[Speeltopic] Best Of Both Worlds • One Direction 1 - Speeltopics

You get the best of both worlds
Chillin' out, take it slow
Then you rock out the show

You get the best of both worlds
Mix it all together and you know
that it's the best
You get the best of both worlds
Without the shades and the hair
You can go anywhere

Wat doe je als een normaal leven wilt leiden, maar tegelijkertijd ook je gouden stem wilt laten horen? De jongens van One Direction hebben daar het antwoord op, want zij hebben beide levens. Wie niet slim is, moet creatief zijn, werd altijd tegen ze gezegd en dat is precies wat zij hebben gedaan. De jongens hebben allemaal de kast leeg getrokken, pruiken gekocht, om overdag als een normale tiener naar school toe te gaan en in de avond hun zelf te laten zien en de sterren van de hemel te kunnen zingen. Een dubbele persoonlijkheid, een dubbelleven. Het klinkt allemaal als het perfecte plan, maar is dat het ook? Wat als de jongens betrapt worden? Misschien zelfs verliefd worden, of hun vriendinnen, want worden net zo goed voorgelogen, achter het geheim komen? Het kan zelfs voorkomen dat je beroemde vrienden, ook hetzelfde plan had, om uiteindelijk ook op haar andere persoonlijkheid verliefd te worden.Of dat je als een vrouw verkleed naar school gaat, om verliefd te worden op 'hetzelfde' geslacht. Wat doe je dan? Ga je voor de waarheid, of komen er nog meer leugens, om jezelf te beschermen? De enige met wie je kan praten zijn de vier andere jongens, die precies hetzelfde doormaken.

Rollen:
De jongens:
• Niall James Horan • Josh Dylan Cooper • quin98
• Harry Edward Styles • Lucas Hunter Ransom • Tomles
• Louis William Tomlinson • Tyler James Summerfield • NiaIler
• Zayn Javadd Malik • Mona Davison • KiliOfDurin
• Liam James Payne • James Logan Jackson • Kendizzzzle

De klasgenoten:
Louis • Sylvia Noah Watson • KiliOfDurin
Liam • Lilyan 'Little of Lil/Lils' Emarald Holmes • Snowqeeun
Niall • Grace Olivia Bäcker • Bonjourx
Harry • Robin Willow McAllister • Act


De mensen in het beroemde leven:
Denk hierbij aan vrienden en paparazzi.
• •
• •
• •
• •
• •




Lijstje:
Rol:
Naam: Zowel de echte als de roepnaam overdag.
Leeftijd:
Nationaliteit:
Innerlijk:
Uiterlijk: Zowel overdag als 's nachts
Studierichting:
Extra:

Kamergenoten:

Studierichting:
• Sylvia • Film
• Zayn • Beeldende vormgeving
• Louis • Drama
• Grace • Singer en songwriter
• Liam • Singer en songwriter
• Lilyan • Beeldende vormgeving
• Harry • Psychologie

Regels:
•Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden.
•Maximaal 2 personages per persoon.
•Topics worden alleen geopend door Tenacious en Magicales.
•Schrijf je alleen in als je zeker weet dat je blijft reageren.
•Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
•16+ mag maar houd het netjes.
•Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
•Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
•Het is geen sneltrein!

•Naar het idee van Tenacious, Magicales en de geweldige film: She's the man.

Het begin:
De jongens hebben zich net omgetoverd naar hun 'tweede' persoonlijkheid en zijn allemaal onderweg naar school, waar de rest van de mensen al een aantal uur doorbrengt.
Veel te laat zijn ze dus, want op het laatste moment werden ze wakker gebeld door hun manager dat de plannen gewijzigd waren en ze een interview moesten geven. De vraag is dus hoe de jongens zich hier uit gaan praten bij zowel de leraren als hun vrienden.

