• "Wrath, Greed, Sloth, Pride, Lust, Envy, Gluttony."

    Wat als een man van rond de 25-30 jaar een perfect plan heeft en deze perfect uitvoert, en hierdoor de hele wereld aan zijn voeten ligt? Als alle continenten door slechts één persoon bestuurt worden en diegene in één klap zoveel macht heeft dat nog nooit iemand gehad heeft, laat staan op deze nog redelijk jonge leeftijd?
    Deze gebeurtenis wordt werkelijkheid als de 27-jarige Dimitri Goblin de wereld in één klap over weet te nemen. Waar hij naar streeft is niet naar geld. Ook niet naar macht. Hij streeft naar een wereld die alleen maar bestaat uit perfecte persoonlijkheden. En daarom krijgt iedereen op de wereld een training. Een training om zijn of haar persoonlijkheid te veranderen, om in Goblin's ogen perfect te zijn. Je bent voor deze training geslaagd als je niet meer toegeeft aan de zeven zonden: Ijdelheid, jaloezie, hebzucht, vraatzucht, woede, lust, luiheid.
    Hoe ouder iemand is, hoe moeilijker het is om diegene iets aan te leren of zijn/haar persoonlijkheid te veranderen. Daarom moeten alle mensen die ouder zijn dan dertig jaar, zo snel mogelijk uit de weg geruimd worden. Deze mensen zijn te oud en kosten teveel tijd.
    Voor de overgebleven mensen worden speciale trainingskampen gemaakt. Deze zijn gesorteerd op leeftijden; 0-5 jaar, 5-10 jaar en 15-30 jaar. Dat er voor de kleinere kinderen twee verschillende leeftijdscategorieën zijn, is omdat het beter aan te passen is aan de behoeften van de kinderen en de manier van trainen. Bij 15-30 jaar gaan ze ervan uit dat deze allemaal zelfstandig genoeg zijn om voor zichzelf te kunnen zorgen.
    Ook deze kampen zijn weer in kleine stukken verdeeld. De trainingen gaan in groepen van 10 mensen per keer. Vijf jongens en vijf meisjes komen bij elkaar in de groep. Allen hebben zij geen ouders meer en sommige zijn ook hun oudere broers of zussen verloren door Goblin's harde regels. Zij zullen moeten overleven, de trainingen moeten volgen en voor zichzelf zorgen. Wie zullen de sterkste zijn en wie de zwakste, wie vallen er halverwege af en wie houden vol? En wat gebeurd er als je verliefd wordt op één van de jongens en meisjes uit het kamp? Laat je je hierdoor afleiden? Of weet je dit tijdens de trainingen perfect te kunnen bedwingen?


    Rollen:
    Jongens:
    Harold 'Harry' Edward Styles - Roe
    Louis William Tomlinson - Kanga
    Liam James Payne - PresIey
    Niall James Horan - Lacey
    Zayn Javadd Malik - quin98

    Meisjes:
    Luciana 'Lucy' Adriana Rosetta - Oceanus
    Marron Luna Grace - Malcolm
    Mellisander Mycrealla Woodward - Pwettyness
    Emiliana "Emilie" Francesca Veneziano - Lacey
    Mickey Sarah Syara - Beifong


    Regels:
    - Minimaal 200 woorden.
    - Geen perfecte personages.
    - Bestuur alleen je eigen personage.
    - Houdt het realistisch. Het is bijna niet mogelijk dat iemand alle trainingen bijna perfect doet en hij/zij zich altijd al meteen in kan houden bij één van de zeven zonden.
    - OOC tussen haakjes.
    - Maximaal twee rollen per persoon.
    - Wees OOC aardig voor elkaar, dat hoeft IC natuurlijk niet.
    - Reserveringen blijven 48 uur staan. Ik waarschuw niet, dus hou dit zelf in de gaten. Je kunt natuurlijk altijd om uitstel vragen als je daar een goede reden voor hebt. Reservatie telt tot de rol volledig is ingevuld, dus vul je hem half in en maak je hem niet op tijd af, dan kan deze alsnog vervallen.
    - Probeer wel eens in de drie dagen te posten.
    - Naamsveranderingen en lange tijd afwezig graag doorgeven.
    - Alleen ik maak de nieuwe topics.
    - Lees de regels af en toe even opnieuw door, mocht ik iets aanpassen.
    - Als je iets niet begrijpt, kun je het natuurlijk altijd vragen.
    - Have fun!


