The last creatures || RPG || Speeltopic 2 - Speeltopics

Idee van Skull en Raccoon


Het is 2074. Een hele tijd geleden is aangetoond dat mythische wezens echt bestaan, en dat deze er op uit waren om de hele mensheid uit te roeien. Deze mensheid besloot om hier een einde aan te maken, voordat het te laat is. Alle wezens werden een voor een uitgeroeid. Maar er was een wetenschapper, die het te speciaal vond om het te laten gaan. Hij heeft de wezens gefokt waardoor er nog een handje vol mythische wezens bestaan. Maar dan komt de wereld er achter. De wezens moeten vluchten voor hun leven, en zorgen dat het ze toch lukt de mensheid te bevechten.

"Those monsters have to be destroyed."

'But what if we don't kill them? '

"Then they kill us ."

_________________________________________________________________________________________


De wetenschapper had een paar rassen kunnen sparen ,maar die zijn nu nog op de vlucht.
Van de ene soort kunnen er soms meer zijn dan de andere.



Vampiers
- Illusion Aurora Smith || Vexy
-Daniel Luke Johnson || Vexy
-Darius Dave Alastair|| Gawain
-Ty Owen Anderson || Newton

Weerwolven

- Alpha :Mattheus Levi Collins||Raccoon
- Kamalia serigala Bulan || xImaginary.
- Jack Herbert Populi ||TheDarkKing



Meerminnen/ Sirenes
- Melusine Thetys Aedefos || Skull
- Eirina Amphitrite Seirína || Ideas
- Azaria Dione Telesto || MinnieMouseX
- Dawnelle ''Dawn'' Iriers Frankle || Faisean
-Drew Tyler Frankle || Faisean


Andere Wezens
- Demoon : Draethius Infernus ||Kynareth
- Demoon :Maerwynn Sigridur Dacre || Sakura1994

---

Mens
-Valentine Louise Bellarosa || Raccoon
- Acacia Danaë Marshall || Karmin


Jagers (deze jagen op de wezens ,misschien om ze door te verkopen ,zelf te houden of gewoon om ze te vermoorden)
-Tara Kynigós|| Ideas
- Alexander Cam Gabriëls || Raccoon
-Kyra Libitina || Paddo
-Austin Iuw Gabriës || Faisean





Story
Praatopic
Speeltopic 1

Als er mensen op reis gaan ,gelieve dan te melden van wanneer tot hoelang en of je misschien wifi zult hebben of niet
Op reis :
Karmin van 28 juli tot ... (geen wifi)
[/grey]

Vragen mogen altijd gesteld worden aan Skullof Raccoon


De zon komt langzaam op en de volgende dag is aangebroken.

[ bericht aangepast op 18 aug 2013 - 23:20 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eirina Amphitrite Tacheiós
Ty staat voor me, voor ik het door heb. Aan de ene kant voelt het veilig, aan de andere kant voel ik me als een profiteur. Ik bemerk dat de man voor ons nauwelijks menselijk kan zijn- Ik weet niet waarom. "Ho," Begint hij, "Ik wil jullie helemaal geen kwaad doen. Ik bemerkte alleen maar de aanwezigheid van andere mythische wezens en was nieuwsgierig. Mijn naam is trouwens Darius, Darius Alastair. Als antwoord op je vraag." Ook een ander wezen dus, maar geen Sirene, zover kom ik wel. Ik heb nooit echte ervaringen gehad met Mythische Wezens en ben bar slecht in het herkennen ervan. Ooit heb ik tijdens een onderzoek een andere Weerwolf ontmoet, maar dat was maar een halve dag. "Eirina, aangenaam." Zeg ik, met een stem waar wantrouwen vanaf druipt. "Dus je was hier zomaar in de buurt?" Ik kan het niet laten een beetje nieuwsgierig te zijn.

