Full name: Miles North
Nick name: Mouse
Age: 24
Patiënt of Werknemer [Zuster / Arts]: Patiënt
Misdaad van Patiënt: 'Vernieling' van andermans eigendommen. Om zijn zwakke punten zo goed mogelijk te verbergen, is hij begonnen met het spuiten van graffiti op de huizen in de straat en had zelfs het lef om een paar ongehoorde tekeningen op de muren van de kerk te spuiten gewoon om de reactie van andere mensen te kunnen zien. Daarbij heeft hij door groepsdruk ook wel een paar vernielde brievenbussen en bushokjes op zijn geweten staan.
Appearance + Photo:
Miles heeft donkerblonde haren en mosgroene ogen waar de pretlichtjes altijd wel in op en neer dansen. De ondeugende glimlach die meestal wel op zijn gezicht te zien is, zorgt ervoor dat mensen hem niet erg snel vertrouwen en hem altijd in de gaten lijken te willen houden. Niet dat dat erg gemakkelijk is doordat hij met zijn uiterlijk best snel kan opgaan in de menigte en makkelijk kan 'verdwijnen' als hij echt wilt. Het enige dat misschien wel aan hem kan opvallen, is het zwarte hoedje dat hij soms op zijn hoofd zet en de uilenbril als hij iets van dichtbij moet bekijken. De man is namelijk verziend en heeft dus een bril nodig om te lezen, anders lijkt het net alsof de letters op en neer beginnen te dansen. Qua kleding houdt hij het simpel met een spijkerbroek, shirt of een hemd en een vest.
Character: Ondanks dat mensen juist het tegenovergestelde denken, is Miles eigenlijk zo slecht nog niet. Als je vriendelijk doet tegen hem, zou hij negen van de tien kansen net zo vriendelijk terug doen. Hij is misschien het stereotype van een kwajongen, maar dat wilt niet zeggen dat hij iedereen die hij tegenkomt zou gaan bespotten of kwaad zou doen. In principe is hij eigenlijk best zachtaardig, wordt meestal gedwongen tot sommige dingen. Mensen die hem maar oppervlakkig kennen, zouden er zeker versteld van staan, maar eigenlijk is de man best makkelijk te manipuleren en is het niet moeilijk om hem onder druk te zetten. Miles heeft namelijk een erg laag zelfbeeld, iets dat hij toch ergens probeert te verbergen met zijn rebelse handelingen. Hij heeft genoeg zwakke plekken waarmee mensen hem zouden kunnen raken. In de loop van de jaren heeft hij zichzelf geleerd om zo weinig mogelijk van zijn emoties te tonen, met weinig succes. In plaats daarvan slaat hij dan maar op de vlucht als iemand een van de zwakke punten te pakken heeft in de hoop dat ze verder niets zouden kunnen vinden waarmee ze hem zouden kunnen confronteren. Die zwakke punten hebben meestal wel iets te maken met zijn zusje, die het syndroom van Down heeft. Meestal verkondigd hij dat hij haar helemaal niet om haar geeft in de hoop dat ze haar met rust laten, iets dat meestal wel helpt. Zijn geaardheid heeft er meestal ook wel iets mee te maken. Er is dan ook amper iemand die een ‘flikker’ in de buurt zou willen hebben.
Biography: Zoals veel mensen waarschijnlijk al wel kunnen raden, is Miles' kindertijd niet echt leuk te noemen. Zijn vader begon hem al van kleins af aan helemaal af te kraken, te zeggen dat hij helemaal niets waard was en beter helemaal niet geboren kon zijn. Klappen werden er nooit uitgedeeld, alleen maar woorden die altijd als messteken door de kleine jongen heen leken te gaan. In het begin wist hij niet wat die woorden allemaal betekenden, maar de toon waarop ze gezegd werden en de manier waarop zijn ouders naar hem keken, zei al genoeg. Toen hun tweede kind ook nog eens het syndroom van Down bleek te hebben, barstte de bom helemaal los. Miles was zes toen zijn zusje geboren werd en het grootste deel van de tijd was hij diegene die haar probeerde te kalmeren als ze moest huilen. Als ze eten moest hebben of als de luier verschoont moest worden, waagde hij zijn leven om naar zijn vader of moeder te gaan om het te zeggen. Na een paar venijnige woorden, deden ze hetgeen dat hij vroeg meestal wel en ergens maakte hem dat ene klein beetje gelukkiger. Op zijn twaalfde moest hij al eten voor zichzelf gaan maken en ging hij regelmatig met zijn zusje wandelen om aan de neerbuigende blik van hun ouders te kunnen ontsnappen. Op een van die wandelingen maakte hij kennis met het graffiti spuiten en was er al meteen gefascineerd door. Toch wachtte hij tot zijn zestiende om zo'n bus vast te nemen en begon hij met dingen te doen die eigenlijk niet door de beugel kon. Dat zorgde ervoor dat hij aandacht kreeg van de 'grote' jongens en zich ergens wel veilig voelde in de groep. Totdat ze begonnen met dingen te zeggen over zijn zusje en hem op de kast begonnen te jagen. In het begin kreeg hij het nog voor elkaar om te doen alsof niets hem kon schelen, maar na zoveel maanden werd het toch al moeilijk. Op dat moment begon hij met smoezen te verzinnen en nu, zo'n acht jaar later, zijn die smoezen nog altijd geldig en blijven ze gebruikt worden. Hij is misschien volwassen, maar vanbinnen is en blijft hij gebroken door de woorden die zijn ouders jarenlang naar hem gespuwd hadden.
Extra: -
-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher