[RPG] The Secret Circle • 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 25 mei 2013 - 16:55 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

{Mijn topics (: }

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Kian Oliver Brook || Lid van de Cirkel
Mijn ogen vergroten, ik ruk de plank helemaal van de muur af en glimlach breed. Ik ben tegen de muur aangevallen wat een holle klop opleverde, het is me nog nooit eerder opgevallen, maar ik heb gelijk besloten om de planken van de muur af te halen en te kijken wat er zich achter de planken bevind. Ik wist dat er iets zat! Op de plaats waar de plank zojuist had gezeten zit nu een groot gat, op de grond staat een klein houten kistje. Ik probeer het kistje tussen de twee planken uit te wurmen, maar daarvoor is het kistje te groot. Nog maar een plank eruit dan. Ik ram de tweede plank eruit en schuif het kistje voor me op de vloer. Het is kistje is van dicht hard houd en het lijkt behoorlijk stevig en dik. Het zilveren slot dat erop zit is - tot mijn verbazing - open. Ik veeg het stof van het kistje af, wrik een beetje aan de opening en sla dan de deksel van het kistje omhoog. Voor me ligt een klein oud boekje, ik voel de spanning door me heen razen. Wat als het is wat ik denk dat het is? Wat als ik eindelijk na al die tijd mijn eigen Book of Shadows gevonden heb? Ik pak het boekje vast en open het, mijn mondhoeken krullen nog verder omhoog. Dit is het! Ik wist het! Mijn eigen Book of Shadows! Ik moet het de andere direct vertellen. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en sms de andere vijf leden.

Groot nieuws! Mijn huis, nu!
Kian

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Shane Noel Fulton - Witch hunter

Mijn geliefde Chevelle stopt voor het ouderwetse huis. Vanuit mijn auto blijf ik er nog even naar kijken, de luide muziek van motorhead draai ik iets zachter om de rest van de buurtbewoners niet te storen door mijn open ramen, vanwege het mooie weer. Het ziet er mooi uit, ik had het in een snelle opwelling gekocht nadat ik hoorde van het binden van de cirkel. Ik weet wel zeker dat ik hier geen spijt van ga krijgen, enkel profijt. Het is misschien iets groot voor mij alleen, met de drie slaapkamers, maar ik kan er vast wel een doel voor vinden. Ik heb sowieso een goede opslagplaats nodig voor al mijn speciale spullen, die nu allemaal in dozen achterin mijn auto staan. Echt niet dat ik dat aan de verhuizers toevertrouw.
Uiteindelijk haal ik dan toch de sleutels uit het contact van de auto waardoor het grommende geluid van de oude auto afslaat en de muziek abrupt ophoud met spelen. Van de achterbank haal ik een paar dozen en loop ik het ietwat onverzorgde grindpad op naar de voordeur. Uit mijn zak haal ik onhandig mijn gloednieuwe huissleutel, die ik terwijl ik de paar dozen op mijn ene arm probeer te balanceren en vervolgens tussen de muur en mezelf vastklem zodat ze niet op de grond donderen. Zo kan ik de voordeur losmaken en steek ik de sleutel terug in mijn zak. Ik ben hier nog niet eerder binnen geweest, maar de verhuizers hebben alles al in de juiste kamers gezet, zoals ik het gezegd had.
Alles ziet er nog redelijk leeg en onpersoonlijk uit. De meubels staan een beetje bij elkaar, overal staan dozen met opschriften naar welke kamers ze moesten. Ik heb niet eens genoeg spullen om alles vol te maken volgens mij. Ik neem de dozen rechtstreeks mee naar boven, om ze in de juiste kamer te zetten. Ik wil niet dat dit soort dingen hier blijven rondslingeren. Voor je het weet heb je nieuwsgierige buren over de vloer die je willen helpen uitpakken en zien ze het. De deur draai ik dan ook achter me dicht als ik de kamer weer verlaat. Hierna begeef ik me in de ruime slaapkamer. Het bed staat er al, die zal ik later wel opmaken.
Het grote raam naast het bed kijkt direct naar het volgende huis. Ik kijk er even kort doorheen, het lijkt een meisjesslaapkamer aan de andere kant te zijn, in ieder geval van een tiener. Ongeïnteresseerd draai ik me weer om zodat ik de kamer uit kan lopen terug naar beneden om de rest een beetje te bekijken. Tienerkamers interesseren me toch eigenlijk maar heel weinig, behalve als het toevallig iemand van de cirkel is, al lijkt die kans me wel erg klein te zijn. Als ik beneden wat rond gekeken heb, wat meubels heb verschoven, loop ik terug naar mijn auto om de rest van de dozen eruit te halen.

