[RPG] Witch Meetings. - Speeltopics

Lang geleden, in een Koninkrijk ver weg van hier, woonden er eens vier witches. Elke avond kon je zo in het zwart bedekt over de straten horen lopen . Men ging elke dag met angst in hun hart naar bed, om de volgende morgen tot de conclusie te komen dat een of meerdere kinderen zijn verdwenen. Eenmaal verdwenen, zagen ze de kinderen nooit meer terug. Alleen 1 geheimzinnig persoon wist wat het lot van de kinderen is. Maar omdat ze jarenlang de spot met haar dreven, was geheimhouding haar stille wraak. De koning werd met de dag banger. Men vreesde dat de koningsdochter als laatste bewaard zal worden. Toen hij dagenlang niets anders meer deed dan alleen bezorgt op zijn kamer zitten, besloten zijn bedienden de hulp van een gevreesde Maria erbij te roepen. Elke laatste zaterdag van de maand, ontmoeten de vier witches elkaar op een afgelegen plek, waar niemand hun ooit zal vinden. Ze vertelden elkaar geheimpjes en wisselden tips uit. Hun bijeenkomsten zijn zo geheimzinnig, dat niet eens familieleden ervan wisten, totdat er op een dag, niemand minder dan een zekere Maria op hun zat te wachten.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 17:55 ]

---

-

celina merrador

terwijl ik uit de diepe trans ontwaakte geeuwde ik luid en stoote ergens mijn arm tegen aan. ik kermde. het koude metaal schuurde langs mijn huid en ik schrok op. wat was dit. waar was ik in hemelsnaam beland ik vreef in mijn ogen om de laatste slaap weg te poetsen. toen ik om me heen alleen maar zilveren spijlen zag duizelde dat me enorm. hoe kon ik zo stom zijn. ik schreeuwde en sloeg uit boosheid met mijn knokkels tegen de tralies aan. dit had niet het gewenste effect want het leek wel of mijn hand er half af lag. maar ik kon zo wel even mijn frustaties kwijt. ik wist nu wel zeker dat degene die me dit had aangedaan me had gehoort want ik schreeuwde niet bepaald zacht. ik schreeude dan maar nog eens degene die dit op zn geweten had zou nog eens wat beleven. ´waar ben je dan, jij sneue heks wat moet je van me´. ´aaah`! ik gilde nog eens voor het gewenste effect en bleef wachten leunend tegen het koude staal. ik was benieuwd wat me te wachten stond.

Angelin Morwood

Als ik begin te merken dat de spreuk langzaam begint uit te werken,
Gebruik ik een spreuk om mij in een klein meisje te veranderen waarna ik de cel in stap en in een hoek ga zitten,
Als ze wakker word en door heeft waar ze is begint ze tegen de tralies aan te slaan,
Mijn ogen volgde alles wat ze deed,
"Waar ben je dan, jij sneue heks wat moet je van me"
Langzaam sta ik op waarna ik naar dr toe loop en haar hand vast pak,
'Heks is kruiden halen... Jij ook gevangen genomen?'
In de vorm van het kleine meisje kijk ik haar met tranende ogen aan,
Voor nu wilde ik nog even schein hoog houden, haar niet laten weten dat ik het werkelijk was,
Dat was mijn plan voor nu...
'Heks... Heks wilt dingen doen met ons... Dingen die niet leuk zijn...'
Ik laat de nep-tranen langs mijn wang gaan waarna ik mijn gezicht in haar shirt stop.

