[RPG] The Nest - 1 - Speeltopics

Vampiers en jagers. Iedereen kent het fenomeen, maar ook de eeuwige vete tussen de twee. Wanneer vampiers mensen doden, willen de mensen wraak. Wanneer de mensen – of met andere woorden de jagers – wraak nemen, doen ze het goed. Met andere woorden slaagden ze erin een heel nest uit te moorden. Op een paar vampiers na, en dan nog niet de minste. Hun leider en de twee vampiers die erin geslaagd waren te vluchten, zijn uit op wraak. Het nest moet weer aangedikt worden vooraleer ze hun oorlog kunnen beginnen. Nieuw, vers bloed. Mannen en vrouwen, mensen, uitverkoren om met of tegen hun wil deel uit te maken van deze oorlog.
De jagers, deze vieren hun overwinnen nog even na. Maar wanneer een vogeltje hen influistert dat het nest weer aan het groeien is, bereiden ze zich maar beter goed voor… Want het staat vast dat er heel wat bloed gaat vloeien.

Het begin:
Het is een koude winteravond. De jagers duffelen zichzelf dik in en bereiden zich voor op de jacht. Vampiers bespreken hoe ze hun nest kunnen aandikken en mensen doen hun dagelijkse avonddingen of spreken af.

[ bericht aangepast op 1 dec 2013 - 13:08 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Grigori Afanas Andrei Rykov - Vampier

Rustig laat ik mijn ogen over alle mensen in de kroeg gaan. Ze blijven nooit lang bij dezelfde persoon hangen, eerst een algemene indruk krijgen, dan pas enigszins interessante mensen wat beter bestuderen. Liever val ik ook niet op. Echter merkte ik bij binnenkomst wel op dat bijna iedereen wel opkeek. Sommigen gingen meteen weer verder met hun eigen zaken, maar enkele andere mensen lieten hun blik wat langer op mij rustten. Ondertussen deed ik mijn best om zoveel mogelijk van de gesprekken van de mensen op te vangen, vooral flarden van gesprekken die over mij gingen. 'Hij neemt de kou mee,' hoorde ik iemand aan de bar zeggen. Toen ik omkeek zag ik een vrouw en een man zitten. Mijn ijsblauwe ogen keken in die van haar en ik voelde dat zij zich niet op haar gemak voelde, vanwege mijn binnenkomst. Kunnen mensen nou echt onheil aanvoelen? Ik mag hopen van niet, want dan kan ik wel erg gauw door de mand vallen als vampier zijnde. En stel dat een van deze mensen ontdekt dat ik een vampier ben en daarna ook nog weet te ontkomen. Dan mogen wij met ons Nest meteen uit dit stadje vertrekken en zal ik nog lang last hebben van een boze Jace en Beth. Als dat het geval zal zijn, dan zal ik waarschijnlijk niet veel langer meer bij ons Nest horen. Leven tussen twee mensen, die boos op je zijn is geen pretje.
Tijdens mijn observering blijft mijn blik bij het tweetal aan de bar hangen. Ik vind ze eigenlijk wel interessant, dus laat ik maar eens een praatje met ze maken. Wie weet wat dat zal opleveren. Ik sta op van mijn stoel en loop rustig naar het tweetal aan de bar. Hopelijk trek ik verder geen aandacht van andere aanwezigen, opvallen blijft geen goed idee. Naast de vrouw is nog een barkruk vrij en ik ga daar op zitten. Op mijn elleboog leun ik op de bar, zodat ik hen beiden aan kan kijken.
'Goedenavond, dame, heer,' begin ik met een glimlach en ik doe mijn best mijn Russische accent zo goed mogelijk door te laten klinken. Ik wil voor hen de indruk wekken dat ik niet van hier ben, wat ook niet zo is. Maar het extra benadrukken kan altijd wel handig zijn. 'Mijn excuses voor dat ik stoor in jullie gesprek, maar kunnen jullie me misschien vertellen of er in deze buurt nog wat interessants te beleven is? Ik ben namelijk op een rondreis en ik wil graag zo veel mogelijk interessante plekken in dit land zien en ik hoopte dat jullie me misschien nog wat konden vertellen?'