    Het begin:
    De avond is net aangebroken en iedereen komt na een lange treinreis aan bij het kamp, waar ze met hun groep naar hun 'appartement' worden gebracht. Met deze groep van tien mensen zaten ze ook in een coupé in de trein, om elkaar alvast beter te leren kennen. Maar omdat het verdriet om de dood van hun ouders nog erg vers was, hebben de meeste hier geen gebruik van gemaakt en gerouwd om hun ouders, maar ook om hun broertjes en zusjes, die misschien wel in een heel ander kamp zitten en die ze voorlopig niet zullen zien. Of ze, ze überhaupt óóit terug zullen zien, weet niemand. Niemand weet waar ze heen gaan, niemand weet wat er gaat gebeuren. Wat de bedoeling is van het kamp en alles eromheen, wordt daar ter plekke uitgelegd bij een soort voorlichting. Als deze afgelopen is, mogen ze naar hun kamers toe om hun spullen uit te pakken en wat aan hun nieuwe omgeving te wennen. De trainingen zullen de eerstvolgende dag starten.

    [ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 12:34 ]


    "Family don’t end in blood”

    Niall James Horan

    "Jij bent dan zeker Niall," concludeerde het meisje zodra ze op haar bed was gaan liggen en zich op haar zij had gedraaid. Zodra ze me aankeek, merkte ik dat ze grijsblauwe ogen had. Ze pasten bij haar stille stem, die tamelijk harmonieus klonk door de rustige, maar hoge klanken. Het was fijn om naar haar stem te luisteren.
    Ik knikte en rechtte mijn rug in afwachting. Haar schoonheid overviel me en om eerlijk te zijn, was ik nog nooit zo nieuwsgierig geweest naar iemand. Ik kon het niet goed plaatsen, maar dit meisje leek niet bepaald het type te zijn dat honderduit over haar gevoelens zou praten of haar geheimen bloot zou leggen. Ze leek een beetje mysterieus te zijn, erg veelbelovend.
    "In ieder geval, ik heet Mellisander, Melli mag je me ook noemen," vervolgde ze haar woorden, waarna ze kleintjes glimlachte en net zoals ik rechtop ging zitten.
    "Melli, dus. Het is fijn om je te ontmoeten." Haar bijnaam sprak me aan. Hij klonk vele malen liever als haar volledige naam, die me liet denken aan een rijk, welvarend iemand. Misschien was ze wel rijk van afkomst, hoewel ze daar op dit moment niets aan zou hebben. "In deze situatie ken ik namelijk graag iemand die contact met me durft te zoeken." Ik kende namelijk genoeg mensen die dat niet durfden, bang dat ik ze iets zou aandoen als ze één woord met me uitwisselden. Complete onzin, natuurlijk, maar wat verwacht je van een mensheid die compleet uit vooroordelen bestaat?
    "Vind je het niet vervelend dat je een kamer moet delen met mij? Het lijkt me als vrouw zijnde namelijk niet zo plezant om de kamergenote van een wildvreemde jongen te zijn."


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    Luciana 'Lucy' Adriana Rosetta

