Zoals de titel al doet vermoeden zit ik de laatste tijd met een "dipje". Ik weet niet echt waar ik terecht moet, want ik wil hier eigenlijk niet over praten met iemand in het echt, het is gewoon makkelijker om erover te praten als je mensen hun gezicht niet ziet denk ik.
Alles lijkt wel in orde met me, maar vanbinnen ben ik mezelf gewoon kapot aan het maken, ik beeld me enge situaties in die nooit zullen gebeuren en overdenk alles steeds. Het lijkt wel alsof dit gevoel eeuwig blijft duren en dat ik er nooit meer bovenop ga komen, die gedachte maakt me erg bang, en ik weet niet wat ik kan doen om me beter te voelen. Ik probeer zo veel mogelijk buiten te komen, ik doe ook regelmatig aan sport en studeer goed voor school dus daar ligt het ook niet aan.
Wie, oh, wie kan mij een beetje opvrolijken of tips geven?
Happiness can be found, even in the darkest of times.