Speeltopic | Ultimate Survival - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 18:16 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Johnathan Matthew Maikelson

De jongen stelde zich voor als Timothy, maar dat de meesten hem Tim noemden. Ik knikte kort naar hem en zag dat er steeds meer mensen zich op de plek verzamelden. Nadat we ongeveer compleet waren vroeg een jongen om de aandacht. Ik schatte dat hij wat ouder was dan de rest van de groep en ik luisterde naar zijn praatje. Hij stelde zichzelf voor en de andere begeleider. Ook vertelde hij ons dat we onze kamerpeerplek moesten gaan zoeken. Great! Moeten we serieus onze kampeerplek gaan vinden? Zijn we zes of zo? Als de rest van de vakantie ook alleen maar uit speurtochten bestond word dit nog een hele lange vakantie. Speurtochten zijn niet zo mijn ding. Besides we zitten niet meer in groep 3. Ik keek even naar Timothy en grijnsde. 'Succes, man.' Ik keek even rond opzoek naar mijn partner. Ik had iemand horen zeggen dat hij Jayden heette, maar mijn blik was maar heel even op hem gevallen. Ik zag dat een jongen mijn kant op kwam en ik ging wat rechter staan. Mijn moeder had altijd gezegd: 'Recht staan, jongen! Dat is beleefd.' Waarna ik vaak met mijn ogen rolde en naar mijn vader keek die mij altijd met een grijns aankeek. 'Hoi, volgens mij ben jij Johnathan. We moeten samen die kampeerplek gaan vinden. Wat denk je er van, gaan we voor de eerste plaats?' sprak de jongen tegen mij, gevolgd door een knipoog en een glimlach. Mijn wel bekende grijns kwam op mijn gezicht te staan. 'Ofcourse!' zei ik lachend. 'Oh, zeg maar John by the way. Zo noemt iedereen mij.' glimlachte ik naar hem. Je kon goed mijn Engelse accent in mijn stem terug horen. Soms kon het mijzelf zo irriteren, maar echt goed Nederlands praten zonder accent zou mij wel nooit lukken. Mijn gedachten dwaalden af naar mij moeder. Zal ze al op de camping zijn aangekomen? Dit was de camping waar wij elk jaar heen gingen. Mijn vader had de campings een keer uitgezocht en sindsdien zijn we er altijd nog naar toe gegaan. Zelf toen ze die klootzak van een vriend kreeg. Dacht hij even dat hij leuk mijn vader kon gaan vervangen. Volgens Luke moest ik mij niet zo aanstellen. Dat moest hij nodig zeggen. Hij was aan de drugs en drank gegaan. Soms leek het net of ik de oudere broer was.

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 14:20 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

[ Sivan -> Claflin De 2de l is een hoofdletter i. ]

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

[url=http://i.imgur.com/s9nhC.gif[img=http://i.imgur.com/ghMNw.gif]Adrianna Hiddlestone[/url]
De leider, Daniel, vroeg om de aandacht, waarna hij begon te vertellen over de eerste opdracht. We zouden in tweetallen de kampeerplek moeten vinden. Bij het opnoemen van de tweetallen keek ik de groep even rond. Ik had nog niemand goed in me opgenomen, maar op een eerste gezicht leek iedereen me wel aardig. De meesten waren niet echt mensen waar ik normaal gesproken mee om zou gaan, maar misschien was dat wel goed. De mensen waar ik normaal mee om ging hadden namelijk niet echt een hele goede invloed op me gehad. Mijn naam werd met die van Niavandro genoemd, wat betekende dat ik bij hem in het tweetal zat. Ik keek de groep nog een keer rond, eerlijk gezegd wist ik niet zeker wie Niavandro was, dat werd zo meteen maar op de gok naar iemand toe lopen en hopen dat het Niavandro was. Daniel was bijna aan het einde van zijn verhaal en vertelde dat Niavandro en ik als eerst zouden vertrekken. De groep zweeg toen er gevraagd werd of er nog vragen waren, wat ik als teken zag dat ik naar Niavandro mocht lopen. Ik glimlachte naar de jongen en stak mijn hand naar hem uit. "Ik ben Adrianna."

