Minimaal 200 woorden.
    - Geen perfecte personages.
    - Bestuur alleen je eigen personage.
    - Houdt het realistisch. Het is bijna niet mogelijk dat iemand alle trainingen bijna perfect doet en hij/zij zich altijd al meteen in kan houden bij één van de zeven zonden.
    - OOC tussen haakjes.
    - Maximaal twee rollen per persoon.
    - Wees OOC aardig voor elkaar, dat hoeft IC natuurlijk niet.
    - Reserveringen blijven 48 uur staan. Ik waarschuw niet, dus hou dit zelf in de gaten. Je kunt natuurlijk altijd om uitstel vragen als je daar een goede reden voor hebt. Reservatie telt tot de rol volledig is ingevuld, dus vul je hem half in en maak je hem niet op tijd af, dan kan deze alsnog vervallen.
    - Probeer wel eens in de drie dagen te posten.
    - Naamsveranderingen en lange tijd afwezig graag doorgeven.
    - Alleen ik maak de nieuwe topics.
    - Lees de regels af en toe even opnieuw door, mocht ik iets aanpassen.
    - Als je iets niet begrijpt, kun je het natuurlijk altijd vragen.
    - Have fun!


    Het begin:
    De avond is net aangebroken en iedereen komt na een lange treinreis aan bij het kamp, waar ze met hun groep naar hun 'appartement' worden gebracht. Met deze groep van tien mensen zaten ze ook in een coupé in de trein, om elkaar alvast beter te leren kennen. Maar omdat het verdriet om de dood van hun ouders nog erg vers was, hebben de meeste hier geen gebruik van gemaakt en gerouwd om hun ouders, maar ook om hun broertjes en zusjes, die misschien wel in een heel ander kamp zitten en die ze voorlopig niet zullen zien. Of ze, ze überhaupt óóit terug zullen zien, weet niemand. Niemand weet waar ze heen gaan, niemand weet wat er gaat gebeuren. Wat de bedoeling is van het kamp en alles eromheen, wordt daar ter plekke uitgelegd bij een soort voorlichting. Als deze afgelopen is, mogen ze naar hun kamers toe om hun spullen uit te pakken en wat aan hun nieuwe omgeving te wennen. De trainingen zullen de eerstvolgende dag starten.

    [ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 12:34 ]


    "Family don’t end in blood”

    Lacey schreef:
    (Volgens mij gaat dit doodlopen.)


    Nooooo, don't die D:


    "Family don’t end in blood”

    Zayn Malik

    Stil zat ik in een hoek in de trein met mijn beanie op en een bril voor mijn ogen. Ik wou niet dat iemand zag hoe ik me nu voelde, wou niet dat mensen zagen hoeveel pijn ik nu had. Ik was net gewoon mijn ouders verloren. De schreeuw van pijn die ik nog hoorde van mijn moeder toen ik meegetrokken wordt gaat weer door mijn hoofd, ze had zo veel pijn dat kon ik gewoon horen. Ze was gewoon vermoord. Ik voel de tranen in mijn ogen branden maar weiger om te gaan huilen nu. Mij zusjes waren naar een ander kamp gebracht en ik hoopte maar dat ze sterk genoeg waren zichzelf te redden. Ik was blij dat ze tenminste nog samen waren en ik dan maar alleen was. Al wou ik graag voor ze zorgen ik zat liever alleen dan dat een van hun alleen was. Ik zou me hier wel redden ook al kende ik helemaal niemand. Ik pak mijn tas en stap de trein uit. Ik merk dat er gesproken wordt maar de woorden dringen niet tot me door. Het enige wat ik wel hoor is dat we naar onze kamer mogen gaan dus begin ik maar langzaam het terrein over te lopen opzoek naar mijn kamer. Na een tijdje zoeken had ik mijn kamer gevonden en liep naar binnen. Ik tref een meisje aan en ik glimlachte kort naar haar. ' Hoi ik ben Zayn' zei ik tegen haar en legde mijn tas neer om een hand naar haar uit te steken.

    Liam Payne.