[ bericht aangepast op 29 nov 2013 - 22:54 ]

Erica Belt Mens

"Dankjewel" zegt Misha terwijl hij het briefje aanpakte, "Ik zal er aan denken, dankje" gaat hij verder, een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Het was een opluchting en waarschijnlijk goed aan mij te zien. Ik maakte vandaag grote stappen, maar die verschrikkelijk stemmen van mijn onzekerheid hielden vooralsnog niet hun kop. Ik probeerde er zo min mogelijk naar te luisteren en te genieten van dit moment.
"Geen dank... niets is zo lastig als opnieuw beginnen in een nieuwe omgeving" glimlach ik klein naar hem. Het gesprek ging intussen verder over mijn 'wilde' leven. Natuurlijk zeg ik met mijn stomme kop weer iets waarmee ik mijzelf in verlegenheid breng, nouja eigenlijk hij... maar ik had het hem zo'n beetje in zijn schoot geworpen.
"Bijzonder? Hoezo dat?" vraagt hij en ik meende enige verbazing te zien. Ik kijk hem kort aan terwijl ik iets probeer te verzinnen om er onderuit te komen. Dan gaat de deur open, en staat daar een nogal donker persoon. Mijn ogen hadden kort de zijne geraakt, iets wat mij de rillingen gaf.
"Hij neemt de kou mee" zeg ik met een kleine glimlach.
"Dat doet hij inderdaad ja" antwoord hij terwijl hij nog naar de man kijk. "De deur is dicht dus het zal hier snel genoeg weer opwarmen, geen zorgen" hij glimlacht weer vriendelijk naar mij. 'Maar je hebt nog geen antwoord gegeven" antwoord hij geamuseerd. "Hoezo bijzonder?"
Verdorie ik had gehoopt dat hij het vergeten zou zijn en dat amusement in zijn stem beviel me niet. Helaas voor mij kon ik mijn hersenen laten kraken zoveel ik wilde, maar ik vond geen goede smoes om er onderuit te komen. Ik zucht uiteindelijk en kijk van hem weg, "Gewoon... zoals ik het zeg." probeer ik, maar als ik hem een beetje had ingeschat nam hij daar geen genoegen mee. "Ik stap niet zo snel op mensen af... bang om gekwetst te raken... denk ik".
"Goedenavond, dame, heer," Ik val zowat van mijn stoel door de stem naar me. Zodra ik mijn gezicht omdraaide bevestigde ik wat ik al vermoedde. De man die mij de rillingen bezorgde had zojuist naast mij plaats genomen en dat beviel mij niets. . 'Mijn excuses voor dat ik stoor in jullie gesprek, maar kunnen jullie me misschien vertellen of er in deze buurt nog wat interessants te beleven is? Ik ben namelijk op een rondreis en ik wil graag zo veel mogelijk interessante plekken in dit land zien en ik hoopte dat jullie me misschien nog wat konden vertellen?'.
Ik kijk wat peilend naar hem en vervolgens naar Misha. Hij leek niet onvriendelijk, maar er hing iets rond hem. Zijn Russisch accent bevestigd wel dat hij niet van hier was.
"Weinig ben ik bang... het park word er momenteel geschaatst... een erg liefelijk beeld" zeg ik hem zo vriendelijk mogelijk, hoewel mijn stem vele malen zachter was geworden. Was ik nu echt geintimideerd door deze man? Schaam je Erica!

