• In dit algemene topic kan je praten over je ervaringen met pesten, vragen stellen of gewoon met andere mensen over het onderwerp praten.

    Dit topic is geen dubbeltopic op dit. In dat topic ging het over wat pesten met jullie gedaan heeft, dit is een algemeen topic over pesten. Ik en xAlwayshebben dan ook toestemming gevraagd (en gekregen) van Donoghueom dit topic te starten.

    Het mag. Het moet alleen wel het algemene topic over pesten zijn, en er moet duidelijk gemaakt worden wat het doel ervan is, zodat anderen kunnen zien dat het niet het zelfde doel heeft als het andere topic. Ook moet men er elkaar met respect behandelen.


    Zoals ze zelf zegt, willen we jullie even op het hart drukken dat we in dit topic elkaar met respect behandelen en iedereen in zijn waarde laten. Sommige mensen vinden het zwaar om over hun verleden te praten, denk daar ook een beetje aan.

    [ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 20:31 ]


    I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

    Penthesilea schreef:
    Ik wil even tegen iedereen hier zeggen dat het belangrijk is dat je het toch verteld aan je ouders
    Mijn ouders zijn er altijd wel van op de hoogte geweest en in enige mate, maar nooit helemaal
    Gister heb ik een ontzettende huilbui gehad en bijna alles verteld aan mijn moeder en zus
    We gaan nu op zoek naar een oplossing, voor de zoveelste keer


    Ik heb het tegen mijn ouders gezegd, maar ze dachten dat het niet zo erg was en dat ik maar moest veranderen. Vorige week hadden we het over pesten omdat mijn broer (met veel geweld) is gepest. Ik moest toen huilen, en toen pas hadden mijn ouders door dat het echt was, en dat ik niet gewoon overdreef.


    Spoiler alert: you will save yourself

    Titan schreef:
    Ik heb mijn verhaal verwoord in een SA, maar zal hem voor het gemak ook even hier neerzetten.

          In gedachten liep ik langzaam door de gangen van de school. Overal hoorde ik stemmen, stemmen van leerlingen en stemmenvan leraren. Lachende en schreeuwende stemmen, alsof ze plezier hadden in school. Misschien hadden ze het ook wel en lag het gewoon aan mij, maar ik kon het me niet voorstellen. Plezier hebben in school. Dat was iets wat me al jaren geleden ontgaan was. Ik glimlachte, dat klopt, maar het was niet van harte en al helemaal niet hoe ik me voelde.
          Het was altijd hetzelfde ritueel, opstaan, douchen, eten, met veel tegenzin naar school gaan, proberen te overleven en daarna weer naar huis om de rest van de dag op mijn kamer door te brengen. Alleen en in alle stilte. Het ritme op zich was fijn, het gaf me een leidraad en houvast. Ik wist wat er op me afkwam en ik kon er iets tegen doen.
          Op school was het toch altijd hetzelfde, het was overleven of vernietigd worden en in dat laatste had ik maar weinig zin. Niet dat ik het niet overweegt had, alles behalve, ik had het me zovaak bedacht. Alleen had ik de moed niet om het te doen. Ik had het moed niet om een einde te maken aan mijn leven. Het leek me iets wat alleen gebruikt mocht worden als al het andere ter vergeefs was. Als ik echt geen andere mogelijkheid zag.
          Maar bij die mogelijkheid was ik nog niet. De tactiek inmengen en proberen als hen te zijn werkte redelijk en als ik de façade niet meer oprecht kon houden, trok ik me terug in de mediatheek waar ik zat met de mensen die wel zichzelf waren. Die waren zoals ik, anders.
          Het was niet raar om elke dag minimaal één klap te krijgen. Maar dat was nog niets vergeleken met de hele partij scheldwoorden die ik over me heen kreeg. Mij maakte het niets uit, nee, ik blijf altijd lachen en deed alsof het me niks deed. Je moest eens weten, jullie moesten allemaal eens weten.
          Ik probeerde alles, echt alles om aan jullie eisen te voldoen. Ik ging met jullie mee om te voetballen, terwijl ik het de meest nutteloze sport ooit vond. Ik ging met jullie mee naar huis om iets te doen. Ik probeerde te zijn zoals jullie. Maar het was niet genoeg, het was nooit genoeg. Had ik niet alles gedaan wat jullie van mij verlangden? Ik leende jullie geld, wat ik vaak nooit meer terug zag. Ik deed mee met jullie idiote dingen en glimlachte altijd, alsof ik het echt leuk vond.
          Jullie weten niet wat jullie met mij hebben gedaan. Volgens mij zijn jullie mij allang vergeten, volgens mij was ik gewoon een speeltje dat jullie hadden en ook zo behandelden. I could never be, whatyou want me to.
          En het ging maar door, het bleef eindeloos doorgaan. Elke dag weer hetzelfde, jaar na jaar. Hadden jullie er nooit eens genoeg van om mij zo te vernederen en te kleineren? Dat vraag ik me echt af, was het zo leuk om telkens weer iemand kapot te maken?
          Ik kwam aan en niet zo’n klein beetje ook, dat was deels mijn schuld, deels jullie schuld doordat ik alles deed om jullie vrolijk te stemmen. Dat hield ook in dat ik mee ging naar de supermarkt om eten te halen. Wat ik ook nog eens vaak voor jullie betaalde. Nee, niet betaalde, ik “trakteerde” jullie.
          Dus bij de hele rij scheldwoorden die ik al over me heen kreeg kwamen er ook nog eens dingen als ‘vetzak’. Natuurlijk bleef jullie favoriete woord ‘nerd ‘, iets waar jullie maar al te graag mee strooiden. Zelfs de dikste persoon van jullie groep noemde me een vetzak, terwijl hij nog twee keer zo dik was als ik.
          In het begin vond ik het niet erg om nerd genoemd te worden. Het betekende dat ik slim was, dat ik ergens in uitblonk waar jullie niet goed in waren. Maar na een tijdje sloop het woord naar binnen om me van binnenuit kapot te maken. Ik haat het woord tot op de dag van vandaag, weten jullie dat? Ik haat het woord met heel mijn hart. Ik kan het niet uitstaan als iemand mij zo noemt. Het gaat niet eens meer zo zeer om het woord, maar om de dingen die er aan vast geknoopt zitten.