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 21:28 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Jup. Syl komt zo]

---

Bowties were never Cooler

Sylvia Noah Watson
De jongen nam de voeistof aan en begon de lenzen schoon te maken. Ik keek rustig en speelde rustig met mijn krullen. Ondertussen deed de jongen ze weer in, waardoor hij er in elk geval weer uit zag als de jongen die ik kende. Ik glimlachte en knikte. Daarna stak ik mijn hand naar hem uit. Hij leek gelukkig weer op zijn eigen zelf. Het was me gewoon allemaal wat veel. Ik glimlachte bij zijn woorden en trok hem omhoog. Ik haalde nog een hand door mijn rode krullen. "Zeker waar." Ik liet me door hem meetrekken naar de gang waar de andere jongen nog zat te lezen. Ik leunde tegen de muur aan de overkant. "Tijd is op, badboy. Ik wil graag mijn boek terug en ik hoop voor jou dat je snel tekst kan leren." Ik stak mijn hand naar hem uit om het boeke in ontvangst te nemen. Ik lette op meter, uitspraak en emotie. Hij moest een moeder zijn die haar zoon overhaalde. Dan moest hij dat ook weten over te brengen. "Ik ben Coriolanus voor nu." zei ik tegen hem. Als het niet overtuigend was zou hij zo een gat in zijn hoofd hebben net als de kneus die Luke/Harry onder handen had genomen. Ik krulde rustig een rode krul om mijn vingers en tikte wat ongeduldig met mijn voet op de grond. Nee, ik had zeker geen geduld met hem op dit moment. Dat had ik nooit en doordat ik net te weten was gekomen dat mijn beste vriend niet was wie hij was, was ik zeker niet vrolijker op dit moment. Al had zijn belofte dat wel verzacht.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Het boekje sloot ik toen mijn telefoon opnieuw de stilte verbrak, om deze erbij te pakken en een stralende glimlach op mijn gezicht te krijgen door de woorden in het berichtje. Diep van binnen nam het gemis nog verder toe, maar dat zou dadelijk verleden tijd zijn, want de dag kon nooit meer zo lang duren. Voor je het weet, kunnen we elkaar weer in de armen sluiten. Misschien wel sneller als je denkt, kleine Leprechaun. Het laatste zullen we vanavond over moeten praten, maar maak je geen zorgen. x stuurde ik terug voor mijn blik omhoog ging naar de twee krullenbollen, die me ondertussen weer gezelschap hielden. Ik krabbelde overeind, om mijn telefoon weg te stoppen en het boek terug aan Sylvia te overhandigen, na haar woorden. De woorden waar ik ook nog eens langzaam op knikte terwijl mijn ogen de hare zochten. Het duurde een klein aantal seconden voor de woorden van de monoloog, zonder moeite, uit mijn mond rolde, de precieze emoties van mijn gezicht te lezen was en ik voor het eerst voor de volle honderd procent serieus was. Je kon een hoop zeggen, maar drama was iets waar ik niet met mijn pet naar gooide, heel veel had leren kennen door de jaren, de clown uithing als het niet kon, en voor vele redenen ook mijn studierichting was. Je kon het altijd leren, maar sommige dingen kwamen ook vanuit jezelf en kon je gewoonweg niet leren. Het was een kwestie van in huis hebben of niet. Je kon het of je kon het niet. Het was net als een alter ego spelen, de drama-queen uithangen bij de jongens, want dat hoorde in principe ook onder het hele drama verhaal thuis. Aan het einde ging mijn blik heel even naar de andere krullenbol, om al snel weer terug te kijken. 'Het zijn de beste stukken die je voor je neus geschoven kan krijgen, niet alleen als dramaleerling. Lastig, dat wel, tot je het onder je knie hebt, het meerdere keer gedaan hebt en het snapt,' zei ik.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Sylvia Noah Watson
Ik nam mijn boekje terug en stopte het veilig in mijn tas voor ik afwachtend naar de jongen met het neppe rode haar keek. Dat kroop ook weer verkeerd onder mijn huid. Ik was een natuurlijke rode en er erg trots op. Ik kon er niet tegen als mensen dat gingen faken. Toch kon ik niets gemeens meer denken of doen zodra hij aan de monoloog begon. Mijn mond viel nog net niet open, maar mijn helderblauwe ogen werden wel zo groot als wagenwielen. Het was echt perfect. Alleen nog een costuum en het was klaar. Zelfs zijn hoge stem en Yorkshire accent maakte het af en pasten heel goed. Toen hij klaar was had ik even nodig om het te laten bezinken. Ik glimlachte een beetje bij zijn woorden. "Daarom. Het is een prachtig stuk, zoals eigenlijk alle Shakespeare stukken." Ik haalde een hand door mijn rode krullen. Ze sprongen zoals altijd alle kanten op. "Volgens mij ben je aangenomen." Ik wist niet of ik er blij me was, maar zijn Shakespeare zat perfect. Dus ik kon niets anders dan hem een kans te geven. Thuis gin gik nog wel verzinnen hoe ik dit ging doen. Ach, ofwel het zou een drama worden, ofwel er was een verrassing en we zouden het misschien een beetje gezellig krijgen. Met die monoloog van net had hij zeker verwachtingen geschwpt en overtroffen. "Wil je nu een bespreking houden voor een plan van aanpak, of liever op een ander tijdstip?" Ik had genoeg tijd de komende tijd. Anders kon ik altijd nog wat verzetten. Dit project was namelijk heel belangrijk voor de toekomst van ons beiden. Hij had dan nu wel muziek, maar we zouden allebei onze bachelor niet halen als we dit verklootten. Dan hadden we allebei hele grote problemen en hij nog grotere, want dit had ik nodig.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik || Mona Davison
Na een tijdje zaten we samen in de wachtkamer. Ik aaide door zijn warrige krullen en probeerde zijn haar toch wat te fixen. Het zat echt voor geen meter, net als het mijne, door die pruik, maar hij kon door dat gat in zijn achterhoofd geen pet op. Ik drukte mijn eigen bril weer wat beter op mijn neus en duwde nog een plukje op z'n plek. Het was niet perfect, maar beter ging niet zonder gel of wax. Zelf zette ik mijn pet even af en veegde mijn haar uit mijn ogen voor ik het rode ding weer stevig en volledig over mijn hoofd trok. Ik vond het toch zo belachelijk staan als mensen zo'n ding op hun hoofd zetten met nog lucht eronder. Dat was echt de grootste fake gangster erge boy actie die je kon doen. Soms had Li hier daar een handje van, maar dan drukte ik niet veel later met de tekst 't is niet stoer' de pet weer vol op zijn hoofd. Voor nu stonden zijn korte krullen weer netjes overeind. De wachtkamer zat vrij leeg en toen de drie mensen voor ons waren geweest werd er "Meneer Payne." geroepen vanuit een van de kamertjes. Ik pakte Liam's hand en kneep er zacht in terwijl ik opstond. "Kom Li. We gaan je eens laten fixen." zei ik met een twijfelende glimlach. Ziekenhuizen vond ik niets, maar het was goed dat er hiernaar gekeken werd. Straks was het iets ernstigs dat nie talleen met een paar hechtingen over was. Je wist het nooit en ik was vrij zuinig op de vrienden die ik in mijn stille afgezonderde leventje had gemaakt, waaronder deze jongen naast me.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne II James Jackson.

