[RPG] The Performing Arts Academy [EEN] - Speeltopics

The Performing Arts Academy, gelegen in het geweldige New York, is een kunstacademie voor mensen die het willen maken in - bijvoorbeeld - de modewereld, maar ook als schrijver, acteur of actrice en danser. De academie is een school vol kansen, in een bruisende stad die barst van de kansen. De plek waar dromen beginnen - de plek waar de toekomstige Hollywood acteurs, de oscar winnende regisseurs, beroemde fotografen, succesvolle dansers en modellen hun carrière beginnen. Talent alleen is niet genoeg op deze school, je moet sterk zijn met de heftige concurrentie die hier te vinden is. Vertrouw niemand, iedereen aast op jouw carrière in deze stad. Roddels, leugens en verhalen zullen hier de ronde doen - sommigen gebaseerd op leugens, anderen op waarheid. Kijk goed uit wie je gelooft in deze harde wereld.

Regels van de school:
- Na 11 uur is iedereen in zijn kamer.
- Meisjes komen niet in de jongenskamers, ook niet andersom.
- Iedereen volgt zijn/haar lessen. Wanneer dit niet gebeurd moet hier een hele goede reden voor zijn, anders kan je namelijk gelijk vertrekken.
- Iedereen eet gezamelijk in de daarvoor bestemde ruimtes op de daarvoor bestemde tijden (8 uur voor het ochetendeten, 12 uur middageten en 6 uur avondeten).
- Wanneer je een aantal dagen niet op het schoolgebouw aanwezig kunt zijn meld je dit en is hier een hele goede regel voor.
- Er wordt hier niemand gepest.
- Er wordt hier niet gevochten.
- De rest van de regels zijn te lezen in het schoolregelement.
- Wie deze regels niet naleeft kan op staande voet verwijderd worden.



Hoe alles eruitziet:
Slaapkamer (Maar dan natuurlijk met twee bedden)
Sportruimte
Buitenzwembad
Binnenzwembad
Zaal voor de specialisaties(elke zaal is anders en speciaal voor de specialisatie die daar gegeven wordt ingericht)
Aula/woonkamer
Aula/woonkamer 2
Aula/woonkamer buiten
Eetzaal (Maar dan met meerdere kleinere tafeltjes verdeeld over de zaal)
Theaterzaal

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 21:22 ]

Keep your head up, keep your heart strong

[Yay! MT]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

MT

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

MT

MT

That is a perfect copy of reality.

Mijn topics.

Everything is illuminated by the light of our past.

[ Noa haar topic haha! ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Who is going first?

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

MT

Hope, it is the only thing stronger than fear

Julia Angel Dubois
Jarenlang had ik getraind en, vooral, gespaard om naar deze school te kunnen en mijn acteerkunsten en danstechnieken nog beter te krijgen dan dat ze al waren. Nu het eindelijk zover was, had het mij daarom ook totaal geen moeite gekost om op tijd wakker te worden. Weggaan van de plek die zo lang mijn thuis was en die ik waarschijnlijk nooit meer terug zou zien, met alleen een koffer met een aantal spulletjes, was iets moeilijker maar ook dit lukte zonder echte problemen.
Met een glimlach op mijn gezicht liep ik een uurtje later de theaterzaal in om, vol goede moed, naar het schoolhoofd zijn toespraak te luisteren. Echter was ik hier na een paar minuten al van afgeleid. Iets wat je me echter niet kwalijk mag nemen, ik had nog nooit eerder voor zo’n lange tijd stil hoeven te zitten om naar een verhaaltje te luisteren.
Daarom klonk het ook als muziek in mijn oren toen het schoolhoofd, op dit moment, eindelijk zei dat we op mochten staan en naar onze kamers konden gaan. Met een lichte, opgeluchte zucht pakte ik mijn koffer en stond ik op, om naar de kamer te lopen waar ik het komende jaar mocht slapen: Kamer 213, tweede verdieping, met ene Alexia.
Echt zin om te gaan lopen had ik niet, waardoor ik naar de lift toe liep. Meer mensen leken dat idee te hebben, maar dankzij mijn kleine lengte en niet al te grote koffer paste ik er gelukkig nog net tussen.
Op de eerste verdieping stapten een groot aantal mensen, vooral jongens, uit, maar ik moest nog even wachten. Toen de lift vervolgens, op de tweede verdieping, weer open ging stapte ik uit om op zoek te gaan naar mijn kamer. Deze eindelijk gevonden te hebben opende ik voorzichtig de deur, waardoor er een glimlach op mijn gezicht kwam te staan. Helemaal leeg! Mooi, dan werd het bed het dichtste bij het raam dus van mij. Deze had echter niet de grootste kast, maar zoveel spullen had ik naast mijn kleding en schoenen toch niet.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 17:29 ]