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Ruby Tia Withersfield - Jager
“Gaat wel,” Het voelde niet echt of Giza de waarheid sprak, maar ik besloot er maar niet over door te vragen. In plaats daarvan bedacht ik me juist wat er aan de hand kon zijn mijn haar. Ze vertelde ons vaak wel wat, maar niet alles. Wat ik volkomen begreep. Niet iedereen hoefde haar privé leven te weten. Toch kon ik het niet laten om nieuwsgierig te zijn. Er zweven wat kleine sneeuwvlokjes ome ons heen, maar het sneeuwde niet hard. Gelukkig maar, want ik begon het net weer warm te krijgen. “En hoe gaat het met jou?” Het leek net of ze een knop om had gedraaid. Ze klonk nu iets enthousiaster. “Uhm, ja goed!’ knikte ik. “Het enige waar ik me zo aan kan ergeren is mijn huisgenoot. Ze laat overal rommel achter. En wie moet het weer opruimen, juist! Ik!” Klaagde ik. Toen ik mezelf mijn stem hoorde verheffen stopte ik meteen weer. Ik kon er niks aan doen, soms praatte ik buitengewoon hard en had ik het niet door. Ik schraapte mijn keel even. “Soms wil ik haar wel uit huis trappen. Met die irritante ‘Waar ga je heen en met wie’ vragen.” Mompelde ik. Dit keer wat zachter. ‘Maar ja, dan verlies ik de helft van mijn inkomen. Als barmeisje verdien je weinig. Vooral hier.“ Ik haalde mijn schouders op. Een keer per week was ook weinig, plus hier waren niet bijzondere mooie jongens. Ik had nog nooit een vriend gehad. Wat ik ook helemaal niet erg vond. Daar had ik geen tijd voor. Ik moest vampiers vermoorden en had daarbij ook nog een kleine studie waar ik aan moest werken. Nee, een vriend kon wachten. Het was nog een klein stukje naar het centrum. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer lichten er schenen.

Lucas Harvey Waters - Mens

"Gelukkig maar." Glimlachte ze bedaard. Toen ik haar aanbieding afwees bleef haar gezicht me strak aanstaren, alsof er niets aan de hand was. Dit was ik niet van meisjes gewend. Meestal accepteerden ze dat ik geen interesse had en lieten me de rest van mijn avond met rust. "Laat me dan je een drankje aanbieden... voor mijn verschrikkelijke gedrag van daarnet. Ik zal er van wakker liggen als ik je zomaar zou laten gaan." Bleef ze aandringen, daarbij tuitte ze haar lippen even en speelde met een kort plukje haar. Ik dacht even na. Een drankje was zo slecht nog niet, maar ik zou het liefst mijn opdrachten even afmaken. Aan de andere kant kwam ik dit soort meisjes niet vaak tegen en vond ik het erg moeilijk op nee te zeggen. Niet alleen om mijn opdrachten, maar het was ook erg saai rond deze dagen. Tenminste, als we dan naar mijn favoriete pub gingen. Ze wrijft even snel over haar armen. “Mijn auto is een stuk warmer." Hint ze. Ik twijfelde en tegelijkertijd bedacht ik me hoe ze zou reageren. Mijn blik wendde ik van haar af en keek even goed naar haar auto. Het was niet lelijk, maar niet iets voor mij. Toch zou het vet zijn om er in te rijden. “Hmm.” Zuchtte ik. Als dan haar mondhoeken ondeugend omhoog krullen vraag ik me af wat ze nu voor zich ziet. Meteen daarna zei ze: "Of ben je bang dat je er niet sexy genoeg uit ziet in die sport kleding?" Ik lachte en keek even bescheiden naar beneden. Ik besloot dat ik meeging voor maar één drankje, om vervolgens weer naar huis te gaan en mijn opdrachten zou afmaken. Maar niet ik deze kleding. “Luister.” Zei ik en leunde een beetje naar voren. “Een drankje lijkt me lekker, maar niet in deze sloeberkleding, je zult wel even moeten wachten tot ik een beetje deugdelijke kleren aan heb. Ik ben zo weer terug.” Na die laatste woorden draaide ik me om.