Zayn aaide door mijn warrige krullen om het weer in model te krijgen. Ons haar zat echt niet, en dat kom voornamelijk door die pruik die we op school moeten dragen. Zayn had zijn pet nog om zijn haar er onder te verschuilen, ik kon geen pet opzetten vanwege het bloedende gat in mijn hoofd. Hij zette zijn bril wat beter op zijn neus, en duwde nog een plukje op zijn plek. 'Het ziet er zeker niet uit he?' vroeg ik grinnikend. Nou ja, ik denk niet dat dokters daar op letten. Zelf zette hij zijn pet even af en veegde zijn haar uit zijn ogen, en zette het ding weer op. "Meneer Payne." werd er geroepen uit een van de kamertjes. Zayn pakte mijn hand en kneep er zacht in terwijl hij opstond. Ik stond ook op, en gaf hem een onzeker glimlachje. "Kom Li. We gaan je eens laten fixen." zei hij met een twijfelende glimlach. Ik knikte met een kleine lach op mijn gezicht. Ik ben zo blij dat ik vier goede vrienden heb die me altijd helpen als ik hulp nodig heb, en die er voor me zijn, en waar ik mee kan lachen. Ik liep met Zayn het kamertje binnen, De vrouw wenkte dat ik op de stoel moest gaan zitten. Toen ik zat keek ze naar het gat, en zei dat het nogal diep was, maar dat ze het hopelijk wel kon hechten. Ook veronderstelde ze dat ik veel bloed verloren was. Inderdaad, ik was veel bloed verloren. Vanaf het moment dat het gebeurde, tot nu ben ik aan het bloeden geweest.

