[RPG]Childeren of the Moon||1 - Speeltopics

Alecander davis - loner
Alec kon het gewoon niet geloven dat dit soort dingen gewoon gedaan werden. Hij haatte zelf wat hij was. Dan zou hij dat zeker niet bij een ander aan doen. In elk geval niet tegen zijn of haar zin in. Dat was gewoon gestoord. Dat was dan ook de reden dat hij vroeg waarom ze het deden. Alec wou er dan ook graag een antwoord op. 'Ze is niet dood, als je dat soms denkt,' Zijn blik gleed weer naar haar toen ze dit zei. "Weet ik." antwoorde hij terwijl hij weer terug keek naar het meisje. 'Ze is gebeten. Net als jij. Net als wij allemaal. Het wordt verwacht van ons, van onze Zoekers, om dit te doen. We hebben een sterke roedel nodig. Een sterke, groeiende roedel. Als we uitsterven... is Osthill verloren.' Niet begrijpend keek hij haar weer aan. Hoezo was osthill dan verloren. Kort beet hij op de binnen kant van zijn wang en liet zijn tong over zijn tanden glijden. Een kleine rilling gleed door zijn lichaam terwijl er een naar gevoel door zijn lichaam ging. "Waarom?" Vroeg hij dan ook maar. Toen de vreemde vrouw knielde stond hij op en keek toe hoe ze haar op tilde. Hij keek toe hoe ze van hem weg liep en besloot er ook maar weer eens vandoor te gaan. Echter voor hij ook maar kon bewegen draaide de vrouw weer naar hem om. 'En jij dan?' Niet begrijpend keek hij haar aan. Wat en hij? Hij was gewoon van plan om zo weer richting zijn warme droge huis te gaan. 'Kom je mee? Of... ga je weg? Ik bedoel... blijf je bij de roedel? We zouden gezonde, sterke jonge Wolven als jij goed kunnen gebruiken, zeker na het zien van onze nieuwste... aanwinsten.' Alec trok een wenkbrauw op en wist eerlijk gezegd niet wat hij moest zeggen. Als ze gezonde sterke wolven wouden waarom maakte deden ze dat niet? Er waren genoeg gezonde sterke tieners die een ander leven wouden hebben. Je hoefde ze het alleen maar te zeggen en voor je het wist had je er een paar. Zo dacht hij er in elk geval over. Net op het moment dat hij zijn lippen van elkaar deed om iets te zeggen was de vrouw al in beweging gekomen en liep weer naar hem toe. Alec bleef staan en wachtte tot ze weer bij hem was. 'Het spijt me. Ik ken je amper...' Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij haar terug in de ogen aan keek. 'Ik ben Madison... ... ... ...misschien kun je nadenken over wat ik net zei. Het heeft geen haast.' Voor dat hij ook maar weer kon antwoorde liep ze al weer weg. Kort zuchte alec en opende zijn fles weer en nam er wat slokken uit terwijl hij toe keek. Even bleef Alec staan waarna hij toch naar haar toe liepte. "Loop je altijd weg zonder op antwoord te wachten?" Vroeg hij met een speelse grijns waarna hij zijn hand door zijn haren liet gaan. "Op je eerste vraag ik ga weer terug naar huis straks en misschien moeten jullie dit anders aan pakken. Neem de gezonde mensen en niet de drugs verslaafden." Kort liet alec zijn blik over de mensen of eerlijk gezegd de weerwolven gaan voor hij Madison weer aan keek. "Het geeft niet dat je het vroeg ookal over viel je me wel. En je hebt een leuke naam. Ik zou er over naar denken." Zijn blik gleed weer over de omgeving heen. "Hebben jullie geen huis?" Vragend keek hij Madison weer aan.


Jasmine Katharina clark - welp

Jasmine bleef aarzelend staan. Ze hoorde hier niet thuis. Alles was beter dan dit. Maar ze had geen keus. Nee ze had haast geen geld meer en geen plek om te blijven. Ze haatte de natheid die hier was en wenste zelfs op dit moment naar het huis met alleen een hout kachel. Alles was beter dan hier. Terwijl ze daar zo stond wist ze niet bepaald wat ze moest zeggen behalve haar vraag. Jasmine keek geschrokken op toen ze iets in haar ooghoek zag. Haar ogen werden groot toen ze het meisje zag liggen en zette snel een paar stappen op zij. Ze snapte niet waarom ze hen bij de welpen dumpte. De oudere moesten ze in de gaten houden. De welpen waar zij bij hoorde konden toch niks voor hen betekenen. Jasmine keek weer op naar madison. Een van de wolven die ze vanaf een afstand wel eens had bekeken. Iets wat ze bij iedereen deed. 'Gaat het, meisjes?' Het liefst wou Jasmine schreeuwen of ze wel helemaal goed bij haar hoofd was. Natuurlijk ging het niet met hen. Ze werden onwillig veranderd in een monster waar ze het bestaan niet eens van wist. Eerlijk gezegd wou ze zo veel dingen zeggen maar ze hield wijselijk haar mond en knikte ja. Een grote leugen. Ze had nog niet eens naar haar zelf durven kijken de laatste paar dagen. Gewoon omdat ze wist dat ze er net zo slecht uitzag zoals de rest. 'Als de pijn te erg wordt, helpt het om in de schaduw te blijven, of om even te gaan lopen. Afleiding is eigenlijk het beste.' Jasmine keek Madison aan en beet kort op haar lip. "De pijn is altijd te erg. Ik durf te wedden dat de dood nog minder pijnlijker en veel fijner is" fluisterde ze zacht. Niet zeker wetend of een ander het zou kunnen horen. En toen vroeg ze of ze naar de markt mocht. Hopelijk mocht het want ze moest hier nu echt gewoom even weg. 'Doe wat je niet laten kan.' Op dat antwoord had ze gewacht. Ze wou eigenlijk meteen weg gaan maar ze had dus nog meer te zeggen. 'Maar zorg dat je op de stand van de Maan let, bij Mensen uit de buurt blijft als je je vreemd voelt en dat je voor het donker wordt weer terug bent.' Jasmine knikte als antwoord dat ze er aan zou denken en wou nu echt gaan. Echter hield de stem van een ander meisje haar weer tegen. Ze keek haar kant op en kon niet meteen op de naam komen maar daar ging het nu niet om. 'Zullen we gaan?' Twijfelend keek ze haar aan. "Ik wou eigenlijk" Begon ze haar zin. Zuchtend liet ze haar schouders zakken. "Ja we gaan." Zonder ook maar ergens op te wachten liep ze de richting al op.