{RPG} Game of Gods [Topic 1] - Speeltopics

Wat doen de goden als ze zich vervelen? Misschien spelen ze een spelletje kaart? Of gaan ze golfen? Nee. Als goden zich vervelen, dan houden ze zich bezig met jou. Ja, jij. Op een dag komt er een boodschapper bij jou. “Jij bent uitverkoren!” Maar voel je maar niet te speciaal, want het is heus niet prettig. Meteen wordt je weg geflitst en komt ergens in een uitgestrekt bos terecht. Je hebt geen idee waar je bent of waarom. Dan plots wordt er wat omgeroepen. Je hebt geen idee waar de zware, donderende stem vandaan komt.
“Jouw taak is om te overleven. Jij bent uitverkoren door de goden. Stel ons niet teleur en win dit.”…

Het is zover. De goden hebben jou uitgekozen om voor hun te vechten. Je bent in een bos vol mythische wezens gedropt en jouw doel is zo lang mogelijk te overleven. Vele mythische monsters zullen proberen je te vermoorden. Wie het langst de monsters op afstand kan houden zonder te sterven, wint. Eens om de zoveel tijd zullen de goden jullie een voorwerp cadeau geven. De eerste dag zijn dat wat vuurstenen. Waar je die dingen vindt, wordt aangeduid op een kaart. Ook zal je eerst een opdracht moeten uitvoeren voor je het voorwerp krijgt. Je zal een raadsel moeten oplossen, een puzzel moeten maken, een test moeten doorstaan,…
Het voorwerp zal je helpen met overleven. Het kan zowel voedsel als wapens zijn of iets anders dat je kan helpen te overleven.
Elke god heeft maximum 2 mensen onder zijn hoede. 1 keer kan hij zijn spelers helpen. Elk op hun eigen speciale manier.

Kronos:
1 Alice Scarlett Rox GwenxVeer
2 Terrell 'Hunter' Stevens RabidKiller

Gaia:
3 Rose Moorland Silenzio
4 Brandon Andrew Norrington RabidKiller

Oranos:
5 Josie Penelope Shepherd Foxes
6

Odin:
7 Alexandra Chanel Black LostMagic
8

Loki:
9 Paigelyn “Paige” Ohndrea Auryon Luminis
10

Thor:
11 Angelina 'Angie' Bennet Huaso
12

Zeus:
13
14 Lucas Josh Booth LostMagic

Poseidon:
15 Feline Carroll Huaso
16 Jonathan Julian Gyles Faelan

Hades:
17 Gereserveerd Alchemist
18 Rhys Yarrick Skotadi Delahaye

Ra:
19
20 Marcus Goldsword LogitG27

Set:
21 Catherine Sydney Dacre BarnOwl
22 Nathan Sem Levine Valkyrja

Isis:
23 Annie Mannering Roar
24 Matt Yves Rox GwenxVeer


Regels:
-De mensen die worden uitgekozen door de goden waar: ‘kwaadaardig’ bij staat, hebben ook een gemene kant en zijn niet de gemakkelijkste. Zij durven het ook wel eens vuil spelen.
-Jullie vermoorden elkaar niet onderling. Er mag gevochten worden, maar we laten elkaars personages leven, tenzij er expliciet om gevraagd wordt.
-max. 2 personages per persoon
-Wanneer je out-character gaat, gebruik dan haakjes, *, of iets anders om dat duidelijk aan te geven.
-om de zoveel tijd plaatsen we een kaart, waarop aangeduid staat waar er cadeau’s gevonden worden, wij zullen dan ook uitleggen wat je als opdracht erbij moet doen. Dat kan gewoon tegen een bepaald monster vechten zijn, of een puzzel of raadsel oplossen. Bij dat laatste zal je dan het antwoord in privé-bericht naar mij of LogitG27 moeten sturen voor je het voorwerp mag nemen. Wij houden bij wie welk voorwerp heeft.
De voorwerpen worden voor de spelers aangeduid met een grote lichtzuil die plots verschijnt. Wanneer ze dan richting het licht lopen, zullen ze daar het voorwerp vinden, waar ze eerst de opdracht moeten uitvoeren voor ze eraan kunnen.
-Deze RPG leid ik dus samen met LogitG27, voor vragen kan je ook bij hem terecht.
-Per god is er 1 jongen en 1 meisjesspeler
-De personages zijn tussen de 18 en 24 jaar oud.
-De personages merken zelf niet wie hun god is. Alleen als ze gered worden (wat dus maar 1 KEER kan), hebben ze dus een redding afhankelijk van hun god. Alleen zo kunnen ze onderling verschil merken.
-De monsters hebben verschillende types. Type 1 is het makkelijkste te verslaan. Type 2 is al wat moeilijker en type 3 is heel moeilijk. MAAR. Het blijven allemaal mythische wezens. Dus type 1 is natuurlijk ook niet met maar 1 zwaai van een zwaard verslagen. Ook type 1 is best moeilijk en het kan dus een tijdje duren voor je ze vermoord hebt.