Quinn Avery Montgomery

"We moeten inderdaad een stukje verder lopen. Normaal hadden we hier naar links gemoeten, maar ze heeft besloten om ons rechts af te laten slaan. Dat is toch minstens een kilometertje of vijf die we extra zullen moeten gaan lopen. Laten we maar snel gaan." zegt hij, waarna hij de auto uit stapt. Ik knik naar hem en stap ook uit. Met een klik doe ik de auto op slot waarna we samen over een landweg beginnen te lopen, de andere kant op dan normaal. Ik steek mijn koude handen in mijn jaszakken weg, handschoenen draag ik eigenlijk nooit. Ik vind dat ze maar in de weg zitten als je net je handen nodig hebt, altijd dus.
"Wat zijn jouw plannen van vanavond Montgomery?" vraagt Joseph na een tijdje stilte. Er komt een schaapachtige grijns op mijn lippen te staan. "Proberen weg te blijven uit de kroeg en eens op tijd naar bed te gaan," antwoord ik. "Ik voel me altijd zo lullig om al die meisjes daar in katzwijm te laten vallen terwijl ik ze toch niet allemaal mee kan nemen." maak ik ervan, terwijl dat toch niet echt de reden is. Het geeft gewoon niet echt veel voldoening om elke ochtend met barstende koppijn wakker te worden, of het nou naast iemand is die ik toch niet ken of niet.
Ik heb hem niet aangekeken toen ik dat zei, nu pas kijk ik op van het donkere pad voor ons. Mijn ogen hebben zich al redelijk snel aangepast waardoor ik de steentjes op het zand kan onderscheiden, maar de kleuren blijven in grijnstinten. De hele wereld lijkt in zwart gehuld te zijn, of donkergrijs, waarbij het donkerblauw van de lucht als enige kleur doorbreekt, behalve dan de oranje en gele lichtjes in de verte. "Maar natuurlijk hoop ik eerst een paar vampieren tegen te komen zodat we daar weer vanaf zijn. En jij?" vraag ik aan hem.

Jace Dylan Caine

Het meisje knikt langzaam op mijn vraag, nadat ze leek na te denken. "J-ja het gaat wel hoor. Niks aan de hand!" zegt ze, waarop ik haar overeind zet als ze overeind probeert te komen. "Dankjewel," bedankt ze me en ik glimlach even naar haar. Voordat ze kan weg schaatsen vraag ik of ik haar op chocolademelk mag trakteren. Ze houd zich snel vast aan mijn uitgestoken arm. Met een verbijsterde blik kijkt ze me aan, ik weet dat dit soort dingen redelijk ongewoon zijn om te doen. "Ik, eh, wacht even," mompelt ze en ik knik geduldig. Ze draait zich voorzichtig om en trekt haar handschoenen uit. Nieuwsgierig kijk ik over haar schouder mee hoe ze een muntje opgooit. Duidelijk een twijfelaar dus.
Dan draait ze zich weer om, mijn blik staat afwachtend, mijn mondhoeken iets omhoog. "Dat zou lekker zijn," glimlacht ze. Ze begint naar de kant te schaatsen en ik loop naast haar met haar mee. "Het is erg aardig van je om mij van het ijs te rapen en mij chocolademelk aan te bieden. De meeste mensen waren waarschijnlijk gewoon verder gelopen of hadden me uitgelachen, maar jij niet, dat is aardig. Vooral omdat chocolademelk erg lekker is, wel erg calorievol maar dat maakt voor mij niet uit want ik heb net een tijdje geschaatst en jij bent een man en die geven daar meestal niet om. Niet dat ik zeg dat jij zoals de meeste mannen bent, want dan had je me waarschijnlijk niet geholpen..." ratelt ze, wat ik met een grinnikje aanhoor. Volgens mij is ze nerveus, dat is ook wel te horen aan haar versnelde hartslag.
"Dat maakt mij inderdaad niet uit," zeg ik als we de kant opstappen en ze op het bankje gaat zitten om haar schaatsen uit te doen en haar schoenen weer aan te trekken. "Wist je trouwens dat je ook chocolademelk hebt met rum?" vraagt ze, waarop ik langzaam knik. "Het heet Tote Tante, maar ik heb het nog nooit gehad. Misschien is het wel lekker, maar dat weet ik dus niet. Ik heb ook nog nooit rum gehad, maar dat lijkt me eigenlijk niet zo lekker. Bij nader inzien is die chocolademelk met rum dan misschien ook wel niet zo lekker. Maar goed dat maakt ook niet uit, lust jij rum?" vraagt ze. "Ik lust dat wel, maar een glaasje pure rum zou me toch meer aanlokken," antwoord ik. "Ik zou het ook maar niet proeven als ik jou was, volgens mij ben je daar nog veel te jong voor, is het niet?" vraag ik met een kort grinnikje aan haar.
Ondertussen zijn we aangekomen bij het tijdelijk houten gebouwtje waar ze chocolademelk verkopen. "Twee graag," glimlach ik naar de verkoper, terwijl ik mijn portemonnee uit mijn broekzak vis en er een paar dollarbriefjes overheen schuif. Ondertussen ze de man twee bekers met warme chocolademelk op de toonbank. "Hou het wisselgeld maar." Ik schuif een bekertje naar haar toe. "Zullen we gaan zitten?" vraag ik, maar ik ben al op weg naar een bankje waar ik op ga zitten. "Ik heb me helemaal nog niet voorgesteld, ik ben Jace." stel ik mezelf dan voor.