Roxanne Grace van Dyke - human

De schoolbel gaat, school is uit en het is vrijdagavond. Eindelijk, ik heb echt geen zin meer in school. Snel prop ik al mijn spullen in mijn tas en samen met twee andere meisjes lopen we naar de kluisjes toe. Als ik mijn kluisje open, komt er een walm van lekker parfum en de lichte cosmetische geur van make-up eruit. In het deurtje hangt een spiegel, waarin ik mijn haar iets fatsoeneer en een nieuwe laag lipglos op mijn lippen smeer. Mijn boeken stop ik allemaal weg in het kluisje, dit weekend heb ik bar weinig zin om te gaan leren eigenlijk. Het kluisje sla ik met een klap dicht, om me heen staan mijn gebruikelijke vrienden.
"Roxy, ga je vanavond naar het boothuis?" vraagt iemand aan me, waardoor ik iets geërgerd zucht en mijn schouders theatraal ophaal. "Alleen als ik echt niets anders te doen heb. Ik heb meestal wel iets beters te doen dan met losers rondhangen," antwoord ik verveeld. "Daarbij is net de nieuwste collectie van mijn favoriete make-up uitgekomen dus ik ga nu naar de winkel." Ik hoef niet eens te vragen wie er meegaan, want er zijn altijd wel mensen die meegaan. Ze moeten wel, ik heb iemand nodig die me helpt om te kijken of ik wel de juiste kleur heb. Uiteindelijk kies ik toch zelf omdat ze meestal toch niet uit hun doppen kunnen kijken, maar toch.
Ik trek het dunne zomerjasje aan dat ik vanmorgen meegenomen heb en glimlach naar de rest, waarna ik me omdraai in de school uit begin te benen op mijn lage hakken, die een klikkend geluid maken. Buiten stap ik in mijn nieuwe auto, een witte. Ik heb hem dit jaar gekregen omdat ik mijn vorige in de prak gereden had, maar ik vind het niet erg. Dit is toch het nieuwste model. Hij start bijna geruisloos op en ik rijd de parkeerplaats af om zo naar het centrum te kunnen rijden.

[ bericht aangepast op 1 mei 2013 - 21:06 ]

Your make-up is terrible

Arya Selene Ravensdale
Ik ben net klaar met het gedicht wanneer ik het gevoel krijg dat iemand naar me kijkt. Nadat ik mijn notitieboekje terug in mijn tas heb gestopt, kijk ik op en blik ik recht in de ogen van Ian, die ook bij de Cirkel hoort en eindje verder op zit. Wat ongemakkelijk richt ik mijn blik op het gras en stop ik het potlood ook terug in mijn tas. De oortjes van iPod laat ik in mijn oren zitten. Even denk ik er over om naar Ian toe te gaan en ik loop al zijn kant op, wanneer ik me plots omkeer en de andere kant oploop. Ik ken Ian eigenlijk nauwelijks, alleen door de Cirkel ken ik hem. Het zou raar zijn ineens naar hem toe te gaan als het niks met Cirkel-dingen te maken zou hebben.

