Harrison 'Harry' Clarke. - Thuis -> School.
Toen ik de wekker hoorde galmen door de kamer, opende ik mijn ogen en duwde ik de dekens weg. Ik sprong op en zette de wekker spontaan uit. Ik voelde me vreselijk goed, ook al was het maandag. Maandag vond ik altijd wel fijn, niet altijd, maar nu in ieder geval wel. Ik had altijd in mijn hoofd dat je dan na een lui weekend weer tot leven kon komen op school. Nou ja, figuurlijk dan, natuurlijk. Ik trok mijn pyjama uit om vervolgens een witte blouse aan te doen met een lichtblauw jasje, die ik open liet, daarna trok ik een grijze jeans aan. Ik hupte naar de badkamer om me op te frissen, maar ook om mijn tanden te poetsen. Ik haalde een hand door mijn krullen en ik merkte dat ze meteen goed zaten. Omdat ik geen bloemenkransje had, zette ik een beanie op. Ik keek in de spiegel en knikte, als teken dat ik er goed uit zag. Ik rende de trap af, naar beneden. Ik maakte een fatsoenlijke boterham in de keuken en mijn moeder kwam om de hoek. 'Ik zie dat je haast hebt,' lachte ze. Ik knikte grinnikend en ik slokte de boterham zo naar binnen. 'Tot vanmiddag of tot vanavond mam!' giechelde ik en ik gaf haar een snelle kus op haar wang. Ik pakte mijn rugzak die mijn moeder altijd voor me klaarzette en ik rende gauw naar buiten, naar mijn fiets. Ik haalde die van het slot en ik sprong er meteen op, waarna ik naar de school racete. Ik vond het altijd geweldig om te fietsen, want je kreeg heel veel frisse lucht binnen daardoor. Toen ik een paar kruispunten had overgestoken met mijn fiets, reed ik door naar de fietsenstalling bij de school. Ik mompelde zachtjes in mezelf over dat er veel te veel fietsen stonden, maar ik moest eigenlijk niet klagen omdat het een best grote school was. Ik stalde mijn fiets en deed die op slot. Ik zuchtte eventjes kort, want bij nader inzien was school toch niet altijd zo leuk als het was. Ik voelde me enorm klote bij het gevoel dat de Punk Rockers en de Flower Children zo'n strijd tussen elkaar hadden. Ik snapte ook nooit goed waarom. Ik bedoel, de Punk Rockers en de Flower Children zijn heel verschillend. Niet altijd qua innerlijk, maar wel qua uiterlijk. Ik zuchtte en liep naar het schoolplein. Er waren vlakbij de school een aantal heuveltjes waar je bloemen kon plukken en ik ging daar altijd in pauzes en na school heen. Het was namelijk nog geen 3 minuutjes lopen. Misschien zelfs tot 2 minuutjes. En dan hoopte ik altijd dat ik geen 'obstakels' zou tegenkomen. Dat is wel het laatste wat je zou willen. Ik ging wat afgezonderd van de anderen op een leeg bankje zitten. Ik keek wat om me heen, wetend dat iedereen zometeen naar de klaslokalen moest. Ik herinnerde me altijd wel naar welk lokaal ik moest, tenzij ik een hele slechte dag had. Dan zou mijn geheugen wel wat minder zijn.
[Ik breid de reactie zo meteen nog uit! Zo! Wie wil er een praatje maken met Harry/Harrison?]
[ bericht aangepast op 7 juli 2013 - 0:29 ]
I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.