Born In Heaven • Niam
-Proloog-
Het was een koude winterdag en een jongen genaamd Niall Horan dwaalde nog door de besneeuwde straten van Mullingar. Hij stopte even voor de enige brug die naar zijn huis leidde. Als bevroren stond hij daar stil voor zich uit te staren. Een andere jongen kwam naast hem staan en sloeg een arm om hem heen. Niall keek even op om in de ogen van de jongen te kijken. Bijna gelijk sloeg hij de arm weg en mepte de jongen in het gezicht. 'Ik wil je nooit meer zien, het is over, voor altijd,' zei Niall tegen hem. Bijtend op zijn lip liep hij de brug op. Het begon al te sneeuwen maar Niall liep straal voorbij zijn huis. Hij liep richting het wit besneeuwde park. Hij stopte even bij een bankje en nam plaats. Niall wreef en blies zijn handen wat warmer. Zijn hele leven stond gedoemd te mislukken. Hij is jaren gepest en getreiterd geweest dat hij er genoeg van heeft gekregen. Hij wilde vandaag zijn leven beëindigen. Dit was de beste oplossing om van alle problemen af te komen. Hij bleef nog even rustig zitten en keek naar de klok die in de verte oplichtte. Het was op dit moment al elf uur in de avond. Hij was weggeslopen bij zijn ouders. Hij klom in de dichtstbijzijnde boom en belandde toen hier. Snel had hij ook nog de huissleutel mee gegrist, want hij had geen zin om weer terug in de boom te klimmen. Niemand had van hem gehouden of om hem gegeven, had hij beweerd. Hij was een makkelijk aas voor de pesters omdat hij overgevoelig was. Hij huilde snel en kon niet veel hebben. Hij haalde uit zijn groene Jack Wills vest een klein mesje dat hij altijd bij zich droeg. Hij zette het in zijn arm en begon wat grove krassen te zetten. Over een uurtje was het tijd. Niall vond het een goed idee om het om twaalf uur 's nachts te doen omdat toen iedereen al sliep in huize Horan. Hij borg het mesje weer op in zijn vest en liep richting huis. Hij stak de sleutel in het slot en duwde de deur open. Hij liep naar binnen en sloot de deur weer achter zich. Hij ging zijn kamer binnen, die zich op de eerste verdieping bevond. Hij griste het potje met pillen uit zijn nachtkastje vandaan en draaide de deksel open. Hij schudde de inhoud leeg op zij hand en legde het potje met de deksel weer weg. Hij slikte de pillen één voor één in. Hij haalde zijn afscheidsbrief tevoorschijn uit het laatje van zijn rode bureau en legde die op zijn bed. Hij liep weer naar buiten en liep verder over de straten, die gelukkig sneeuwvrij waren. Hij keek naar het hoge flatgebouw dat zich nu voor hem bevond. Hij liep naar binnen en nam de lift naar de hoogste verdieping. Hij stapte uit en zag een trap die hem naar het dak zou leiden. Hij liep er heen en ging naar boven, de deur door. Hij plaatste zichzelf op de rand en keek voorzichtig naar beneden. Het was rustig met zo her en der een enkele auto. Hij liet even een hoorbare zucht horen. De pillen zouden zo wel gaan werken, dacht hij. En dat gebeurde. Hij werd steeds slapper en viel langzaam naar voren. Na een tijdje was hij zo ver naar voren gevallen dat hij naar beneden viel. Eindelijk kon hij vrij zijn. Vrij van alle problemen, zorgen en pijn. Vrij van de wereld. Hij wist niet waar hij zou belanden, maar dat zou hij zelf wel merken. Hij voelde zich nu vanbinnen gelukkig, hij had het gedaan, het was voltooid. Dit deel van zijn leven was voorbij, alles was voorbij. Het roekeloze lichaam van Niall lag op het witte sneeuw, die nu rood kleurde. Niemand merkte het op één persoon na. Hij belde de ambulance, die meteen met een gillende sirene aan kwam scheuren. Ze dachten nog hoop te hebben en de jongen weer tot leven te wekken. Maar ze waren te laat. Een glimlachende Niall stond in de lucht naar het gebeuren onder zich te kijken. Ze waren te laat. Hij was eindelijk vrij en hoefde zich nergens meer zorgen om te maken. Hij bleef kijken tot dat de ambulance weg reed met het al overleden lichaam van zichzelf. Hij staarde nog even rond zich om de laatste glimpen van Mullingar te zien. Met een gevoel van gelukzaligheid en een lach zwierf de geest van Niall verder en verder naar boven. Op naar een nieuw bestaan on misschien wel een andere wereld. Hij zou nu alles beter maken en zorgen dat de slechte dingen niet zouden gebeuren. Ooit zou hij nog wel terugkomen om te kijken maar dat zou wel even duren. Niall was nu gelukkiger dan ooit.
[ bericht aangepast op 30 juni 2013 - 19:37 ]
Be strong cause things will get better, it might be stormy now but it can't rain forever.
maar de linken zijn het wel waardig om een kijkje te nemen 