    Snikkend pakte ik mijn spullen in. Kleren, toiletspullen, mobiele telefoon, dierbare spullen en niet te vergeten mijn dagboek en de pen die er met een touwtje aan vast hing. Het kon mij niets schelen dat mijn make-up nu waarschijnlijk over mijn hele gezicht was uitgelopen. Ze mochten best zien dat ik verdriet had. Ik hoopte dat het ze pijn deed, dat er een steek door hun hart zou gaan als ze zouden zien hoeveel verdriet ik had. Maar ik wist dat het onmogelijk was. Deze mensen waren van steen, gevoelloos, totaal niet geïnteresseerd in de emoties van anderen. Ik merkte dat ik inmiddels gestopt was met snikken en de productie van nieuwe tranen ook was gestopt. Ik sloeg de felblauwe weekendtas over mijn schouder en reikte met mijn andere hand naar het handvat van de zilveren trolley, die ik daarna achter me aan reed. Het ding stuiterde over de trap toen ik naar beneden ging en met knikkende knieën liep ik naar de mannen toe, die allemaal hetzelfde zwarte, angstaanjagende pak droegen. Onderweg zag ik ze liggen. Mijn ouders. Dood. Beiden een bloedend kogelgat in het midden van hun voorhoofd. Het zag er vreselijk uit, en ik moest mijn best doen niet weer te gaan huilen. Mijn kleine zusje, Rosa, stond hier nu namelijk ook en ik wilde dat ze zich veilig voelde bij mij, niet dat ze zag dat ik te zwak was om haar te beschermen. Ze was doodsbang, wist ik. Niet dat ik dat niet was, maar mijn kleine zusje was pas acht jaar oud. De beelden van onze dode ouders op de grond hoorde zij op deze leeftijd nog helemaal niet te zien. Een vreselijk beeld, dat bij ons beiden nooit meer van ons netvlies zou verdwijnen.
    Ik liep naar de mannen toe, waar mijn zusje ook stond met haar schattige roze koffertje en paarse rugzak. Mijn tas werd van mijn arm gerukt en ook de trolley werd van mij afgenomen. Beiden werden open geritst, terwijl ik intussen mijn armen om mijn acht-jarige zusje heen sloeg en haar op tilde. De trolley werd goedgekeurd; Hier zaten dan ook alleen maar kleren in. Maar mijn tas was duidelijk niet in orde. Met Rosa stevig in mijn armen geklemd keek ik toe hoe het één na het ander eruit werd gegooid. Mijn mobiele telefoon, die op de grond gesmeten werd en kapot werd gestampt. Het zakmes dat mijn vader zelf had gemaakt, dat één van de bewakers in zijn eigen zak stak. De foto van ons gezin, die zonder enige moeite verscheurt werd. Alles wat maar aan mijn ouders kon herinneren, werd kapot gemaakt. Mijn dagboek werd gelukkig wel gelaten voor wat het was en bleef in de tas.
    Mijn spullen werden ruw teruggeduwd in mijn handen, waardoor ik genoodzaakt was Rosa weer op de grond te zetten. Ik pakte mijn spullen wat beter vast en volgde toen het bevel van de mannen op door naar buiten te lopen, Rosa's handje stevig vasthoudend met de hand die nog vrij was. Ik zag meerdere treinen staan en vroeg me af in welke wij zouden zitten, toen Rose ruw van mij weggetrokken werd naar één van de treinen en ik de andere richting op geduwd werd. Ik wurmde me los uit de greep van de man en rende naar mijn zusje toe.
    'Laat haar los!' schreeuwde ik. 'Ze moet bij mij blijven!' Mijn stem klonk wanhopig, alsof Rosa mijn laatste hoop was Misschien was dat ook wel zo. Misschien kon ik wel gewoon niet nog meer verdriet aan, niet een nog groter gevoel van leegte, niet nog iemand die ik moet missen. Ik sloeg mijn armen om het meisje heen, maar een andere handlanger trok mij los. Ik begon wild te spartelen en begon met mijn nagels het gezicht van de man die Rosa vasthield te bewerken. Ik kreeg een harde stomp in mijn gezicht en viel op de grond. De man maakte hiervan handig gebruik en trok Rosa hardhandig mee naar één van de treinen. Door de klap was ik half verdoofd, mijn hoofd bonkte en ik voelde mijn linkeroog blauw worden. Ik liet me afvoeren door de overige mannen, ik had de energie niet meer om me nog langer te verzetten en de wil ook niet. Ik was mijn zusje al kwijt.