Tara Kynigós
Ik duik onderwater, en voel het frisse water langs mijn lichaam glijden. Ik tuur door een spleetje van mijn ogen door, al is er niet veel te zien. Het water is te donker, met alleen bruine en groene silhouetten die het water doorklieven. Als ik bovenwater kom, zie ik dat Alex aan de kant staat, waar hij de frisse buitenlucht inademt. "Lekker, nietwaar? Ik kom hier altijd als ik terug ben van een reis." Ik zwem naar de kant, waar ik me op de steiger hijs, en een ruwe, witte handdoek omdoe. "Het meer is heerlijk," zeg ik met een kort gebaar naar het uitstrekkende meer. "Ik zou bijna de Sirene benijden. Zin in een duik?" Zeg ik, kameraadschappelijk, terwijl ik op de steiger ga zitten, en met mijn voeten het water aanraak.

---

Tijd voor koffie.

Ty Owen Anderson || Vampier

Ik vertel mijn lichaam mentaal om een beetje te relaxen als de man voor me begint te praten, met zijn handen boven zijn hoofd, 'Ho, ik wil jullie helemaal geen kwaad doen. Ik bemerkte alleen maar de aanwezigheid van andere mythische wezens en was nieuwsgierig. Mijn naam is trouwens Darius, Darius Alastair. Als antwoord op je vraag.' Zijn stem klinkt vriendelijk genoeg en zijn gezicht ziet er oprecht uit. Ik laat mijn hoektanden verdwijnen en dan neem ik de tijd om de vreemdeling te bestuderen. Ik weet nog net niet of hij zelf ook een mythisch wezen is of niet, maar ik neem aan dat dat wel het geval is: het lijkt me sterk dat een 'normaal' persoon zich in de buurt van een potentieel gevaarlijk wezen zou willen begeven. Daarbij komt het feit dat ik jaren met mythische wezens heb gewerkt en dat de uitstraling van zo'n wezen op een gegeven moment niet moeilijk te herkennen is. Dan komt mijn wantrouwen weer terug. Hij zou een jager kunnen zijn? Dat idee zet ik al snel weer weg als ik merk dat hij, voor zover ik kan zien, niet bewapend is. "Ty Anderson," zeg ik. "Eirina, aangenaam." hoor ik de Sirene achter me zeggen. Ze klinkt wantrouwend en ik neem het haar niet kwalijk. "Dus je was hier zomaar in de buurt?"

---

Caution first, always.

Darius Aave Alastair

Nog vol wantrouwen wordt ik door de twee aangekeken. Oké, ik heb het dus weer compleet verkeerd aangepakt. Fuck my social skills. Terwijl ik me op de twee concentreer, pieker ik in mijn hoofd over hoe ik dit beter had kunnen aanpakken. En hoe ik nu verder moest. Hoe moest ik ze overtuigen dat ik hen echt geen kwaad wilde doen.
'Ty Anderson,' zegt de man als eerst. Ondertussen zijn zijn hoektanden weer ingetrokken. Iets wat ik als een gunstig teken opvat. Na hem stelt de vrouw, eigenlijk nog een meisje zich voor.
'Eirina, aangenaam,' zegt ze met een stem die druipt van het wantrouwen, zoals ik al opgemerkt had. 'Dus je was hier zomaar in de buurt?' vraagt ze mij.
'Eigenlijk wel ja,' antwoord ik haar waargetrouw. Ik was maar gaan lopen in de hoop ergens uit te komen en toevallig vond ik dit motel. Dus ik was inderdaad zomaar in de buurt. 'Ik heb namelijk mijn huis moeten verlaten,' ga ik verder. 'Ik hoorde dat de jagers weer massaal op jacht gaan en ik was bang niet meer veilig te zijn in mijn huis. Daarom heb ik besloten om te vertrekken en toevallig kwam ik hier bij dit motel terecht en merkte jullie aanwezigheid op. Natuurlijk restte me toen niks anders dan een kijkje te nemen. Al heb ik dat geloof ik nou niet geweldig aangepakt, omdat ik jullie duidelijk de stuipen op het lijf heb gehaald.' Als ik eenmaal begin met praten duurt het even voor ik weer stop. Ik kan mezelf wel slaan. Natuurlijk willen ze weten, waarom ik hier ben, maar om meteen een heel verhaal te gaan houden? Waarom ben ik eigenlijk naar hen toegegaan, als ik hier alleen maar mezelf voor gek zet. Beter dat ik gewoon doorgelopen was, totdat ik bij een plek kwam, waar ik me weer zou kunnen vestigen.

