Het schrijven van een motivatiebrief is nooit mijn sterkste kant geweest. Je moet er vaak braafkomt niet zo professioneel over vind ik. opsommen wat je allemaal in je mars hebt en wat je goed of geweldig vind aan jezelf of wat juist niet. Allemaal heel realistisch en normaal, maar ik sla er meestal vandicht bij en verlies vaak ,peinzend boven mijn laptop of een stuk papier, mijn zelfverzekerdheid. Ik wil tenslotte ook niet al te arrogant of alwetend overkomen. Of juist te onzeker en ontwetend.
Nee, motivatiebrieven zijn meestal niet mijn ding. Ze vormen een te grote stressbron om iets te willen perfectioneren, waardoor ik vaak eindig met een half gemeende brief voor mijn neus, die ik uiteindelijk maar zo emotieloos als in mijn bereik ligt, afgeraffeld heb. Snap deze zin eigenlijk niet helemaal
Wat werkt dan wel, zou je denken?
Voor mij is dat dromen. Dromen over wat ik kan en/of wil bereiken of dromen over onnozele dingen. Ze vormen voor mij een bron van inspiratie en wanneer ik daarmee creatief bezig kan zijn en mezelf kan ontwikkelen, weet ik mezelf over het algemeen een veel betere houding te geven. Dan kan ik mezelf makkelijker laten gaan, omdat je je in dromen niet tegen hoeft te laten houden door onzekerheid of het feit dat je familie krap bij kas zit en je hulp thuis eigenlijk veel harder nodig is dan op school.
Ik heb er veel, kan ik je uvertellen. Realistische en onrealistische, grote en kleine. Zo wil ik schrijven, fotograferen, filmen en posters ontwerpen, een tweedehandswinkel openen met mijn vader om meer te leren van de handelsgeest die door onze genen loopt en een variërende hoeveelheid aan restaurants of verplaatsbare eetkraampjes (voor bijvoorbeeld festivals, markten, etc.) dat ik er gemakkelijk een door heel Nederland verspreidde keten van zou kunnen maken. < Dit is een hele lange zin die ook nog niet helemaal klopt. Je kan hem misschien in tweeën opdelen?En ik denk dat ik een boek zou kunnen wat? schrijven? hier mist iets :pmet de grootse plannen die ik sinds jonge leeftijd al gehad heb.
Er komt echter ook een tijd dat een ieder voor zichzelf na moet gaan denken wat realistisch is of niet en wat in een persoonlijke situatie ook een sprong lijkt die de moeite is te wagen.
Voor mij is dit in april begonnen, toen ik na vier maanden werkeloosheid bij het jongerenloket binnen ben gestapt voor het begin van een langdradig, sloom en soms zeer saai proces van een molen die ik veel liever had ontlopen door gewoon te werken.
Er werd mij aangeraden om terug naar school te gaan, gezien het feit ik nog een certificaat mis om het pakket als geldig starterskwalificatie te laten gelden. Iets wat mijn kansen op werk, zeker in de huidige tijd van crisis, zeer ernstig verkleind.
Dit was in de eerste instantie iets waar ik met tegenzin naar uitkeek, maar al snel kroop het stilletjes mijn dromen in en liet me nadenken over wat een makkelijke opleiding zou zijn. ICT was het eerste antwoord. Ik ben redelijk goed met computers, ik zit er vaak achter, het geeft een redelijk salaris en zo hard hoef je er vaak niet eens voor te werken. Maar al snel leek dat me een dodelijk saaie manier om de toekomst door te toeven en kwamen de friet- en hamburger kraampjes voor op evenementen weer in mijn gedachten.
'Misschien met een cursus en als ik genoeg gespaard heb kunnen ze het bekijken met school en uitkeringen, dan redden we het misschien ook nog wel.' ging er voornamelijk door mijn hoofd.
Op zich niet een slecht idee, maar ook niet standvastig, gezien de moeilijkheidsgraad van het vinden van vaste plekken en het afhankelijk zijn van iedere weersomslagen. Ik moest iets verzinnen waar ik terug op kon vallen.
Ik twijfelde over horeca, omdat ik nog nooit eerder als serveerster heb willen werken (o.a uit angst meer glazen te breken dan heel aan te leveren en door steeds weer te horen dat ik het niet zou kunnen). Maar steeds meer begonnen mijn dromen mee te werken en van samenwerken op evenementen met mijn familie en vrienden, schakelden mijn dromen langzaam maar zeker om naar een knus restaurant dat ondertussen steeds verder uitgetekend wordt en zich steeds dieper en vertrouwder in mijn hoofd nesteld.
De keuze om terug naar school te gaan, papieren te behalen en kennis op te doen die mij kan helpen bij het opzetten en uitwerken van mijn droom restaurant leek een vanzelfsprekende volgende stap en met een duwtje in de rug van een jongerencoach heb ik besloten dat ik liever nog dit jaar begin dan over vijf of tien jaar met bittere spijt terug te kijken naar een gemiste kans vanaf de kassastoelen uit supermarkten die ik nu echt wel ontgroeit bent.
Ik heb niet eeuwig de tijd om te dromen. Laat ik nu mijn pech van thuiszitten maar eens omzetten om hopelijk met geluk deze opleiding aan te mogen pakken. Ik ben klaar voor verandering en ik ben klaar om nieuwe dingen te leren.
Zijn jullie klaar om mij en mijn dromen een kans te geven?
M.v.g, Met vriendelijke groet (geen afkortingen in een formele brief)
Nancy Seton
Dit is wat ik kon vinden, maar ben geen expert
Edit: en let even op de enters in je alinea's... Over het algemeen doe je die er meestal niet in volgens mij. Je schrijft of aan een stuk door in een alinea of je begint een nieuwe.. maar dit weet ik niet zeker (dat moet wel in onze verslagen etc).
Edit 2: nog wat komma's toegevoegd en misschien is het een idee om aan te geven wat je al weet/kan????? Of je iets van ervaring hebt ofzo in die richting en wat deze ervaring is......
[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 16:42 ]
12 juni 2013 - 16:37
12 juni 2013 - 16:46
SPECS