Journey of a Lifetime [Speeltopic] | 1 - Speeltopics

Begeleiders (1 mannelijke, 1 vrouwelijke)
- Clement Hollis | 26 | Begeleider - Cas
- Jenna-Dianna Collins | 25 | Begeleider - KiliOfDurin

Jongeren (3 meisjes, 3 jongens - 18 tot 20 jaar):
- Ace Yarrow Maverick | 19 | Straatjongere - Barker
- Mike 'Mickey' Flynn Laighleis | 18 | IrishBoss
- Hunter Faelan Jinxx | 20 | Straatjongere - GhostKing
- Louise Sharinghs | 19 | Wees - Arendelle
- Gereserveerd door Celebration
- Xarisha Alysse Roberts | 19 | Straatjongere - Lavore

Invullijstje:


Beginmoment:
Iedereen verzamelt in Washington, waar de groep verwacht wordt en iedereen elkaar leert kennen. Het transport naar de verzamelplaats is via vliegtuig (indien nodig) en vervolgens met een donkere jeep naar het plein gebracht waar ze verwacht worden.
Have fun!

Rules:
- At least 350 words.
- For now only one character per person, since there's not that many roles.
- 16+ is allowed, but keep in mind this is not some sort of Jersey Shore.
- Only Arendelle or Barker are allowed to open topics.
- Be nice to everyone.
- Keep it realistic.
- Have fun.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 14:51 ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Mijn topics!]

---

Your make-up is terrible

Cas schreef:
[Mijn topics!]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[Haya!]

---

Bowties were never Cooler

Clement Hollis - begeleider

Volgens mij heb ik geluk dat ik in een buitenwijk van Washington woon. Ik hoef niet vroeg op te staan, ze komen me aan huis ophalen en ik heb alle tijd, eigenlijk. Ook hoef ik maar heel kort onderweg. Er staat dan ook geen wekker, ik rol gewoon mijn bed uit als ik eindelijk wakker word en loop in enkel mijn boxer wat verdwaasd over de bovenverdieping van mijn huis heen. Het kost me meestal eventjes om wakker te worden, maar dan bedenk ik me dat ik naar de wc moet. Het is meestal hetzelfde liedje, daarna loop ik naar beneden om koffie te zetten, maar nu is het anders. Mijn hele huis is opgeruimd en klaar voor vertrek gemaakt waardoor ik af en toe even moet zoeken waar ik ook alweer iets gelaten heb, meestal ben ik chaotisch. Nu komt er iemand zorgen voor de poes die ik eten geef en om mijn been heen miauwt, dus kan ik alles maar beter netjes klaar hebben liggen.
Daarna douche ik mezelf, als ik mezelf heb afgedroogd gooi ik de handdoek meteen in de wasmand. Ik poets mijn tanden en neem mijn tandenborstel en tandpasta mee naar mijn slaapkamer om ze in mijn koffer te stoppen. Daar ligt er al een setje kleding klaar over mijn stoel, die ik aantrek. Het is gewoon simpel, mijn standaard zwarte boxer, een jeans en een lichtgrijs shirt met een v hals. Voor de zekerheid trek ik nog een dun vestje eroverheen, maar stop ik ook mijn zonnebril in mijn vestzak. Aan mijn haar doe ik niks, dat heeft meestal toch een eigen willetje. Mijn zwart leren veterlaarsjes zien geschikt voor veel, dus besluit ik die aan te doen. Voor de zekerheid zit er nog een steviger paar schoenen in mijn tas, evenals een paar slippers.
Eigenlijk heb ik best veel bagage met me mee, maar ik heb gewoon veel dingen nodig. Daaronder valt ook extra pleisters, zonnebrand en verband voor het geval er iets gebeurd met een van de jongeren of ze het vergeten. Ik sleep mijn zware tas en een kleine trolley mee de trap af als ik getoeter buiten hoor, voor mijn deur staat een donkere Jeep met een chauffeur. Die stapt uit als ik naar buiten kom, ik draai mijn deur op slot en stop mijn sleutels weg in mijn koffer. Voorlopig heb ik die niet nodig. Als ik eraan kom lopen helpt hij me met mijn bagage. Mijn jas, die ik niet aan heb gedaan, houd ik bij me als ik instap. De Jeep rijd met een zacht brommende motor weg. Het duurt eventjes voordat we aankomen, het verkeer werkt niet erg mee op dit moment en zo te zien zijn we ook nog eens de eersten als ik uitstap op het plein. Ik ben benieuwd wie we onder onze hoede krijgen, maar ook wie mijn mede begeleidster is. Ik heb haar naam wel gezien, maar volgens mij komt ze niet uit de buurt. Ik ken haar naam in ieder geval niet.