Kyra Libitina

Eenmaal bij mijn prooi aangekomen grijns ik,
Ondanks dat de weerwolf begint te grommen, glimlach ik alleen maar,
Rustig loop ik op het beest af, mijn gezicht was niet als gevaarlijk...
Maar als een vriendelijk iemand, die geen pijnlijke bedoelingen heeft,
Ik kniel neer naast de weerwolf waarna ik mijn hand door zijn vacht haal,
'Rustig maar... Rustig... Ik zal je geen kwaad doen...'
Ik pak de zilveren kettingen van mijn heup af waarna ik naar het beest kijk,
Het bleef een mens... Dit kon ik niet maken...
Met de kettingen nog in mijn hand zucht ik even...
'Ik... Ik ben geen monster...'
Ik grijp de kettingen goed vast waarna ik ze met een goeie gooi het bos in smijt,
Zuchtend laat ik mijzelf op de grond vallen...
Niet van geluk... Maar met tranen in mijn ogen, die langzaam langs mijn wangen naar beneden glijden...
'Ik... Kan dit niet....'
Proberende de huiltonen in mijn keel te houden pak ik een apparaatje uit mijn binnenzak,
Het leek op een afstandbediening, maar had veel meer knoppen die voor iemand die het niet kende onbekend zouden zijn,
Ik klik wat knopjes in waarna de verlamming bij de wolf uitwerkt,
'Ik... Ik kan dit niet... Ik ben geen jager... Ren... Nu het nog kan...'
De huiltonen kon ik niet meer tegen houden, hoorbaar in mijn stem, in mijn gepraat terwijl ik tegen de prooi die ik net gevangen had praat,
De tranen die langs mijn wang lopen kon ik ook niet meer stop zetten,
Overal waar ik vroeger voor gevochten had...
Alles wat ik wilde bereiken... Als jager... Dat was niet wie ik was...

Eirina Amphitrite Tacheiós
Darius begint te vertellen. "Eigenlijk wel ja, Ik was maar gaan lopen in de hoop ergens uit te komen en toevallig vond ik dit motel. Dus ik was inderdaad zomaar in de buurt. 'Ik heb namelijk mijn huis moeten verlaten. Ik hoorde dat de jagers weer massaal op jacht gaan en ik was bang niet meer veilig te zijn in mijn huis. Daarom heb ik besloten om te vertrekken en toevallig kwam ik hier bij dit motel terecht en merkte jullie aanwezigheid op. Natuurlijk restte me toen niks anders dan een kijkje te nemen. Al heb ik dat geloof ik nou niet geweldig aangepakt, omdat ik jullie duidelijk de stuipen op het lijf heb gehaald." Ik laat mijn gespannen schouders een beetje zakken als blijkt dat ook hij op de vlucht is voor Jagers. Wat zou moeten betekenen dat hij aan 'onze' kant zou staan.
Of het is een truc. Een truc om Ty en mij in de netten van gevangenschap te jagen. Waardoor ik weer terug moet in donkere, opgesloten ruimtes, lege kamers- Mijn brein begint de verschrikkelijkste scenés omhoog te halen, tot ik me ineens besef dat ook Ty zomaar aan is komen waaien. Wat als Darius hier niet de enige vreemdeling in deze ruimte is? Dan zie ik het nog bebloede mes in mijn ooghoeken, de Jagers zouden hun kameraad nooit verraden. Tenzij ze wisten dat hij een vampier is, en ze wisten dat hij toch wel zou helen. Wat als ik stiekem een Jager ben. Geërgerd sla ik mijn handen voor mijn gezicht, waarna ze afzakken tot de hoogste van mijn jukbeenderen. Ik kijk de kamer rond- Ik word gek van mezelf. Mijn oneindige wantrouwen steekt weer de kop uit, op het moment dat ik het vertrouwen van een vaste hand nodig heb. Ik vervloek het feit dat ik niet meer weet over Mythische wezens, en ook over het feit dat mijn dagen doorgebracht zijn in een donker bassin. Ik vloek zachtjes, en slaak een diepe zucht, wetend dat wat ik ga doen verschrikkelijk stom is. Maar ik weet ook dat ik niet zal rusten tot ik het zeker weet. In mijn gedachten bied ik mijn excuses aan aan Ty en Darius, en pak zonder pardon het mes van de grond, en werp het in een, vloeiende beweging naar Darius' arm.