    De treinreis leek eeuwen te duren. Ik staarde de hele weg uit het raam en volgde het landschap met mijn ogen, maar mijn gedachten waren alleen maar bij het gezin waar nu niets meer van over was.
    We kwamen aan bij een groot terrein, met een paar gebouwen. De bewakers duwde ons in de richting van één ervan. Ik kwam er al snel achter dat, dat de komende tijd onze verblijfplaats zou zijn. Ik sjokte het appartement binnen en zocht mijn kamer. Ik deelde hem met een jongen, ene Liam. Ach ja, het maakt ook niet uit. Als hij maar aardig is.
    Ik liep de kamer in en liet me languit op het bed vallen, waar ik naar het grijze plafond staarde. Ik had nog geen zin om mijn spullen uit te pakken, dat kwam allemaal later wel. Ik voelde de eerste traan alweer over mijn wang rollen. Ik was iedereen kwijt. Mijn ouders, en alle herinneringen aan hen, en nu ook nog mijn zusje, mijn kleine zusje, waar ik altijd zo'n hechte band mee had gehad. Wat zou er nog meer gaan gebeuren? Hoelang zullen we hier nog moeten blijven?

    [ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 16:46 ]


    "Family don’t end in blood”

    Harry Styles
    Mijn ogen sloten zich terwijl tranen, als watervallen, over mijn wangen liepen, om uiteindelijk, na een lange weg naar beneden, uiteen te spatten op de harde ondergrond. Deze tranen vertoonde precies hoe ik me op dit moment voelde. Ze werden uit elkaar gerukt, zoals ik net van mijn ouders was gescheiden, gebroken, alsof er geen andere reden was.
    Een paar armen voelde ik om me heen waardoor ik me omdraaide en mijn gezicht verstopte in het shirt van mijn zus. Mijn zus die ook doorheen zat, wist dat dit onze laatste minuten samen zouden zijn, omdat wij zo ook nog eens gescheiden zouden worden. Ik hoefde niet op te kijken om te weten dat zij ook huilde, wetende dat ze me niet alleen wilde laten gaan, had gezworen over me te waken, zoals ik dat altijd over haar zou doen. Door de gedachten dat we er bij alleen voor zouden staan, liet me nog harder huilen, om Gemma nog dichter naar me toe te trekken. 'Het gaat goed komen, Hazza, je bent sterk,' klonk een gebroken stem waarna ik iets kouds om mijn nek voelde, om daarna haar dunnen vingers door mijn krullenbos te voelen gaan.
    Ik schudde mijn hoofd. 'Ik kan niet zonder je, ik kan mijn belofte niet verbreken,' verliet zachtjes mijn mond, om op te kijken, om achter haar een man te zien verschijnen. Ik hield mijn hand op, om mijn dierbaarste bezit aan haar mee te geven, zoals zij dat aan mij had gedaan. 'We zien elkaar voor je het weet,' klonk haar stem, om nog een zacht kusje op mijn voorhoofd te drukken, om daarna te verdwijnen.


    Mijn hand klemde zich automatisch om de bedel van de gouden ketting, die ik van mijn zus had gekregen voor het vertrek. Een zachte snik terwijl mijn mond terwijl ik mijn hoofd heel de reis tegen het raam had gelegen. In mijn hoofd maalde rond hoe het op dit moment met Gemma ging, of zij het zou redden, ondanks zij de oudste was. Mijn ouders kwamen af en toe ook in mijn hoofd rond, maar daar begon ik alleen maar harder door te snikken.
    We kwamen al snel aangekomen bij een groot terrein en werden door de bewakers in de richting van een van de gebouwen geduwd. Het zou onze verblijfplaats zijn voor de komende tijd.
    Ik schuifelde voorzichtig die richting op, lood in mijn schoenen en mijn energie uit mijn lichaam verdwenen. Mijn ogen gleden naar waar mijn kamer zou moeten zijn, nog niet denkende aan mijn kamergenoot. Ik was niet in de stemming om nieuwe mensen te ontmoeten en zou waarschijnlijk een niet al te beste indruk maken. Het laatste zou niet alleen zijn, omdat ik nog steeds huilde.
    Ik liep langzaam de kamer binnen, om te slikken toen ik zag dat mijn kamergenoot er al was. In haar ogen was dezelfde blik treurige blik te vinden, maar ik kon het niet opbrengen, om mijn armen te openen voor een knuffel zoals ik altijd deed. Ik kon op dit moment vrij weinig behalve, met heel veel moeite, mijn mondhoeken een millimeter omhoog te laten krullen.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    - Mickey Sarah Syara
    Ik keek op van mijn schoot toen ik de deur hoorde bewegen. De jongen trok, met zo te zien heel veel moeite, zijn mondhoeken een stukje omhoog. Zonder dat ik wist wat ik deed stond ik op en sloeg mijn armen om hem heen. Het was de treurige blik in zijn ogen die het hem deed, en het gevoel dat we hetzelfde doormaakten. Mijn armen lagen in zijn nek, en het deerde me om een of andere reden totaal niet dat hij een vreemde was. Ik snoof voorzichtig zijn geur op, en bedacht me dat hij het misschien heel raar opvatte. Voorzichtig maakte ik me los en mijn nachtblauwe ogen keken onderzoekend uit naar zijn reactie.