Monsters Type 1 (easy):
-De Manticore

-De Chimera

-De Sphinx

-De Wadjet

-De Fenris Wolf


Monsters Type 2 (medium):
-De Centauren

-De Minotauren

-De Anubite

-De Petsuchos

-De Noorse Giants

-De trol


Monsters type 3 (hard):
-De Hydra

-De Cycloop

-De Schorpioen-mens

-De Scarabee

-De Einherjar

-De Nidhogg

Op de bovenste kaart (echt helemaal bovenaan de post) zie je nummers, voor de naam van je personage is ook een getal, personage nummer 7 wordt dan gedropt op de plaats waar nummer 7 op de kaart staat

In de tweede opdracht zullen jullie een verhaal moeten schrijven. Aangezien jullie voor een rpg ingeschreven zijn, lijkt me dat geen probleem. Je verhaal moet minimaal 450 woorden lang zijn. Het hoeft dus niet te lang te duren om zoiets te typen.
Verder zal het afhangen wat je krijgt aan hoe goed je verhaal is. We hebben verschillende opdrachten voor het schrijven van een verhaal, omdat we hopen dat zo iedereen zijn interesse er wel een beetje tussen zit
Hier zijn de opdrachten:
1. Schrijf een tekst over jezelf. Je hobby’s, school, dromen, interesses,…
2. Verzin je eigen land en leg ons uit hoe het eruit ziet. Hoe het wordt bestuurd, hoe de mensen zijn,…
3. Vertel het verhaal van een mythologische held. Bv. Hercules, Achilles, Hector,…
4. als je zelf een inspiratie hebt voor iets en dat graag als opdracht zou ingeven, geef ons dat dan op voorhand door en dan zullen wij jou melden of dat mogelijk is of niet.
Verder zijn we niet echt streng. Dus als je gewoon je best hebt gedaan, zien we dat wel en krijg je veel en goede voorwerpen
Wanneer jullie gedaan hebben met jullie verhaal, sturen jullie het door naar mij of LogitG27, daarna zullen wij doorsturen wat jullie kunnen gaan halen.
Opnieuw hoef je gewoon in de lichtzuil te gaan staan om je voorwerp(en) op te halen. Hieronder is de kaart met waar de lichtstralen nu zijn.

opnieuw rechtermuisknop op de kaart en openen in nieuw tabblad om het groter te zien

[ bericht aangepast op 22 okt 2013 - 18:12 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

[ik ben echt bang dat die kruiswoord hem niet gaat worden, dan maar iemand opzoeken die de stenen heeft Mag je wel bij elkaar stelen?]