[ bericht aangepast op 27 aug 2013 - 17:56 ]

---

Tijd voor koffie.

Ty Owen Anderson || Vampier

Tijdens Darius' verhaal moet ik oppassen dat ik niet begin te glimlachen. De man spreekt zowat vijf woorden per seconden en ik herken de manier van vertellen maar al te goed; ik heb er zelf ook nogal eens last van. Er verschijnt bijna een grijns op mijn gezicht als ik zie dat hij zelf ook doorheeft dat hij ratelt. Na zijn speech is het even stil, alsof we alle drie niet weten wat er nu gezegd moet worden. Ook ik ben er nog niet helemaal uit. Darius ziet er eerlijk uit en ik wil hem graag geloven, maar mijn verstand vertelt me om nog te wachten op bewijs dat hij daadwerkelijk een mythisch wezen is. Ik vraag mezelf af hoe we daar het best achter kunnen komen, maar op dat moment komt het antwoord al. Eirina heeft het mes van de grond gepakt en binnen een halve seconde naar Darius' arm gegooid, zelfs met mijn snelle reflexen had ik haar niet kunnen stoppen. Ik schrik me dood en laat een niet al te mannelijke kreet mijn keel ontsnappen. Gepikeerd kijk ik toe hoe het mes in Darius' arm blijft steken en ik kreun als ik het bloed eruit zie gutsen. Op de één of andere manier heeft zijn bloed geen effect op me. In ieder geval niet zoals mensenbloed dat op me heeft. Ik loop naar Darius toe en begin me te verontschuldigen, een stom idee, maar ik sta naast hem voor ik er erg in heb. Ik hou zijn bewegingen scherp in de gaten, zodat ik kan zien wat hij van plan is.

---

Caution first, always.

Darius Dave Alastair

Nadat ik uitgepraat ben is het weer even stil in de kamer. Het is duidelijk dat niemand weet wat met deze situatie te doen. Ikzelf heb ook mijn eerdere zelfvertrouwen verloren. Ik weet zeker dat ze geen jagers zijn, tenminste ze zijn mythische wezens, dat voel ik gewoon, maar zouden er mythische wezens zijn die voor de jagers werken? Haast ondenkelijk gezien de jagers iedereen opjagen en zeer waarschijnlijk geen bondgenootschappen met mythische wezens zullen vormen. Maar ik heb het vermoeden dat de vrouw, Eirena, mij niet vertrouwt. Haar bewegingen zijn langzaam en voorzichtig, waarna ze opeens razendsnel aanvalt. Voordat ik maar iets kan doen boort een mes zich in mijn arm en ik geef een kreet van pijn. Verstomd van schrik kijk ik naar mijn arm waar het mes nog uitsteekt. Het bloed stroomt eruit en ik voel me misselijk worden. Oh, gosh, ondanks dat ik een vampier ben kan ik niet tegen mijn eigen bloed. Wat voor waardeloze vampier ben je dan? Voorzichtig trek ik het mes uit mijn arm en laat het op de grond vallen. Ondertussen is Ty bij me komen staan en verontschuldigd zich, wat ik een beetje vreemd vind, gezien hij het mes niet gegooid heeft.
'Waar was dat nou voor nodig?' stamel ik waarna het zwart wordt voor mijn ogen en ik tegen de vlakte ga.