    Met nog steeds tranende ogen keek ik levenloos uit het raam in de trein. Waarom deden ze dit al die kinderen aan? at heeft het voor nut? Het enigste wat je er, lijkt mij, mee bereikt is dat je tientallen huilende kinderen in een trein hebt. Wat moeten ze met ons? Nou ja, het boeit me ook niet meer. Ik ben alles kwijt, wat voor iedereen in deze trein geld. Mijn vader, mijn moeder, en mijn twee zussen zijn weg. Mijn ouders voor altijd, en de kans dat ik mijn zussen zie is minuscuul klein. Ineens stopte de trein, en kwamen we aan bij een soort kamp. Vol afschuw keek ik naar de mannen die ons naar onze "appartementen" brachten. Hoe kunnen hun zo gewoon doen? Ze hebben net zo'n beetje de ouders van ieder kind vermoord. Hoe harteloos kun je zijn? Ik moest een kamer met ene Lucy delen. Ik liep het "appartement" binnen waar ze al op een van de bedden lag, en naar het plafond aan het staren was. Waarschijnlijk was dat precies het gene wat ik zo ook zou gaan doen: levenloos naar het plafond staren en nadenken over wat het leven nog voor zin heeft zonder je familie. Niets dus. Ik dumpte mijn tas op het overgebleven bed, en liep naar haar toe. Ook al ben ik niet echt in de stemming, het is wel zo beleefd om me even voor te stellen. 'Hey, ik ben Liam' zei ik schor, en stak mijn hand naar haar uit.


    How far is far

    [Iemand voor Emiliana of Niall?]


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    [Kerberos went LucilIe, de tweede L is een hoofdletter I.]


    Reality's overrated.

    Mellisander Woodward.

    Zacht grinnikte ik. Ik mag er misschien een beetje eng uitzien, zoals andere mensen me graag noemen, maar ik doe nog geen vlieg kwaad. Normaal gesproken." Een kleine grijns staat rond mijn lippen. "Wanneer dan wel?" zeg ik zachtjes, met nog steeds die grijns,
    mijn ogen kijken onderzoekend naar hem. " En zo eng zie je er niet uit, I do like your style." Zeg ik met een glimlach en doe mijn shirtje goed.
    Mijn ogen rustte op hem, ik houd mijn hoofd wat schuin en blijf naar hem kijken. " ik snap niet waarom mensen je eng zouden vinden, je ziet er leuk uit, eigenlijk best wel erg leuk, niet eng, het zwart staat je, de tattoo's ook. Ik snap de mensen van tegenwoordig niet meer hoor." Lach ik en laat me terug op het bed vallen. " Ik ben benieuwd wat Goblin gaat proberen om ons perfect te krijgen? Marteling zeker." Grinnikte ik zacht. Al wist je maar nooit of hij dat echt zou doen. Nee, ik hoop gewoon dat het iets van kamp word ofzo, iets dat ons geen pijn doet maar ons een soort van helpt. En ik moet bovendien toch wel een goed en perfect mens worden? Dan zou hij het persoonlijk uit me moeten slaan als ik hem dan al niet wurg. Maar schijn bedriegt, ik zie er uit als een lief meisje, maar eigenlijk ben ik best gemeen, en sla ik mensen als ze iets gemeens tegen me zeggen. Ik lag met mijn hoofd naar het bedeind en mijn voeten dus bij mijn kussen. Hard trap ik tegen het nachtkastje, dat omvalt en de foto van mijn familie ook, waarvan het glas verpslinterd.


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    Luciana 'Lucy' Adriana Rosetta
    Ik was weggezakt in mijn gedachten, gedachten over vroeger. Over fijne dingen die ik deed met mijn ouders en zusje, dingen die van nog niet zolang geleden waren, maar ook dingen van toen ik nog een stuk jonger was, voor zover ik me die dingen herinner. Er kwam een jongen binnen, waarschijnlijk was dat Liam, mijn kamergenoot. De jongen had bruin haar en bruine ogen die me deden denken aan het hondje waar ik altijd zo gehecht aan was, die een half jaar geleden overleden was. Haar naam was Chocolate, omdat haar vacht dezelfde kleur had als pure chocola, een niet erg originele naam misschien, maar dat doet er niet toe. Ik had veel verdriet gehad toen het beestje overleed, maar misschien was het wel beter. Anders was ik haar nu ook kwijt geweest en had ik nóg meer in één keer moeten verwerken.
    De jongen gooide zijn tas op zijn bed en liep daarna naar mij toe. Vlug veegde ik de eenzame traan op mijn wang weg, de traan die waarschijnlijk net zo eenzaam was als ik. Maar die was nu weg, en ik niet. Ik was hier, in deze hel. Want iets beters kon ik van deze situatie niet maken.
    Mijn vermoedens bleken te kloppen toen de jongen zich voorstelde als Liam.
    Ik nam zijn hand aan. 'Ik ben Luciana, maar je mag me ook Lucy noemen,' zei ik. Het was lang geleden dat ik mezelf voorstelde als Luciana, meestal liet ik die naam achterwege en zei ik alleen Lucy. Maar mijn ouders noemde mij altijd eigenwijs Luciana, hoe vaak ik ook zei dat ik liever Lucy werd genoemd. Ik had dit altijd ontzettend irritant gevonden, maar nu vond ik het niet langer zo erg. Mijn ouders waren er niet meer en dat was nog veel erger.
    Ik probeerde naar de jongen te glimlachen, maar dit was niet gemakkelijk. Door de gedachte aan mijn ouders voelde ik de tranen namelijk al meteen weer achter mijn ogen prikken.


