[RPG] Haunted • 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 12:46 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Susan Lily Reid ~ Geest.

Plots hoor ik geluid bij het huis van Melissandre. Ik draaide me om en liet me verdwijnen in de lucht. Ik verscheen op het dak van mijn eigen huis waar ik een paar minuten geleden ook nog was. Melissandre werd stevig vastgehouden door een man! En die man was een mens. Van verbazing ging ik zitten en keek ik toe.
'Weet je waar we zijn?' hoor ik de man vragen. Waarom verdween Melissandre niet gewoon. Zo kon hem met gemak aan. Mijn hoofd ging automatisch scheef hangen toen ik nadacht. Melissandre had grote ogen opgezet. Door de regen kon ik de man amper zien. Melissandre was makkelijk op te merken aan haar blanke huid. Ik schoof iets naar voren om het beter te zien en de geur van mens drong mijn neusgaten in. De man had blonde lokken en zag er stoer en gespierd uit. Toen rukte Melissandre zich los en rende ze het huis in. Ik wou mezelf bijna voor mijn hoofd slaan toen ik doorkreeg wat ze aan het doen was. Ze speelde een spelletje met deze man. Ergens was ik bang dat ze hem pijn zou gaan doen als hij haar volgde. Niet dat ik erg veel problemen mee had, maar hij had misschien antwoorden. Misschien kon hij helpen waarom er opeens zoveel mensen in dit dorp waren. Ik verdween weer en verscheen op mijn veranda. Ik leunde tegen een pilaar en bekeek de man weer. Ik zou hier blijven staan en kijken wat hij ging doen. Als Melissandre hem iets zou aandoen dan voelde ik me gedwongen om integrijpen. Niet echt dat ze naar me zou luisteren, maar het was het proberen waard.
'Goed plan Susan' zeg ik, met een sarcastische ondertoon, tegen mezelf. Het kon ook net zo zijn dat ze mijn hulp niet zou waarderen. En ik wist al niet wat ze over me dacht. Misschien kon mijn benoeizuchtigheid daar iets aan doen. Misschien zou ze me haten als ik de man hielp. Ik bijt op mijn lip en mompel wat vloekwoorden tussen neus en lippen door. Wat ik ook zou doen, zou misschien in een ramp uitlopen. Ik vroeg me af wat ze nu deed in het huis. Alle meubels op het dak zetten en dan, als hij binnenkwam, alles op hem laten vallen. Bij die gedachten kwam een onbedoelde glimlach opzetten. Nu gingen mijn gedachten maar iedere gruwelijk idee om een mens zijn leven aftenemen. Ik dacht terug aan de nacht dat mijn leven werd ontnomen. Een huivering schoot door mijn lichaam. De klant was de man geweest van een vrouwen grote klasse. Hun huwelijk was perfect geweest en toch kwam hij naar het prostitutie huis. Ik had hem geweigerd, omdat ik veel respect had voor hun huwelijk. In dat huwelijk kon je zien hoeveel man en vrouw van elkaar konden houden. De bazin van het prostitutie huis had me slagend en schoppend de kamer in gestuurd. Toen de man binnen kwam was hij stomdronken en...
Ik schudde mijn hoofd. De gedachten van mijn laatste woorden liet ik weg. Ik veegde een traan weg en huiverde opnieuw.

[ bericht aangepast op 16 juli 2013 - 9:28 ]

"Rebellion's are build on hope"

Lucien Henry Vaughn

Ik voel haar lippen iets onder mijn hand bewegen, maar ze maakt gelukkig geen geluid en stribbelt ook niet tegen. Ze beweegt enkel haar hoofd iets en langzaam om haar belager, mij dus, te kunnen bekijken. Haar ogen zijn groot van schrik, ze ziet er bang uit maar er is iets dat niet klopt aan haar ogen. Ik besluit dat het de kleur is, pikzwart. Er is geen enkele kleurschakeling in te bekennen, maar dat kan ook komen door het gebrek aan licht hier. Donker, lange wimpers omlijsten haar grote ogen en steken donker af tegen haar bleke huid.
Uiteindelijk knikt ze langzaam, waarna ze zich toch wel probeert los te wurmen. Ik grijp haar enkel steviger vast omdat ik niet van plan ben om haar nu te laten gaan. Ze heeft informatie en is op zich toch helemaal niet sterk. Het verbaasd me dan ook dat ze plotseling zo'n grote kracht uitoefent en zichzelf ermee losrukt. Mijn hand duwt ze snel weg en geeft me een duw waardoor ik kort wankel en moet verstappen maar niet omval, vooral omdat ik te verbaasd ben door haar kracht om echt te reageren. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hoe ze ervandoor gaat, naar de voordeur van het huis. Haar bleke polsen vertonen rode plekken van mijn stevige greep als ik zie dat ze de deur open doet en naar binnen glipt.
Ik kijk snel om me heen om te kijken of er niemand in de buurt is en volg haar dan. De voordeur staat nog op een kiertje, maar binnen is het nog donkerder dan buiten waardoor ik even blijf staan als ik de deur achter me gesloten heb om mijn ogen aan het donker te laten wennen. Ik knipper enkele keren en al snel word het me duidelijk dat ik in een gang sta, ik kan de figuren steeds beter onderscheiden. Als ik verder loop voel ik nattigheid onder mijn voeten, iets dat er al lag en niet van mij vandaan komt. Met een grijnsje besef ik dat ze een spoor achter heeft gelaten, verder is het helemaal stil. Het enige dat ik hoor is gekraak van de vloer als ik het spoor begin te volgen.
Haar ademhaling is hetgeen wat haar in eerste instantie verraad, maar haar bleke huid die fel afsteekt tegen het duister valt me ook redelijk snel op. Ze heeft zichzelf onder de trap verstopt en ik probeer de situatie snel in te schatten. Ze lijkt me geen gevaar te zijn, hoewel ze sterk is heeft ze me niet aangevallen toen ze de mogelijkheid had en me enkel uit mijn evenwicht heeft geduwd. Volgens mij weet ze ook niet wat ze nou aan het doen is. Uiteindelijk besluit ik maar dat ik beter geen vijandelijke houding aan kan nemen.
Ik hurk in de opening van de trap neer, zodat de jonge vrouw niet kan ontsnappen maar ik tegelijk niet te dichtbij haar kom. Mijn handen zet ik naast mijn lichaam voor wat extra stevigheid. Mijn ogen kijken haar kort onderzoekend en inschattend aan. Pas nu merk ik haar rode lippen op, die haar volle lippen extra goed uit laten komen. Toch ziet ze er iets ouderwets uit, maar ik kan mijn vinger er niet op leggen waarom. Misschien door de manier waarop haar natte haar tegen haar gezicht aanplakt of haar jurk misschien, maar verstand van vrouwenkleding heb ik alles behalve. De meeste vrouwen die ik zie belanden uiteindelijk toch naakt naast me in bed of ik besteed er weinig aandacht aan. Nu moet ik wel aandacht besteden aan deze.
"Dus jij weet waar we zijn," stel ik vast op een zachte toon, het is geen vraag, mijn stem heeft een brommende ondertoon nu ik niet sissend in haar oor praat. Ik probeer haar in de gaten te houden en volg elke beweging, terwijl ik ook nog oplet of er niets in de directe omgeving gebeurd wat gevaar kan opleveren. Mijn oren staan gespitst op elk geluid, maar het huis lijkt wel constant te zuchten en te kreunen onder zijn eigen gewicht. De regen maakt het er ook niet beter op. "Is mevrouw ook bereid om deze informatie, en misschien nog meer, te delen?" vraag ik aan haar, maar zeker niet liefjes. Het klinkt eerder wat kleinerend, alsof ik betwijfel dat ze dat ook zal doen omdat ze te koppig zal zijn. Toch heeft het ook iets dreigends over zich heen, alsof ze geen andere keus heeft om het met me te delen.