Alexander Cam Gabriëls

"Lekker, nietwaar? Ik kom hier altijd als ik terug ben van een reis." Hoorde ik Tara zeggen ,waardoor ik haar even aankijk en glimlach. "Ja ik hou van de frisse lucht. Het heeft me rust."zeg ik met een glimlachje. Tara klom de steiger op en sloeg een witte handdoek om zich heen. "Het meer is heerlijk," zei ze en gebaarde kort naar het meer "Ik zou bijna de Sirene benijden. Zin in een duik?" vroeg ze dan vriendschappelijk ,maar ik schudde zacht lachend mijn hoofd. "Nee bedank ,ik ben niet echt een zwemtype."zeg ik dan schouderophalend ,ik klom liever in de bomen en liep door een weiland dan dat ik zou gaan zwemmen. "Wat gaan we nou met de sirene doen?"vroeg ik Tara dan. We konden ze moeilijk blijven houden in die kamer. Meerminnen hadden vaak water nodig om niet uit te drogen.

Mattheus Levi Collins

Ik zag de jager glimlachen en op me afkomen. Ik gromde alleen maar ,maar mijn lichaam leek niets te kunnen doen ,wat ik erg vervelend vond.
Haar gezicht stond vriendelijk ,maar schijn bedriegt... 'Rustig maar... Rustig... Ik zal je geen kwaad doen...' zei ze nadat ze neer gehurkt had en een hand door mijn sneeuwwitte pels had gehaald. Ik zou zo haar hand kunnen afbijten ,dacht ik in mezelf. Ze haalde zilveren kettingen die om haar heup zaten en ik hoorde haar zuchten.'Ik... Ik ben geen monster...'begon ze en ik keek haar vanuit mijn ooghoeken even aan. Ze gooide plots de kettingen weg en liet zich neerzakken. 'Ik... Kan dit niet.... zei ze terwijl de tranen van haar wangen rolden. Ze haalde een vreemd apparaatje uit en drukte op een aantal knoppen. Langzaam begon ik tintelingen te voelen en kon ik me langzaamaan weer bewegen. HEt meisje zat te huilen ,maar veel tijd had ik niet ,tot ze zich misschien van gedacht ging veranderen. Ik veranderde terug naar mijn menselijke gedaante en krabbelde overeind. Ik had geluk dat ik kon transformeren met kleren... 'Ik... Ik kan dit niet... Ik ben geen jager... Ren... Nu het nog kan...' zei het meisje ,ik keek haar kort aan en rende dan weg ,wat met niet heel makkelijk afging met die kogel in mijn been.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eirina Amphitrite Tacheiós
Ik blijf stokstijf staan, terwijl Ty meteen naar Darius loopt, en zich begint te verontschuldigen. Iets wat het schaamrood in mijn wangen doet optrekken, aangezien hij geen mes naar iemand heeft gegooid. Darius trekt het mes uit zijn arm, maar de rode vloeistof stopt niet met vloeien. "Waar was dat nou weer voor nodig?" Zegt Darius nog net, voor hij tegen de vlakte slaat. Geschrokken loop ik naar hem toe- Inderdaad, waar was dat voor nodig? Sinds wanneer gooi ik messen naar onbekende messen? Met een wee gevoel kijk ik naar het wederom bebloede mes dat nu op de grond ligt, en het vieze, witte tapijt raakt groezeliger en doordrenkt. Sinds wanneer gooi ik met messen naar mensen? Alhoewel ik zie dat de wonde al roze randjes begint te krijgen, besef ik maar al te goed dat ik ook een mes naar een gewoon mens gegooid had kunnen hebben. Ik probeer Darius op de bank te leggen, maar mijn armen worden week, en al gauw begin te raaskallen tegen Ty. "Het spijt me. Het spijt me echt, ik wist niet dat-" Ik kom niet uit mijn woorden en struikel zowat over mijn tong.