Your make-up is terrible

Beth (Bethia) Livsummer Vampier

Oeh deze jongen was of heel onzeker, of hij wist echt niet wat hij met mij aan moet... dat of hij probeerde hard to get te spelen. Ik moest mijn best doen een grinnik van plezier te onderdrukken. Ik vroeg me af waar ik nu weer achter aan zat, maar om een strategie te bepalen moest ik toch meer van hem weten.
“Luister.” begon hij na een zucht, waarbij hij wat naar voren leunde. Ik keek hem luchtig maar speels aan, het was bijna commanderend hoe hij het had gezegt. “Een drankje lijkt me lekker, maar niet in deze sloeberkleding, je zult wel even moeten wachten tot ik een beetje deugdelijke kleren aan heb. Ik ben zo weer terug.” voordat ik goed en wel kon antwoorden had hij zich al omgedraaid.
Hoe lang was het geleden dat ik een man had toegestaan om op die manier tegen mij te praten? Lang... concludeerde ik en misschien liet ik hem nog wel even zijn gang gaan. Een vernieuwde aanpak zou mij ook niet misstaan en hielt het spel levendig. Goed dan... tijd voor een andere Beth.
"Je laat me toch niet hier staan he..." breng ik zo onzeker mogelijk uit en haal gecontroleert een hand door mijn haren. Ik werp hem een lieve glimlach toe en ga in mijn warme auto zitten. Buiten dat deze auto laag inkomen was, was het een comfortabel. Het leer van de stoelen waren warm door de stoelverwarming en ik had er wel voor gezorgd dat de stoelen ook gewoon lekker zaten. De muziek draaide ik zachter, ik wilde de jongen dalijk natuurlijk geen gehoor beschadiging bezorgen.
Ik trok mijn mobiel uit mijn zak, nu eerst maar eens Jace sms-en.

Say hello to our new home,
40th Forrestroad
Ik heb de sleutels bij mij, je krijgt ze morgen ochtend.
Ik ga nog even fun maken.
xxx Beth