    -Meh, sorry. Ik krijg hem niet langer.-


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    Harry Styles
    Ik had de neiging om een stap naar achteren te zetten toen het meisje opstond, maar toen haar armen om me heen lagen, bleef ik staan, verstijfde. Tenminste dat was voor een paar seconde, want al snel begonnen mijn tranen nog harder te stromen. Het deed me denken aan het moment voor het vertrek, de wonden waren nog heel vers, maar toch nam dat niet weg dat ik mijn armen om haar heen sloeg, wetende dat het met de beste bedoelingen was.
    Op het moment dat ze zich losmaakte, trok ik haar weer tegen me aan en verstrakte mijn greep ietwat. Het hielp op een of andere manier, ondanks mijn gedachten opnieuw afdwaalde naar Gemma, of nog daar steeds zaten, en de ketting tegen mijn koude huid voelde branden.
    Het maakte me niet uit dat we elkaar niet kende, het geen goede eerste indruk was en dat ik me zwak opstelde. Ik had op dit moment gewoon behoefte aan een knuffel en gezien we door hetzelfde gingen, leek me het voor het meisje voor me ook niet verkeerd. Het was een zware tijd, zou alleen nog maar erger worden met het moment. 'Sorry,' klonk mijn zachte, schorre stem wel, als excuus op mijn binnenkomst, maar nam geen aanstalten om verder iets te doen. Ik merkte het wel als dit ongewenst was.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Mickey Sarah Syara.
    Zodra ik me probeerde los te maken trok hij me weer tegen zich aan. Ik sloeg mijn armen ook nog wat strakker om hem heen. 'Sorry,' mompelde hij zachtjes, maar ik schudde mijn hoofd. 'Het geeft niet. Het voelt fijn,' murmelde ik zacht terug. Het deed herinneringen opwellen, en tranen begonnen over mijn wangen te stromen. Ik voelde in mijn nek ook nattig worden, wat betekende dat hij ook schaamteloos huilde. Mijn snikken om mijn zus en ouders waren nu zacht hoorbaar, en ik stopte mijn gezicht weg in zijn shirt. 'Ik mis ze zo.' Mijn snikken onderbraken mijn woorden vrij veel, maar het kon me niet schelen. De jongen begreep me wel, dat wist ik gewoon. Ik wist niet waarom, maar hij leek me enorm goed te begrijpen, en het leek te klikken, zonder dat we echt met elkaar hadden gesproken.


