Het One Direction foto/gif topic - 166! - Off-Topic

Index RPG Actieve Topics Zoek

2 dec 2013 - 20:54

Kjalaney 39667

Our tinychat. *O*

Berna - Hybris - 9 november | 17
Lieke - 1946 - 8 maart | 16
Miriam - Walsh - 5 maart | 14
Anouk - Dahl - 17 maart | 16
Gabriëla - Versteegh - 29 december | 16
Aniek - Karev - 24 december | 14
Melissa - Cicero - 22 januari | 15
Ness - LilacNiall - 23 september | 14
Marlijn - Sphinx - 24 december | 14
Noek - Fabella - 27 juni | 15
Marie - Daddario - 3 juni | 13
Kayleigh - TornApart - 21 januari | 13
Sterre - Loorea - 9 oktober | 16
Myke - Luftslottet - 25 juli | 16
Linde - xZiall - 24 februari | 12
Aline - Cage - 14 maart | 13
Rani - Rosh - 13 juni | 18
Crystal - Begin - 25 november | 12

- 'Het voelt echt zo.. hecht met jullie. Alsof ik jullie al zo lang ken. Voor de vriendschap van ons, amazing topic people, is geen eens real life nodig.' Mir.
- 'ASDFGHJKL, dit is echt één van de weinige plekken waar ik me thuis voel haha. *tears*' Kay(kay).
- 'I'M BAAAAAAAAAAAAAAAACK! <3 x Myke' aka Myke.

[ bericht aangepast op 2 dec 2013 - 21:09 ]
Danmarks Dynamite.

3 dec 2013 - 17:16

Kjalaney 39667

Fabella schreef:
AAAAH. GABSIE. BESTE TOEKOMSTPLAN OOIT.

I know, omg omfg. <3

Danmarks Dynamite.

3 dec 2013 - 17:40

Breckenridge 15956

Wie wilt er met mij huilen?

Reality's overrated.

3 dec 2013 - 17:43

Kjalaney 39667

Fabella schreef:
Wie wilt er met mij huilen?

Wat is er, bebz?

Danmarks Dynamite.

3 dec 2013 - 17:49

Breckenridge 15956

Versteegh schreef:
(...)

Wat is er, bebz?

Kijk in de spotlights.

Reality's overrated.

3 dec 2013 - 17:49

Breckenridge 15956

NONONONONO. NIET NOG EEN KEER SOMETHING GREAT. IK WOU VROLIJK WORDEN. NU GA IK DIT LIEDJE ECHT HATEN. GRRRRRRRRR.

Reality's overrated.

3 dec 2013 - 17:53

Kjalaney 39667

Fabella schreef:
(...)

Kijk in de spotlights.

Haha, ik zag je staan. Maar wat is er zo erg aan?

Danmarks Dynamite.

3 dec 2013 - 17:53

Breckenridge 15956

F*CK THIS WORLD. AAAAAH.

Reality's overrated.

3 dec 2013 - 17:53

Breckenridge 15956

I don't feel like I've even a future.

Reality's overrated.

3 dec 2013 - 17:54

Breckenridge 15956

Versteegh schreef:
(...)

Haha, ik zag je staan. Maar wat is er zo erg aan?

Omdat dus daarnet een stuk van mijn hart gebroken is doordat dat fucking verhaal ook al afgelopen is.

Reality's overrated.

3 dec 2013 - 17:55

Breckenridge 15956

I feel so empty.

Reality's overrated.

3 dec 2013 - 17:57

Kjalaney 39667

Fabella schreef:
(...)

Omdat dus daarnet een stuk van mijn hart gebroken is doordat dat fucking verhaal ook al afgelopen is.

Nawh, little bebz. :c

Danmarks Dynamite.

3 dec 2013 - 17:58

Breckenridge 15956

De oude vrouw zakte bij de grafsteen van haar man in elkaar. Haar gewrichten kraakten protesterend, maar het kon haar koppige ziel niks schelen. Haar ziel, dat in tweeën gebroken was, met zijn dood had hij haar hart meegenomen. Pas een week geleden was het gebeurd. Hij was gestorven in haar armen, pijnloos, van ouderdom. Midden in de nacht had hij haar wakker gemaakt met een kusje op haar vervelde lippen, had haar toegefluisterd dat het einde daar was, dat hij het voelde. Ze had zijn zwaar verzwakte lichaam in haar armen genomen en hij had zijn laatste ademhaling uitgeblazen, fluisterend dat hij van haar hield en blij was dat hun leven zo afgelopen was. Dat hij nergens spijt van had. En dat hij op haar zou wachten. Met een glimlach was het leven uit zijn lichaam geblazen.
Nu pas hadden de tranen zich in haar ogen gevormd, een week lang had ze weten te overleven zonder hem. Was ze sterk geweest, maar hij maakte haar sterk. En hij was er niet meer. Haar gerimpelde handen grepen naar de witgrijze krullen op haar hoofd, trokken hier lichtjes aan. En een kleine schreeuw van verdriet klonk over het kerkhof. De schreeuw van een verloren ziel.
"Mam?" Klonk de zachte stem van haar oudste dochter.
De vrouw hief haar hoofd en liet deze toen weer zakken. Haar hele lichaam schokte van de snikken en ze veroerde zich niet toen ze een hand op haar uitgemergelde schouder voelde. Klemde zich alleen maar steviger vast aan de kleine steen die er al stond, wachtend op zijn plaatsvervanger.
Tachtig jaar precies waren ze samen geweest, de gemiddelde leeftijd van een mens. Ze waren beiden heel oud geweest, wisten dat ze niet lang meer hadden. Maar toch was het altijd een klap. Leven zonder hem bleek nog onmogelijker dan ze dacht. Tachtig jaren waren hun geschonken en ze bedankte de wereld dat zij dit had mogen voelen. Maar nu, nu was er van oude vrouw niks meer over dan een hoopje botten, grijze haren en verdriet. Oh zo veel verdriet.
Haar dochter had hulp gehaald, merkte de vrouw toen ze haar probeerden weg te voeren. Ze bitste dat ze dat niet wou, dat ze hier haar laatste momenten door wou brengen. Bij de liefde van haar leven. Haar alles. Hier was hij het meest dicht bij.
Het duurde even voor haar dochter realiseerde dat ook haar moeder's ziel naar de hemel zou verrijzen, dat ook zij en sprankelende ster zou worden. Dat het ieder moment kon gebeuren. Haar broertje en zusje kwamen dichter in de buurt, de laatste in haar rolstoel. Doodziek omdat ook haar andere nier er langzaam maar zeker mee op hield, maar ze wouden beiden hun moeder steunen. Alleen zij drie.
De ademhaling van de vrouw, die eerst ongezond snel was geweest vertraagde. Ze begrief haar hoofd in de steen. Streelde met haar knokkelige vingers over de kleine inkepingen. Meer had er in de korte tijd niet kunnen komen. Maar wat er nu stond was al genoeg. Liam James Payne, voor altijd in ons hart.
Haar hand verslapte, haar lichaam zakte langzaam in elkaar. Haar kinderen snakten naar adem en geruisloos stroomden de tranen over hun wangen. Haar ademhaling ging nog een laatste keer, in en uit. Haar hart klopte nog een laatste keer, een keer zoals het klopte voor haar man. Vlug, gelukkig, zielsverwarmd. Haar mondhoeken krulden omhoog. En haar ogen vielen dicht.