          Elke dag was weer een gevecht die ik met veel tegenzin aanging. Ik wilde het gewoon niet meer en op een gegeven moment was het dan ook genoeg. Ik besloot naar de sportschool te gaan, ten eerste om sterker te worden en ten tweede om af te vallen, zodat jullie me niet meer dik konden noemen.
          Ik voelde me ook beter elke keer als ik van de sportschool kwam. Ik voelde me herboren en vrolijker dan ooit te voren. Het deed me echt goed om te zien dat ik iets kon bereiken. Dat ik ergens toch nog goed in was en niks te maken had met computers.
          Maar ik was nog steeds onzeker over mezelf en durfde op school niks te doen. Wat zou het voor verschil maken, dacht ik altijd bij mezelf. Ik was al eens voor mezelf opgekomen, maar dat was een keer in groep 8. Ik moet wel zeggen dat de 2de helft van groep 8 voor mij een goede tijd was. Mensen waren “bang” voor me. Ik kon mezelf zijn, zonder dat ik ergens bang voor hoefde te zijn en ik kreeg zelfs als eerste uit de klas een ‘vriendinnetje’. Ik was heel trots op mezelf en voelde me ook echt goed.
          Maar vanaf de eerste ging het gewoon weer verder, alsof er niks in groep 8 gebeurd was. Je kon zeggen dat ik het opgegeven had en gewoon mee ging met de dingen die jullie deden. Pas na een hele tijd getraind te hebben op de sportschool had ik genoeg zelf vertrouwen om iets te zeggen, iets te doen, tegen jullie. Ik zat toen in de 3de en had jaren van pesten achter me, voordat ik iets durfde.
          Ja, jullie hadden vast nooit gedacht dat ik nog eens zou uithalen, of wel? Dat ik mijn beheersing zou verliezenen jullie een pak slaag zou geven? Maar ik deed het en het voelde goed. Wat was het een heerlijk gevoel geweest om te zien dat jullie de volgende dag minimaal één stap afstand hielden van me. Volgens mij was ik een heel lange tijd niet meer zo blij geweest.
          En vanaf toen ging het ook echt beter. Jullie lieten me meer en meer met rust en ik kon omgaan met de mensen waarmee ik echt een connectie had. Ik belandde zelfs bij de club populaire mensen, iets wat ik nooit van mijn leven had durven dromen.