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    Harry Styles
    Ik voelde haar armen ook wat strakker om me heen gewikkeld worden terwijl ik mijn gedachten probeerde te verzetten, om zo een poging te doen om mijn tranen te stoppen. Het werkte eigenlijk alleen maar het tegenovergestelde, want ik begon er steeds meer aan te denken. De tranen begonnen daardoor ook harder te stromen en mijn snikken werden luider. Het kon niet gebeurd zijn, het mocht niet gebeurd zijn. Alleen de stem van het meisje tegenover me liet me weten dat het wel zo was, deze hele omgeving deed dat. 'Het is nu niet echt een goede eerste indruk,' zei ik met een klein stemmetje, wetende dat ik dit eigenlijk helemaal niet Harry is. Het meisje trok ik dichter tegen me aan toen zij ook begon te huilen en snikken. Ik wiegde haar zachtjes heen en weer om een zacht kusje tegen haar voorhoofd te drukken, precies hetzelfde als ik bij mijn zus ook altijd deed, wat altijd hielp. 'Ik ook, heel erg.' Het was allemaal zo kort, zo vreemd en dan kwam je hier terecht. Het leek zo onwerkelijk, maar het voordeel was dat ik wel een kamergenoot had, die me leek te begrijpen. Het goed leek te komen ondanks we elkaar nog niet kende, maar wel in elkaars armen uithuilde. 'Het gaat goed komen, dat beloof ik je. Ik zal je beschermen,' mompelde ik zachtjes, wetende dat het ook niet gelogen was, om meerdere redenen.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Mickey Sarah Syara.
    'Het is nu niet echt een goede eerste indruk.' Ik grinnikte zacht. Hij wiegde me zachtjes heen en weer en drukte een kusje op mijn voorhoofd. Ik kalmeerde iets meer, en mijn snikken stierven weg. Ik was zo blij dat hij me begreep. 'Het gaat goed komen, dat beloof ik je. Ik zal je beschermen,' mompelde hij zachtjes. Ik glimlachte kleintjes. 'Ik zal jou ook beschermen, voor hoever dat mogelijk is bij een meisje,' zei ik met een zachte grinnik. Het was even stil, en ik keek hem aan. 'Ik ben Mickey.'

    -Puh, ik heb echt geen inspiratie D: -


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    Mellisander Mycrealla Woodward.

    Ik geef geen antwoord op zijn eerdere zin. Ik ga daar sowieso al geen antwoord opgeven. "Van hetzelfde, Niall." Zeg ik zacht en kijk even kort rond. Het was hier zo ongeloofelijk saai. Waarom was er dan niks, zodat we ons ook een beetje konden vermaken? Mijn grijs-blauwe ogen kijken naar Niall. "Nee ik vind het niet vervelend, en als ik dat wel zou vinden zou ik toch gedwongen worden hier te slapen, dus veel verschil maakt het eigenlijk niet. En ik ben het gewend, ik deelde een paar jaar terug mijn kamer met mijn tweelingbroers, maar die verhuisde. Dus toen had ik wel weer een kamer alleen. Overigens maakt het me niet uit hoor." Vrolijk zat ik op mijn bed.


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Iemand voor Lucy?]


    "Family don’t end in blood”

    Niall James Horan

    Zwijgend begon ik mijn rugzak uit te pakken en stalde ik mijn kleren uit over het bed, waarna ik een grimas trok zodra ik een klein, stukje papier uit de broekzak van één van mijn broeken zag steken. Wetende dat mijn moeder mijn tas had ingepakt, durfde ik het niet te pakken zodat ik het kon lezen. Misschien zou ik wel gaan huilen, en aangezien Mellisander nog steeds in dezelfde ruimte was, wilde ik dat absoluut niet.
    Het meisje deed me opschrikken uit mijn gedachten zodra ze mijn vraag beantwoordde: "Nee ik vind het niet vervelend, en als ik dat wel zou vinden zou ik toch gedwongen worden hier te slapen, dus veel verschil maakt het eigenlijk niet. En ik ben het gewend, ik deelde een paar jaar terug mijn kamer met mijn tweelingbroers, maar die verhuisde. Dus toen had ik wel weer een kamer alleen. Overigens maakt het me niet uit hoor."
    Ik knikte stilletjes, schoof mijn rugzak van het bed en besloot om het meisje op een fatsoenlijke manier aan te kijken, waardoor mijn ijsblauwe ogen nauwkeurig op de hare waren gefocust. "Ik beloof je dat je er geen spijt van zult krijgen. Ik mag er misschien een beetje eng uitzien, zoals andere mensen me graag noemen, maar ik doe nog geen vlieg kwaad. Normaal gesproken." Er waren namelijk uitzonderingen, en ook al maakte ik het zelf niet graag mee, soms had ik geen andere keuze.


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    - NIRVANA *O* -


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    (Volgens mij gaat dit doodlopen.)


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    [Serenitae went Lacey!]


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    [Kendizzzzle went PresIey. De L is een hoofdletter i]


    How far is far