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Eris Celeste Arellano
Terwijl we over het ijs terug gaan naar de kant blijf ik me er over verbazen dat hij niet uitglijdt. Nu weet ik echt zeker dat hij vroeger een turner of ballerina was, dat moet wel.
De man grinnikt op mijn geratel en weer ben ik blij met de koud waardoor mijn wangen toch al rood zijn. 'Dat maakt mij inderdaad niet uit.' Ik knik hevig. 'Het zou ook wel raar zijn eigenlijk als een man dat erg zou vinden. Ik heb eigenlijk nog nooit een man ontmoet die daar oplette.' Een frons verschijnt op mijn gezicht terwijl ik er over nadenk. Nee, echt nooit. Ik vraag me af of er mannen bestaan die er wel om geven.
Inmiddels zijn we bij de kant aangekomen en ga ik op een bankje zitten om mijn schaatsen uit te doen, terwijl ik begin te ratelen over chocolademelk met rum en eindig met de vraag of hij rum lust. 'Ik lust dat wel, maar een glaasje pure rum zou me toch meer aanlokken. Ik zou het ook maar niet proeven als ik jou was, volgens mij ben je daar nog veel te jong voor, is het niet?' vraagt hij grinnikend. Ik knik. 'Ik ben negentien,' zeg ik. 'Maar dat maakt niet uit, want ik zou ook een nep ID kunnen hebben. Niet dat die ik die heb, maar dat zou wel kunnen en dan had ik het wel gehad kunnen hebben.' Ik stop maar even met praten omdat we bij het kraampje zijn aangekomen. 'Twee graag,' glimlacht de man terwijl hij zijn portemonnee te voorschijn haalt en er geld uit haalt. De verkoper zet twee bekertjes op de toonbank en de man betaald. 'Hou het wisselgeld maar.' Dat is erg aardig van hem. Hij schuif een bekertje naar me toe, die ik op pak met mijn nog in handschoen gestoken handen. 'Zullen we gaan zitten?' Ik heb geen tijd om te antwoorden, aangezien hij al naar een bankje toeloopt en het is onbeleefd om hem niet te volgen, omdat hij de chocolademelk heeft gekocht. Snel loop ik achter hem aan, waarbij ik een paar keer bijna uitglijdt maar ik mors gelukkig niks van het warme drankje, dat was zonde geweest.
Ik ga naast hem op het bankje zitten, wat koud aan voelt aan mijn billen. 'Ik heb me helemaal nog niet voorgesteld, ik ben Jace,' stelt de man zich voor. Ik zet voorzichtig mijn bekertje naar, doe mijn handschoenen uit steek mijn hand naar hem uit. 'Ik ben Eris,' zeg ik terwijl ik zijn hand schudt.
Nu pas valt het me op dat hij geen handschoenen, sjaal of muts draag en mijn ogen worden wat groter. 'Heb je het niet koud?' vraag ik. 'Want je draagt op je jas na helemaal niks tegen de warmte en ik heb het zelfs nu nog koud. Ik moet 's winters altijd met superveel dekens slapen, omdat ik anders niet inslaap val omdat ik het koud heb en als ik dan uit bed moet omdat Binky aan het miauwen is, dan is het nogal vervelend want die dekens zijn soms best wel zwaar. Ik wilde dat ik het nooit koud zou hebben, dat zou erg handig zijn denk je niet?' Ik neem een slokje van de chocolademelk en verbrand mijn tong. 'Warm is ook niet altijd goed,' mompel ik binnensmonds.'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lucas Harvey Waters - Mens
"Je laat me toch niet hier staan he..." Riep ze nog. "Nee nee!" riep ik terug op haar gerust te stellen. De paar meter naar huis duurde niet lang. Voor ik het wist deed ik de deur van mijn appartement open en het eerste wat ik zag was mijn boek voor bestuursrecht. Ik negeerde het en liep naar mijn kamer, waar ik mijn schone kleren haalde. Vervolgens draaide ik de douchekraan open en kleedde ik me uit. De douchte was heerlijk en lekker warm. Maar ik moest er helaas al snel weer uit. Ik kleedde me om. Ik had gekozen voor een simpel zwart t-shirt, een donkerblauwe spijkerbroek en niet te vergeten mijn vertrouwelijke afgetrapte addidas sneakers. Ik keek nog even in de spiegel en verlogens liep ik naar de keuken. De vuile was legde ik in mij vaatwasser terwijl ik mijn halve boterham van vanochtend nog opat. Voor de zekerheid nam ik ook nog wat geld mee. Niet dat ik alles zou opmaken aan drank en sigaretten, maar ik had wel even zin om uit te gaan. In de zomer ging ik bijna elke dag uit en liep ik hald dronken altijd weer terug naar huis. Het was misschien een beetje ver, maar het was buiten lekker warm. Nu het winter werd zou ik het liefst met de auto willen. Maar de politie werd steeds strenger, als je achter het stuur wordt gepakt met ook maar een klein beetje alcohol op heb je zo een hoge boete te pakken, of moest je zelfs naar de rechter. De rest van het kleine beetje brood had ik in mijn mond gepropt en ik stond in de deuropening. Ik schonk mijn boeken nog een laatste blik, deed toen het licht uit, en verliet mijn appartement.

Eenmaal aangekomen zag ik dat het meisje haar auto al aan de kant had gezet. Ik deed de deur open. 'Dat was snel, toch?' grijnsde ik lachend terwijl ik op de verwarmde stoel naast haar ging zitten. 'Hey, hoe heet je eigenlijk?'