---

How far is far

Louis Tomlinson
Ik kreeg het voor elkaar om rustig, maar vooral ook serieus, mijn monoloog uit te voeren. Het uit te voeren alsof ik de tekst al duizenden keren voor mijn neus had gekregen en de moeilijkheidsgraad ver gedaald was. Alsof je een prentenboek voor je neus kreeg, ondanks het veel mooier, beter, normaal ook moeilijker, was. Shakespeare zijn stukken vielen me gewoonweg goed in de smaak. De ogen van Sylvia, die groot werden, vertelde me dat ze het zeker niet achter me had gezocht en het redelijk de goede kant opging. Ik mocht een clown zijn, maar ik was zeker niet dom en had wel een klein beetje opgelet. Haar kleine glimlach toen het bezonken was, liet mij ook kleintjes glimlachen. 'Daar kan ik je zeker geen ongelijk in geven,' rolde over mijn lippen, maar volgens mij was dat ondertussen ook wel duidelijk. Net als haar volgende, maar het was altijd goed om te horen, ondanks de hele situatie. Het betekende dat ik nog wel iets kon en dat het misschien ook nog een klein beetje goed kwam, of het juist een ziekenhuisbezoek werd. Ach, we zagen het wel. 'Dankjewel en ik ga zorgen dat het niet iets word om spijt van te krijgen,' Ik wist niet of het ging lukken, maar minder de clown uithangen ging misschien wel een begin maken. Of niet, maar een beste beentje voorzetten kon nooit kwaad. Bij haar laatste woorden keek ik heel even op mijn horloge, om een bedenkelijk gezet te trekken. 'Geef me twee seconde en ik ben klaar voor een bespreking. Wacht hier, dan ben ik zo terug,' verliet mijn mond om als een speer in de richting van de kluisjes te rennen en mijn boeken tevoorschijn haalde. Ondertussen pakte ik mijn telefoon er ook bij, om heel snel een nummer in te tikken. Nu schoot me te binnen wat ik vanochtend vergeten was. Ongeduldig tikte ik met mijn voet op de grond, nadat mijn kluisje met een klap weer dicht viel, terwijl aan de andere kant werd opgenomen. 'Paaaaul, kan je alsjeblieft iets voor me doen?' vroeg ik met een smekend stemmetje. De reactie aan de andere kant van de lijn zei me al meer dan genoeg, maar binnen een korte woordenwisseling was alles wel geregeld voor deze ene keer. Soms had een bekende naam en gezichtje nog wel succes. Zo ben ik toch een beetje bij je op dit moment. En vergeet niet dat ik van je hou tot de allerlaatste weg is. x stuurde ik naar Niall, een zachte grinnik mijn mond verlatende toen ik zijn reactie al voor me zou zien. Die had natuurlijk nog geen idee wat mijn plannen waren. Een kleine blik wierp ik op de klok waarna ik doodleuk terug rende richting Hazza en Sylvia.