Ongeveer een kwartier later loop ik mijn straat in. Ik zie dat de nieuwe buren er zijn en wanneer ik in mijn voortuin sta, kijk ik nieuwsgierig opzij, om een glimp op te vangen van de nieuwe bewoners, maar zodra ik zie dat het een jongeman is die bij de auto staat glip ik snel mijn huis in. Binnen ruik ik de geur van vers gebakken koekjes. Zo stil mogelijk loop ik naar boven, omdat ik wel weet hoe laat het is. Helaas heeft mijn moeder me al gehoord. 'Arya!' roept ze. Halverwege de trap blijf ik staan en draai ik me om. Mijn moeder is de hal in komen lopen. 'Je kan wel even koekjes brengen naar de nieuwe buurman.' Ik schud mijn hoofd, terwijl mijn moeder opgewekt verder praat. 'Het is een jongeman en hij ziet er ook nog eens leuk uit.'
'Mam,' mompel ik iets beschaamt, alsof ik bang ben dat de jongeman het door de muren heen zou kunnen horen. Mijn moeder is de trap opgelopen en trekt me mee naar de keuken, waar ze een trommel met koekjes in mijn handen drukt. 'Mam, ik moet –' probeer ik, maar ze onderbreekt me. 'Je moet niks. Gewoon de koekjes naar die leuke jongen brengen. Misschien kan je hem zelfs de stad een beetje laten zien.' Met grote ogen kijk ik haar aan. Is ze nu echt gek geworden. Als ze me aan hem gaat proberen te koppelen, waar ik haar wel voor aan zie, dan... Dan weet ik eigenlijk niet, haar vermoorden doe ik toch niet. Ze zou gewoon in tussen wel moeten weten dat jongens me niet zou staan, dan zal de jongeman van hiernaast me zéker niet zien staan.
'Mam, ik wil het echt niet doen,' protesteer ik nog, maar ze heeft me de deur al uitgeduwd. Ongemakkelijk blijf ik op de veranda staan en naar enkele seconden loop ik toch maar naar de jongeman toe, terwijl ik mijn wangen al rood voel worden. 'Eh, ik m-moest van mijn m-moeder dit naar j-je brengen,' stamel ik onhandig waarbij ik de trommel naar voren houd. 'Het eh, zijn koekjes.' Mijn blik richt ik voor enkele seconden op zijn gezicht, waarop mijn wangen nog roder worden en ik snel naar de grond kijkt.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ian Tanner II 22 II Lid van de Cirkel II In het park

Ian bleef Arya gadeslaan, ondanks dat het niet zozeer zijn gewoonte was om mensen aan te staren. Zijn overpeinzingen maakten dat hij zijn blik niet van haar kon afwenden. Het deed hem gewoon raar aan dat hij zich met nog vijf anderen – vreemden – verbonden had doormiddel van een incantatie.

Fire, Earth, Metal, Air, Water and Blood. By these elements, we bind the circle, and follow in the steps of our ancestors; who pledged themselves to fight against the forces of darkness. When evil assails us, when fear weakens us, when descent threatens us, in the circle we will find our power. We come to this place alone, but leave bound as one. With this oath, our journey begins together. Do you accept the circle?

De woorden stonden nog vers in zijn geheugen gegrift, evenals de vijf gezichten die samen met hem de cirkel vormde. Hij had hen al wel vaker gezien, maar ze kennen was een groot woord. Misschien werd het weleens tijd dat hij een gesprek aanknoopte en feitelijk was dit een uitgelezen kans om dat te doen. Van iemand aan te spreken was immers nog nooit iemand gestorven. Toch kreeg Ian zich er niet toe aangezet, en bleef het blonde meisje enkel vanaf een afstandje gadeslaan.