---

Your make-up is terrible

[Mea Topica]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Jenna-Dianna Collins
Ik stapte al vroeg uit bed en onder de douche. Vandaag zou ik beginnen met de trektocht met jongeren uit dezelfde buurten als ik. Nu mocht ik misschien in een klein huisje in Bqltimore wonen, het grootste deel van mijn jeugd had ik het niet zo luxe. Ik had vanaf het moment dat ik zelfstandig kon lopen in de kolenmijnen gewerkt. Als ik dan na minimaal 15 uur werken thuis kwam kreeg ik koolsoep en sliepik met al mijn broertjes en zusjes op een matras in het kleine zelfgemaakte golfplatenhutje. Douchen was iets wat ik tot mijn baan in het kamp niet had gekent. Je bleef toch vies in de mijnen. Het was al best wat dat ik een nieuw jurkje kreeg als die van mij te klein of vol gaten was. Nu kon ik mezelf gewoon om de dag wassen en had ik meer te eten dan eens per dag koolsoep. Ik voelde me echt heel erg bevoorrecht en was nu vastberaden wat terug te doen voor al die anderen die nog wel dag in dag uit in de mijnen, of op de akkers, of waar dan ook moesten zwoegen voor een paar centen. Na de douche borstelde ik mijn haren uit. Ik deed een jurkje aan met een blauw groene ruit en een zwarte legging. Eronder gingen zwarte vans. Voor ontbijt dronk ik een mok thee en at ik een appeltje. Het was al veel meer dan wat ik vroeger kreeg en ik genoot er heel erg van. Toen ik alles had opgeruimt en afgewassen pakte ik de sleuteltjes van mijn motor, mijn helm en mijn plunjezak. Ondanks mijn baan en het feit dat ik geld had, had ik nogsteeds vrij weinig. Een foto van mijn familie was me het dierbaarst. Voor de rest had ik nog wat jurkjes, leggings en ondergoed. Ook normale toiletspullen. Meer eigenlijk niet. Ik trok mijn jack aan en zette mijn helm op. Ik liep mijn huisje uit en sloot het af. Zorgvuldig bond ik mijn tas achterop mijn motor. Ik startte het voertuig en was al snel onderweg richting Washington. Ik kende geen van de namen op de lijst die ik had gekregen. Ook de andere begeleider niet. Ik reed snel over de wegen richting het punt waar we zouden verzamelen. Daar parkeerde ik mijn motor in een beveiligde parkeergarage en liep naar buiten opzoek naar de mensen van het project.

---

Bowties were never Cooler

Ace Yarrow Maverick || Straatjongere
Beide keken we naar de mensen die allemaal gejaagd op het perron stonden. Sommige liepen voor hun leven, andere besloten eerst een koffietje te drinken en nog anderen waren druk in gesprek met hun telefoon. Een zucht rolde al snel over mijn lippen toen ik me weer omdraaide naar Anthony. “Wat is er?” Mijn ogen rolden zich al snel in hun oogkassen. Hij wist verdomd goed wat er scheelde. Ik wilde niet gaan en was toen ook van plan om die dag de uitnodiging te weigeren totdat hij er zich mee ging bemoeien. Na heel veel overtuigingskracht had hij me uiteindelijk toch zover gekregen dat ik nu hier samen met hem op de trein richting Washington D.C. stond te wachten. De trip van Philadelphia naar Washington zou ongeveer twee uur duren. Ik was allang blij dat het te doen zou zijn in Washington. Zo moest ik niet met het vliegtuig gaan. Niet dat ik er een hekel aan had, maar ik had ook nog nooit in ééntje gevlogen. Ik keek naar het treinkaartje in mijn hand waarna een zacht lachje uit mijn mond ontsnapte, “Dit is de eerste keer dat ik legaal met een trein rijd.” Anthony keek me even niet-begrijpend aan tot hij na enkele seconden doorhad wat ik nu eigenlijk bedoelde en daardoor mee begon te lachen. Natuurlijk hadden we verscheidene keren de trein genomen. Maar het enige verschil deze keer was dat er echt voor het kaartje was betaalt. Als straatjongeren konden we ons namelijk niet veroorloven om treinkaartjes te kopen dus moest je maar in het zwart rijden. “Attentie. Attentie. De trein richting Washington D.C. gaat vertrekken.” De stem klonk al heel snel over het hele perron waardoor ik mensen alle kanten zag opspurten. “Nou, het is maar eens tijd.” zei ik vervolgens, terwijl ik mijn donkerblauwe versleten sporttas met één handige beweging op mijn schouderblad gooide terwijl mijn rechterhand nog steeds het handvat vasthad. “Hou je taai.” zei ik waarna ik Anthony een paar keer vriendschappelijk op zijn rug klopte. Hij knikte, “Jij ook. Ik zorg er wel voor dat alles hier in de goede banen verloopt terwijl je weg bent.” Ik kreeg op mijn beurt enkele kloppen op mijn rug waarna ik de trein instapte. Met de sporttas nog steeds over mijn rug heen geslagen, baande ik me een weg door de verschillende coupés tot ik eindelijk een plaatsje tegen het raam vond. Met een zucht zette ik me neer en gooide mijn tas op de grond tussen mijn voeten in. Ik had niet veel mee. Helemaal niet zelfs. Gewoon enkele propere kledingstukken die ik met Anthony nog had gestolen voor ik vertrok, wat geld en misschien heel dom: een tandenborstel. Ik was altijd erg gesteld op mijn tanden geweest en had er dus ook voor gezorgd dat ik altijd gedurende mijn hele leven een tandenborstel bij had. Spullen van vroeger had ik niet en daar was ik ook blij om. Ik wilde niets meer te maken hebben met die tijd of de mensen.