Your make-up is terrible

Melissandre Darcy Compton • Geest

Wanneer de man vlak voor me hurkte, keek ik op terwijl mijn gezichtsuitdrukking veranderde. Het was niet langer die angstige blik in mijn ogen die ik eerder had, het was veranderd naar een nieuwsgierige blik. Hij had mijn nieuwsgierigheid opgewekt nadat hij zo plots van tactiek was veranderd. Als ik nog zou leven, zou ik me waarschijnlijk iets veiliger hebben gevoeld dan eerst, maar zou ik nog wel op mijn hoede zijn. Hij bleef tenslotte een man.
Ik keek toe hoe hij zijn handen op de houten vloer zette en me vervolgens even opnam. Om eerlijk te zijn vond ik dat allesbehalve fijn, ik voelde me net een dier uit het circus dat bekeken werd. Ik klemde mijn kaken even strak op elkaar zodat ik mijn zelfbeheersing niet zou verliezen en keek hem ijskoud aan met mijn donkere ogen.
"Dus jij weet waar we zijn," Het was niet echt een vraag die hij stelde, eerder een vaststelling. De brommende ondertoon in zijn stem was me allesbehalve ontgaan, het was nog niet echt de meest respectvolle manier om me aan te spreken, maar het was wel al beter dan eerst. Met wat geduld zou ik hem zeker en vast kunnen africhten tot een braaf schoothondje.
"Is mevrouw ook bereid om deze informatie, en misschien nog meer, te delen?" Het was door de kleinerende toon waarop hij het zei, dat ik een spottende trek op mijn lippen kreeg terwijl ik geamuseerd een wenkbrauw optrok. Dacht hij nu echt dat ik achterlijk was of zo? Ik zou me niet zomaar laten inmaken door een omhooggevallen macho die dacht dat hij me kon kleineren. Hij wist nog niet wat voor problemen hij op zijn nek zou halen als hij me zo bleef behandelen. Uit alle levende wezens die er bestonden, verachtte ik mannen nog het meest van al. Ze dachten echt dat ze van meer belang waren dan een vrouw, dat ze zomaar konden doen wat ze wilden en wanneer ze het wilden. Ik verafschuwde het idee dat zulke mannen, vrouwen als mij de dood in joegen omdat het hen uitkwam en niet omdat we het verdienden.
Ik zou nooit vergeten hoe ik aan mijn einde was gekomen, zelfs niet na al die tijd dat ik hier al ronddwaalde. Het achtervolgde me gewoon, het hele gebeuren tot in de kleinste details. Hij had mijn enige, ware liefde vermoord, een kogel door zijn hoofd gejaagd terwijl ik er op stond te kijken. Ondanks mijn hart toen al niet meer sloeg, brak het wel in duizend stukken. Mijn minaar was de enige man met fatsoen die ooit in mijn leven was gewandeld. Ik mocht blij zijn dat mijn echtgenoot mijn kinderen geen haar had gekrenkt. Als dat was gebeurd, zou ik gek zijn geworden van verdriet en zou ik hem nog sneller de dood in hebben gejaagd dan dat ik nu al had gedaan.
Ik voelde hoe mijn zwarte ogen hun vertrouwde groene kleur weer kregen en knipperde snel om het te verbergen. Dit was echt niet het moment om emotioneel te worden, zeker niet nu er een levende man in mijn buurt was. Ik slikte haast onopgemerkt voordat ik begon te spreken.
"Hoe ironisch," Lachte ik zacht terwijl ik zijn vraag compleet negeerde. Gelukkig klonk mijn stem redelijk normaal en was er amper iets te merken van het feit dat ik nog wel iets van menselijkheid in me meedroeg. De angstige vrouw had plaatsgemaakt voor het duistere, verbitterde type dat ik altijd al was geweest. "Je komt hier ongemanierd aandraven op mijn veranda, behandelt me echt slecht en je bedreigde me zelfs, maar je hebt toch nog het lef om me mevrouw te noemen?" Ik schudde lachend mijn hoofd even terwijl hem spottend aan bleef kijken. "Wel dit is echt...Dit slaat echt alles."
Ik haalde een diepte teug adem en ging even met het puntje van mijn tong langs mijn mondhoek terwijl ik mijn wenkbrauw weer liet zakken. Om de geamuseerde grijns van mijn gezicht te halen, perste ik mijn lippen even op elkaar en wendde vervolgens mijn blik even af. Mijn blik gleed naar het donker blauwe kleed dat ik aanhad. Door de regen was het zo donker geworden, dat het leek alsof het zwart was. De jurk kleefde aan mijn lichaam, wat ik persoonlijk niet echt zo'n fijn gevoel vond. Als ik wilde, was het zo weer droog. Het enige wat ik moest doen was verdwijnen en weer terug komen maar dan zou de man waarschijnlijk gek worden aangezien dat niet echt menselijk was. En dat plezier gunde ik hem nog net niet.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Thomas Stone

