Melian schreef:
Oké, laat ik zelf ook maar één van mijn lievelingspersonages neer droppen.
Ik zie soms dat schrijvers zich zo kunnen inleven in een hoofdpersonage, dat ze het gevoel hebben dat ze de hoofdpersoon zijn. Dat heb ik nooit gehad. Mijn personages zijn mijn vrienden en mijn vijanden. Ze zijn alles wat ik wil zijn en tegelijkertijd zitten er stukjes van mezelf in sommigen in hen, maar ik heb nooit het gevoel dat ik één van hen ben. In mijn hoofd spreek ik tegen ze, maar kan ik niet denken voor hun -ze hebben hun eigen wil. Hoe gek het ook klinkt.
Eén van mijn lievelingspersonages zijn de tweeling Jean en Marc Oliver.
De broertjes Jean en Marc Oliver zijn zestien jaar en leven al vanaf hun negende op straat. Ze kwamen Phoenix North (hoofdpersoon in het verhaal) op hun dertiende tegen en zijn sindsdien bij hem gebleven. Ze hebben een minimum Supergen in zich waardoor ze iets sneller kunnen rennen dan de gemiddelde mens. Ze hebben allebei donkerbruin haar en grijze ogen. Jean heeft iets meer sproeten op zijn gezicht. Ze hebben altijd een lach op hun gezicht en zijn erg goed in portemonnees jatten.
Ze zijn het gewend om zich niet aan de regels te houden en niemand te vertrouwen behalve elkaar. Ook kunnen ze mensen goed manipuleren -sterker nog, ze vinden het geweldig om mensen voor de gek te houden en in de war te brengen. Jean is het brein achter hun streken, Marc is wat uitdagender.
Edit: Ik vind ze geweldig omdat ze zo onafhankelijk zijn en tegelijkertijd zo hecht met elkaar. 'Houden van' kan namelijk ook heel sterk zijn tussen familieleden en niet alleen tussen twee personen die verliefd worden en daarna van elkaar gaan houden. Daarom vind ik deze twee zo leuk -zij laten me dat zien. En ik hou ook van ze omdat ze zo ondeugend zijn. Normale burgers zouden naar hen refereren als 'rotjochies' of 'straattuig'. En dat zijn ze ook. Maar dat maakt ze ook zo leuk. Want ze zijn niet slecht. Maar ze maken wel slechte keuzes.
Zo. Ta-da. Eén van mijn lievelingspersonages. Wie weet post ik er later meer.
Zo ervaar ik mijn personages ook. Ik denk dat ik meer gehecht ben geraakt aan Marylin, een bij personage van de Rhan trilogie. Haar vind ik erg leuk, omdat ze altijd het positieve in alles ziet. Ik moet wel bekennen dat ik bij deze trilogie aan de meeste personages gehecht ben geraakt, omdat ik ook al enige tijd hieraan schrijf en dit mijn grootste werk tot nu toe is.(Alhoewel de eerste 10 hoofdstukken niet perfect zijn geschreven)
Bij Death Lottery is het Mert. Op de een of andere manier zijn nooit de hoofdpersonages mijn lievelingspersonages. Van mijn andere verhalen heb ik nog niet echt een favoriet personage, omdat ik daar nog niet heel erg actief mee ben.
Wie durft te verdwalen, zal nieuwe wegen vinden!