[ bericht aangepast op 7 feb 2014 - 16:16 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan || josh Cooper

Ik had het berichtje van Louis gelezen maar niet echt meer gereageerd, ik moest weer is wachten tot vanavond. Er was dus waarschijnlijk wel wat gebeurd maar ik zou braafjes wachten tot vanavond, daar was ik inmiddels toch al aan gewend al was het nog steeds niet leuk.ik loop langzaam naar mijn kluisje toe, ik had straks weer les en daar had ik echt geen zin in. Ik pak mijn boeken uit mijn kluisje en daarna krijg ik een ander berichtje van Louis waardoor ik mijn wenkbrauw optrek, wat bedoelde hij nou weer?waar heb jij het over? X stuur ik hem terug. Mijn oog valt op een man die me heel bekend voor kwam, het was Paul in zijn bekende vermomming. Wat deed hij nou weer op school? Misschien moest hij ons wat vertellen? Hij komt wel mijn kant op, ' wat doe jij hier?' Vraag ik als hij voor me staat. Hij haalt een bos rozen achter zijn rug vandaan en mijn ogen worden groot. Een glimlach staat op mijn gezicht als ik de bloemen aannneem, deze waren sowieso van Louis vandaar dus dat berichtje. ' deze zijn van Lou maar dat wist je vast al, ik ga nu weer' zegt hij en hij loopt gelijk weer weg. Ik bekijk de rozen in mijn hand, Lou is echt veel te lief en het liefste zou ik nu de school rond rennen tot ik hem zie en hem een kus geven. Lou je bent echt veel te lief, ik hou van je! X

[ bericht aangepast op 7 feb 2014 - 15:47 ]

Louis Tomlinson
Ik hield halt met mijn boeken in mijn ene hand en telefoon nog altijd in de andere toen de laatste afging. Een zachte grinnik rolde over mijn lippen door het nieuwe berichtje van Niall, om hem vanuit mijn ooghoeken door het raam te zien lopen. Nauwlettend hield ik hem in de gaten, zonder teveel op te vallen. De verleiding om naar hem toe te gaan was groot, maar de kans op opvallen was dat dan ook. Daarbij had ik net gezegd dan ik wel tijd had voor een bespreking. Mijn blik ging naar Paul, die ik duidelijk herkende, ondanks zijn vermomming en stond verbaasd te kijken door het feit dat hij zo snel was. Natuurlijk zei ik dat er spoed achter zat en was het mooi meegenomen, maar hoe kon hij ooit zo snel zijn? Het was gewoon goud waard en die man zou echt een knuffel van me ontvangen, zodra ik hem de eerste keer tegen zou komen. Bijna net zo veel waard als het gezicht van de blonde Ier, wie zijn ogen groot werden en bij wie al snel een glimlach zijn gezicht sierde. Ik stak beide duimen op naar Paul, die mijn kant opkeek en keek daarna richting Niall, om daarna naar mijn telefoon te kijken, die opnieuw klonk. Een kleinigheidje, want ik zie je graag lachen en omdat ik ook van je hou. x Na dit terug verzonden te hebben, liep ik de klapdeuren door waardoor ik me weer bij Sylvia en Harry voegde. 'Sorry, lichte vertraging, maar ben er weer.'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Nadat Sylvia me omhoog had getrokken en we de kleine ruimte hadden verlaten was het auditie tijd. Het leek misschien ongeloofwaardig, maar ik had veel meer kennis van Shakespeare dan iemand ooit van me zou denken. Dat liet ik om persoonlijke redenen ook liever zo dus ik trok mijn mond niet open toen het begon en ik probeerde mijn meest ongeïnteresseerde blik tevoorschijn te halen. Dat moest ook wel, aangezien ik ondanks mijn breakdown van net mezelf niet mocht verraden. Toch voelde ik me nog steeds ontzettend rot door alles wat er was gebeurd, en durfde de eerstkomende tijd niet alleen met één van de jongens in dezelfde ruimte te zitten. Dan kon ik net zo goed nu alvast mijn begrafenis plannen. Zodra het over was ging Louis eerst even zijn spullen halen en ik keek het roodharige meisje triomfantelijk aan. 'Hij valt best mee, niet?' vraag ik met een schuine grijns, maar die verdwijnt al snel weer door het besef dat ik dat absoluut niet in het openbaar mocht zeggen. Zuchtend haalde ik een hand door mijn zwarte haren, het ging nu nog veel moeilijker worden dan het al was, dat wist ik zeker. Louis deed er best lang over, wat ik vreemd vond, meestal was hij binnen een minuut terug, zelfs als het aan de andere kant van een gebouw was. Na even verscheen de jongen och weer voor onze neus, en het viel op dat hij bijna glunderde. 'Wat heb je gedaan?' vroeg ik wantrouwend met een opgetrokken wenkbrauw. Ik kende hem te goed en zou het niet geloven als hij zou zeggen dat het niks was.