celina merrador

ik kijk met vol verbazing naar het kleine meisje naast me toen ze haar gezichtje tegen mn schirt drukte aaide ik zacht over haar hoofd. ´het komt wel goed´. ér is meer nodig dan een ijzere kooi om mij vast te houden hier. zonder er bij na te denken greep ik even het kettinkje om mijn hals vast. toen wist ik oppeens wat ik moest doen. soms leek het kettinkje me nieuwe hoop te geven, een nieuw inzicht op de situatie. ik keek om me heen en zag net naast de kooi een strootje liggen. het strootje was het strootje was afkomstig van de plek waar ik gevangen was genomen ik had het toen in mijn mond ik denk dat ik het net met het gillen ofzo net buiten de kooi hebben gegooid. ik greep er naar en kon er net bij als ik mijn hele arm door de tralies stak. het meisje keek me niet begrijpend aan en vroeg me wat ik daar mee van plan was. ´let maar op´. zei ik. ik sabbelde nog even aan het uitijnde ervan en boog het toen in de juiste vorm een ijzerdraadje dat om mijn ketting zat pulkte ik er uit zonder dat ik het volledig sloopte. een traan rolde over mijn wang om van dit kettinkje er iets afte halen maar het was mijn enige uitweg. ik wikkelde het om mekaar en vormde zo een dike soepele maar stevig takje. ik kroop naar het slot van de kooi en stak het er in. yes ! het paste. ik draaide mijn eigen gemaakte sleutel om en de deur ging piepend open. ik kroop er snel uit en wenkte het meisje. ´kom opschieten voordat die vrouw terug is´.

Angelin Morwood

Het meisje wat ik ontvoerd had, was bezig met iets maken,
Ze had wat van haar ketting gepakt...
Die ketting... Hij was belangrijk voor haar...
Als ze het gene wat ze maakte af heeft merk ik dat ze daarmee de kooi kan open maken,
Als die open is en ze mij wenkt loop ik voorzichtig naar haar toe,
'Wat... Wat als de heks... Ons vind?!'
Ik kruip dicht tegen het meisje aan waarna ik even bedenk hoe ik die ketting kan pakken.
Ik begin opeens heel hard te huilen, waarna ik merk dat ze iets naar beneden bukt,
Op het zelfde moment dat zij naar beneden bukt, grijp ik haar ketting waarna ik hem van haar nek aftrek.
Duivels lachend veranderd ik langzaam weer terug waarna ik mijn staf tegen haar aandruk,
'Voor meisjes zoals jouw, is het nogal makkelijk om ze te laten denken dat iets echt is. Nauw... Als je nu zo lief wilt zijn, loop je zelf de kooi weer in?'
Met een duivels lachje op mijn gezicht blijf ik dr aankijken.

celina merrador

ik schrik als het meisje har verscheurend gaat huilen. ik wil mijn armen om haar heenslaan en buk iets. oppeens voel ik vliegensvlug een klein hand je mijn ketting weg grissen en ik laat haar van schrik meteen los. ik kijk vol afschuw toe hoe dat kleine onschuldige meisje veranderd in een volwassen vrouw. ik schrik me kapot e kan alleen nog maar stamelen. het was een valstrik geweest en nu was ik een deel van mijn moeder kwijt. ´nauw... als je nu zo lief wilt zijn, loop je zelf de kooi weer in?´vroeg de onbekende vrouw vals ik keek razend naar haar toe. ´vuile verdomde heks´. siste ik. de vrouw keek me aan met een grijns op haar gezich. ´tutututuut... zo hoort een dame niet te speken. hup je kooi in.´ ik kon me niet weerhouden een gigantische woede kolkte in mijn maak waarvan ik misselijk werd. ´geef mijn ketting terug, verdommen´. bulderde ik. ik rende in blinde woede op haar af en probeerde het kettinkje uit haar hand te grissen. dit had ze duidelijk niet verwacht maar ze herstelde zich snel. ik kon haar nog net met mijn lange nagels vals krabben voordat de vrouw weer een paar worden op me afstuurden zonder enige betekenis. oppeens werd de grond onder me weg getrokken en hing ik op de kop. vast gehouden door een onzichtbare hand. de kracht gooide me met een harde klap de kooi weer in en mijn hoofd ramde hard tegen een van de spijlen aan weer begon alles om me heen te duizelen en snel was ik buiten bewust zijn.