Tara Kynigós
Ik kijk fronsend het meer over, en er ontstaat een denkrimpel tussen mijn wenkbrauwen. "Ik weet het niet. Als we haar in het meer laten zwemmen, kan ze zo wegkomen- Als we haar laten uitdrogen..." Mijn frons word dieper. Ik keer me om, en gooi mijn hemd over mijn lichaam, en trek een shortje aan, zodat ik weer wat toonbaarder ben. "Misschien dat we kunnen beginnen met ondervragen?" Mijn maag rommelt luid, waarop ik grijns. "Misschien eerst wat eten?" Ik loop naar het huis toe, hopend dat Alex me volgt. Mijn eetgewoontes zijn willekeurig, en ik heb niet vaak honger. Maar ik besef dat ik driekwart van de nacht op ben geweest zonder eten.

---

Tijd voor koffie.

Ty Owen Anderson || Vampier

Als Darius het mes uit zijn arm trekt zie ik dat hij hevig aan het bloeden is. "Waar was dat nou weer voor nodig?" vraagt hij alsof hij verdoofd is. Enige seconden later valt hij flauw en ik sta wezenloos te kijken hoe zijn lichaam met een harde plof op het tapijt landt. Ik kniel direct bij hem neer en ik zie dat Eirina dichterbij komt. Ook al begint de wond een beetje te genezen, bloedverlies doet niemand goed en om het bloeden te stoppen gris ik mijn, al met bloed doordrenkte, hoodie van de vloer en ik duw de dikke stof tegen de wond. Ik let goed op dat zijn vlees niet vastplakt aan de stof en ondertussen probeert Eirina hem op te tillen. Haar armen beginnen al snel te trillen en ik neem de last snel over, voordat hij op de grond kan vallen. Als ik hem naar de oude bank til hoor ik Eirina zich herhaaldelijk verontschuldigen. "Het spijt me. Het spijt me echt, ik wist niet dat-" ze stopt met spreken alsof ze niet meer uit haar woorden komt en ik weet niet hoe ik moet reageren. Aan de ene kant hoor ik kwaad te zijn over het feit dat ze zo roekeloos heeft gereageerd, maar als ik haar aankijk en haar rode wangen zie weet ik dat ze zelf ook geschrokken is. Ik had waarschijnlijk hetzelfde kunnen doen. Iedereen kan uit paniek onhandig reageren. Ik knik en laat haar weten dat ik niet boos ben. "Ach, hij is een vampier. Het is niet alsof hij er dood aan zal gaan," zeg ik maar met een ongemakkelijke glimlach. In mijn hoofd maak ik me wel zorgen over de consequenties van Eirina's actie. Als hij ons hiervoor geen kwaad wilde doen, wie weet waar hij misschien nu wel tot in staat zou kunnen zijn. Ik haal de hoodie experimenteel weg en ik voel me opgelucht als de stof gemakkelijk vrij komt van de wond. Ik glimlach tevreden als ik zie dat de wond al zo goed als gesloten is. "We hebben geluk gehad," begin ik, "Als hij wél een mens was geweest, hadden we een iets groter probleem gehad."

---

Caution first, always.