Nathan Sem Levine
Nog steeds verward sta ik aan de rand van het open veld. Voorzichtig zet ik een stap het veld op, er is niets of niemand te zien en toch heb ik die stem gehoord. Een beetje onzeker zoek ik in mijn tas naar een spiegel om te kijken hoe mijn haar zit, maar scheld direct het hele bos bij elkaar als blijkt dat er alleen kleding in de tas zit. Direct sluit ik de tas weer en kijk opnieuw het open veld over. Ik kan een behoorlijk eindje kijken en kan mijn geluk niet op als ik in de verte een meertje zie liggen. Gelukzalig steek ik mijn handen in mijn zakken en steek het veld over. Ik ben blij dat ik mijn nieuwe schoenen heb aangetrokken in plaats van die oude dingen. Het natte gras kietelt er nu wel doorheen, maar dringt gelukkig niet door tot op mijn sokken. Vanwege de kou trek ik mijn vest iets dichter en sluit de rits. Ik snap nog steeds niet wat er aan de hand is, maar ik moet het er maar mee doen. Fluitend steek ik mijn neus in de lucht en geniet van de heerlijke boslucht die er nog hangt. Nog steeds is het eenzaam hier en ik geniet eigenlijk wel van de stilte om me heen. Moeder kan zo niet op mij zeuren dat ik de hele dag niets doe, een heerlijk gevoel. En daarnaast, wat kan er nou zo erg zijn aan een spelletje? Ik ben goed in spellen, zeker als ik het speel op mijn manier.

[ bericht aangepast op 19 sep 2013 - 21:46 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Jonathan Julian Gyles || Poseidon

"Nee deary je moet dat niet van me verwachten," zei ik gemeen tegen de jongen die vroeg op ik hem wou helpen. "En maak nu dat je je uit mijn gezichtsveld manouvreerd voor ik je rotmond dichtklop," zeg ik grimmig tegen het joch voor me. Kinderen en hun stad spelletjes, en zie ik eruit alsof ik een local ben? Ik dacht het niet. Als ik niet in het openbaar had gestaan had ik hem gewoon neergeknald en laten liggen, maar midden in de stad was dat toch niet één van de handigste dingen om te doen. Met een zelfzekere tred loop ik naar de donkere steegjes van de stad waar ik mijn kompaan zou ontmoeten. Ik wilde er net inslaan toen een wit figuur verscheen. "Jij bent uitverkoren!" schreeuwt een stem in mijn hoofd. "Zet mij niet voor schut en houdt mijn eer hoog," zegt de stem dan en het wordt zwart.
Wanneer het zwart wegtrekt, zonder geluid, zonder poef, geluidloos, zit ik op de natte bosgrond. "Wat krijgen we nu?!" bulder ik kwaad tegen niemand in het bijzonder. Nijdig kijk ik om me heen, ik zie vooral bos, bomen, nog meer bos en nog 2000 bomen en een stuk berg en een lichtzuil en... Wacht eens even? Een lichtzuil? Die hoort niet in een bos, en ik hoor hier ook niet. "Laten we het dan maar even gaan onderzoeken," zeg ik kordaat en loop naar de lichtzuil toe, me niet op mijn omgeving concentrerend. Als ik bij de lichtzuil aankwam, het was een heel eind stappen ging ik er instaan en liggen er plots twee stenen voor mijn voeten, alsof ze er net door iemand geworpen waren. "Ja bedankt hoor, daar ben ik echt veel mee," zeg ik sarcastisch, weer tegen niemand in het bijzonder. Vuurstenen, wat moest ik daar nu mee als ik een geweer... Ok dit is freaky, op de plek waar mijn geweer zou moeten zitten voel ik een leeg holster. Dit ruikt naar onraad...

[ bericht aangepast op 19 sep 2013 - 22:05 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