          Ja, mijn leven heeft zich verbeterd na de 3de klas, maar ik heb er zelf om moeten vechten. Ik had geen hulp, ik had geen steun, want de mensen waarmee ik omging wisten van niks en mijn ouders wisten al helemaal niks. Ik ben altijd de vrolijke Mitchell geweest.
          Maar jullie hebben me wel beschadigd. Ik heb nog steeds een hekel aan het woord nerd en af en toe zak ik weer terug in een gat waarvan ik het einde niet kan zien. Maar nu heb ik mensen om me heen en iemand die zielsveel van mij houdt. Ik laat me niet nog eens naar beneden halen.

          Ik ben mezelf en niemand, echt niemand, zal daar ooit aan kunnen zitten. Diegene sla ik met net zoveel plezier naar de grond, zoals ik dat eerder met jullie heb gedaan.


    Ik had je SA volgens mij al een keer gelezen, maar ik vond 'm erg mooi.

    Ik heb niet echt zin om mijn verhaal hier helemaal neer te zetten, misschien dat ik dat toch een keer doe maar goed.

    [ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 21:03 ]


    26 - 02 - '16

    Nou ja, dit is mijn verhaal dan.

    Ik was al niet al te geliefd als kind op de basisschool. Ik werd omschreven als een kind met een houterige motoriek en bazig. Ik zou altijd mijn zin hebben doorgedramd en het drong eigenlijk helemaal niet tot de docenten door dat dit autisme had kunnen zijn. In groep 2 werd ik daadwerkelijk dan ook getest, maar daar werd niks mee gedaan. De hele basisschooltijd was ik een buitenbeentje die slechts 1 beste vriendin had en door de rest van de klas en school werd uitgekotst.
    Aan het einde van groep acht werd mijn ouders een school aangeraden, zij gingen er blindelings op in omdat die school beweerde een speciale klas te hebben voor kinderen als ik. Het begin ging nog wel. Ik kwam in een klas terecht met ongeveer 13 mensen in totaal, met mij erbij gerekend, alleen waren het allemaal jongens en besloot de mentor dat het beter was voor m'n ontwikkeling als ik naar een klas zou vertrekken met meer meisjes. Nu wist ik dat in een van de klassen pestkoppen zaten dus daar ging ik maar niet heen. Ik besloot voor de klas te kiezen die ik nog niet kende.
    Grootste fout van mijn leven, want gelijk de eerste dag begon het gepest al. Ik veranderde van een vrolijk meisje vol zelfvertrouwen, naar een meisje dat in zichzelf gekeerd raakte met een slecht zelfbeeld. Ik zei niks meer en het getreiter werd erger. Ze konden het niet hebben dat ik slimmer was dan de meeste van hun, aangezien ik onder mijn niveau zat qua klas.
    Een jaar lang heb ik het gepest en getreiterd volgehouden en toen werd ik gek. Huilend deed ik in een zomervakantie mijn verhaal bij m'n ouders die zich lam schrokken omdat ze nooit door hadden gehad hoe erg mijn situatie was. Toen moest ik nog een maandje volhouden met die vreselijke klas omdat er een nieuwe school voor mij gezocht moest worden en daar moest nog van alles voor worden geregeld. Het gepest was die maand vreselijk. Op een gegeven moment zat ik huilend in de wc en at ik daar ook omdat ik niet meer naar de aula durfde. Ze schoven een kluizenblok voor mijn deur en ik ging naar de mentrix om mijn verhaal te doen. Volgens haar was het natuurlijk allemaal mijn fout en daardoor zonk de moed me nog erger in de schoenen.
    Op de laatste dag op school, kwamen ze ineens aanzetten met een cadeautje en excuses die ik maar gewoon aannam. Ook al voelde ik er niks bij. Het liet me eigenlijk volledig koud, omdat ze me al helemaal hadden gesloopt. Kort voordat ik naar de nieuwe school ging, had ik een burn-out. Ik was helemaal opgebrand en hartstikke onzeker. Toen ontmoette ik een jongen waarvan ik dacht dat 'ie leuk was, maar die besloot me aan te randen in de bus. Dit heb ik een jaar verborgen weten te houden voor iedereen. In die tijd was ik erg in mezelf gekeerd en had ik veel negatieve emoties. Ik bracht veel tijd door met mijn kat Pom, de enige die me op dat moment leek te snappen. Na dat jaar werd ik getest door een psycholoog en kwam eruit rollen dat ik een dysthyme stoornis had. Een depressie. De dokter bevestigde later dat ik ook nog een tekort aan vitamine D had. Nu heb ik nog steeds de littekens van het pesten en alle dingen die ik heb meegemaakt, ik heb nog steeds een verpest zelfbeeld en ik ben hartstikke onzeker.