Sorry, ik dacht echt dat ik al gepost had...

Giza Camille Harber
Een paar vlokjes dwarrelde door de lucht heen en plots had ik de enorme drang om thuis te zitten met een dikke comfortabele trui aan, een mok chocomelk en mijn familie te bedelven onder cadeaus. Maar deze kerst zou anders zijn nu mijn vader er niet bij was. Een kerstavond in het ziekenhuis zou vast niet alles zijn, maar we konden er het beste van maken. “En hoe gaat het met jou?” vroeg ik plots stukken enthousiaster.
“Uhm, ja goed!’ Ruby knikte. “Het enige waar ik me zo aan kan ergeren is mijn huisgenoot. Ze laat overal rommel achter. En wie moet het weer opruimen, juist! Ik!”
Er vlogen kleine wolkjes door de lucht toen ik tussen mijn dikke sjaal door grinnikte. Haar stem leek meer opgewonden en werd steeds luider, maar plots werd het stil en schraapte ze haar keel. Volgens mij begon ze zelf te merken dat ze luid aan het praten was. “Soms wil ik haar wel uit huis trappen. Met die irritante ‘Waar ga je heen en met wie’ vragen. Maar ja, dan verlies ik de helft van mijn inkomen. Als barmeisje verdien je weinig. Vooral hier.“
Ruby haalde haar schouders op. Ze had wel een punt. “Als enorme rommelmaker, kan ik je verzekeren dat wij ook graag wat begrip willen en niet expres rommel maken,” zei ik met een bloedserieus gezicht, maar begon daarna te grinniken. “Maar het is begrijpelijk dat je het irritant vindt, mijn moeder wordt er ook altijd gek van.”
Met een lichte pas gingen we verder. Onze voetafdrukken maakten een onuitwisbaar spoor in de sneeuw. De duisternis maakte al plaats voor een hele hoop aan lichtvervuiling door de stadslichten. Ik voelde me stukken veiliger wanneer ik alles goed kon zien en was blij was uit het achterbuitje vlak bij het centrum waren, waar onze basis zich bevond. “Ik vind het alsnog knap dat je dat allemaal met je studies weet te combineren.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Beth (Bethia) Livsummer Vampier