Het was donker, overal zweemde een diepe duisternis. Was ze bang? Nee, ze wist dat het weer goed zou komen, dat hij haar zou komen redden. Een kleine fonkelend puntje licht verscheen. Werd steeds groter. Overal ontstonden kleine sprankelingen. De wereld werd weer licht. En opnieuw sloot ze haar ogen.
Toen ze dezen weer open deed keek ze in het gezicht van Liam. Niet zomaar in zijn gezicht, een jong gezicht. Zoals op de dag dat ze elkaar ontmoet hadden. Zijn hele lichaam was puur, jong, ongeschonden. En verbaasd keek ze hem aan. Ze hief haar hand, bracht deze naar zijn gezicht. Probeerde zijn zachte huid aan te raken.
Een klein schokje ging door haar hand, een tinteling, maar het lukte. Ze streelde over zijn hele gezicht, zijn wangen, zijn ogen, zijn wenkbrauwen, zijn neus en zijn lippen. Vanaf daar ging ze door naar zijn nek, naar zijn hals. En legde haar handen op zijn brede schouders. Liam hielp haar overeind. Glimlachte naar haar. Ze keek naar beneden en terwijl haar bruine, krullende haar voor haar gezicht viel kwam ze erachter dat ook zij weer jong was. En dat niet alleen.
De littekens waren verdwenen, die op haar enkels, die op haar polsen en ongetwijfeld die in haar nek. Haar huid was egaal, overal. De tint leek een gloed te hebben. Zeker door de enkellange, sneeuwwitte jurk die ze beiden droegen. Zacht zijde was het. In haar haren waren gouden draadjes gevlochten en verbaasd ging ze er met haar handen door heen.
"Ik heb je gemist," fluisterde ze Liam toe. Ook haar stem klonk niet meer oud.
Zijn glimlach werd nog breder. En hij naam haar handen vast. Zacht drukte hij een kusje op haar lippen en een elektrische schok ging door haar lichaam, dit kon haar enkel niks schelen. "Kom," fluisterde hij, ze genoot van zijn warme stem. "Ze wachten op je, op ons."
Beduusd, door alles en nog vooral door zijn jonge schoonheid knikte ze. Hij liet haar hand even los. En streelde over haar wang, veegde de glazen traan weg. Pas nu viel het haar op dat ook zijn ogen vochtig waren. Even leunde ze met zijn hoofd tegen zijn borstkas. Toen rechte ze haar schouders, haar rug en keek naar de bron van licht. De plek waar ze naar toe moesten. En hun vingers verstrengelden weer.
Een zacht gekietel op haar pols liet haar hier even naar kijken, het was warm, niet onprettig. Ze zag woorden die oplichten, samen leken te smelten terwijl hun handen dat ook deden. Ze wist wat er stond, maar om het zeker te weten las ze het toch. Voor het weer verdween.
I love you 'till the end, and when the end comes, I still love you.
Ze hadden gelijk gehad, het was echt geweest. Tot het einde en daarna. Stap voor stap liepen ze richting de bron. Hand aan hand. Hun lichamen waren warm. Ze gloeiden beiden op. Waren beeldschoon. En verdwenen toen.

Official End Of Killing Love.

F*ck this end.

Reality's overrated.

3 dec 2013 - 17:59

Breckenridge 15956

Versteegh schreef:
(...)

Nawh, little bebz. :c

Jullie denken vast dat ik me aanstel. Maar dit voelt gewoon zo ***

Reality's overrated.

3 dec 2013 - 18:03

Kjalaney 39667

-

[ bericht aangepast op 3 dec 2013 - 18:04 ]
Danmarks Dynamite.

3 dec 2013 - 18:03

Kjalaney 39667

Versteegh schreef:
LOOK IN HOLLAND.

Danmarks Dynamite.

Index RPG Actieve Topics Zoek