In mijn handen houd ik de laatste kist die in de auto gezet moet worden. Nou ja, auto. Het is eerder een mini busje, wat we ook wel nodig hebben met het aantal spullen dat we verslepen. De kist is behoorlijk zwaar en mijn armen voelen ondertussen een beetje lam aan. Echt de sterkste ben ik niet, maar ik vertrouw bijna niemand mijn geliefde apparatuur toe. Alleen David en Michelle mogen het van mij gebruiken en die gaan er tenminste goed mee om. Maar zij hebben dan ook meegeholpen om het te betalen voor onze spooktripjes.
Ik til de kist achterin het busje, tel de kisten om er zeker van te zijn dat we alles hebben en niets vergeten en sla de deuren dicht, waarna ik op de bank van het busje schuif. Ik rijd niet, maar zit meestal gewoon in het midden. Eigenlijk kan ik niet wachten tot we daadwerkelijk wegrijden, we hebben zolang gezocht naar een nieuwe plek, ergens waar nog niemand was geweest om onderzoek te doen en zoveel research gedaan tot we er bij neervielen, dat ik nu sta te popelen om er daadwerkelijk heen te gaan. Natuurlijk vind ik het ook wel eng, ik ben zo gezegd niet de stoerste en ga zeker niet in mijn eentje daar ronddwalen. Ik zorg wel dat ik of bij David of bij Michelle in de buurt blijf.
"Eindelijk!" grijns ik als David en Michelle ook instappen en we eindelijk weg rijden wiebel ik wat nerveus, maar ook opgewonden met mijn been terwijl ik van links door het raam en weer door de voorruit naar buiten kijk, wat ongeduldig. Het is toch wel een behoorlijk einde rijden, enkele uren als ik me niet vergis. Mijn vingers tikken tegen elkaar aan, iets wat niet ongewoon is voor mij. "Hebben we wel alles ingepakt?" vraag ik voor de zekerheid alsnog eens, terwijl ik het zelf wel 100 keer nagekeken heb en alles nageteld heb. Soms zijn mijn zenuwen flink irritant en lastig in bedwang te houden. Misschien ook wel omdat ik liever mijn tijd doorbreng in een donker kamertje met mijn beeldscherm en andere dingen, hoewel ik dit toch erg leuk vind. Het is gewoon iets wat we niet heel vaak doen waardoor het me altijd nerveus maakt.

Lucien Henry Vaughn

De gezichtsuitdrukking van de vrouw gaat van nieuwsgierig naar extreem kil, waardoor haar ogen zwarter lijken dan eerst. Zodra ik wat kleinerend tegen haar begin veranderd haar hele gezichtsuitdrukking ook nog, heel anders dan die bange ogen van eerder. Haar rode lippen vertrekken naar een schampere glimlach en haar smalle wenkbrauw trekt ze omhoog. Ik kijk enkel ongeduldig terug, maar raak wel meer op mijn hoede voor deze vrouw. De kans lijkt groter te worden dat haar bange vertoon van eerder gewoon schijn was en dat moet ik niet hebben.
Als ze plotseling begint te knipperen en er iets doorschemert in haar ogen wekt ze mijn interesse op een andere manier. Haar ogen spraken heel kort iets anders uit dan de koude emotieloze blik van eerder, geen minachting maar iets anders. Toch kan ik mijn vinger er niet op leggen, emoties en gezichtsuitdrukkingen herkennen is niet echt mijn ding. Van vrouwen al helemaal niet, vooral niet omdat ze om de minuut kunnen veranderen van stemming en ik het teveel vind om allemaal bij te houden.
"Hoe ironisch," lacht ze, zonder antwoord te geven en ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Ik begin meer en meer te begrijpen dat deze vrouw sluw genoeg is en ik haar zeker niet moet onderschatten. "Je komt hier ongemanierd aandraven op mijn veranda, behandelt me echt slecht en je bedreigde me zelfs, maar je hebt toch nog het lef om me mevrouw te noemen? Wel dit is echt...Dit slaat echt alles." Ze schud lachend met haar hoofd en ik zucht even. Ik heb helemaal geen zin in gedoe, ik wil het gewoon weten. Ik vind dat zij beter op kan passen voor mij, blijkbaar weet ze niet waar ze mee te maken heeft en heb ik haar niet echt afgeschrikt.
Haar tong die langs haar mondhoek gaat trekt kort mijn aandacht als haar gezichtsuitdrukking opnieuw veranderd. Ze wend haar blik van me af als de grijns is verdwenen naar haar natte kleding. Ik probeer zo min mogelijk aandacht te besteden aan hoe die aan haar lichaam plakt. Opnieuw laat ze me twijfelen, ik weet niet meer wat gespeeld is of niet, of dat ze beide keren gewoon niet gespeeld heeft of juist wel. Ik veeg een natte plek haar naar achteren en zet een iets dreigende blik op, besluitend dat het beter werkt dan niet dreigen.
"Vertel me dan maar eens wat jij zou doen als je plotseling midden in de nacht ergens op een vreemde plek beland, er niemand is en je plots een vrouw ziet, niet vergeten dat het midden in de nacht is hé, die onschuldig als ze is op elk geluid afkomt door de regen en daarna zegt te weten op welke godvergeten plek we zijn beland," som ik de vreemde omstandigheden van vannacht voor haar op. "Nogal verdacht vind je niet, sweetcake?" Mijn hoofd houd ik iets schuin en om mijn lippen verschijnt een scheve grijns waardoor er in mijn ene wang een kuiltje verschijnt. Toch verdwijnt hij even snel van mijn gezicht als hij erop gekomen is.
"Dus nog eens, waarom vertel je niet gewoon waar we zitten en het liefst ook hoe ik hier terecht gekomen ben want ik ben niet van plan om hier langer dan nodig te blijven." Mijn stem krijgt opnieuw een dreigende ondertoon en mijn ogen geven een waarschuwende blik af aan de jonge vrouw, terwijl ik mijn lippen ongeduldig samen trek. Ik heb nog wat zaken thuis af te ronden en die moeten zo snel mogelijk gebeuren, anders zie ik die vakantie zo aan mijn neus voorbij gaan. Ik ben er wel aan toe, zeker na deze rare nacht. Ik heb aan een klus gewerkt waardoor ik me de laatste maanden rot gewerkt heb en af en toe flink in de stress gezeten heb.