[ bericht aangepast op 12 dec 2013 - 19:22 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:09 ]

•

[url=http://i.imgur.com/s9nhC.gif[img=http://i.imgur.com/ghMNw.gif]Adrianna Hiddlestone[/url]
De jongen haalde zijn zonnebril van zijn neus en stak hem in zijn shirt. Hij schudde voorzichtig mijn hand. "Aangenaam, Adrianna. Ik ben Niah," stelde hij zichzelf voor. "Aangenaam," zei ik met een brede glimlach. Zonder dat ik het zelf door had, nam ik zijn gezicht goed in me op. Het was niet echt de jongen die ik had voorgesteld bij de naam 'Niavandro', ik zag eerder iemand met een licht getinte huid voor me. Het klonk een beetje Indiaans. "Ik begrijp dat wij als eerste mogen vertrekken - Enig idee waarheen?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en keek zoekend rond. Ik had totaal geen richtingsgevoel. De plek waar we hadden afgesproken lag aan de rand van het bos. Ik scande de eerste rij bomen, waarna mijn blik op een gat tussen de bomen viel, waar ook een pad doorheen liep. 'Volgens mij zie ik daar een pad!" zei ik, terwijl ik Niah even aankeek. "Ik denk dat we daarheen moeten."

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:09 ]

•

[url=http://i.imgur.com/s9nhC.gif[img=http://i.imgur.com/ghMNw.gif]Adrianna Hiddlestone[/url]
Niah glimlachte, waardoor hij kuiltjes in zijn wangen kreeg. Ik glimlachte ook even. "Wel, dan zullen we de rest eens laten zien hoe het moet - een kamp zoeken, en zo," zei Niah met een glimlach. Ik knikte. "Laten we dat eens doen." Niah bracht zijn bagage naar het busje, waarna ik besloot hetzelfde te doen. Ik had namelijk ook niet echt zin om mijn bagage de hele weg mee te sjouwen. Ten eerste was mijn bagage niet erg licht, het tegenovergestelde juist. Ten tweede had ik geen idee hoe ver de kampeerplek zou zijn en wat voor paden we allemaal moesten begaan om er te komen. Wie weet moesten we wel hele acrobatische toeren uit gaan voeren om aan te komen. "Adrianna, ready?" riep Niah, zonder om te kijken. Ik knikte, maar realiseerde me dat dat geen zin zou hebben, aangezien hij toch de andere kant op keek. "Zo ready als maar zijn kan," riep ik terug. Op een drafje liep ik achter Niah aan, waardoor ik binnen enkele seconden weer naast hem liep. Naar mate we dichter bij de bosrand kwamen, lieten we het rumoerige geluid van de groep ook achter ons. Ik besloot dat het maar tijd was om Niah eens beter te leren kennen. Op het eerste gezicht leek het me een interessante jongen. "Zo..." begon ik, "Niavandro, mooie naam, betekend het iets?" Ik keek heel even naar zijn gezicht en richtte me daarna weer op het bospad, wat was omlijst door hoge bomen.

Daniel Jensen Smith
Adrianna en Niavandro verdwenen langzaam het bos in en ik richtte me weer tot de groep. "Zo te zien is het eerste tweetal nu goed en wel onderweg. Jonathan en Jayden, nu is het jullie beurt. Succes!" Ik keek de beide jongens met een brede glimlach aan. Daarna richtte ik me op Sam. "Ik heb me nog niet voorgesteld, het spijt me. Ik ben Daniel," zei ik met dezelfde brede glimlach als de glimlach die ik aan Jonathan en Jayden had geschonken. Mijn hand stak ik naar haar uit. "Heb je er al een beetje zin in?" Ik dacht terug aan de eerste keer dat ik de leiding had op dit kamp. Ik was heel erg nerveus, maar aan de andere kant had ik er ook onwijs veel zin in. Uiteindelijk viel alles reuze mee en had ik de tijd van mijn leven, net als de kinderen.