{Mijn Topics}

Terrell 'Hunter' Stevens

Met een brede grijns op mijn gezicht liet ik de geldbriefjes door mijn handen gaan die ik vandaag had gekregen bij de verdeling van onze gezamelijke buit. Het was vaak zo dat de sterksten en de mensen met de grootste mond het meest kregen, waaronder ik. Met af en toe wat hulp van een wapen dat ik te pakken kreeg met een dreigende blik. Het was gewoon zielig hoe snel mensen bang konden worden. Ik telde ze snel en liet ze met gemak dan weer in mijn broekzak glijden, waarna ik de trap op ging naar mijn kamer. Al sinds mijn 16de leefde ik op mijn eentje, omdat mijn ouders niet meer voor me wilden opdraaien. De problemen die ik zelf had veroorzaakt, moest ik zelf dan ook maar oplossen, zeiden ze. Ik was verdorie blij dat ik van ze af was. Altijd bemoeien met de dingen waar ze niets mee te maken hebben... Ik legde de spullen die ik in mijn zakken had op mijn tafel neer. Wanneer ik het halflege pakje sigaretten vasthad, nam ik er eentje uit, stak deze tussen mijn lippen en stak hem met mijn aansteker aan terwijl ik ging zitten. Tussen mijn lippen door blies ik de rook uit terwijl ik naar buiten keek. Opeens hoorde ik een vreemd geluid, een soort gekraak wat erg onaangenaam was om naar te luisteren. Het stopte al snel, maar maakte plaats voor een stem. "Jij bent de uitverkorene." zei een zware mannenstem, waardoor ik verbaasd om me heen keek. Er was niemand te zien. Waar kwam dat dan vandaan? Toen ik terug voor me keek, zag ik een waas van groen, wat de oorzaak was van het vallen op mijn achterwerk. Met een plof kwam ik neer tussen takken en bladeren wat best pijnlijk was. Ik vloekte zachtjes terwijl ik recht ging staan en vervolgens met grote ogen om me heen keek. Waar was ik nu?

Brandon Andrew Norrington

Ik zat mijn mijn koptelefoon op in de kleine zithoek van de woonkamer, met mijn schetsboek voor mijn neus. Mijn ouders waren allebei gaan werken en zelf voelde ik me niet lekker genoeg om naar school te gaan. Niet alleen de misselijkheid en de hoofdpijn was daarvan de oorzaak.. Ik haatte school. Niemand leek me daar echt serieus te nemen en iedereen voelde zich echt geweldig, buiten ik. Het was een grote tijdsverspilling, niets meer. De meeste dingen die ik te horen kreeg, wist ik meestal al. Ik zuchtte lichtjes toen de punt van mijn potlood afbrak en tastte naar mijn puntenslijper die ergens naast me op de grond stond. Terwijl ik mijn potlood begon te slijpen, keek ik naar mijn tekening. Net bij de switch naar een ander nummer, hoorde ik opeens een vrouwenstem, waardoor ik geschrokken opkeek en mijn mp3 speler afzette. Het klonk zo plots, alsof er iemand vlak voor me was komen staan zonder geluid te maken om dan in mijn oor te komen praten. Maar er was helemaal niemand te zien! Ik keek met grote ogen rond terwijl de vrouwenstem haar monoloog verder zette. Stond er misschien iemand buiten naar me te roepen? Ik legde mijn tekenspullen naast me op de grond en ging langzaam rechtstaan terwijl ik mijn koptelefoon om mijn nek liet hangen. "H-hallo..?" vroeg ik aarzelend terwijl ik naar de raam begon te gaan om te kijken of er iemand stond. Er gebeurde iets, wat ik niet meteen kon plaatsen. Opeens stond ik in een bos, vlak voor een immense boom. Ik keek verbijsterd omhoog, waar het bladerdek me deed duizelen. Automatisch zette ik een paar passen achteruit en keek dan verder rond.

---

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

(Mijn topics)

---

Happy Birthday my Potter!