Arya bleek algauw door te hebben dat hij haar al enige tijd gade sloeg, aangezien ze haar notitieboekje wegstopte en naar hem opkeek waardoor hun blikken elkaar kruisten. Hij zag hoe ze haar blik afwendde en haar potlood wegstak in haar tas. Vervolgens stond ze op en liep ze zijn kant op. Toch draaide ze zich plotseling om en liep een totaal andere kant op. Voor Ian het te goed doorhad, was ze al uit zijn gezichtsveld verdwenen.

Feitelijk kon hij haar geen ongelijk geven. Hij was immers ook niet op haar afgestapt en hij kon het haar dan ook zeker niet kwalijk nemen dat zij zo plotsklaps rechtsomkeert maakte. Hoogstwaarschijnlijk had hij hetzelfde gedaan in haar plaats. Misschien was hij zelfs wat opgelucht dat ze hem niet had aangesproken, gewoon omdat hij nu niet bepaald een gezelschapspersoon was.
Ergens was voor hem dan ook nog het vreemdste dat hij tot de cirkel behoorde. Hij piekerde hier al over sinds de incantatie zijn mond had verlaten en hij zich hierdoor verbonden had aan de anderen.

Zijn gedachten bleven onophoudelijk alle kanten opschieten, dusdanig dat het hem frustreerde en hij opnieuw zijn handen door zijn haren haalde. Ian vestigde dan ook zijn blik op het niets in de verte, waardoor er een vermoeide zucht aan zijn lippen ontsnapte. Waarom moest hij altijd alles zoveel ingewikkelder maken dan dat het eigenlijk was? Misschien was het juist wel een goed iets dat hij eindelijk in zijn leven ergens bijhoorde.

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 10:18 ]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Noah Ryot Rosewood
––––––––––––––––––––––––––––––

‘Een zwarte espresso graag, en doe er maar een chocolademuffin bij. Hoeveel is het precies?’

Enigszins wakker geschud door de plotseling stem die door de koffiezaak galmt kijk ik naar de jongen die zojuist aan de toonbank is verschenen en een bestelling plaatste. Mijn wenkbrauwen kruipen ietwat samen in een bezorgde frons op het moment dat hij me schattend aan begint te staren, voordat hij zijn blik opnieuw richt op het geld dat hij in zijn handen heeft. De blik die hij me zojuist had gegeven zorgt er voor een kort moment voor dat er lichte kippenvel op mijn armen ontstaan, waarna ik mijn hoofd snel schud en mezelf in mijn gedachten streng begin toe te spreken.
‘Vier euro, de chocolademuffins zijn in de aanbieding vandaag.’
Op de automatische piloot begin ik vervolgens aan het maken van zijn zwarte espresso, die ik zonder te vragen in een meeneem – beker giet en er kort de code van ‘een zwarte espresso’ op schrijf. De chocolademuffin laat ik in het behorende papieren zakje glijden, waarna ik alles op de toonbank leg en het benodigde muntgeld van de jongen overneem om hem vervolgens nog een prettige dag te wensen.

Alsof het de belangrijkste taak van de wereld is draai ik me opnieuw om naar het gigantische koffiezetapparaat aan de achterwand van de koffiezaak en begin lichtjes met mijn handen wat dingen aan te raken om de indruk te geven dat ik daadwerkelijk aan het werk ben. In plaats daarvan haal ik geoefend mijn telefoon uit mijn short en druk een aantal toetsen in zodat het berichtje van een van de leden van de Cirkel omhoog komt.

Groot nieuws! Mijn huis, nu!
Kian

Aarzelend bijt ik voor een kort moment op mijn onderlip, wetend dat ik hier de komende uren nog niet weg kan omdat mijn baas de gehele koffiezaak aan me had overgedragen voor de middag, wetende dat het niet zo druk zal worden als in de ochtend. Eigenlijk was het al een wonder geweest dat de jongen zojuist was binnen gekomen en nog koffie met eten erbij had besteld, aangezien de meesten ’s middags binnen kwamen om te vragen welke richting ze uit moesten voor het station.
Mijn vingers glijden razendsnel over het scherm en met een korte toon weet ik dat mijn berichtje naar Kian is verzonden. Wat het ook zou mogen zijn, het zou moeten wachten tot een later moment.