    "Family don’t end in blood”

    Niall James Horan

    "Wanneer dan wel?" vroeg het meisje, waardoor mijn gezicht eventjes betrok en ik zachtjes op mijn onderlip beet. Althans, dat probeerde ik, maar het ijzerwerk van mijn piercing zat behoorlijk in de weg. Mellisander was echt een apart type. Eerst leek ze me een mysterieus, bloedmooi meisje die er overigens nog erg lief uit zag, maar blijkbaar had ik haar onderschat. Ze bleek ook nog een kant te hebben die ik niet zo goed bij haar vond passen, een rebelse kant. Het paste niet bij haar uiterlijk, waardoor het haar iets speciaals gaf. Interessant.
    "Als iemand over mijn grenzen gaat, ben ik in staat tot moord," antwoordde ik ijzig, hoewel ik bloedserieus was. "Je moet me niet opzettelijk pijnigen, noch mijn familie of vrienden. Als het moet, ga ik over lijken." Letterlijk. Hopelijk schrok dit haar niet af, want ze moest nog steeds een kamer met haar delen. Maar nu was ze in ieder geval gewaarschuwd.
    Als dank voor het compliment glimlachte ik fijntjes, hoewel ik er verder geen woorden vuil aan wilde maken. Het was leuk om een complimentje te krijgen, maar ik hoefde er niet over door te zagen.
    "Ik heb zo'n gevoel dat Goblin mijn piercings met zijn blote handen gaat verwijderen en mijn tatoeages gaat weglaseren. Als hij van mij een perfect mens wil maken, moet hij toch heel veel moeite doen," antwoordde ik, waarna ik eventjes mijn schouders ophaalde. "Ik weet zeker dat men ons uiterlijk ook moet veranderen, willen ze perfecte schaakstukken van ons maken." Want dat waren we, toch? We waren niet meer dan een schaakstuk. Wij waren de pionnen, en Goblin was de Koning. Maar ik geloofde dat het ooit schaakmat zou zijn van onze kant. Ooit.
    Opeens trapt Mellisander woest tegen het nachtkastje, waardoor deze omvalt en het fotolijstje volledig versplinterd en als stuk zou kunnen worden beschouwd. Verbaasd keek ik haar aan en zwijgend kwam ik overeind, waarna ik richting haar bed liep en voor haar neer hurkte, zodat we op dezelfde hoogte zaten. Zij lag op het bed, en ik zat voor haar neus. "Gaat het wel?"
    Ik kon het best begrijpen als ze kwaad was en eventjes wilde schreeuwen, of misschien wel wilde huilen. Ze leek erg van slag te zijn, iets wat me in dit geval niets verbaasde.


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    Liam Payne.
    Het meisje veegde een eenzame traan weg toen ik naar haar toe liep. Ze nam mijn hand aan. 'Ik ben Luciana, maar je mag me ook Lucy noemen,' stelde ze zich voor. 'Leuk je te ontmoeten.' zei ik met een lichte glimlach, en vertrok weer naar mijn bed, en ging er op liggen en begon nu ook levenloos naar het plafond te staren in de hoop dat dit allemaal een grote nachtmerrie was, maar ik weet dondersgoed dat dit gewoon de harde realiteit is. Mijn verdrietigheid maakte plaatst voor ontzettende kwaadheid. Hoe kunnen ze ons dit aan doen? Gewoon een paar tieners wegplukken bij hun families, en erger nog, hun ouders vermoorden. Hoe hebben ze het lef ervoor. Wat geeft ze het recht om dat te doen? Elk mens met een beetje gevoel had dat niet gedaan, laat staan gekund. Wacht maar, ik zal ze wel goed duidelijk maken dat ze hier niet zomaar mee weg kunnen. 'Weet jij misschien waarom we hier zitten?' vroeg ik aan Lucy. Ik vind dit alles maar belachelijk, en niet kunnen. Hoe kan je nou tieners weghalen bij hun familie, en hun ouders vervolgens in koele bloeden gewoon vermoorden alsof het de normaalste zaak van de wereld is?


    How far is far

    [LucilIe went Malcolm.]


    Reality's overrated.