• Rollentopic We hebben nog meer mensen nodig.


    Lang geleden, in een Koninkrijk ver weg van hier, woonden er eens vier witches. Elke avond kon je zo in het zwart bedekt over de straten horen lopen . Men ging elke dag met angst in hun hart naar bed, om de volgende morgen tot de conclusie te komen dat een of meerdere kinderen zijn verdwenen. Eenmaal verdwenen, zagen ze de kinderen nooit meer terug. Alleen 1 geheimzinnig persoon wist wat het lot van de kinderen is. Maar omdat ze jarenlang de spot met haar dreven, was geheimhouding haar stille wraak. De koning werd met de dag banger. Men vreesde dat de koningsdochter als laatste bewaard zal worden. Toen hij dagenlang niets anders meer deed dan alleen bezorgt op zijn kamer zitten, besloten zijn bedienden de hulp van een gevreesde Maria erbij te roepen. Elke laatste zaterdag van de maand, ontmoeten de vier witches elkaar op een afgelegen plek, waar niemand hun ooit zal vinden. Ze vertelden elkaar geheimpjes en wisselden tips uit. Hun bijeenkomsten zijn zo geheimzinnig, dat niet eens familieleden ervan wisten, totdat er op een dag, niemand minder dan een zekere Maria op hun zat te wachten.

    Omgeving.


    [ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 17:55 ]


    -

    [MT]


    "Rebellion's are build on hope"

    [Mijn Topicaaass]


    16 - 09 - '17

    Koning Tarwin Linchaster

    Ijsberend loop ik door de troonzaal,
    Er moest iets gebeuren op het feit dat er zoveel mis ging in mijn koninkrijk,
    IK moest iets hier aan doen... Maar wat was er aan te doen...
    Kinderen werden vermist...
    Mijn dochter... die zelf ouder begon te worden...
    En dan mijn oh zo liefhebbende vrouw, waar ik van houd.
    Zuchtend laat ik mijzelf op de troon zakken waarna ik de zaal door kijk,
    Een lege zaal waar ik altijd mijn gedachtes kon laten lopen...
    Royal Knight 1:"Mijn heer! Er zijn mensen die u willen spreken!"
    Langzaam kijk ik op van mijn gedachtes waarna ik knik,
    Een boer en zijn vrouw kwamen binnen, het ging ze niet om een kind... gelukkig...
    Maar om een dief die onlangs telkens zijn slag sloeg...
    Knikkend wijs ik naar mijn wachters 'Zij zullen u beschermen, dat doen ze bij iedereen, dat beloof ik'
    De boer en zijn vrouw glimlachen en lopen daarna de troonzaal weer uit.
    Waar moet dit heen met mijn koninkrijk?....



    Angelin Morwood

    Verschillende ingredienten gooi ik in mijn heksenpot,
    Mijn huis lag toch ver genoeg van het dorp vandaan om ubberhoudt doorzocht te worden,
    Langzaam roer ik door de pot heen waarna woorden mijn lippen verlaten,
    Het brouwsel gloeit op waarna het weer dimt,
    Mijn brouwsel was bijna klaar...
    Bijna... Maar het miste nog een klein detail...
    Een hart van een goede heks...
    Niet zomaar een goede heks... maar een krachtige heks...
    Zuchtend laat ik de lepel uit zichzelf door roeren waarna ik door mijn boeken blader,
    Er moest ergens zo'n heks zijn...
    Maar de meeste waren al vermoord door ons...




    Maria Lighrbringer

    Met mijn mand vol appels en brood loop ik langzaam over het dorpsplein heen,
    Mijn huisje was niet groot, of klein, het was precies wat het moest zijn,
    Half fluitend loop ik rustig langs de fontein waarna ik er met mijn hand door heen ga,
    Deze dag kon voor mij niet mooier zijn!
    Ik genoot van zulke zonnige dagen als deze!
    Ze waren perfect! En vooral omdat de dieren dan altijd zo vrolijk zijn!
    En de mensen! De mensen genoten van elk moment!
    Maar... onder de zonnestralen... heerste iets duivels...
    De kinderen die meegenomen werden door...
    Door demonen... ongekend van hun krachten...
    Ongekend van hun duivelse daden...
    Krachtiger dan welke demoon dan ook...
    Ik loop mijn huisje binnen waarna ik mijn mand op de tafel zet,
    Nog even bij de fontein zitten,
    Nog even genieten van de zonnestralen...
    Dat zou ik nog even doen....
    Ik loop weer naar buiten waarna ik even bij de fontein op het muurtje ga zitten,
    Ik genoot van deze dagen...
    Met heel mijn hart....