Ben aan het werk, 17.00 klaar.
Noah

•

Shane Noel Fulton

Ik ben net bezig de laatste dozen uit mijn auto te tillen als ik naast me een zachte meisjesstem hoor. "Eh, ik m-moest van mijn m-moeder dit naar j-je brengen," zegt ze zacht en als ik opkijk staat er een blonde tiener naast me. Ze houd een trommel voor zich waar zo te ruiken zelfgemaakte koekjes inzitten. "Het eh, zijn koekjes." Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht die kuiltjes in mijn wangen trekken. Haar wangen zijn lichtrood gekleurd en haar blik wend ze snel van me af. Ze lijkt zich nogal ongemakkelijk te voelen, of misschien komt het gewoon door de zon, wie weet. Ik krijg het in ieder geval al warm in mijn leren jack, die leg ik zo wel binnen neer.
"Dat kon ik al ruiken ja," grinnik ik zachtjes. Mijn handen heb ik vol aan de dozen die ik net op elkaar heb weten te stapelen in mijn handen, waardoor ik trommel met koekjes niet van haar kan aanpakken. Iets zoekend kijk ik even om me heen omdat ik een idee zoek om het naar binnen te krijgen. Ik ben namelijk bang dat het van de stapel dozen afdondert als ik ga lopen en magie kan ik niet gebruiken met een gewoon mens erbij. "Dat is heel erg aardig van je moeder, bedank haar maar van mij. Eh, zou je misschien mee naar binnen willen lopen om het neer te zetten? Ik heb mijn handen nogal vol en ik wil die lekkere koekjes echt niet laten vallen." glimlach ik haar vervolgens iets verontschuldigend toe.
Ik draai me al om met de dozen in mijn handen richting het huis, terwijl ik met mijn heup de deur van de auto dichtgooi. "Als je wilt kan je zelf ook een koekje pakken. Ik heb helaas verder niets in huis, geen melk." meld ik haar terwijl ik kort achterom kijk naar het blonde meisje. Ze ziet er niet heel oud uit, misschien een jaar of 16, misschien 17. Haar blauwe ogen en lichtblonde haar geven haar een onschuldige uitstraling, maar ik weet wel hoe misleidend zulke dingen kunnen zijn. Het is iets waar ik zeker niet op zal vertrouwen.

Your make-up is terrible

Arya Selene Ravensdale
Wanneer ik de jongeman aan kijk zie ik dat er een glimlach op zijn gezicht staat, waardoor er kuiltjes in zijn wangen zitten. Mijn moeders woorden dat hij een leuk uitziende jongeman is schieten weer door mijn hoofd, wat er voor zorgt dat ik mijn blik afwendt en dat mijn wangen roder worden. Hopelijk merkt hij het niet.
'Dat kon ik al ruiken ja,' grinnikt hij zacht, waarna hij zoekend om zich heen kijkt. Zijn handen heeft hij bezet met een stapel dozen. Het liefst zou ik de koektrommel boven op de stapel gooien, of op de grond neerleggen, zodat ik er weer vandoor kan gaan. 'Dat is heel erg aardig van je moeder, bedank haar maar van mij.' Ik knik en sta al op het punt om de trommel gewoon neer te zetten wanneer hij verder praat. 'Eh, zou je misschien mee naar binnen willen lopen om het neer te zetten?' Nee. 'Ik heb mijn handen nogal vol en ik wil die lekkere koekjes echt niet laten vallen,' glimlacht hij verontschuldigend. 'Oh, tuurlijk,' mompel ik zacht, waarna ik iets onzeker achter de jongeman, die net de autodeur dicht duwde met zijn heup, aanloop. Ik haat je mam.
'Als je wilt kan je zelf ook een koekje pakken. Ik heb helaas verder niets in huis, geen melk,' vertelt hij, waarbij hij achterom kijkt. Lichtjes haal ik mijn schouders op. 'Ik h-houd toch niet van m-melk,' zeg ik. In mijn gedachten hoor ik mijn moeder al aanbieden dat hij altijd bij ons langs mag komen als hij melk, of iets anders, nodig heeft. 'H-het is waarschijnlijk n-niet zo lekker, mijn m-moeder is daar n-niet echt goed i-in,' flap ik eruit. 'De k-koekjes bedoel ik,' vervolg ik snel, met rode wangen. 'Z-ze is niet zo'n g-goede kok.'