Rhys Yarrick Skotadi

Tevreden loop ik de donjo uit om naar huis te gaan. Ik vind het altijd heerlijk om me daar te kunnen uitleven en als het nodig is, mijn woede te botvieren. Wat vandaag ook weer het geval was. Een of andere vrouw vond blijkbaar dat het leuk was om mij lastig te vallen en uiteindelijk heb ik haar grof moeten duidelijk maken dat is totaal geen interesse in haar had. Niet dat ik daar nou zo veel problemen mee had. Het boeit me weinig wat mensen van me denken.
In de donjo had ik zin om mezelf met zwaarden uit te leven en verschilende andere mensen daar heb ik in mijn irritatie flink ingemaakt. Het wakkerde mijn vechtlust aan en ik vind het altijd heerlijk om fysiek bezig te zijn. Jammer voor een jongeman met een te groot ego loopt hij nu rond met een volgens mij flink gekneuste schouder. Had hij maar niet moeten denken dat hij me kon verslaan. Echt te groot ego had hij, weinigen kunnen mij verslaan. Wat dacht hij wel niet?
Terwijl ik mijn weg vind door de achterafstraatjes van de buurt waarin de donjo zich bevind, trek ik het elastiekje uit mijn haar en schud het los. Ik haal mijn hand nog even door de krullerige warboel en kijk wat rond. Ik zie weer een vrouw mij geïnteresserd nakijken, wat mij een diepe zucht laat slaken. Waarom toch altijd, ik hoef die aandacht niet.
De zon gaat langzamerhand onder, wat vele schaduwen in de steegjes werpt. Dan loop ik een steegje in, die geheel in de schaduwen gehuld is, omdat de zon wordt geblokkeerd door een wat hoger gebouw wat de zon tegenhoudt. Die duisternis staat mij niet helemaal aan, het geeft me een onrustig gevoel. Maar toch loop ik erin, het is de kortste route om thuis te komen en ik heb nu niet echt zin in omlopen. Echter wordt het steeds donkerder in het steegje, donkerder dan het zou moeten zijn. Een steeds groter gevoel van onrust overvalt mij en ik pak het mes tussen mijn kleding vandaan voor de zekerheid. Dan wordt het opeens zwart voor mijn ogen en hoor ik een stem.
'Jij bent mijn uitverkorene, stel me niet teleur.' Dan wordt het weer licht voor mijn ogen en sta ik opeens midden in een bos in plaats van midden in een stad. Achter de bomen zie ik bergen oprijzen. Zeer verbaast kijk ik om me heen, ondertussen ook nog nadenken over de woorden. Een uitverkorene, voor wat? En wie mag ik niet teleur stellen? Ik besluit dat ik me beter op de omgeving kan concentreren dan op deze vragen. Ik weet zeker dat er iets niet in de haak is en ik twijfel of dit bos wel zo veilig is. Dan merk ik ook dat ik mijn mes niet meer in mijn handen heb. Al de andere spullen die ik bij me had, zijn trouwens ook verdwenen. Er is hier echt iets niet in orde.
Dan zie ik tegenover de bergen een grote lichtzuil ergens ver weg tussen de bomen verschijnen. Ik ben zeer benieuwd naar wat dat is en loop die richting op om te kijken wat die lichtzuil te betekenen heeft.

Catherine Sydney Dacre
Ik loop naar een meisje toe waar ik nogal een hekel aan heb, ja oke ik heb aan veel mensen een hekel, maar deze meisje zat me af en toe aan te kijken en dat wil ik niet dreigend loop ik op haar af. 'Wat moet je? waarom kijk je me aan? ik kijk haar kwaad aan en dreigend vervolg ik. 'Wil je ofzo dat ik je gezicht verbouw?' het meisje deinst van schrik achteruit draait zich vervolgens om en rent weg, ik gooi nog een scheldwoord achter haar aan, lach waarna ik me omdraai en terug loop naar mijn huis, voordat ik bij de deur ben maken de straten, de huizen en de paar auto's die voorbij rijden plaats voor bomen en gras, nieuwsgierig kijk ik rond waarbij ik even schrik als ik een vreemde onbekende stem hoor;'Jouw taak is om te overleven. 'Jij bent uitverkoren door de goden. Stel ons niet teleur en win dit' ik kijk rond, ik wil weten wie het zei maar ik zie niemand, ik loop een stukje door het bos elke richting op kijk achter elk boom, maar ik zie niks, ik zie niemand, geen levend mens.