    Serafina Willow Moragg

    Met moeizame stappen loop ik door het dorp. Mijn zwart jurk dwarrelt losjes om mijn lichaam en de grijze mantel zorgt ervoor dat ik haast onzichtbaar ben op de grauwe straatjes. Mijn violet kleurige ogen kijken schichtig in het rond. De bewakers hou ik goed in de gaten. In mijn hand heb ik een brief in mijn handen. Er zat wat modder op omdat ik hem onderweg had laten vallen. Plukken paars haar vallen uit mijn mantel. Met mijn linkerhand prop ik ze snel weer terug.
    Dan kom ik aan bij het huis waar ik wilde zijn. Het was een houten huis en stond vlak bij de stadsmuur. Binnen brandde kaarslicht en wekte de illusie op dat er iemand thuis was. Ik sta op de punten van mijn tenen en tuur het raam in. Ik voel een paar ogen in mijn rug prikken en gelijk loop ik het modderige straatje naast het huis in. Als ik de hoek om ben kijk ik nieuwsgierig de hoek om. Zoals ik al had verwacht zag ik een wachter zich net omdraaien. Ik loop langs de achterkant van het huis en kijk door het raampje achter het huis. Tot mijn grote schrik zie ik een man die huilt. Naast hem een tekening van Katniss. Ik slik de brok in mijn keel weg en loop snel langs de voordeur. Ik leg vlug de brief neer met het paarse embleem erop. Dan bons ik op de deur en ren ik weg. Met mijn rok opgetild ren ik het dorp uit. In de brief stond dat alles goed ging met Katniss. Hopelijk was dat genoeg voor de ouders om hun gerust te stellen.


    "Rebellion's are build on hope"

    Kerianna Seren Linchaster van Frey

    Ik liep rusteloos door de gangen van het kasteel terwijl mensen voor me uitweken. Mijn korset zat zoals gewoonlijk veel te strak en ik droeg een nieuwe jurk met een stof die mijn huid langs mijn huid schuurde en brandende, jeukende plekken achter liet. In mijn handen had ik een borduurwerk waar ik al in geen half uur aan gewerkt had. Ik haatte borduren, het was voor stomme, domme vrouwen die weg kwijlde bij knappe mannen en droomden over koningin worden. Wel ik was de koningin en er was niets dromerigs aan. Ik smeet het borduurwerk tegen de muur van een gang en gooide woest de deur naar het trappen huis open. Ik had iets nodig om mijn gedachtes af te leiden. Ik wilde niet na denken over... Ik had een gevecht nodig, een goed zwaard gevecht met een knappe jonge soldaat met een bezweet ontbloot bovenlichaam. Ik greep met beide handen mijn jurk beet en liep de trap af, het kon me niet schelen als iemand me zo zag lopen. Waarom zou het een doodszonde moeten zijn om met twee handen een enorm onhandige jurk op te tillen om je nek niet te breken als je de trap af liep, met maar een hand je jurk op tillen, de trap aflopen en niet je nek breken is zo'n beetje onmogelijk! Ergens wilde ik dat iemand me zag, roddels konden me nooit iets schelen, maar Tarwin had al genoeg problemen een koningin die zich niet aan de gedragsregels hield kon hij daar niet bij hebben. En natuurlijk gingen mijn gedachten er weer naar. Ik wilde er niet aan denken. De kinderen die waren verdwenen. Waar moesten die ouders wel niet door gaan? Ik liep het trappen huis uit en met mijn gedachten nog steeds bij die arme ouders liep ik richting de troonzaal.
    'Uwe majesteit, wat vind u van de bloemen?'
    'Prachtig,' mompelde ik zonder op te kijken. Ik deed de deur open, zonder drama, iets wat niet vaak voor kwam want ik was dol op een dramatisch entree, maar alleen als ik het deed. Ik was de koningin en had daarmee het alleen recht op een echt dramatisch entree, maar niet vandaag. Vandaag had ik te veel zorgen aan mijn hoofd.
    'Zij zullen u beschermen, dat doen ze bij iedereen, dat beloof ik.' Het was altijd intrigerend om te zien hoe Tarwin met zijn onderdanen omging. Hij had zo'n rust, zo'n wijsheid en zo'n kracht. Het was zo duidelijk dat hij de koning was zonder dat hij andere mensen daarmee te niet deed.
    'Tarwin, we moeten praten,' zei ik zachtjes. 'Ik maak me zorgen.'


