Proloog
“Welkom, welkom! Vandaag is weer een spannende dag, want de tributen voor deze Hongerspelen worden gekozen! Wie zullen er dit keer voor ons district vechten? District 4, waar de visserij belangrijk is.”
Haar stem is zo irritant, wat mij alleen maar meer de neiging geeft om mij om te draaien en weg te lopen. Elk jaar staan hier weer veel kinderen die zich doodsbang voelen, bang om uitgekozen te worden, maar ook kinderen die juist graag uitgekozen willen worden. Ik ben nooit bang om getrokken worden, want er zijn altijd wel mensen die zich vrijwillig aanbieden. Er is één jongen en ik zie de arrogante uitdrukking met die zelfverzekerde glimlach al vanaf hier. Oké, dat is dus makkelijk te weten dat hij zich gaat aanbieden. Zijn naam weet ik niet, maar die zal ik dan spoedig te weten komen, daarna wat geklap voor de tributen van dit jaar, de 48ste Hongerspelen, en daarna weer terug gaan naar huis. Blij zijn met het feit dat ik niet gekozen ben en dan gaat het dagelijks leven weer verder. Naar school gaan, bij de visserij werken en gewoon met mijn vrienden om gaan. Ik kijk naar de jongensmenigte en maak dan oogcontact met Daniël. Er schiet een korte glimlach over mijn gezicht en hij beantwoordt die met een scheef lachje. Dan draaien we ons weer naar het scherm, aangezien het gezever over eer en de Opstand voorbij is. Het is tijd voor de trekking.
“Dames en heren, dan nu graag uw aandacht voor de spannende trekking!” zegt Henriëtta met een enthousiaste blik in haar ogen, “dames eerst.”
Ze loopt naar de bol waar ontelbare lootjes in zitten die de meisjes van district 4 vertegenwoordigen. Mijn ogen zijn gefixeerd op een punt achter haar, ik kijk naar een meeuw die vrij door de lucht heen vliegt. Ik ben jaloers op die vogel, hoe haar vleugels door de lucht strijken en dan ineens voel ik een zacht duwtje tegen mijn schouders waardoor ik een stapje naar voren zet. Mijn gedachten zijn weer terug op aarde en ik kijk om me heen. Mijn blik wordt gevangen door Daniël en in zijn ogen staat een verdrietige blik.
“Sky Emily Johnson, kan je naar het podium komen?” hoor ik Henriëtta zeggen en dan besef ik me dat iedereen mij aankijkt, ikzelf op het beeldscherm afgebeeld wordt en dat mijn naam getrokken is.
Gelijk draai ik een rondje om mijn as en dan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, zoals het mij betaamd is. Als je wordt gekozen, glimlach dan en loop naar het podium toe. Mijn voeten zetten zich in beweging richting het podium en die stap ik dan op. Mijn hand glijdt even door de blauwgroene stof van mijn jurk, wat ook de kleur van mijn ogen is. Allerlei woorden schieten door mijn hoofd. Laat iemand zich aanbieden, alsjeblieft, laat iemand zich aanbieden... maar niemand biedt zich aan. Iedereen denkt namelijk dat ik dit wil. Een 16-jarige tribuut, glimlachend nu op het podium, klaar om de arena in te gaan en mensen te vermoorden. Dit is niet wat ik wil, maar er is geen weg meer terug.
]