Keep your head up, keep your heart strong

Nathan Luke Hall || Theaterzaal/Kamer

Ik stond op van mijn stoel, ik werd moe van toespraken. Al helemaal als ze over dingen gingen die mij vrij weinig boeide. Het schoolhoofd had de standaard toespraak gegeven, de regels, wat andere dingen en natuurlijk wenste hij ons veel succes voor komend jaar. Ik liep naar het einde van de rij toe om aanstalte te maken de trap op te lopen. Ik draaide me eventjes om en bekeek de zaal, hij was aardig gevuld. Maar Courtney had ik nog niet gevonden, ik zou haar later wel eventjes een berichtje sturen met de vraag of haar kamergenoot natuurlijk leuk was.
Ik liep de trap op en ging terug naar de plek waar we onze koffers achter hadden moeten laten. Ik keek de ruimte door en zag al gauw mijn blauwe koffer staan, met daar om heen enkele andere tassen en koffers. Ik had naast mijn koffer ook nog zo’n vier tassen, ik had zelfs mijn flitslampen mee genomen want dit kon nog wel van pas zijn. Ik liep ernaar toe en pakte mijn rugzak van de grond af. Het was een mooie rugzak en ik was er dan ook zeker zuinig op. Ik opende hem en pakte er de brief uit die ons thuisgestuurd was. Kamer 111 met ene Johnathan Becket. Ik zuchtte en pakte al mijn spullen, om aanstalte te maken richting de lift. Ik had al vele meiden rond zien lopen, en er zaten zeker geen verkeerde tussen. Aangezien ik vele spullen had was het niet handig dat ik met de trap zou gaan, al zou ik dit voortaan wel doen. Sowieso goed voor mijn conditie.
Eenmaal aangekomen op de eerste verdieping zag ik alleen maar jongens rond lopen; de meiden zaten op een andere verdieping dacht ik. Ik zocht naar kamer 111 en opende de deur. Ik grijnsde toen ik zag dat de kamer nog leeg was, dat betekende dat ik de eerste keuze had voor het bed. Ik liep naar het bed dat het verst van de deur zat, en legde daar mijn koffer en rugzak op. De andere tassen legde ik voorzichtig voor het bed neer.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 17:34 ]

-

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 17:43 ]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Dervilia Downett Dohorty

Eerlijk gezegd vond ik de toespraak oersaai. Ik wilde directeur Bo Brown heus niet beledigen, maar het was nou eenmaal zo. Toch had ik nog steeds een goede kijk op de school. Zingen was mijn lust en mijn leven, net als fotografie. Ik kon echt niet kiezen, al kreeg ik er een miljoen voor. Beide waren het mijn twee grote passies. Nu nog hopen dat ik een aardige kamergenote, ik was haar naam even vergeten, had. Er was me verteld dat ik op kamer 214 sliep, op de bovenste verdieping. Ik ging van binnen meteen uit mijn dak: boven, hoe stoer was dat. Iet wat ongemakkelijk huppelde ik met mijn bagage de trap op. Koffers en tassen waren gevuld met mijn kleren, toilettas, mijn iPad, koptelefoon en veel andere nodige dingen. Al snel kwam kamer 214 in zicht, de zenuwen kwamen steeds meer omhoog. Ik had al een glimp van mijn kamergenote opgevangen, ze leek me erg aardig. Ik klopte op de deur, maar er kwam geen antwoord. Ik was dus de eerste. Voorzichtig liep ik de kamer in, hebt zag er best cool uit. Ik vroeg me af wat mijn kamergenote van mij zou vinden. Misschien zou ze me raar vinden, door mijn zware accent. Soms verstond niemand wat ik zei, maar ach, ik was ook best trots dat ik uit Ierland kwam.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Alexia Monroe

1 maand geleden waren Christy,mam en ik vanuit Athene naar New York gegaan. Daar hoorden we van The Performing Arts Academy. We wilden er beide heen. Wat was ik blij om hier heen te gaan! De toespraak van meneer Brown was best saai. Ik stond op en pakte mijn handtas van de stoel naast me. En ik begon te lopen naar de plek waar allerlei koffers en tassen stonden. Ik pakte mijn 3 koffers en sleurde ze mee de lift in. Normaal zou ik wel de grote trap gebruiken. Maar nu had ik koffers dus. Algauw drukte mijn vinger op het knopje van de tweede verdieping. Ik sliep in kamer 213 met ene Julia. Hopelijk is zij tenminste aardig. Verveeld wachtte ik tot dat de lift op de goede verdieping was,waar ik uit de lift stapte en daarna naar kamer 213 zocht. Eenmaal gevonden deed ik de deur open. En bleek dat er een meisje al was. Ze had het bed bij het raam. Ik bekeek mijn bed en keurde de kast goed. Ik legde mijn spullen op het bed en keek het meisje afwachtend aan. 'Ik ben Alexia,maar noem me maar Alex of Lexi.'Glimlachte ik nep. Liegen bij mij ging vlekkenloos. Daarom wilde ik ook actice worden. En ook een model natuurlijk. Ik had er de lengte en het postuur voor. Ik ging op het bed zitten en bekeek de kamer goed. Het was prachtig. Ik stond alsnel weer op en liep naar een spiegel die aan de muur hing,en haalde mijn hand even door mijn donkere krullen. Waarna ik me naar het meisje keerde.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 21:02 ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Jake Dylan Lewis

Ik kijk enthousiast om me heen naar hoe alles eruit ziet. De directeur, Bo Brown was bezig met een toespraak maar daar kon ik me niet echt op concentreren. Het was toch zo'n standaard toespraak die aan het begin van het jaar gegeven werd. Als de directeur klaar is met zijn toespraak sta ik op en pak mijn koffers. Nu maar is kijken wie mijn kamergenoot was en hoe de kamer eruit zag. uit mijn hoofd weet ik nog dat ik op Kamer 113 zit. Ik loop naar de lift toe en druk op het knopje van de eerste verdieping. Ik zou de volgende keren wel de trap gebruiken maar met de koffers die ik nu bij me had leek dat me nu niet zo handig. Als ik op de juiste verdieping ben ga ik opzoek naar de juiste kamer die ik al snel vindt. Ik klop even op de deur en open die daarna. Er is al een jongen in de kamer, degene waarmee ik mijn kamer deel dus. Ik kijk even naar de jongen en loop dan naar hem toe. Zijn naam stond wel in de brief die we gekregen hadden maar ik wist niet precies meer wat zijn naam was. ' Heey ik ben Jake' zeg ik met een glimlach. Hij lijkt me nu wel aardig maar dat weet je natuurlijk pas echt als je hem een beetje leert kennen.

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 18:35 ]