    There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

    [Zijn die kinderen al weg? Ik reageer morgen btw als ik de inspiratie heb]


    16 - 09 - '17

    Koning Tarwin Linchaster

    Mijn hoofd ligt dromerig voor zich uit te staren,
    Waarom moest dit mijn koninkrijk overkomen...
    Al deze kinderen... en daarnaast dieven, rebellen en dan nog is die vervloekte heksen!
    Zuchtend laat ik mijn hoofd even zakken waarna ik omhoog kijk bij mijn naam,
    "Tarwin, we moeten praten, Ik maak me zorgen."
    Kerianna, mijn vrouw...
    Zoals altijd zag ze er wonderbaarlijk uit,
    Maar de jurken die ze droeg... Ik wist dat ze die haatte,
    Glimlachend kijk ik er aan, alsof ik geen werkelijke zorgen aan mijn hoofd heb,
    'Wat is er mijn liefste? Is er iets wat je dwars zit?'
    Ik sta op van de troon waarna ik rustig naar haar toe loop en een kus op haar wang plant,
    'Er is weinig om zorgen over te maken Kerianna, alles komt goed'
    De rust die mijn stem altijd had, zelfs ik kon daar nog steeds verbaasd over staan,
    Een rust... die de mensen kalmeerde... op een iemand na...
    Omdat ze wist dat die rust, juist een storm van angst betekenden,
    Een storm van hulpeloosheid... Die niet te verhelpen was...
    Kerianna wist van die stormen in mijn stem... soms was dat aardig jammer als ik haar wilde geruststellen...

    Cenation schreef:
    [Zijn die kinderen al weg? Ik reageer morgen btw als ik de inspiratie heb]

    [Ze mogen kiezen of ze het ontvoering beschrijven of dat.ze al opgesloten zijn.]

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 22:35 ]


    -

    Rey schreef:
    (...)
    Ze migenbkiezen of ze het ontvoering beschrijven of dat.ze al opgesloten zijn.


    [Oh ok, thnx]


    16 - 09 - '17

    Kerianna Seren Linchaster van Frey

    'Wat is er mijn liefste? Is er iets wat je dwars zit?' Hij staat rustig op van zijn troon en loopt glimlachend op me af, een zachte kus op mijn wang.
    'Je weet wat me dwars zit,' zeg ik zachtjes.
    'Er is weinig om zorgen over te maken Kerianna, alles komt goed.' Ik kijk hem recht in de ogen en ik weet dat hij maar al te goed beseft dat ik door heb hoe ongelofelijk bang hij in werkelijk was. Ik neem zijn oude gezicht in mijn handen en zucht. Het feit dat de moedigste man die ik kende doods bang was hielp me niet, maar ik moest dit ten sprake brengen.
    'Doen alsof er geen probleem is gaat niet helpen,' zeg ik zachtjes. 'Er worden kinderen weg genomen uit het dorp! Wat zullen die ouders wel niet denken? We moeten iets doen. Wat als ze... wat als...' Ik kreeg het bijna niet over mijn lippen. 'Wat als ze Fay’den van ons af nemen?'


