Dit is dus gewoon een van de redenen waarom ik uit het fandom anderhalf geleden ben gestapt.
1. De verdomde stalkers. Laat One Direction gewoon met rust en laat ze gelukkig zijn. En dat gelukkig zijn, gaat niet lukken als ze telkens worden gestalkt. Ze kunnen niet een normale relatie hebben met een vriendin en familie als beroemdheid zijnde. En de stalkers hebben zelf ook geen gezonde relaties.
2. De overdreven aandachtsgeile fans met hun 'i will kill myself if...'. Wow, proficiat. Je wilt je leven opgeven voor zoiets onbenulligs. Je geef de kans weg om tegen je kleinkinderen te zeggen dat je fan van One Direction was of een andere niet One Direction-gerelateerde gebeurtenis. Ook dit gelukkig zijn geld voor hen. One Direction word er echt niet vrolijker en gelukkiger van als ze hiervan duizenden berichten per dag krijgen.
3. De fans die elkaar uitschelden of zelf de dood wensen. Ik wens mijn ergste vijand, niet dat ik die heb, nog niet eens de dood toe.
4. De buitenwereld en de fans zelf die One Direction als homo zien. En er dan niet positief over zijn ook. Als ze homo zijn, wat dan nog? Het maakt hun er niet anders op. Ze hebben nog steeds hetzelfde karakter. Ik zal ze steunen. Dit is net het Van Der Gijp-discussie. Je kunt ze leuk vinden als Bromance, wat ik zie als beste vrienden op het randje van. Maar ga niet verder dan dat.
5. De andere Directioners die er onder lijden en worden al gelijk onder het etiketje stalkers gezet als ze zeggen dat ze Directioners zijn.
6. Niet te vergeten: De Directioners en Directionators-ruzie. Like wtf. Je bent fan van dezelfde band!
'Een fan of aficionado is een enthousiast bewonderaar of liefhebber van een publiek persoon, muziekgroep, schrijver, kunstenaar, sporter, televisieserie, film, et cetera.'
Ik zal nog wel wat vergeten maar moet nu eten xd
It takes 17 muscles to smile, 43 muscles to frown ~~
