Ik heb mijn rol overnieuw gemaakt, omdat ik niet tevreden was.
Phrases -> Smother.
Rol:
Vrouwelijke mutant.
Volledige naam:
Emileigh Klaire Cherboury.
Uitspraak namen:
Emilie Kler Sjurbory.
Roepnaam:
Em, Emileigh.
Leeftijd:
19 Oktober, achttien jaar.
Karakter:
Emileigh is het type meisje dat je zou kunnen tegenkomen in een stampvol, goedkoop café. Lachend, voor de grap nippend van een biertje en waarschijnlijk zelfs roepend ''Een rondje voor iedereen!''. Boven alles is Emileigh een durver. Als kind verstopte ze zich meestal in haar boeken en was ze altijd ''dat saaie meisje achterin de klas''.' Pas toen ze naar de middelbare school ging veranderde haar zelfbeeld en de manier waarop ze anderen benaderde. Helemaal toen haar vader overleed. Naast de impact van zijn dood, besloot ze met name zelf te gaan leven. Haar garderobe veranderde, haar vriendenkring breidde zich uit en ze heeft zelfs van alles uitgeprobeerd. Emileigh is het type persoon dat iedereen gedag zegt, en er alles voor doet om anderen aan het lachen te krijgen. Ze zit vaak zelf lekker in haar vel, en is maar heel zelden een hoopje ellende. Vooral met haar baantjes in de horeca komt het charismatische gedrag goed tot zijn recht. Ze is een praatjesmaker en heeft een geweldig luisterend oor. De behulpzaamheid hebben haar ouders er wel in gestampt toen ze jonger was. Ook kan Em goed tegen een stootje, en zijn schunnige grappen voor haar geen enkel probleem. Ze vergeet namelijk net zo makkelijk als dat ze vergeeft. Voor haar gaat het leven namelijk door, na alles. Of ze nu wil of niet: en dat probeert ze echt op anderen over te brengen.
Niet alleen omdat het belangrijk is om te lachen, maar ook omdat het nodig is om er voor te zorgen dat ze minder terug denkt. Ze wil namelijk vooruit kijken. Voor haarzelf, voor haar eenzame moeder en de toekomst van haar broer en zussen. Ze is een optimist, met mate, maar daarnaast ook absoluut een dromer.
Uiterlijk:
Emileigh is, zoals de meesten haar zouden omschrijven, klein en fijn. Ze is geen lilliputter, maar het scheelt niet veel. Mede omdat ze slechts de 158 centimeter aantikt, wil men haar nog wel eens over het hoofd zien. De oplossing? Haar van nature al rossige haar nóg een tintje roder verven. Al sinds haar vijftiende is Emileigh een vuurtoren en ze is er trots op. Zo kijken mensen in ieder geval niet meer zo gemakkelijk over haar heen. Vooral sinds ze in de bediening werkt merkt ze dat mensen daar handig gebruik van weten te maken. Zo is ze al gewend aan de uitschieters als Hé rooie! of Staat het stoplicht soms op rood? als ze niet snel genoeg is met de bestellingen. Al met al kan Em er wel om lachen, zo lang ze maar aan haar statement denkt.
Over het algemeen is Emileigh een jongedame met veel zachte rondingen. Ze heeft een gevuld decolleté, een fraille taille en ronde heupen. En zelfs haar benen hoe kort ze ook mogen zijn passen bij de slanke bouw. Tussen de rode plukken zijn haar ogen te vinden. Net als haar moeder dragen deze een goudachtige kleur, met een groen accent. De donkere wimpers en de kinderlijke vorm van haar wenkbrauwen heeft Emileigh dan weer van haar vader. Waar haar mond precies vandaan komt weet ze nog zo net niet. Haar moeder heeft namelijk een charmerende lach, en haar vader had juist weer een heel uitbundige mond.
Em zit er een beetje tussenin. Op bepaalde momenten vormen haar smalle, ronde lippen een mysterieus glimlachje, terwijl zij ook vaak genoeg een typische ''kinderlach'' kan produceren. Over het algemeen is haar melkachtig, witte huid vrij egaal. Toch zijn er rond haar neus en jukbeenderen écht wel wat sproetjes te vinden. Deze komen dan weer overeen met het rossige haar van haar moeder. En, net als zij, heeft ook Emi kleine handen en voeten.