Angelin Morwood

Als ik dr eindelijk weer in die vervloekte kooi heb ga ik met mijn hand langs de krassen,
De krassen verdwijnen waarna ik de kooi dicht doe,
Ik loop naar een boek van mij waarna ik een een spreuk opzoek,
Eenmaal gevonden loop ik de kooi in waarna ik wat bloed van het meisje afneem,
Drie druppels waren genoeg,
Daarnaast had ik iets van haar nodig, dat had ik al, de ketting,
Nu alleen nog de rest van de ingrediënten,
Die lagen allemaal netjes op de kastjes,
Eenmaal alles bij elkaar opgezocht, gooi ik het in de heksenpot waarna ik er door heen begin te roeren,
Als laatste, was de ketting die erin gedoopt moest worden,
Vanuit daar kon ik... Mijn plan in werking zetten!
Eenmaal de ketting erin gedoopt, doe ik hem om waarna ik volledig in het meisje veranderd wat ik nu gevangen heb genomen.
Grijzend loop ik naar de kooi, waarna ik terug loop naar de spiegel waarna ik mijzelf bekijk,
Ik zag precies zoals haar eruit, mijn plan kon in werking gezet worden!

celina merrador

toen ik waker werd zat ik onder de blauwe plekken ik had overal pijn en hier en daar had ik een paar korstjes wat duiden op opgedroogd bloed. ik bewoog me en een steek van pijn dat kwam uit mijn rechter been liet me hard kermen. het was niet echt slim geweest haar proberen aan te vallen. met een verbeten gezicht ging ik verzitten. ik zag een appel liggen midden in de kooi. ik keek er naar. moest ik het wantrouwen of moest ik het gewoon opeten. ik dacht een poosje na en mijn verstand won het van mijn honger ik brak een stukje appel af en gooide het ergens buitend de kooi ik bleef staren naar waar het stukje appel was neergekomen en bleef wachten. een vogeltje streek er bij neer. en pikte in het stukje. ik keek geduldig toe er gebeurde niks dus nam ik maar aan dat de appel veilig was om te eten. ik nam een grote hap. wat had ik een honger. toen ik voetstappen hoorde schrok ik op en deed net alsof ik nog een beetje sliep. ik tuurde door mijn wimperharen heen en zag mezelf lopen.

Katniss Abigail Ballard.

'Vuile heks!' tierde ik. Ik keek door de tralies naar de heks en het meisje. Eigenlijk waren het nu twee meisjes.
'Laat haar met rust!'
Ik rammelde aan de tralies en tufte op de grond.
'Jullie durven wel hé,' schreeuwde ik. 'Maar als de koning hier achter komt eindig jij als eerste op de brandstapel!'
Plots hoorde ik snelle voet stapjes en kwaad staarde ik naar de trap.
'Serafina!' schreeuwde ik. 'Kijk wat die lelijke heks doet!'
Met een priemende vinger wijs ik naar de heks die nu in het meisje was veranderd. Serafina opende de cel en kwam naar binnen. Ze sloot haar armen even om me heen en glimlachte. Ze had me beloofd dat ze mij nooit iets zou aandoen. En dan om nu te zien dat dit meisje iets werd aangedaan kon ik al helemaal niet aan.

---

"Rebellion's are build on hope"

celina merrador

terwijl ik nog steeds vol afgrijzen staar naar het fenomeen voor me hoor ik ergens gedempt geschreeuw. dit verbaasde me. was er nog een ander kind dan alleen ik? en zo ja ,waarom zat die dan ergens anders? wat maakte dat kind specialer dan mij? buiten mijn kooi weerklinkt gergrinnik en ik hoorde de deur van de kooi met een kraak open gaan. wat zou ze nu weer van me willen? teveel vragen te weinig antwoorden ik besloot me nu weerloos te laten lijken misschien leverde dat meer antwoorden op.

Kerianna Seren Linchaster van Frey
"Mijn heer... Als u dat van mij wilt, dan zal ik dat doen met het leven op het spel!" Ik bekijk de man kort en kon geen andere naam voor hem bedenken dan dramatische schaduw, maar aangezien hij zo plots verscheen en verdween besloot ik dat maar nooit hard op te zetten. Waarschijnlijk was het wel beter dat hij zo stil was want Fay zou een bewaker die haar schaduwde niets vinden.
Tarwin begon te ijsberen en te piekeren: 'Hopelijk... Word onze dochter niet ontvoerd... Maar wat we nu nodig hebben is iemand die wat weet van die heksen! Dat is wat nodig is om hun voorgoed uit het spel te zetten!' en ik werd er al na enkele seconden knetter gek van. Op deze manier kwamen we nergens. Niet dat ik ver kon komen in deze jurk en met deze schoenen. Tarwin bleef maar heen en weer lopen en ik wist gewoon dat als ik nu weg ging hij het niet eens door zou hebben. Misschien was dat juist wel wat ik nodig had. Ik moest er tussen uit. Ik trok zachtjes mijn knellende hakken uit en glipte de troon zaal uit.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Nathaniël Sean Ballard - kokshulp.