Nathan Sem Levine
Bij het meertje aangekomen, kniel ik neer naast het water. De reflectie in het water laat zien dat mijn haar een beetje warrig zit van het slapen en snel haal ik een hand door mijn haar heen om het even te fiksen. Het koele water laat mijn handen bijna bevriezen, maar ik heb er wat voor over. Gulzig drink ik uit het meertje en zorg ervoor dat mijn dorst gelest is. Eigenlijk zou het nu handig zijn om een flesje of zoiets te hebben, maar helaas heb ik het niet op zak. Genietend ga ik in het gras zitten en kijk de open plek over. Dit is eigenlijk best een goede plek om te blijven, lekker rustig. Toch besluit ik even rond te gaan kijken om te zien of ik nog iets kan vinden. Ik veer op van de grond en loop langs het meertje weer het bos in. Dit stuk bos lijkt donkerder te zijn dan het stuk waar ik net ben geweest, maar rustig loop ik door. Wat kan je nou gebeuren in een bos? Een flikkerend licht in de verte trekt al gauw mijn aandacht en nieuwsgierig loop ik erop af. Een grote zuil, waar licht vanaf komt, staat vlak voor mijn neus en verbaasd kijk ik naar mijn voeten als daar een lichtje gaat branden en twee kleine stenen zich voor mijn voeten neerleggen. Rustig raap ik de stenen op van de grond. Is hier iets bijzonders mee? Ik bekijk de stenen geheel, maar pas als ik ze tegen elkaar aan tik, begrijp ik dat het vuurstenen moeten zijn. Beter! Kan ik mijn sigaretten aansteken! Als ik naar mijn tas grijp, besef ik pas dat ik mijn sigaretten helemaal niet op zak heb en somber stop ik uiteindelijk de stenen toch in mijn tas. Net op het moment dat ik verder wil lopen, hoor ik geritsel en gauw verschuil ik me achter de dichtstbijzijnde boom. Er is hier iets of iemand in de buurt..

[Misschien wat enthousiast, maar leuk om weer mee te doen aan een RPG ^^]

[ bericht aangepast op 20 sep 2013 - 16:52 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Angelina 'Angie' Bennet

"Wat is dit?" roep ik nog eens, terwijl ik om me heen kijk. Opnieuw komt er geen antwoord. Hmm... nja, dan moet ik het zelf maar uitzoeken. Het wordt tijd om deze omgeving eens goed te bekijken. Mijn ogen scannen eerst de grond, waar nergens voetsporen of een pad te zien zijn. Ik ga verder naar de bomen en kijk zo ver ik kan tussen de bomen door. Een ander persoon valt me ook niet meteen op. Dan ga ik over naar de lucht. Niets, niets, niets, tot ik me omdraai. Daar staat plots een enorme lichtzuil. Wat doet dat hier? Dat hoort niet in een bos. Eerder in een film of een boek..
Uiteindelijk haal ik mijn schouders op en begin er nieuwsgierig naartoe te lopen.
Na een niet zo lange wandeling kom ik op een open plek en daar raakt de lichtzuil de grond. Ik kijk even onderzoekend om me heen. Niemand te zien... Opgelucht knik ik en doe voorzichtig en stap naar voren. Deze open plek geeft me de kriebels. In snelle pas en een beetje naar voren gebogen om me wat kleiner te maken, loop ik richting het licht. Ik sta hier niet graag zo open en bloot, het voelt alsof er duizenden ogen vanuit de bosrand naar me staren. Wanneer ik bij de lichtzuil kom, kijk ik omhoog. Het ding gaat gewoon zo ver ik kan zien omhoog tot het de wolken in verdwijnt. Wat moet ik ermee?
Heel langzaam en voorzichtig doe ik een stap naar voren en ga in het licht staan. Plots, alsof het daar al de hele tijd lag, zie ik een paar stenen voor mijn voeten. Langzaam buk ik me en raap ze op. Lang sta ik ze te bestuderen en besluit dat het waarschijnlijk vuurstenen zijn. Ze lijken toch op die stenen op de foto die we gezien hebben bij geschiedenis, ondertussen al jaren geleden. Ik besluit dat ik hier wel al lang genoeg heb gestaan. De stenen prop ik in mijn zak, waarna ik snel terug richting de bomen en de schaduw loop.
Die stenen kunnen misschien wel handig zijn, maar ik ben niet van plan hier lang te blijven. Al is het hier wel rustig, zonder sukkels die aan mijn kop zitten te zeuren. Ik besluit er maar gewoon het beste van te maken. Fluitend loop ik verder, met mijn handen in mijn jaszakken en met grote passen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Feline Carroll

