Dus ik schrijf dit verhaal. En hé ik dacht laat ik het maar even promoten want misschien zijn er mensen die het wel willen lezen ^^.
Link: ZES
28 februari 2831
-
Zes maanden. De datum op mijn telefoon staart me woedend aan. Woedend. Levenloze dingen hebben geen emotie. Hebben nooit een emotie gehad. Probeer ik mijzelf keer op keer te laten herinneren. Toch had het gevoeld, toen twee maanden geleden de laatste lantarenpaal uitging, alsof het licht bang was geweest en mij in de steek had gelaten. De datum was niet woedend. Het was ik die woedend was. Maar vertel dat aan iemand die al 6 maanden in complete stilte langzaam gek word. Al was het niet de stilte dat het ergste was. Het waren niet de legen straten die me het meeste angst aanjaagden. Het waren de lichamen. De doden lichamen. De levenloze blik in hun ogen. En het aller ergste de stank, de stank die gepaard ging met dood. Lichamen in verschillende staten van ontbinding. Al zes maanden waren overal lichamen. Al zes maanden was iedereen dood. Voor zo ver ik weet iedereen die ooit leefde. Iedereen.
Behalve ik.
Thank you for reading. You know feedback is also welcome. (:
''Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.''