    26 - 02 - '16

    Troll schreef:
    Nou ja, dit is mijn verhaal dan.

    Ik was al niet al te geliefd als kind op de basisschool. Ik werd omschreven als een kind met een houterige motoriek en bazig. Ik zou altijd mijn zin hebben doorgedramd en het drong eigenlijk helemaal niet tot de docenten door dat dit autisme had kunnen zijn. In groep 2 werd ik daadwerkelijk dan ook getest, maar daar werd niks mee gedaan. De hele basisschooltijd was ik een buitenbeentje die slechts 1 beste vriendin had en door de rest van de klas en school werd uitgekotst.
    Aan het einde van groep acht werd mijn ouders een school aangeraden, zij gingen er blindelings op in omdat die school beweerde een speciale klas te hebben voor kinderen als ik. Het begin ging nog wel. Ik kwam in een klas terecht met ongeveer 13 mensen in totaal, met mij erbij gerekend, alleen waren het allemaal jongens en besloot de mentor dat het beter was voor m'n ontwikkeling als ik naar een klas zou vertrekken met meer meisjes. Nu wist ik dat in een van de klassen pestkoppen zaten dus daar ging ik maar niet heen. Ik besloot voor de klas te kiezen die ik nog niet kende.
    Grootste fout van mijn leven, want gelijk de eerste dag begon het gepest al. Ik veranderde van een vrolijk meisje vol zelfvertrouwen, naar een meisje dat in zichzelf gekeerd raakte met een slecht zelfbeeld. Ik zei niks meer en het getreiter werd erger. Ze konden het niet hebben dat ik slimmer was dan de meeste van hun, aangezien ik onder mijn niveau zat qua klas.
    Een jaar lang heb ik het gepest en getreiterd volgehouden en toen werd ik gek. Huilend deed ik in een zomervakantie mijn verhaal bij m'n ouders die zich lam schrokken omdat ze nooit door hadden gehad hoe erg mijn situatie was. Toen moest ik nog een maandje volhouden met die vreselijke klas omdat er een nieuwe school voor mij gezocht moest worden en daar moest nog van alles voor worden geregeld. Het gepest was die maand vreselijk. Op een gegeven moment zat ik huilend in de wc en at ik daar ook omdat ik niet meer naar de aula durfde. Ze schoven een kluizenblok voor mijn deur en ik ging naar de mentrix om mijn verhaal te doen. Volgens haar was het natuurlijk allemaal mijn fout en daardoor zonk de moed me nog erger in de schoenen.
    Op de laatste dag op school, kwamen ze ineens aanzetten met een cadeautje en excuses die ik maar gewoon aannam. Ook al voelde ik er niks bij. Het liet me eigenlijk volledig koud, omdat ze me al helemaal hadden gesloopt. Kort voordat ik naar de nieuwe school ging, had ik een burn-out. Ik was helemaal opgebrand en hartstikke onzeker. Toen ontmoette ik een jongen waarvan ik dacht dat 'ie leuk was, maar die besloot me aan te randen in de bus. Dit heb ik een jaar verborgen weten te houden voor iedereen. In die tijd was ik erg in mezelf gekeerd en had ik veel negatieve emoties. Ik bracht veel tijd door met mijn kat Pom, de enige die me op dat moment leek te snappen. Na dat jaar werd ik getest door een psycholoog en kwam eruit rollen dat ik een dysthyme stoornis had. Een depressie. De dokter bevestigde later dat ik ook nog een tekort aan vitamine D had. Nu heb ik nog steeds de littekens van het pesten en alle dingen die ik heb meegemaakt, ik heb nog steeds een verpest zelfbeeld en ik ben hartstikke onzeker.