Ademloos keek ik naar de brief van mijn vader en moeder. Ontvoerd, Katniss was ontvoerd. Met een woedende schreeuw bonkte ik met een vuist op de muur.
'Verdomme!' schreeuwde ik. Met tranen in mijn ogen keek ik door het raam naar buiten. Ze was daar ergens. Katniss. Misschien wel dood. De gedachten van haar levenloze lichaam bezorgde me de rillingen. Dit kon niet. Dit mocht niet. Het leven was zo oneerlijk. Waarom Katniss!?
Ik beende snel weg en liep naar de kamer van Rozie. Met Fay'den zou ik toch nooit mogen praten en Rozie was iemand die ok vertrouwde. Ik bonkte op de deur van haar kamer.
'Rozie!' riep ik. 'Ik ben het! Nathaniël.'
Ik wou het Rozie vertellen over Katniss. Ze moest het weten. Ook al zou ze bang worden en misschien wel flippen van angst. Dan zou ik haar gewoon vast houden en haar kalmeren. Eigenlijk kon ik zelf een knuffel gebruiken. Ik zou dit snel moeten rapporteren aan de koning en zijn vrouw. Oh wat was dit verschrikkelijk. Ik bonkte nog een keer op Rozies deur en wachtte af.

---

"Rebellion's are build on hope"

Rozie

Als dienstmaagd van de koningin hoor je altijd bij haar zijde te zijn. Zo dat ze je niet ziet en geen last van je heeft, maar ook zo dat je binnen geluidsafstand bent zodat wanneer ze iets nodig heeft je het gelijk kunt regelen. Ik stond nu in de lege vertrekken en paniek borrelde in me op. De vertrekken waren leeg, wat betekende dat de koningin nu ergens alleen in het kasteel rond liep. O, boy. Ik keek naar de fruitsalade die ik in mijn hand had en besefte dat het best wel raar was dat hare majesteit me had gevraagd om nadrukkelijk te vragen of er frambozen in konden. Ze hield helemaal niet van frambozen... Ze had me weg gestuurd om alleen te zijn. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan. Ik had natuurlijk die hint weer eens gemist. Ik keek naar de fruitsalade en besloot sinds de koningin het toch niet ging op eten ik het net zo goed kon doen. Ik glipte haar vertrekken uit en sloop snel naar mijn kamer toe.
'Nathan?' vroeg ik verbaasd toen ik Nathaniël op mijn deur zag bonzen. 'Is alles wel goed?' Zijn lijk bleke gezicht en verwilderde blik maakte me bang. 'Nathan wat is er?' Mijn handen begonnen te trillen en ik voelde me net een stomme baby die niets aan kon.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Nathaniël Sean Ballard - kokshulp.

'Nathan?' hoor ik plots. Ik kijk verschrikt opzij en zie Rozie staan. Een zucht verlaat mijn lippen.
'Is alles wel goed?' vraagt ze.
Ik wist niet goed hoe ik het moest uitleggen. Hoe ik kon vertellen hoe Katniss was ontvoerd.
'Nathan wat is er?' vraagt ze nu. Ze kijkt bang en haar handen trillen. Met grote stappen loop ik op haar af en dan sla ik mijn armen stevig om haar heen. Ik trek haar in een stevige omhelzing en laat haar niet los.
'Katniss is ontvoerd' zeg ik. Ik moest vechten tegen de tranen. Nog nooit had ik me zo gevoeld. Zo alleen en verdrietig. Ik laat haar niet los, maar buig mijn hoofd naar achter. Ik kijk haar aan en weet niet goed wat ik moest zeggen. Ook al hield ok van Fay'den. Rozie kende ik al veel langer. Fay'den zou nooit van mij houden. Ik was maar de kokshulp. Voor ik het doorheb buig ik me naar voren en druk ik mijn lippen op die van Rozie. Deed ik dit omdat ik kapot was van Katniss? Ja. Deed ik dit ook omdat ik van Rozie hield? Ja. Die enorme steen in mijn maag, was dat schuldgevoel tegen Fay? Geen idee. Op dit moment waren alleen Rozie en ik er. Niemand anders.