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 20:22 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Shane Noel Fulton

"Oh, tuurlijk," antwoord ze met een zachte stem op mijn vraag, ik kan haar amper verstaan, zo zacht praat ze. Ik kan haar voetstappen achter me aan horen komen. Als ik achterom kijk en zeg dat ik geen melk in huis heb haalt ze haar schouders iets op. "Ik h-houd toch niet van m-melk. H-het is waarschijnlijk n-niet zo lekker, mijn m-moeder is daar n-niet echt goed i-in." Ze blijft stotteren, waardoor ik me afvraag of ze dat misschien altijd doet. "De k-koekjes bedoel ik. Z-ze is niet zo'n g-goede kok." verklaart ze zichzelf plotseling, alsof ik niet zou begrijpen dat ze op de koekjes doelde.
Hierdoor schiet ik zacht in de lach. "Ja, ik dacht al dat je dat bedoelde, maar bedankt dat je het toch even opheldert. Weet ik dat ook weer," Ik geef haar een snelle knipoog voordat ik door de open deur heen loop. Die had ik expres open gelaten omdat ik hem anders vast niet open zou krijgen met al die dozen vast. "Een momentje, ik zet dit even boven neer." zeg ik tegen haar, waarna ik snel de trap oploop om de dozen naar de juiste kamer te brengen. Ik wil echt niet dat deze dingen beneden blijven rondzwerven, absoluut niet. De kamer doe ik weer op slot voordat ik terug naar beneden ga, gewoon voor het geval dat. De heksen van de cirkel hebben vast nog niet door dat we hier zijn, maar toch.
"Zo, dat is beter, zie ik je ook niet meer van achter een stapel dozen," glimlach ik naar het meisje en ik haal snel een hand door mijn haar heen. Het zit toch al warrig door de lange reis. "Heb je al een koekje gepakt? Ik ben trouwens Shane, bijna vergeten voor te stellen ook nog! Een verhuizing zorgt er ook voor dat ik veel aan mijn hoofd heb en vergeet." Ik steek mijn hand met dezelfde glimlach naar haar uit, nu pas valt het me op dat ze een ietwat engelachtige uitstraling over zich heen heeft met dat lichte haar en ogen, zeker met de kleuren die ze draagt. Haar onzekere houding zorgt er alleen voor dat ze er een beetje verloren uitziet.