[ bericht aangepast op 13 dec 2013 - 22:18 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Jayden Frost
Het eerste tweetal, een meisje met blond haar en een jongen die er niet heel erg veel zin in leek te hebben, liepen richting het bos. Ze verdwenen tussen de bomen, een smal klein paadje in. Terwijl ik hen na keek antwoordde Johnathan. "Ofcourse! Oh, zeg maar John by the way. Zo noemt iedereen mij."
In zijn stem kon ik een duidelijk Engels accent opmerken, wat eigenlijk wel leuk klonk. Het deed me denken aan een vriend van de middelbare school, die uit Londen kwam. Ik kon goed met hem overweg. Misschien was hij wel net zo. Dat is het mooie aan mensen die je nog niet kent, je kan je er van alles bij voorstellen. Een eerste indruk geeft je vaak een aardig zetje in de goede richting, maar het kan heel anders uit de hoek komen. Ik zag dat John ook in verdachten verzonken was en ons gesprek liep eigenlijk meteen na de kennismaking weer op een einde. Gelukkig nam Daniel weer het woord, waardoor ik me daar even op kon concentreren.
"Zo te zien is het eerste tweetal nu goed en wel onderweg. Jonathan en Jayden, nu is het jullie beurt. Succes!" zei hij, terwijl hij ons aan keek met een glimlach. Eindelijk mogen wij ook gaan, dat geeft weer kans voor een nieuw gesprek.
"Zullen we dat zelfde pad nemen als die twee voor ons? Het lijkt voor nu het enige te zijn..." stelde ik voor, terwijl ik zelf al het voortouw nam door langzaam aan te lopen. Ik had alleen mijn camera en een tas met was snacks en drinken bij, de rest had mijn moeder netjes afgeleverd bij een busje, waarbij beloofd werd dat het veilig op de kampeerplek aan zou komen.

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:09 ]

•

[url=http://i.imgur.com/s9nhC.gif[img=http://i.imgur.com/ghMNw.gif]Adrianna Hiddlestone[/url]
"Daar heb ik geen idee van. Ik weet alleen dat mijn moeder hem - helaas - zo mooi vond, om hem mij te geven. Ik moet eerlijk toegeven dat ik meer fan ben van 'Niah' - Daarbij lijkt het tenminste niet alsof ik zo uit de Middeleeuwen ben gestapt." Ik keek Niah even verontwaardigd uit. "Helaas?" vroeg ik, alsof ik hem niet goed had verstaan. "Ik vind het een hartstikke mooie naam. Het heeft wel iets. Iets speciaals. Ik heb nog nooit van de naam gehoord. Het klinkt wel heel mooi, een beetje Spaans of iets in die richting." Ik glimlachte even. Er kwam een straaltje zonlicht tussen de bladeren door en ik kneep mijn ogen even dicht, om ze voor het felle zonlicht te beschermen. "Ben je hier onder dwang? Of geheel uit eigen wil?" vroeg Niavandro, of Niah, zoals hij liever genoemd wou worden. Ik beet even op mijn lip om een lachje te onderdrukken. "Beiden eigenlijk. Nou ja, mijn ouders denken dat ze me hier mee straffen, maar ik zie het totaal niet als straf. Ik zie het juist meer als beloning. Ik hou namelijk wel van een beetje avontuur en zeg nou zelf, een tijd in deze omgeving rondhangen moet ook wel goed zijn voor de geest, niet?" Ik ontblootte mijn witte tanden even, terwijl ik om me heen keek. Hoewel ik de drukte van de stad lief had, hield ik ook ontzettend veel van de natuur. Ik vond het altijd fijn om me even terug te trekken in het bos om mezelf even tot rust te brengen. "En jij?" Ik keek Niah even aan. Het viel me op dat hij een best wel scherpe kaaklijn had.

[ bericht aangepast op 14 dec 2013 - 19:32 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:09 ]

•

[url=http://i.imgur.com/s9nhC.gif[img=http://i.imgur.com/ghMNw.gif]Adrianna Hiddlestone[/url]
Niah reageerde niet op mijn opmerkingen over zijn naam, dus besloot ik het er ook maar bij te laten. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en schopte een dennenappeltje wat midden op het pad lag voor ons uit. "Wel, ik zit eigenlijk in precies omgekeerde situatie. Mijn pleegouders hebben me hierheen gestuurd om me even weg te halen van alles, zodat ik kan nadenken - maar ik vind het meer een straf en zou liever thuis gebleven zijn..." legde Niah uit. Ik was eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat hij precies bedoelde met 'van alles' maar ik wou het gesprek niet ongemakkelijk maken en als hij het wou vertellen zou hij het wel verteld hebben, of het later misschien nog vertellen. "Ach, ieder zijn ding, niet waar?" Ik glimlachte even. "Alhoewel ik je gelijk moet geven, de omgeving is prachtig," mompelde hij er snel achteraan. Hoewel ik mijn blik voor me gericht hield, zag ik vanuit mijn ooghoeken dat Niah's ogen langer bij me bleven hangen dan eigenlijk nodig was. "Volgens mij zie ik aan die boom daar een pijl hangen!" zei ik, terwijl ik naar de desbetreffende boom wees. Op een A4'tje stond een grote pijl naar rechts afgebeeld, wat wees naar een smal bospaadje. Dat was weer hele andere koek dan het goed onderhouden pad waar we tot nu toe over hadden gelopen, maar dit kwam wel in de buurt van wat ik me had voorgesteld van een survivalvakantie. Ik bond mijn blonde lokken in een hoge paardenstaart met het elastiekje wat om mijn pols zat en liep voor Niah uit het paadje in.