    There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

    celina merrador

    het was zondags morgen en de zon was net aan het opkomen. een prachtige roze gloed bescheen het land. ik zat buiten geleunt tegen een baal stro. een strooitje had ik in mijn mond gestoken. ik zat hier altijd als ik even vrije tijd had of gewoon even moest nadenken. met een huis vol broertjes en zusjes is tijd voor jezelf erg zeldzaam dus genoot ik van elke minuut. ik zat ongeveer een halve kilometer van ons huis vandaan. hier kwam bijna nooit iemand en het uitzicht was geweldig. oppeens viel me er iets op. het was veel te stil. normaal hoorde je overal vogels vrolijk hun ochtensrituelen zingen maar op dit moment hoorde ik niks anders dan het licht rommelen van mijn maag. iets klopte er niet maar wat. ik besloot terug naar huis te gaan. mij waren de verhalen over de vermiste kinderen ook verteld en ik had geen zin om zelf ook vermist te raken. ik stond op en begon te lopen. oppeens zag ik in een flits iets achter me bewegen. ik draaide me met een ruk om. een zwarte kat blies naar me en rende weg. ik zuchte. was ik daar nauw zo van geschrokken.´ domme ik ´mopelde ik zacht. een stem achter me deed me bijna flauwvallen van angst. ´zeker dom om hier alleen te zijn´. dit keer had ik niet de neiging om me om te draaien. ik moest hier weg en wel zo snel mogelijk. ik begon te rennen. opppeens werd ik licht in mijn hoofd en de grond kwam wel heel snel op me af. ik hoorde nog een vrouwen stem iets mompelen dat niet echt als een standaart taal klonk voordat ik mijn bewustzijn verloor.

    [ bericht aangepast op 2 okt 2013 - 18:26 ]

    Mijn Topica's


    I like my choices. I hope she likes hers.

    Koning Tarwin Linchaster

    Langzaam maar zeker zag ik aan Kerianna haar gezicht dat ze over...
    Over HET wilde hebben...
    "Doen alsof er geen probleem is gaat niet helpen,' zeg ik zachtjes. 'Er worden kinderen weg genomen uit het dorp! Wat zullen die ouders wel niet denken? We moeten iets doen. Wat als ze... wat als... Wat als ze Fay’den van ons af nemen?"
    Ik merkte dat ze moeite had om het er over te hebben, dat ze net zo bang was daar voor als ik was...
    'Mijn liefste... Wat kunnen we er tegen doen... De bewakers zien nooit wanneer de heksen hun... Hun slag slaan..."
    Ik zuchtte even waarna ik dr weer aankijk,
    'Niemand in dit dorp weet werkelijk waar de kinderen naar toe gaan en niemand weet wat er met die kinderen gebeurd....'
    We waren hulpeloos... Dat wist ik en dat maakte mij bang...
    'Het enige wat we kunnen doen is... Is hopen dat misschien iemand informatie heeft... informatie over die heksen en over de kinderen zelf... Meer kunnen we niet verwachten...'
    Ik leg mijn hand op dr wang waarna ik even glimlach,
    'Zolang we maar erachter komen wat die heksen willen en waar de kinderen zijn... Dan kunnen we aktie ondernemen'
    Ik plant mijn lippen even op die van haar waarna ik met mijn hand door dr haar ga.

    Kerianna Seren Linchaster van Frey

    'Het enige wat we kunnen doen is... Is hopen dat misschien iemand informatie heeft... informatie over die heksen en over de kinderen zelf... Meer kunnen we niet verwachten...' Tarwin legde zijn hand op mijn wang en glimlachte zwak naar me. 'als we er achter kometn wat die heksen willen en waar de kinderen zijn... dan pas kunnen we actie onder nemen.' hij plantte een kus op mijn lippen en haalde een hand door mijn haar.
    'Laten we dan iemand zoeken,' zei ik terwijl ik een stap naar achter deed. Begrijp me niet verkeerd ik hield van mijn man, maar het is zo irritant wanneer iemand aan je haar zit. 'Er moet toch iemand zijn die kennis heeft over heksen! Een priester, een heler... iemand!' Ik begon te ijsberen en vervloekte in gedachten mijn rokken toen ik bijna over de zoom uit gleed. 'We kunnen een avondklok in stellen, mensen waarschuwen om hun kinderen nooit alleen te laten, we kunnen in ieder geval proberen te tonen dat we iets doen.' Het was even stil. 'We kunnen bewaking bij Fay'den in stellen...'