---

Because I love him, do I need another reason?

Sylvia Noah Watson
Ik grinnikte zacht en licht sadistisch bij zijn woorden. "Zorg daar maar voor. Het lijkt me wel verstandig voor je." zei ik tegen de jongen. Hij kende zijn Shakespeare dan goed en verbluffende me daarmee, maar hij kon nog genoeg fout doen om het ziekenhuis in te gaan. Ik vroeg hem dus maar of hij wilde gaan bespreken. Hij deed wat vaag en rende toen weg. Ik keek hem verbaasd na. Mafketel. Dat was en bleef hij en hij zou er nog vaak genoeg een tik voor krijgen. Ik keek weg toen de zwartharige jongen naast me weer wat zijn. Nu pas merkte ik hoe stil hij was geweest sinds dat we uit de wc waren gekomen. Ik rolde met mijn ogen. "Voor nu. Ik zeg niets te voorbarig, want nogsteeds laat hij mijn bloed koken door te ademen." zei ik. Ik haalde nog een hand door zijn haren en zag dat ze lichtzwart werden. Ik glimlachte en woelde er nog eens zacht door. "Ik zal voor nu hem in vrede laten." Ik veegde mijn hand even af aan zijn zwarte shirt. Niet veel later kwam de neppe roodharige terug. Ik trok een wenkbrauw op bij de krullenbol zijn vraag. Ik was ook wel erg benieuwd. Daarbij hadden we de rest van de dag nog om een plan te maken, dus extreem vaal haast hadden we niet. Ik haalde nog een hand door mijn krullen. Ondertussen draaide mijn hoofd op volle toeren, bedenkend wat we konden doen. Shakespeare leek me opzich een goede keuze, maar wel voor de hand liggend. We konden ook iets heel anders doen, maar daar moest hij het wel mee eens zijn. Ik had hem namelijk nu aangenomen, dus we zouden hier samen moeten werken. Anders had hij nu een heel groot probleem gehad. Dat was niet zo. Het kon nog wel komen. Hij hoopte vast van niet, maar ik kon niets garanderen. Een verkeerd woord en hij kon alsnog in elk geval een bloedneus al dan niet een gebroken neus en tanden verwachten. Dat hij dan een popster was kon me echt geen hol schelen.

[ bericht aangepast op 7 feb 2014 - 17:30 ]

---

Bowties were never Cooler

Niall Horan || Josh Cooper

Mijn blik ging nog een keer naar de rozen en besloot daarna maar deze tijdelijk in mijn kluisje te leggen, het leek me niet echt handig ze de hele tijd bij me te houden, dan zouden er ook mensen naar gaan vragen waarschijnlijk.Ik kijk naar het berichtje, had hij me gezien dan? Waarschijnlijk niet maar hij zou wel weten dat ik een grote glimlach op mijn gezicht heb gekregen. Je bent veel te lief en die glimlach krijg je vanavond de hele tijd te zien en ik kan niet meer wachten om je te zien, problemen mee als ik je even kom ontvoeren? x stuur ik met een grijns. Er was inmiddels wel een plannetje in mijn hoofd hoe ik hem even meekon nemen om hem te bedanken en als er niemand zou zijn hem gauw een kusje te geven. Ik wou hem ook gewoon heel graag weer even zien, al was hij nu eigenlijk Tyler dat maakte me niks uit. Ik gooi mijn kluisje dicht en begin met lopen, mijn les zou straks pas beginnen dus ik ging nu wel gewoon even door de school heen lopen. Ik kijk een beetje om me heen, de gangen waren best leeg waarschijnlijk omdat de meeste nu wel in de les zaten. Als ik een stukje veder loop hoor ik wat bekende stemmen, degene die ik gelijk herken is die van Louis en later hoor ik ook de stem van Harry, als hij er was zou Sylvia er waarschijnlijk ook wel zijn. De neiging was op dit moment echt heel groot er gewoon heen te lopen en Louis in de armen te vliegen maar toch deed ik het nog niet, ik moest geduldig zijn en als Louis zo wou dat ik hem meenam zou ik hem wel halen, daar had ik wat op bedacht.