    Erieka, ik heb nooit het hele verhaal geweten over jou gebeurtenissen en toen ik dit daarnet las stonden mijn ogen wijd open. Wat heb jij het erg gehad meis. Ik wou dat ik je kon omhelsen.


    | 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

    Cambiare schreef:
    (...)

    Erieka, ik heb nooit het hele verhaal geweten over jou gebeurtenissen en toen ik dit daarnet las stonden mijn ogen wijd open. Wat heb jij het erg gehad meis. Ik wou dat ik je kon omhelsen.


    Ik vind het wel vervelend dat ik dit allemaal heb gehad, maar het was ook leerzaam voor mij. Ik heb weliswaar op een harde manier, geleerd hoe ik voor mezelf op moest komen en hoe ik mijn mannetje moest staan. Die aanranding heeft me geleerd dat niet iedereen zomaar te vertrouwen is en ik ben er sterker door geworden, ook al heb ik het af en toe nog steeds moeilijk.


    26 - 02 - '16

    @Troll, aaawh. Dat is echt echt kut. Die mensen zijn echt veel te ver gegaan en als ik het was geweest had ik echt wraakacties geplanned, maar goed, hopelijk gaat het nu beter op je nieuwe school.

    [ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 21:32 ]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Titan schreef:
    @Troll, aaawh. Dat is echt echt kut. Die mensen zijn echt veel te ver gegaan. Hopelijk gaat het nu beter op je nieuwe school.


    Dankje dat je dat zegt, het gaat inderdaad beter. Ik ben een echte extraverte persoon geworden die nu heel veel vrienden heeft. Ik begin mijn depressie ook langzamerhand de baas te worden met hulp van medicatie.


    26 - 02 - '16

    Ik kan echt niet met populaire mensen omgaan, zij hebben me de grond ingeboord omdat ik niet zo was zoals anderen. (cat)
    Zelfs als ze nu aardig tegen me doen, ben ik altijd op m'n hoede.


    "Well, well. Look who we've got here!"

    Penthesilea schreef:
    Ik wil even tegen iedereen hier zeggen dat het belangrijk is dat je het toch verteld aan je ouders
    Mijn ouders zijn er altijd wel van op de hoogte geweest en in enige mate, maar nooit helemaal
    Gister heb ik een ontzettende huilbui gehad en bijna alles verteld aan mijn moeder en zus
    We gaan nu op zoek naar een oplossing, voor de zoveelste keer


    Mijn manier van mijn ouders vertellen dat ik gepest werd was echt eh, subtiel. Niet echt dus.
    Ik werd in de 2e gebeld dat ik zou blijven zitten, maar volgens mij klopte het niet. Een lerares had een belangrijk cijfer te laat op magister gezet, ná de rapportvergaderingen, anders was ik wel over gegaan. Toen moest ik een revisiebrief schrijven, dus waarom ze mij nog over moesten laten gaan. Toen heb ik daar opgeschreven hoe ik me al het hele jaar voel en ik wist eigenlijk niet dat mijn ouders er ook nog iets onder moesten schrijven, dus ze hadden alles gelezen. En toen ben ik naar een andere school gegaan :')

    [ bericht aangepast op 4 nov 2013 - 15:22 ]

    Barnabas schreef:
    Ik kan echt niet met populaire mensen omgaan, zij hebben me de grond ingeboord omdat ik niet zo was zoals anderen. (cat)
    Zelfs als ze nu aardig tegen me doen, ben ik altijd op m'n hoede.


    Ik ook niet. Als iemand populair is, krijg ik er onmiddellijk een negatief beeld van (met 1 uitzondering: mijn beste vriendin, die pas popu geworden is nadat ik bevriend met haar was.)


    Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried