[RPG] The Secret Circle • 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 25 mei 2013 - 16:55 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Mijn topics. Ik schrijf straks of morgen wel iets]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Mijn topics]

Your make-up is terrible

Mijn topics *O*

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

| Mijn topics. x |

Feel the fire, but do not succumb to it.

[mijn topics]

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Merrow schreef:
Mijn topics *O*

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

|| Mon Topícs. ||

•

Arya Selene Ravensdale
outfit

Ik slaak een opgeluchte zucht wanneer de bel gaat. Eindelijk weekend. Het is niet dat ik school zelf zo verschrikkelijk vind, sommige dingen zijn nog best wel interessant. Het ligt meer aan mijn schoolgenoten.
Stilletjes pak ik mijn tas in terwijl ik wacht op het moment dat iedereen op is gestaan en het lokaal heeft verlaten, dan kunnen ze tenminste niet laten struikelen, al doen ze dat over het algemeen niet wanneer de docent(e) nog in het lokaal is. Na enkele minuten heeft iedereen het lokaal verlaten en kom ik zelf ook overeind. Ik wens de geschiedenisdocent nog een fijn weekend toe, waarna ik het lokaal verlaat. De meeste mensen vinden het verschrikkelijk om geschiedenis het laatste uur te hebben en zijn meer bezig met hun mobiel dan dat ze op het verhaal van de leraar letten. Ik vind het niet zo verschrikkelijk om geschiedenis te hebben, het is een interessant vak. Ik zou best wel in de tijd van de Grieken en Romeinen willen wonen.
Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer er iemand tegen mijn opbotst. Zoals te verwachten komt er geen “sorry” en wordt er een scheldwoord naar mijn hoofd geslingerd. Ik bijt kort op mijn onderlip en loop snel verder.
Bij mijn kluis aangekomen pak ik snel de boeken die ik dit weekend nodig zal hebben, waarna ik mijn kluis weer dicht doe en de school verlaat. Met de populaire kliek die bij de ingang staat maak ik geen oogcontact. Ik ga niet direct naar huis toe, maar eerst nog naar het park, iets wat ik wel vaker na school doe, vooral op een vrijdagmiddag als deze. Met slechter weer ga ik eerder naar het bos.
Een klein kwartier later zit in het gras in het park. Ik haal mijn iPod, notitieboekje en een potlood uit mijn tas. De oortjes doe ik in mijn oren, waarna ik door het boekje begin te bladeren. Ik houd het boekje open geslagen op de pagina waar de incantatie staat die ik enkele dagen geleden nog heb opgelezen, samen met de rest van de Cirkel. Natuurlijk heb ik die niet zelf bedacht, die staan in iedereens Book of Shadows. Ik heb het enkel ook in mijn notitieboekje op geschreven.

Fire, Earth, Metal, Air, Water and Blood. By these elements, we bind the circle, and follow in the steps of our ancestors; who pledged themselves to fight against the forces of darkness. When evil assails us, when fear weakens us, when descent threatens us, in the circle we will find our power. We come to this place alone, but leave bound as one. With this oath, our journey begins together. Do you accept the circle?

Mijn ogen glijden kort over de regels, waarna ik snel verder blader en begin met schrijven. Terwijl ik bezig ben met schrijven vraag ik me af of de nieuwe buren er al zijn, volgens mijn moeder waren er kijkers geweest die het huis gekocht hadden.

[ bericht aangepast op 1 mei 2013 - 21:17 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ian Tanner II 22 II Lid van de Cirkel II In het park

Ondanks dat het een zonnige lentedag was en de temperatuur aangenaam aanvoelde, had Ian toch geen afstand gedaan van zijn jas. Hij was zich wel degelijk bewust van de warmte, mede doordat zijn huid klam aanvoelde onder de dikke stof en zijn shirt aan zijn rug begon vast te plakken, maar toch trok hij de kraag nog iets verder omhoog en stak vervolgens zijn handen diep weg in de zakken. Zijn lippen waren in een verbitterde trek wegtrokken, terwijl hij haast sloffend zijn weg over straat maakte, met zijn blik neerslachtig naar de grond gericht. In gedachten mijmerend, liep hij de schoolpoort door en vervolgde zijn langzame tred langs de hekken die rondom het gebouw geplaatst stonden. Zijn gemoedstoestand leek ieder moment het vriespunt te kunnen bereiken, iets dat daardoor in schril contrast stond met het aangename lenteweer. Het luchtte hem meer dan op dat het eindelijk weer vrijdagmiddag was en dat het weekend dus aanbrak. Hij had dan nog net geen schijthekel aan school, maar graag ging hij nu ook weer niet. Hij walgde van het medeleven dat de leraren elk lesuur weer opbrachten door het recentelijk verlies van Sarah. De blikken die hem telkens weer werden toegeworpen, herinnerden hem opnieuw en opnieuw aan het feit dat hij gefaald had. Nochtans wist Ian dat het buiten zijn vermogens viel, maar toch legde hij onophoudelijk de schuld bij zichzelf weg. Hij had iets moeten doen. Zijn krachten hadden hem in de steek gelaten wanneer hij ze het hardst nodig had, en dat verweet hij zichzelf iedere dag weer.
Feitelijk had Ian nog altijd geen idee waarom hij zich werkelijk had aangesloten bij de cirkel. Zijn kleine zusje had altijd zo aangedrongen dat hij anderen moest gaan zoeken die ook in het bezit waren van magie, zoals zijzelf het altijd noemde. Het had hem verwonderd dat hij lotgenoten had gevonden, zo vlak na haar dood, alsof dat kleine meisje er juist voor gezorgd had. Dat die lieve Sarah degene was geweest die hen had samengebracht - wat zelfs voor zijn eigen oren eigenlijk te belachelijk voor woorden klonk. Misschien was het eerder doordat hij nog altijd de hoop koesterde om Sarah te kunnen redden, hoe gering die kans ook was. Dat het lid zijn van die cirkel haar nog zou kunnen terugbrengen. Iets waar hij amper aan durfde te denken, maar het toch onverhoopt telkens deed.
Ian hield uiteindelijk halt toen hij het park was ingewandeld en keek op. Zijn blik gleed naar het eenzame bankje iets verderop. Een stekend gevoel bereikte inwendig zijn borstkas, maar toch liep hij ernaartoe en ging op het, door de tijd verteerde, hout zitten. Met zijn hand streek hij over de verf die afbladerde en in gedachten herbeleefde hij een moment van nog niet zo lang geleden. Het nieuws was al even bekend geweest dat Sarah ongeneselijk ziek was – leukemie – maar wanneer ze een goede dag had, nam hij haar mee hier naartoe. Het was eenzelfde dag geweest als vandaag. En ondanks de stilte rondom hem, hoorde hij het jubelende gegrinnik van zijn kleine zusje, alsof ze hier op dit eigenste moment bij hem was. Haar zachte engelenstem, die kirrend riep hoe trots ze wel niet was op haar grote broer en dat ze nog langer dan tot in de eeuwigheid van hem hield. Hoofdschuddend haalde Ian zijn handen door zijn verwarde haar, waarna hij voor zich uitkeek en in gedachten verzonk. Zijn ingewanden leken weg te teren door het vele piekeren wat hij deed. Uiteindelijk zag hij hoe Arya – één van de meisjes die eveneens lid van de cirkel was – hem passeerde. Hij sloeg haar gade, toen ze iets verderop in het gras ging zitten. Hoogstwaarschijnlijk had ze hem niet eens zien zitten, ofwel had ze hem niet willen zien zitten. Het maakte hem niet echt uit welk van de twee het was. Hij bleef enige tijd van een afstandje naar haar kijken, zag hoe ze haar oordopjes van haar iPod instak en haar notitieboekje erbij pakte, om er even door te bladeren, iets te lezen en vervolgens verder te schrijven.

[Maar een klein beetje stalkerig om iemand van een afstandje te blijven gadeslaan :'D]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

[Één klein dingetje: het is een beetje onlogisch dat Ian nog naar school gaat, aangezien hij al 22 is :x
Tenzij het iets van college is natuurlijk]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

-Mijn topicos-

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[Misschien is het een idee om een praat/kletstopic te maken voor vragen over hetRPG en overleg,het is maar een tip]

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Noah Ryot Rosewood
––––––––––––––––––––––––––––––

Fire, Earth, Metal, Air, Water and Blood. By these elements, we bind the circle, and follow in the steps of our ancestors; who pledged themselves to fight against the forces of darkness. When evil assails us, when fear weakens us, when descent threatens us, in the circle we will find our power. We come to this place alone, but leave bound as one. With this oath, our journey begins together. Do you accept this circle?

De incantatie.
Slechts enkele dagen geleden hebben wij – de leden van de Cirkel – het meerdere malen opgelezen ; met als eindresultaat een nieuwe, verbonden Cirkel van slechts drie vrouwen en drie mannen. Vervolgens is de tekst door mijn gedachten blijven spoken en heb ik hem inmiddels al honderden keren in mijn gedachten uitgesproken. De energie die voelbaar leek vrij te komen op het moment dat de acceptatie van de Cirkel – na het uitspreken van de incantatie – was voltooid, was geen enkel moment afgezwakt in de afgelopen dagen ; het was enkel en alleen licht versterkt, of er eindelijk een deur was geopend waaruit de opgekropte energie kon ontsnappen.
Alhoewel er nog geen momenten waren voorgevallen waarin deze nieuwe energie tot uiting is gekomen, kan ik niet wachten tot dit moment zich uiteindelijk voor doet – om te zien wat ik kan, wat wij als leden van de Cirkel kunnen met de energie die we in ons binnenste bezitten.

‘Meneer. Ik heb zo’n tien minuten geleden een latté besteld en ik het nog steeds niets, ziet u.’
De menselijke, perfect opgemaakte Barbie pop die aan de andere zijde van de toonbank was verschenen wappert op een spastische manier met haar handen – hoogstwaarschijnlijk om het feit te benadrukken dat ze haar latté nog steeds niet had gekregen, die ze ; hoogstens drie minuten geleden ; had besteld. Verontschuldigend hef ik mijn hand op, waarna ik mezelf oogrollend omdraai naar het gigantische koffiezetapparaat dat tegen de achterzijde van de ouderwetse koffiezaak is gestationeerd. Het logé – met een omtrek van twee meter – dat tegen het koffiezetapparaat was geplakt liet opnieuw een ironische glimlach op mijn gezicht verschijnen.
‘Magical Coffee.’
Zowel de eigenaar – mijn baas – van de ouderwetse koffiezaak, als de klanten die er dagelijks kwamen zouden eens moeten weten hoe ‘magisch’ de bakken koffie waren die ik iedere dag van negen tot vijf aan het maken was. Na de formaliteiten verdwijnt de Barbie pop door de deur, waardoor het zachte belletje kort rinkelt en vervolgens weer de stilte in de – op mij na – lege koffiezaak terugkeert.

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 11:05 ]

•

[Ik ging er eigenlijk een beetje vanuit dat het om colleges ging, aangezien bij mijn weten de meeste personages al wat ouder zijn... My mistake dan. Misschien is een kletstopic inderdaad wel wat gemakkelijk ]

[ bericht aangepast op 1 mei 2013 - 15:48 ]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Tyler Adrian Coult |Heksenjager


Een voor een komen ze de school uit. Allemaal. En ik mag hier doodvallen als niet een van hen, als het er niet meerderen zijn, magische krachten bezit. Het gevoel van een andere kracht dan de mijne, de Cirkel, wordt met de dag sterker. Ik voel het gewoon.
Ik kijk hoe ze allemaal hun weekend tegemoet gaan. De ene blijft napraten, de andere maakt dat ie weg is. Weer een andere vind het nodig de grenzen af te tasten van het overtreden van de wet van openbare zedenschennis. Jakkes. Romantisch gedoe, niets voor mij. Ik besluit verder te gaan, ik wil de aandacht immers niet naar me toe trekken. Langs mijn rechterkant bevindt zich een kleine koffieshop, en ik besluit binnen te gaan. Bij het openen van de deur gaat een klein belletje rinkelen en ik kijk even om me heen. Gezien het nog vroeg is, ben ik er alleen, op de verkoper na dan.
“Een zwarte espresso, graag,” zeg ik na een korte onnodige blik op de menukaart. “En doe er maar een chocolademuffin bij.”
Het lijkt al eeuwen geleden dat ik nog gegeten heb, en een man moet aan zijn krachten denken. Ik haal alvast mijn portefeuille uit mijn achterzak en begin in mezelf uit te rekenen hoeveel ik de verkoper moet. Heel even kijk ik de jongeman achter de toonbank schattend aan. Er is iets aan hem, maar ik kan het niet goed plaatsen. Ik schud even mijn hoofd en kijk weer naar het geld in mijn handen.
“Hoeveel is het precies?” vraag ik, in de hoop dat hij mijn vreemde blik niet gezien heeft.
Die verdomde Cirkel blijft me overal achtervolgen, en ik heb het gevoel dat niemand in dit dorp nog te vertrouwen is.

But I still have this faith in the truth of my dreams.