Louis Tomlinson
Ondanks de samenwerking, waar we nu allebei aan moesten geloven, had ik op sommige momenten nog steeds de neiging om gewoon weg te lopen. Ik deed het niet, omdat ik wist dat het niet slim was, maar de neiging om soms alleen te knikken zonder verdere antwoorden, onderdrukte ik niet. Kwam een aantal keer naar voren. Daarbij moest ik terug zien te vallen in Tyler voor het opviel voor andere en hij was nu eenmaal iemand die niet veel zei. Je mag me altijd ontvoeren en ik ben niet te lief. Dit is nog niets voor jou, maar ik kan niet wachten om die glimlach opnieuw te zien. x stuurde ik terug. Ik wist gewoon dat ik op dit moment straalde gewoonweg omdat ik Niall sprak, maar ook door zijn reacties. Het maakte alles weer wat beter deze dag. Dit waren de reacties waar ik het voor deed en die me het keer op keer opnieuw lieten doen. Ik kreeg eenmaal terug bij Sylvia en Harry ook te horen dat ik glunderde waardoor mijn grijns alleen maar breder werd. Misschien niet heel slim, maar ik kon het op dit moment niet helpen. Het leek bijna automatisch te gaan en niet meer te stoppen. 'Ik niets,' zei ik naar waarheid, want het was toch echt Paul, die had gezorgd dat ik op dit moment zo erbij liep. 'Maar iemand anders wel, maar dat zien jullie vanzelf nog wel,' voegde ik eraan toe, omdat Niall nog steeds niet door de mand hoefde te vallen.

( Meh, telefoon leeg.. Even overschakelen ^^)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan|| Josh Cooper

Een grijns op mijn gezicht als ik het berichtje lees maar ik verander mijn gezichtsuitdrukking gauw weer. Ik maak weer plaats voor mijn arrogante blik maar dit keer ook voor een boze blik. Gelukkig was ik hier inmiddels wel op geoefend want anders zou ik het echt niet zomaar kunnen, dan schoot ik waarschijnlijk gelijk in de lach. Ik loop boos de gang door waar ik de stem van Louis vandaan hoorde en als ik hem zie moet ik mijn best doen boos te blijven kijken omdat ik anders eigenlijk een grote glimlach op mijn gezicht had gehad. Ik loop recht op Louis van en pak hem bij zijn krijgt. ' Tyler!' grom ik boos en trek wat harder aan zijn kraag. ' Kom jij maar even met mij mee' sis ik boos en trek hem met me mee. ' Jij gaat spijt krijgen jongen' zeg tijdens het lopen. Ik moest zeggen dat op dit moment het acteren me best goed afging. Ik trek Louis mee de hoek om en geef hem dan gelijk een knuffel. Ik kijk even de gang door maar er is niemand te zien. Gauw druk ik een kusje op zijn lippen en glimlach naar hem. ' Bedankt voor de rozen echt lief voor je' zeg ik toch wat zachter voor de zekerheid en glimlach naar hem. ' Ga nou maar gauw weer terug voor het verkeerd gaat' zeg ik met een glimlach en baal toch dat het maar zo kort is dat ik hem zie maar het was tenminste iets en daar was ik heel blij mee.

[wacht even. Syl wil drama schoppen]

---

Bowties were never Cooler