Na een treinrit van ongeveer twee uur stond ik buiten. Al snel werd ik dan ook zoals afgesproken, opgehaald door een donkere jeep die me naar de verzamelplaats zou brengen. Ik keek mijn ogen toen ook uit wanneer deze voor mijn neus stopte. Hij was in mijn ogen werkelijk gigantisch. Mijn sporttas had ik mee op de achterbank gegooid en binnen een kwartiertje reden we dan ook het pleintje op. Ik stapte uit, bedankte de chauffeur om vervolgens weer op dezelfde manier zoals eerder mijn sporttas te dragen en het pleintje opliep. Al snel viel mijn blik op twee oudere mensen die met hun koffers ook op het pleintje stonden. “Ik neem aan dat jullie de twee begeleiders zijn?” vroeg ik terwijl ik al sloffend me een weg baande naar deze twee personen. Toen ik aankwam, gooide ik mijn sporttas op de grond, trok mijn zwarte aansluitende broek lichtjes op waarna ik mijn donkerblauwe hoodie gladstreek. Mijn versleten schoenen pasten helemaal bij het geheel. “Ik ben trouwens Ace. Ace Maverick.” deelde ik mee terwijl ik mijn ogen over beide personen liet glijden. De man had veel bagage bij terwijl de vrouw juist wat minder had gepakt. Je kon wel zien dat beide een veel beter leven hadden. Maar jaloersheid lag niet in mijn aard dus boeide het me ook niet zoveel.

[Sorry, ik wilde eigenlijk gisterenavond al posten maar ik voelde me gisteren zo miserabel, omdat ik sinds eergisteren ziek ben, dat ik erg vroeg ben gaan slapen. Maar hier is m'n stukje dan ]

[ bericht aangepast op 21 nov 2013 - 11:45 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[Ik maak dit weekend waarschijnlijk een stukje, heb het nu enorm druk en ben een beetje moe dus ik ga me er niet echt aan wagen :')]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[KiliOfDurin -> HelloSweety]

---

Bowties were never Cooler

[Crap, ik ben dit helemaal vergeten. Ik ben nu even bezig, maar ik zal zien of ik voor morgenavond een post kan schrijven. Nogmaals sorry ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Valli went Arendelle