Eigenlijk duurde het me allemaal veel te lang, maar goed ik besloot voor een keer mijn geduld te rekken. Tegelijkertijd draaide ik het verhaal om, als de jongen op mij moest wachter als ik de badkamer in ging waren we uren verder. Ik grinnikte zacht om mijn gedachte, wat dat betreft besteedde ik te veel tijd in de badkamer. Ik keek op van het portier aan de andere kan dat geopend werd.
De jongen liet zich glijden in het zachte warme leer van mijn auto. 'Dat was snel, toch?' grijnsde hij naar mij.
-Nee idioot, mijn geduld was eigenlijk al op- "Ja, ik had niet verwacht je zo snel was" glimlachte ik naar hem en hielt mijn ongeduld voor mij. Ik liet een snelle blik over hem glijden, nieuwsgierig hoe hij zich normaal gesproken kleedde. Vrij simpel, constateerde ik, maar goed niet iedereen was zo'n verschrikkelijke ijdeltuit als ik was en toegegeven het stond hem erg goed. 'Hey, hoe heet je eigenlijk?' vroeg hij mij.
Ik glimlachte wederom en stak mijn hand uit naar de jongen, "Beth... Beth Livsummer" stelde ik mij voor, "En met wie heb ik het genoegen" voegde ik er charmant aan toe.
Ik dacht na over de plek waar we heen konden gaan, maar lang hoefde ik niet te denken. "Ken je Club 17?" vroeg ik hem. Club 17 was een plek waar ik vaak heen ging. Vooral op de zaterdag avond waren er genoeg potentiele slachtoffers en speeltjes, ik vermaakte mij er prima. De Club was redelijk exclusief, maar ik had er in de jaren dat ik er kwam een VIP toegang weten te bemachtigen. Ik kwam er ondertussen zo vaak dat ze mij er wel kende. Vanavond was het ongetwijfeld rustig, wat ons de kans zou geven om rustig te kunnen praten in het lounge gedeelte.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Ruby Tia Withersfield - Jager
“Als enorme rommelmaker, kan ik je verzekeren dat wij ook graag wat begrip willen en niet expres rommel maken,” Zei Giza plots en keek me serieus aan. Ik was even bang dat ze het meende maar ze begon er al snel na weer te grinniken. “Maar het is begrijpelijk dat je het irritant vindt, mijn moeder wordt er ook altijd gek van.” Zei ze. “Vind je het gek, ik háát opruimen.” Geërgerd rolde ik met mijn ogen en ik deed mijn handen weer in mijn broekzak. Toen het donkere plaats maakte voor het licht van een aantal lantaarnpalen ontsnapte er een diepe zucht uit mijn mond, gevolgd door een groot dampwolkje dat binnen een paar seconden weer verdwenen was. Er waren niet echt veel mensen, Aangezien het doordeweeks was –en natuurlijk verschrikkelijk koud- liepen er al meerdere mensen het centrum uit. “Ik vind het alsnog knap dat je dat allemaal met je studies weet te combineren.” Zei Giza vervolgens. “Nou geloof me, het is echt geen pretje.” Ik dacht weer terug aan een paar weken geleden waar mijn huisgenoot, Kayleigh keiharde muziek zat te luisteren terwijl ik bezig was alle namen van de Amerikaans presidenten uit mijn hoofd te leren. Ze weigerde het zachter te zetten en daarbij zaten ze haar vriend helemaal af te lebberen. Ik hoorde ze door de muren heeft en had bijna mijn eigen oren afgesneden, het was zó ranzig. Toen haar vriend uiteindelijk weg was heb ik tegen haar geschreeuwd dat als ze het ook nog een keer deed, ze mocht vertrekken. Maar dit had ik haar al vaker verteld, en ondanks dat ze irritant is betaalde ze haar huur netjes op tijd. Daarbij, als zij weg was had ik geen geld meer voor mijn studie en kon ik die dus ook mooi afslaan. Daar gaat mijn toekomst.

Lucas Harvey Waters - Mens
“Beth,” zei ze, haar hand uitstekend. “Beth Livsummer.” Ik schudde haar de hand. “Lucas Waters, aangenaam.” Ik liet haar hand vervolgens weer los om mijn gordel om te doen. “Ken je Club 17?” vroeg ze daarna. Ik knikte. “Natuurlijk ken ik die!” Een van de beste clubs hier in dit kleine stadje. Zaterdags en zondags vond ik het heerlijk om daar even een biertje te drinken met wat vrienden. Maar doordeweeks waren en alleen maar mensen van onder de 18, die zich dronken gedragen. Ik had daar een vaste Vip plek voor het geval 16-jarige meisjes aan me gingen plakken. Ik had Beth er volgens mij wel eens gezien. Maar omdat ik haar niet kende schonk ik niet veel aandacht aan haar. Voordat ze gas gaf wou ik haar wel vertellen dat het geen latertje werd vanavond. Maar dat kon bij Club 17 ook wel. Toen ze gas gaf en de radio opensprong kwam er hetzelfde liedje op toen ik zonet op mijn weg naar huis liep. Ik grijnsde even bij die gedachte. Natuurlijk woonde ik in het meest afgelegen plekje dus het zou nog wel even duren voordat we er waren. Ik merkte wel dat ze sneller reed dan dat er eigenlijk mocht. Maar dat maakte me niet zoveel uit. Als we opgepakt zouden worden kon ik de politie toch wel ompraten. Vooral omdat mijn beste vriend Keith bij de politie werkte. Die zou me wel verdedigen. We reden een grotere weg op met meer lantaarnpalen. Veel mensen hadden net boodschappen gedaan en ze wouden zo snel mogelijk binnen gaat zitten. Voor de rest was er niet veel te zien. Alleen een aantal rijtjeshuizen, een verlaten speeltuintje en een oude man die zijn hond aan het uitlaten was. Na een tijdje moesten we nog een weg uitrijden, links afslaan en rechtdoor rijden voor een goede parkeerplaats.