- Yay, Melusine wordt nuttig *O* Skull went Ellison, trouwens. -

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Darius Dave Alastair

Als ik weer bij kom, merk ik dat ik op iets zachters dan een vloer lig. Ik schud voorzichtig met mijn hoofd in de hoop dat het wazige beeld voor mijn ogen wat scherper wordt. Dat zorgt echter dat ik een knallende hoofdpijn krijg en ik stop met het schudden van mijn hoofd. Langzamerhand wordt mijn zicht scherper, maar ik merk ondertussen dat mijn hele lichaam pijnlijk aanvoelt. De herinneringen aan net komen terug en ik merk dat ik op een bank lig. Eirena en Ty staan bij de bank met elkaar te praten. Uit het feit dat mijn hele lichaam pijn doet, maak ik op dat niemand me had opgevangen en ik gewoon keihard op de vloer beland was. Fijn, dat had vast indruk op die twee gemaakt. Ik voel alleen geen pijn op de plek waar ik dat juist wel verwacht had en ik kijk naar mijn arm. Op de plek waar het mes in mijn arm had gezeten, was nu niks meer te zien. Ik voelde het nog wat kloppen, maar dat was het ook wel. Ik had ook ergens opgevangen dat vampiers snel genezen, maar zelf was ik nog nooit gewond geraakt. Ik vermoed ook dat ik eerder van schrik flauw viel, dat uit de angst voor mijn eigen bloed. Of juist doordat ik nog nooit mijn eigen bloed had zien stromen en toen opeens wel. Achja, het precieze zou waarschijnlijk een raadsel voor mij blijven, ik hield me wel bij de verklaringen die ik tot nu toe erover heb.
Voorzichtig kom ik half overeind en ik hang wat tegen de bank aan. Flauwvallen doet een mens geen goed, en het doet ook vampiers geen goed. Ik voel me nog vrij zwakjes en ik ben ook eerder nieuwsgierig naar de jonge vrouw, dan boos op haar. Oké, het is nou niet bepaald aardig om een mes naar iemand te gooien, maar op het moment ben ik te nieuwsgierig naar haar redenen om boos te zijn.
'Waarom gooide je nou dat mes naar mij?' vraag ik met nog een wat onvaste stem. Nee, flauwvallen doet mij echt geen goed. Misschien moet ik mezelf eens wat vaker verwonden, zodat ik er tenminste tegen kan, stel dat ik gewond raak op een gevaarlijker moment. Als ik flauwval terwijl ik al in gevaar ben, dan kan ik er vrij zeker van zijn, dat dat niet goed voor mij zal aflopen. Ik wil niet meer flauwvallen bij een verwonding en daar ga ik wat aan doen ook.

Kyra Libitina

Ik sta ik op waarna ik de tranen weg wrijf,
Schudden met mij hoofd kijk ik even om mij heen,
Waar was ik mee bezig...
Ik was een jager... en laat gewoon mijn prooi gaan!!
Zuchtend sprint ik achter de weerwolf aan,
Mijn Desert Eagles houd ik stevig vast in mijn handen,
Maar... Waarom was ik een jager geworden...
Ik schud de gedachtes even uit mijn hoofd waarna ik weer voor uit kijk,
In de verte zag ik de jongen die kon veranderen rennen,
Ik grijns even, blijkbaar prikte de kogel nog aardig,
Als ik in schietbereik ben glimlach ik,
Met een spurt stop ik en knal meteen 4 kogels zijn richtig in,
Allemaal waren het Paralyzers,
Kogels die de persoon die ze zouden raken zou verlammen,
En deze keer zou ik met mijn prooi naar huis gaan!
Ik laat mijn gedachtes niet nog eens mijn daden veranderen!!

Eirina Amphitrite Tacheiós
Ik knik afwezig, en mijn blik schiet naar Darius, alvorens weer naar Ty te kijken. Ik schrik op als ik ineens een stem achter me hoor. "Waarom gooide je nou dat mes naar mij?" Ik draai me om, en scheld op mezelf vanwege mijn schrikachtigheid. Arme Ty, arme Darius, met zo'n lafbek opgescheept. Ik schraap onzeker mijn keel, mijn handen verfrommelen een leeg sigarettenpapiertje dat op het tapijt lag. "Ik wist niet- Je leek misschien een Jager- Ik dacht- Misschien wilde je ons iets aandoen. Ik dacht dat ik zo kon uitvinden of-" Ik maak een hulpeloos handgebaartje, waarbij het overgebleven propje door de lucht vliegt, om daarna op een broek van Ty terecht te komen. Ik volg het met mijn blik, om mijn slachtoffer niet in de ogen te hoeven kijken. "Sorry." Zeg ik onbeholpen.

---

Tijd voor koffie.

{Ideas --> Fortunatis}

---

Tijd voor koffie.