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

-nogmaals sorry voor het lange wachten -

Louise Sharinghs

Met een zucht kijk ik naar de kleintjes voor me. Ja, ik ga ze allemaal missen. Maar heb ik een keuze? Nee, niet echt. Als ik deze kans zou afwijzen, zou iedereen me zeker en vast voor gek verklaren. Inclusief mezelf. Ik ga op mijn hurken zitten en kijk de kleintjes allemaal een voor een aan, voel me ongemakkelijk bij alle grote ogen die me aanstaren.
"Blijf je lang weg, Lou?" vraagt Molly zacht. Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het niet," mompel ik stil. Ik trek haar tegen me aan en sus haar zachtjes. Na een tijdje ben ik wel verplicht haar weer los te laten.
"Maar ik kom terug," beloof ik haar. Zelfs ik heb moeite mezelf te geloven. Maar dit is mijn enige kans. Mijn enige kans op een beter leven. Misschien kan ik wel gewoon gaan studeren, meer leren, en dan terugkomen. Om hen hetzelfde te leren. Maar iets zegt me dat dit de laatste keer is dat ik hen zie. Ik draai me om wanneer ik mijn naam hoor. Ja, het is tijd. Ik wuif nog even naar de meisjes en kruip de zwarte wagen in. Het ruikt naar leer en ik voel me er alles behalve comfortabel in. Een beetje eigenzinnig draai ik me met mijn rug naar het portier, leun er met mijn rug tegen en trek mijn benen op de bank. De gedachten razen door mijn hoofd. Wat moet ik doen? Wat gaat er gebeuren? Welke keuze zal ik uiteindelijk maken?
Zal ik uiteindelijk een keuze kunnen maken?
Ik sluit mijn ogen wanneer ik merk dat ik ervan begin te duizelen, en voor ik het weet mag ik de auto alweer uitstappen. We zijn op de vlieghaven. Ik heb nog nooit een vliegtuig van zo dichtbij gezien, laat staan erin gevlogen. Met grote ogen neem ik het beeld van het grote gebouw in me op, terwijl ik mijn tas met de enkele dingen die echt van mij zijn, in de handen geduwd krijg. Ik word uit mijn dagdromen gehaald wanneer ik merk dat ik instructies krijg hoe ik in Washington moet geraken. Ik knik gedwee en na een diepe zucht ga ik mijn toekomst tegemoet.
Enkele uurtjes later sta ik weer met beide voeten op de grond. Ik kan de asfalt van de straat waar ik ben gedeponeerd wel kussen, maar weet me nog net in te houden. Hopelijk wordt er tijdens deze reis niet al te veel gevlogen. Ik loop richting het pleintje waar ik verwacht word en merk dat er al enkelen zijn. Ik klem mijn tas tegen mijn borst, en zoek naar woorden om iets te zeggen, om mezelf voor te stellen, maar het lukt me niet. Ik ben helemaal overdonderd van de reis en het dringt nog niet helemaal tot me door waarom ik hier ben. Of dat ik hier ben. Ik kijk even rondom me, voordat ik me echt helemaal op de groep richt, en iemand zoek om iets tegen te zeggen.
"Hoi," zeg ik dan maar tegen niemand in het bijzonder. Het zou me al verbazen als iemand het heeft gehoord.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Jenna-Dianna Collins
Mijn 'collega' kende ik niet. Ik liep dus maar naar hem toe. Hij zag er verzorgd uit met een kort baardje en wilde krullen. "hey. Ik denk dat jij mijn collega moet zijn, Clement? Ik ben JD. Aangenaam." Ik stak mijn hand naar hem uit en liet een stralende glimlach zien. ik had hier heel veel zin in. Als kind had ik neit emer gezien dan een dorp onder het kolen stof en donkere mijnschachten. Eenmaal in de kampen kon ik de buitenlucht dan wel zien, het was nogsteeds in de arme gebieden en alleen tijdverdrijf voor kinderen die grotendeels niet konden lopen of door ziekte te zwak waren geworden om te werken en daar moesten aansterken. Pas nu ik hier in de grote stad woonde was ik echt weg van alle ellende en nogsteeds eigenlijk niet. Mijn hart lag namelijk nogsteeds daar en alles wta ik zelf niet aan geld gebruikte stuurde ik terug naar huis in de vorm van kleren, voedsel en dekens. "Weet jij wanneer de eerste jongeren aan horen te komen?" vroeg ik aan hem en ik haalde een hand door mijn nog licht vochtige haren. Mijn tas was neit groot en hij had best een flinke koffer bij zich. Zoiets zou ik nooit kunnen vullen. Waarom zou ik eigenlijk ook? Ik had genoeg kleren en nog wat kleine spulletjes, maar dat paste ook prima in mijn weekendtasje.
De eerste die ik aan zag komen wandelen was een jongen in een hoodie en een spijkerbroek. Ik knikte bij zijn vraag. "Dat klopt volgens mij." Nu was blijkbaar de tijd dat ze aan gingen komen. Je kon goed zien dat hij uit een van de armere gebieden kwam, maar toch ook weer niet. Hij zag er nog best verzorgd uit. Nou kwam ik wel uit echt een van de straatarmste staten, maar toch. Hij had nog een trui en een tas met misschien wat andere kleren erin. Ik glimlachte toen hij zich voorstelde. Een glimlach die vaak op mijn gezicht te zien was. "Ik ben JD en hij heet Clement." Ik had er niets op tegen als mensen me bij mijn voornaam aanspraken, ook mensen die ik begeleed niet. Als hij daar wel problemen mee had kon hij dat zelf wel zeggen. Hij had zelf ook een mond.
Al snel kwam er ook een meisje aanlopen. Zij leek een stuk nerveuzer dan de jongen. Ik liep weg van de twee heren en naar haar toe. "Hey. Ik ben JD. Hoe heet jij?" Ik legde beschermend een hand op haar schouder en keek haar met zachte bruine ogen aan. hopelijk zou ze wat kalmeren, want als ze zo zou blijven zou dat echt niets positiefs zijn tijdens deze hele trip.

---

Bowties were never Cooler

[Marlon werd Barker. (: ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[Aangepast ^^ ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.