Zodra ik wat kalmeer merk ik een gigantische lichtzuil en het zachte geluid van stromend water op. Even twijfel ik wat ik eerst moet onderzoeken, maar kies uiteindelijk voor het water, omdat ik eigenlijk best wel wat dorst heb. Na even stappen en op mijn gehoor afgaan, kom ik bij een rivier. Het water ziet er gelukkig erg helder en drinkbaar uit. Om me heen kijkend, kniel ik op de oever neer en maak van mijn handen een kommetje. Ik schep wat water op en drink het gulzig op, wat ik een paar keer herhaal. Dan veeg ik mijn mond droog en ga rechtop staan, terwijl ik om me heen kijk.
"Wat nu?" mompel ik in mezelf. Ik draai me om en bestudeer de lichtzuil nogmaals. Nja als het niet anders kan...Misschien is het wel mijn weg hieruit.
Mezelf moed insprekend, begin ik aan de toch richting het licht.

[ bericht aangepast op 20 sep 2013 - 17:09 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Marcus Goldsword

Verward kijk ik om me heen.. Waar ben ik toch? gaat er door mn hoofd.. Een grote muur achter me en allemaal bos.. En een vreemd figuur die me verteld te overleven en te winnen, zonder "ze" teleur te stellen.. Wie? Wat? Waarom? Nog helemaal verward begin ik langzaam te lopen.. het bos in.. Misschien vind ik mn huis wel terug, of zie ik iemand anders..? Hoe verder ik loop hoe donkerder het wordt, het bos is echt dicht bebost.. Na een tijd dwalen stop ik,.. Dit heeft geen zin, ik moet een boom inklimmer voor overzicht.. En dat doe ik dus ook.. Langzaam begin ik in een boom te klimmen en zoek steun op alles wat ik maar kan vinden. Zo lenig ben ik ook weer niet..

---

It's high noon.

Feline Carroll

Na een lange tijd stappen, kom ik dan uiteindelijk op een open plek. Helemaal in het midden raakt het licht de grond. Nieuwsgierig kijk ik rond en wanneer ik niets of niemand zie, loop ik in de richting van de lichtzuil
Ik steek er mijn hand voorzichtig naar uit en probeer eraan te voelen. Mijn vingers gaan er gewoon dwars door. Veel verschil voel ik niet. Het is er hoogstens een beetje warmer in de zuil van licht. Ik blijf nog zeker 5 minuten naar het licht staren. Het is typisch mij zo lang te treuzelen bij nieuwe dingen, maar ik probeer niet graag wat nieuws. Liefst blijf ik bij het ouwe vertrouwde. Wat ik wel snel doe is mensen snel vertrouwen.
Uiteindelijk beslis ik schouderophalend de lichtzuil in te stappen. Ik kijk om me heen en hoop het bos te zien verdwijnen en terug thuis te zijn, maar als dat niet gebeurd, laat ik teleurgesteld mijn hoofd hangen. Waar plots twee stenen liggen!
Verwonderd raap ik ze op. Ik bestudeer ze, terwijl ik uit de lichtzuil stap. Plots hoor ik geritsel. Een vage schaduw schiet langs de rand van het bos.
"Wie is daar?" roep ik bang, terwijl ik de stenen snel in mijn zak stop. Een laag gegrom laat me een geschrokken gilletje uitslaan.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Rose Moorland

Ik neem een verschrikte hap adem als ik mijn ogen open doe en een gehele andere omgeving zie dan mijn badkamer. Mijn föhn en borstel zijn uit mijn handen verdwenen. Ik neem een verdedigende positie aan en kijk rond mij. Bos. Een en al bos. Ik ga mijn laatste herinneringen langs. Ben ik soms dronken naar het bos toe gelopen? Ik laat mijn armen langs mijn lichaam bungelen en staar in de verte voor mij. Niemand te bekennen. Ik draai een paar rondjes maar kom al snel tot de conclusie dat er niemand is. Dit bos herken ik ook niet.
''HELP!'' gil ik en hoor mijn gegil door het bladerdek galmen. Er komt geen reactie. Zelfs geen zuchtje wind. Ik herhaal mijn kreet om hulp maar er gebeurt nog steeds niks. Langzaam adem ik in door mijn neus en uit door mijn mond en begin de situatie te accepteren.
Ik wil net een willekeurige richting op lopen als er een zware stem door het bos galmt.
“Jouw taak is om te overleven. Jij bent uitverkoren door de goden. Stel ons niet teleur en win dit.”
Dit had ik niet verwacht. Wat moet ik winnen? Een gevecht..? Waarom ben ík uitgekozen. Ik besluit dat er niet veel tijd is om na te denken; ik moet en zal dit winnen.
Als ik na een tijdje omhoog kijk zie ik dat ik in de richting van een enorme lichtzuil loop. Is dit een goed of slecht teken? Moet ik erheen lopen of het juist vermijden? Ik trek het elastiekje van mijn pols, bind mijn haar in een hoge staart en loop richting het licht.