    There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

    King Tarwin Linchaster

    "Laten we dan iemand zoeken, Er moet toch iemand zijn die kennis heeft over heksen! Een priester, een heler... iemand! We kunnen een avondklok in stellen, mensen waarschuwen om hun kinderen nooit alleen te laten, we kunnen in ieder geval proberen te tonen dat we iets doen.' Een stilte viel waarna ze verder ging 'We kunnen bewaking bij Fay'den in stellen..."
    Glimlachend kijk ik dr even aan,
    'De avondklok is iets wat we inderdaad kunnen instellen, daarnaast bewaking bij onze dochter plaatsen... Als we dat doen... Dan nemen we haar vrijheid af mijn schat... En dat is iets wat ik niet wil... Ondanks het feit dat de heksen inderdaad haar ook mee kunnen nemen...'
    Ik viel stil waarna ik even om mij heen keek,
    'Maar... Wat ik wel kan doen is een van mijn bewakers, die gespecialiseerd is om in de schaduwen te blijven, haar te laten schaduwen... Dat is iets wat ik wel kan doen!'
    Uit de schaduwen van een kolom kwam een man in een puur zwarte mantel stappen,
    Sluiper: "Mijn heer... Als u dat van mij wilt, dan zal ik dat doen met het leven op het spel!"
    Ik knik alleen naar de vrouw waarna zij weer verdwijnt in de schaduwen,
    'Hopelijk... Word onze dochter niet ontvoerd... Maar wat we nu nodig hebben is iemand die wat weet van die heksen! Dat is wat nodig is om hun voorgoed uit het spel te zetten!'
    ijsberend loop ik door de troonzaal heen, er moest toch iemand zijn die wat wist van hun?!



    Maria Lighrbringer

    Mijn hart hield van dit zonnige weer,
    Ondanks de remoerigheid van het dorp,
    Kinderen werden met de dag ontvoerd...
    Dat was een feit! Maar... De heksen die dat deden waren daadwerkelijk een hel!
    Ze ontvoerden de kinderen met hun... duivelse spreuken!
    Ik pak langzaam mijn harp waarna ik erop begin te spelen.

    'They feed on fear
    They feed on pain
    They rule again
    With growing hate
    We will guide
    Our faith again

    No light in the darkness
    Is too small to see
    There's always a sparkle of hope
    If you just believe'

    Mijn stem vulde het plein,
    Mensen stopte om even te kijken waarna ze rustig doorliepen,
    waarnaast sommige stil bleven staan om te blijven luisteren.

    'They feed on fear
    They Poison the truth
    To gain their faith
    To lead the way
    To a world of decay

    Please awake
    And see the truth
    They can only be
    If you believe what they tell you
    Remember who you are
    What you stand for
    And there will always be a way

    In my heart there is a place
    In my heart there is a trace
    Of a small fire burning
    A sheltering ray shines through this night
    Although it 's small, it's bright
    But darkness is lurking'

    Als ik stop met zingen, beginnen de overige mensen te klappen,
    Alsof ze een lied nodig hadden om rustig door te kunnen gaan met hun leven...
    Ondanks het feit dat er mensen zijn... waarvan hun kinderen ontvoerd zijn...



    Angelin Morwood

    Langzaam stop ik met roeren door mijn brouwsel,
    Ik moest uit dit hol voordat ik mijzelf nog erger ging frustreren...
    Langzaam maar zeker loop ik richting mijn deur waarna ik mijn zwarte mantel om doe.
    Het dorp was niet ver lopen...
    En misschien dat ik onderweg nog een leuke prooi tegen kwam waar ik mijn frustratie bij kon uiten!
    En nog voordat ik werkelijk bij het dorp kwam, zag ik een heerlijke prooi!
    Een meisje was buiten het dorp aan het spelen!
    Zonder begeleiding of iets dergelijks!
    Dit kon nog eens leuk worden!
    Worden verlaten mijn mond,
    Een spreuk om het bewustzijn van de gene te laten verliezen en onder commando te komen te staan!
    Koste mij wat minder til werk!
    Als het meisje mijn kwant op kijkt, veranderd ik mijzelf in een zwarte kat,
    Als ze wegkijkt, veranderd ik terug waarna ik mijn spreuk hervat,
    Voor ik het wist, valt ze op de grond waarna ik rustig op dr afloop om de spreuk af te maken,
    Als de spreuk volledig gesproken is, staat het levenloze lichaam op waarna het langzaam naar mijn huisje in het bos loopt,
    Eenmaal daar, laat ik dr naar een kooi lopen, gemaakt van staal, waarna ik haar daar opsluit.
    'Eindelijk een leuk speeltje om even mee te spelen! Over een paar minuten zal de spreuk uitgewerkt zijn... Daarna kan het spelen beginnen!'
    Een duivels lachje verlaat mijn mond waarna ik verder blader door mijn boeken heen.

    [ bericht aangepast op 6 okt 2013 - 22:08 ]