Sophia
Hij is nu nog aan het einde van de gang, maar dat duurt niet lang meer. Zijn stappen zijn groot, vol woede die ik nooit eerder heb gezien. Ik voel me plotseling ontzettend kwetsbaar. Hij is sterker... Natuurlijk kan ik mijn krachten gebruiken. Hem dwingen weg te gaan. Ik probeer het, maar omdat ik zo verschrikkelijk bang ben is mijn hoofd mistig. Ik kan het niet Ik kan het niet. En dan staat hij vlak voor me. "meekomen!" blaft hij in mijn oor. Ik duik ineen tegen de muur en kijk wanhopig om me heen, iemand. Alsjeblieft! Maar de gang is, met uitzondering van ons, verlaten. "Ik wil niet" piep ik. "Oh, jij wil zeker wel. Na alles wat ik voor je heb gedaan, denk je dat het zo gemakkelijk gaat. Denk je soms dat je vrienden niet van je walgen, vuile hoer!" Ik krimp nog verder ineen. "Ik... ik heb school. en..." Ik begin te huilen. Maar hij lijkt wel meedogenloos. Helemaal niet zoals ik hem ken. Hij grijpt mijn arm vast en trekt me vooruit. "Meekomen, zei ik. Verdomme!"
ice cream for everyone! YES - camel? yes!