[Eerste keer.. Is het acceptabel?]

---

'Powers are divided into Four; the world is guided by one'

Silenzio schreef:
Rose Moorland

Ik neem een verschrikte hap adem als ik mijn ogen open doe en een gehele andere omgeving zie dan mijn badkamer. Mijn föhn en borstel zijn uit mijn handen verdwenen. Ik neem een verdedigende positie aan en kijk rond mij. Bos. Een en al bos. Ik ga mijn laatste herinneringen langs. Ben ik soms dronken naar het bos toe gelopen? Ik laat mijn armen langs mijn lichaam bungelen en staar in de verte voor mij. Niemand te bekennen. Ik draai een paar rondjes maar kom al snel tot de conclusie dat er niemand is. Dit bos herken ik ook niet.
''HELP!'' gil ik en hoor mijn gegil door het bladerdek galmen. Er komt geen reactie. Zelfs geen zuchtje wind. Ik herhaal mijn kreet om hulp maar er gebeurt nog steeds niks. Langzaam adem ik in door mijn neus en uit door mijn mond en begin de situatie te accepteren.
Ik wil net een willekeurige richting op lopen als er een zware stem door het bos galmt.
“Jouw taak is om te overleven. Jij bent uitverkoren door de goden. Stel ons niet teleur en win dit.”
Dit had ik niet verwacht. Wat moet ik winnen? Een gevecht..? Waarom ben ík uitgekozen. Ik besluit dat er niet veel tijd is om na te denken; ik moet en zal dit winnen.
Als ik na een tijdje omhoog kijk zie ik dat ik in de richting van een enorme lichtzuil loop. Is dit een goed of slecht teken? Moet ik erheen lopen of het juist vermijden? Ik trek het elastiekje van mijn pols, bind mijn haar in een hoge staart en loop richting het licht.

[Eerste keer.. Is het acceptabel?]

{het is zeer acceptabel. Ik vind het echt goed
maar onthoud wel dat je eerst het kruiswoordraadsel moet oplossen voor je de vuurstenen in de zuil van licht kan krijgen eh
die moet je dan via pb naar mij of LogitG27 sturen}

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Marcus Goldsword

Na een hoop gedoe en gezeik kom ik eindelijk aan boven in de boom. Voorzichtig en klungelig hou ik me vast een de grootste tak die het hoogst hangt. Ik kijk om me heen.. Bos, bos, bos, muur, bos, bos.. Het is dus wel duidelijk, ik ga een gigantische boswandeling maken... Al heb ik geen flauw idee waarheen.. Dan valt me plots een grote lichtzuil op.. Wat zou dat nou zijn? Dat witte figuur terug naar mijn huis..? Ik neem de richting waar hij is goed in mn hoofd op en begin weer uit de boom te kruipen, ver terug naar beneden.. Ik wil nu niks liever dan naar huis.. Ik wil hier niet zijn!! Langzaam kom ik dichterbij de grond en hoor plots iets boven mij.. Stil blijf ik zitten.. Het komt dichterbij.. Rond mijn hoogte.. Ik schrik als er iets zwart verschijnt.. "SHIT!" Roep ik en laat los, ik val.. de laatste meters naar de grond en kom hard neer in de bladeren en grond. Met een grote oef! kom ik neer en zie dat het beest maar een merel was.. Ik blijf versuft liggen en mn rug voelt gebroken.. maar dat is altijd zo als je het niet aan ziet komen.. Duizelig kijk ik om me heen.. "Help!" roep ik, wat niet roepen is, maar eerder fluisteren van de pijn..

---

It's high noon.