Gave:
Emileigh is een genezer. Het is wat globaal, maar het staat voor het feit dat zij door haar eigen kracht te gebruiken, of dat van iets of iemand anders af te tappen, dingen en levende wezens kan genezen. Dit valt dus ook onder stervende mensen tot leven wekken, mensen laten sterven door hun energie af te nemen. Wat er eigenlijk gebeurt is namelijk dat Emileigh, door contact te maken met wat dan ook, het leven uit iets/iemand kan ''zuigen''. Dit kan zij opslaan, of juist gebruiken om iemand anders te genezen. Haar gave heeft dus een keerzijde en is niet alleen maar ''goed'' of ''slecht''.
Ze gebruikt het maar weinig, vooral omdat ze als ze alleen haar eigen energie gebruikt schade toebrengt aan zichzelf. Het is dan ook gevaarlijk om haar gave te gebruiken voor dodelijke wonden, of mensen die stervend zijn. Dit kost veel energie, en in het ergste geval vermoord zij zichzelf.
Familie:
Moeder Klaire, officieel Klairisse, Annabeth Young.
Overleden vader Archibald, Archie, Jonathan Cherboury.
Zus van twintig, Julyia Rosemare Cherboury-Englehart.
Zus van eenentwintig, Gwendalyn Josephine Cherboury.
Broer van vierentwintig, Ryleigh Archibald Cherboury.
Emileigh heeft een zeer goede band met haar broer Ryleigh en haar zus Julyia. Gwendalyn is al sinds haar zestiende niet meer thuis te vinden, en woont momenteel samen met haar vriend en tweejaaroude dochtertje Posey in Kentucky. Emileigh ziet haar nichtje en zus mede door de afstand heel weinig. Ook Julyia heeft sinds vier jaar een stabiele relatie, waarvan ze nu ook twee kleintjes heeft. De tweeling Cooper en Calvin van één. Omdat ze Julyia vaker ziet, behoren haar neefjes tot haar favoriete kleintjes. Ryleigh is nog geen vader, maar mag zijn vriendin Magdalen nu wel al twee jaar trots mevrouw Cherboury noemen. Zij is inmiddels wel al zo'n maand of vier zwanger van hun eerste baby'tje.
Geschiedenis:
Ruim achttien jaar geleden, op een herfstachtige herfstmiddag, kwam Emileigh ter wereld. Het was een te vroege geboorte, en dus gebeurde de bevalling nogal onverwachts tijdens een vakantie in Engeland. Heel stiekem mag Emileigh zich dus een Londenaar noemen. Pas na twee weken in de couveuse vloog Emileigh samen met haar vermoeide moeder Klaire en trotse vader Archie, terug naar Pennsilvanië Amerika.
Haar ouders en grootouders zijn altijd over beschermend geweest, vooral met het veranderende milieu om hen heen. Het is dan ook helemaal niet zo gek dat hun huizen ver achter hekken en beveiliging stonden. Vanaf haar vierde levensjaar spendeerde Emileigh haar dagen op een privé school in Washington. Ver weg van haar thuishonk, maar braaf iedere vakantie bij haar familie. Met alle educatie die Emileigh heeft mogen meemaken, is zij dan ook goed geschoold voor de jeugd van tegenwoordig. Het kwam dan ook als een grote klap toen haar vader haar op twaalfjarige leeftijd verliet. Hij werd neergeschoten gedurende een overval, en pas toen begon Emileigh de bezorgdheid van haar moeder te begrijpen. Na het slagen voor haar diploma, op haar zestiende, was het het plan om een universiteit als Yale of Ole Miss op te zoeken. Helaas verloor haar moeder haar baan, en werd zij gedwongen haar plannen uit te stellen om te verhuizen naar een minder veilige buurt, in een minder veilige staat. Pas hier werd ze geconfronteerd met het ruige, dagelijks leven en kon Emileigh niets anders dan net als haar zussen en broer een baantje te zoeken voor een minimum loon, om mee te dragen aan de kosten.
Overdag serveren en 's avonds drank schenken in een aftands barretje is natuurlijk niet haar droom, maar het is beter dan geen geld hebben.
Verhuizen is iets waar ze nu smachtend naar uitkijkt.
Extra:
Emileigh is claustrofobisch en allergisch voor katten. Ze is serveerster en is misschien één van de weinigen die zondags in de kerk zit.
[ bericht aangepast op 23 dec 2013 - 19:39 ]
Feel the fire, but do not succumb to it.