---

"Rebellion's are build on hope"

Kerianna Seren Linchaster van Frey

Al voordat ik in mijn vertrekken was trok ik de klem uit mijn haren. Een verschikte o kwam uit de mond van een hofdame die ik niet eens een blik gunde. Ik was de koningin en als ze problemen hadden met hoe ik gedroeg dan konden ze dat uitleggen aan de bul. Ik was het zat om onzeker te worden door een groepje adellijke dames die te stom waren om voor de duvel te dansen. Ik gooide mijn schoenen in de hoek van mijn vertrekken en bekeek mijn lege kamer.
'Rozie?' Mijn stem klonk schel en boos, maar in werkelijkheid was ik gewoon zo bang en van al dat bang zijn werd ik boos. Boos op mezelf. Ik was de meest machtige vrouw in dit koninkrijk, ik mocht bang zijn, maar dat moest ik verslaan met moed. 'Rozie!' Ze was er niet: mooi en balen. Hoe kwam ik ooit uit deze kl*te jurk. Ik begon aan mijn korset te trekken, maar het mocht niet baten. 'Iemand?' brulde ik. Een ongelukkig dienstmeisje dat langs mijn open deur kwam keek me geschrokken aan. 'Jij,' zuchtte ik terwijl ik haar eens goed bekeek. Ze was een jaar of tien en droeg een klein gietertje. 'Help me uit de jurk en je mag mijn lunch hebben.' Het meisje keek me nog altijd met geschrokken ogen aan. 'Tenzij je niet van gans houd...' Snel schuifelde ze, ik kon het niet anders noemen, mijn vertrekken in en zette ze haar gietertje op mijn kastje. 'Gewoon die knoop los maken,' mompelde ik. 'Dan kan je in de keuken je beloning halen.'
Even later kon ik weer ademen. Het meisje schuifelde snel mijn vertrekken weer uit, waarschijnlijk naar de keuken. Ik sloot de deur achter haar en liet de jurk van me afglijden.
Onder mijn bed vandaan trok ik de kist die stamde uit de tijd voordat ik getrouwd was. Er in zat mijn zwaard, pijl en boog, een paar messen, een leren broek en bij passen de blouse en dat waar ik nu naar op zoek was: de simpele jurk die boerinnen en dorpelingen droegen. Als Tarwin niet mensen wilde sturen om polshoogte te nemen, dan ging ik dat zelf wel doen.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 20:56 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Rozie

Nathan sloeg zijn armen om me heen alsof hij me nooit meer los wilde laten. Ik liet het schaaltje met fruit op de grond vallen en sloeg mijn armen om hem heen. 'Nath...'
'Katniss is ontvoerd.' Ik hoor de tranen waar hij tegen vecht in zijn stem, ik hoor de hopeloosheid, de eenzaamheid, de pijn... en dan dringt het tot me door wat hij zegt. Katniss is ontvoerd. Ik verstijf en hij laat me los. Ik wil iets zeggen, maar ik krijg niets over mijn lippen. Katniss was weg, en ze kwam misschien wel nooit meer terug. Katniss werd misschien wel gemarteld, of op dit moment vermoord of...
Twee zachte lippen drukte zich zachtjes op die van mij. Iedere gedachten verdwijnt uit mijn hoofd terwijl ik toe stond hoe Nathaniël me kuste. Hij pakte mijn gezicht vast alsof ik het enige was dat hij nog bezat in deze wereld en ik streelde zachtjes zijn donkere lokken. Ik glimlachte tegen zijn lippen aan en wilde niet dat hij me los liet. Ik kreeg een licht gevoel in mijn hoofd en ik besefte te laat dat ik te weinig lucht ging krijgen. Ik trok mijn hoofd iets naar achter om te happen naar adem en bloosde toen ik op keek naar Nathaniël.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.