Your make-up is terrible

David Hugo Grant ~ man in vriendengroep.

Er verschijnt een lichte grijns op mijn gezicht bij het zien van Thomas zijn gezicht. Hij leek dit altijd wel weer spannend te vinden. Iets wat ik niet echt begreep. Nou ja, soms niet soms wel. Het hing erg van de situatie af. Ik liet een hand door mijn haar gaan en plof ik neer naast Thomas die achter het stuur zit. Ik tuur wat door de voorruit en ga met een zucht iets naar achter leunen.
'Hebben we wel alles ingepakt?' hoor ik hem vragen. Ik moet zacht lachen. De woorden blijven even in mijn hoofd hangen.
'Als we iets zijn vergeten,' mompel ik. 'Dan zijn het wel relax pillen voor jou. Doe rustig. Dan komt alles op zijn pootjes terecht. Plus, waarschijnlijk heb je alles al honderd, wat zeg ik, duizend keer nagekeken.'
Ik pak een flesje water uit mijn rugzak en neem een grote slok. Ik had verschrikkelijk geslapen en was doodop. Een beetje avontuur kon geen kwaad. Ik tuurde even naar achter en bekeek al onze wapens en gadgets. Die geesten wisten niet wat ze overkwam.

Susan Lily Reid ~ geest

De man liep naar binnen en ik volgde hem te voet. Voor de deur aarzelde ik. Ik besloot mezelf onzichtbaar te maken en ergens boven te verschijnen. Ik verdween en verscheen boven aan de trap. Ik hoorde stemmen benden en ik hield mijn adem in. Niet dat dat echt nodig was. Ondertussen vergat ik totaal dat ik mezelf niet meer onzichtbaar had gemaakt. Even bekeek ik het plafond. Nee, geen meubels die ieder moment naar benden konden vallen.
'Dus nog eens, waarom vertel je niet gewoon waar we zitten en het liefst ook hoe ik hier terecht gekomen ben want ik ben niet van plan om hier langer dan nodig te blijven' hoor ik de man zijn zin afmaken. Ik kom voorzichtig overeind. Mijn bruine broek en witte blouse bewegen mee. Wat moeilijk was, aangezien alles haast zat vastgeplakt.
'Vertel hem gewoon waar hij is Melissandre' zeg ik zacht. Ik was best bang. Niet goed wetende hoe ze zou reageren. Ik wist zelf niet of zij wist dat ik altijd interesse had gekoesterd voor mensen. Levende mensen.
'En stop met die spelletjes' zeg ik. Dat klonk veel dapperder in mijn hoofd. Nu kwam het er haast hakkelend uit. Gewoon omdat ik wist dat zij veel machtiger was dan ik. Ik liet mijn ogen snel gaan over de man. Nu ik hem van dichtbij zag was hij best knap. Ik vertikte het om een levend persoon leuk te vinden. Ik focuste me weer op Melissandre. Dat was tenminste niet zo afleidend als de man naast haar.

"Rebellion's are build on hope"