[ bericht aangepast op 14 dec 2013 - 22:45 ]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Johnathan Matthew Maikelson

"Zo te zien is het eerste tweetal nu goed en wel onderweg. Jonathan en Jayden, nu is het jullie beurt. Succes!" melde Daniel ons, waardoor ik opschrok uit mijn gedachten. "Zullen we dat zelfde pad nemen als die twee voor ons? Het lijkt voor nu het enige te zijn..." stelde Jay voor. "Why not." antwoorde ik terwijl ik hem op de voet volgde. Ik versnelde mijn pas iets en ging kwam hierdoor aan zij zijde te lopen. Ik bekeek hem even en merkte nu pas op dat hij een fotocamera bij zich droeg. "Op vrije wil op deze vakantie of ben je gedwongen?" vroeg ik hem waarna ik mijn blik voor ons uit liet gaan. Ik nam aan dat hij het zelf wilde aangezien hij er niet uitzag of hij hier geen zin in had. We wandelden het bos. Het zonlicht moest hier meer moeite te doen om op mijn huid te branden. Ik keek hem weer even door de donkere glazen van mijn zonnebril aan die nog steeds op mijn neus stond. Ik kon nou niet zeggen dat ik dit heel gezellig vond. Het lach niet aan Jay, niet aan mij, maar aan deze opdracht. Ik bedoel maar, een speurtocht. Seriously?! Maar hè, alles beter dan met mijn moeder en die vriend op vakantie. Ik hoorde de takjes onder onze voeten kraken en ik keek weer vooruit. Omdat ze zon hier niet zo vel scheen besloot ik mijn zonnebril af te doen. Ik hing hem aan mijn shirt en haalde mijn hand door mijn haar. Ik wachtte nu min of meer op een antwoord. Ik wist niet echt wat ik anders moest zeggen, terwijl ik dacht eigenlijk nooit had. Ik hoorde de vogels fluiten en keek vervolgens omhoog.

[Slechte post I know, inpritatie loos, you know the drill.]

[ bericht aangepast op 14 dec 2013 - 23:16 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

x

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:09 ]

•

Jayden Frost
"Why not" antwoordde John op mijn vraag om hetzelfde pad als de twee voor ons te nemen. Eigenlijk had hij ook geen keus, ik liep er al heen. John kwam naast me lopen. Ik bekeek hem even. Zijn ogen waren niet te zien door de donkere zonnebril die op zijn neus stond. Zijn haar leek te laten zien dat hij erg om zijn uiterlijk gaf, het zat mooi in model, niet zo simpel naar de zijkant als mijn haar, maar dat kon ik natuurlijk niet zeker weten.
"Op vrije wil op deze vakantie of ben je gedwongen?" vroeg John terwijl hij voor zich uit bleef kijken.
"Vrije wil, ja. Ik had gedacht dat iedereen hier uit vrije wil te zijn, maar er blijken dus toch een paar mopperkonten tussen te zitten." antwoordde ik, waar na ik mijn lippen naar binnen krulde. John leek nu ook niet enthousiast te zijn, hij sprak een beetje eentonig en keek stijf voor zich uit. Misschien was het de zonnebril die zijn blik niet wilde verraden, maar voor mijn gevoel leek hij alleen het pad voor zich interessant te vinden.
"En jij, wat kom jij hier doen?" vroeg ik, met mijn hoofd schuin gedraaid zodat hij het wel móest horen. Ik schrok van mijn eigen volume en enthousiasme en draait mijn hoofd weer weg. Snel bracht ik mijn camera voor mijn gezicht en maakte wat kiekjes van de omgeving, om even mijn schaamte te ontlopen.

It sounds like you have a narrow definition about being a hero. - John Diggle, Arrow.