Your make-up is terrible

Arya Selene Ravensdale
De jongeman schiet in de lach en beschaamt richt in mijn blik op de grond. 'Ja, ik dacht al dat je dat bedoelde maar bedankt dat je het toch even opheldert. Weet ik dat ook weer.' Wanneer hij me een knipoogt geeft blijf ik gelijk stilstaan, verschijnt er weer een blos op mijn wangen en laat ik de trommel bijna vallen, hij zakt gelukkig slechts ietsjes uit mijn armen. Als ik het echt had laten vallen, dan was dit nog beschamender geweest.
Ik heb pas door dat ik nog steeds stil zo wanneer hij door de voordeur heen loopt. Snel loop ik achter hem aan. 'Een momentje, ik zet dit even boven neer,' hoor ik hem nog zeggen, waarna hij naar boven verdwijnt. Ongemakkelijk blijf ik in de hal staan, niet goed wetende waar ik de koekjestrommel neer moet zetten en verder lopen durf ik niet. Volgende keer dat we nieuwe buren krijgen, dan mijn moeder mooi zelf koekjes gaan brengen.
'Zo, dat is beter, zie ik je ook niet meer van achter een stapel dozen.' Ik schrik op uit mijn gedachten en zet een stap naar achteren, waardoor ik tegen de muur op bots. De jongeman haalt een hand door zijn warrige, donkere haren. 'Heb je al een koekje gepakt?' Ik schud mijn hoofd iets, maar voordat ik kan zeggen dat ik geen honger heb, praat hij verder. 'Ik ben trouwens Shane, bijna vergeten voor te stellen ook nog! Een verhuizing zorgt er ook voor dat ik veel aan mijn hoofd heb en vergeet. Ik knik alsof ik het begrijp, al ben ik zelf nog nooit verhuisd. Ik woon al mijn hele leven in hetzelfde huis.
Hij steekt zijn hand naar mij uit, terwijl hij die glimlach op zijn gezicht heeft die kuiltjes in zijn wangen maakt. Voor een seconde vergeet ik dat ik de trommel nog vast heb en steek ik aarzelend mijn hand naar hem uit. Ik heb echter nog niet de kans gehad om zijn hand te schudden wanneer de koektrommel al op de grond klettert. Snel trek ik mijn hand terug, terwijl er een beschaamde blik in mijn ogen staat. Ik buk zodat ik de trommel op kan pakken. Gelukkig zijn er slechts twee koekjes uit gevallen. Ik doe de deksel er weer op en kom overeind, waarna ik snel de trommel in de armen van Shane duw. Nu hoef ik zijn hand tenminste niet meer te schudden. De twee koekjes die eruit gevallen waren heb ik nog in mijn hand, die gooi ik zo thuis wel weg.
'Ik b-ben Arya,' zeg ik dan op een zachte toon.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Sal Levine

Heerlijk.. De bel van het laatste uur. Iedereen die als de malle hun spullen opruimen en maken dat ze wegkomen. In tegendeel tot hen, ruimde ik mijn spullen rustig op, zuchtte zachtjes en keek toe de anderen het lokaal verlieten. Wanneer het lokaal bijna leeg was, stond ook ik op en verliet het lokaal rustig. Langzaam maakte ik mijn weg naar mijn kluisje, om daar vervolgens mijn boeken en tas in de smijten. Het is toch de moeite niet waar om ze mee naar huis te nemen. Het is namelijk niet zo dat als ik thuis ben en gelijk ga studeren. Nadat ik dat gedaan had zorgde ik ervoor dat mijn muts nog goed zat, stopte mijn oordopjes in mijn oren voor muziek en ging op weg naar huis.

Toen ik de voordeur had opgedaan had ik meteen al spijt. Door de gangen kon je het geschreew alweer horen. Mijn naam hoorde ik er doorheen. Één oordopje haalde ik eruit en probeerde te verstaan wat ze allemaal schreeuwden. Het gebruikelijke zo te horen. Zonder ook maar een stap binnen te hebben gezet sloot ik de voordeur en liep ik weer weg van het huis. Zonder er echt bij na te denken was ik al onderweg naar een soort cafeetje om daar wat te gaan eten en drinken. Zal niet de eerste keer wezen..

-Volgende keer zal ik mijn stukjes langer maken ;d-

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Ian Tanner II 22 II Lid van de Cirkel

Ian voelde de aftandse gsm in zijn zak vibreren. Het was zo’n belachelijke nokia 3310 die al ruim zeven jaar overleefde. Het scherm zat dan wel vol krassen en hij had het toetsenbordje al eens moeten vervangen, maar het ding was nog in prima staat. Het werkte waarvoor het diende en voor Ian moest dat niet meer zijn. Hij had een gruwelijke hekel aan iPhone’s, iPads, Smartphones en wist hij veel wat er inmiddels allemaal in de winkel en op internet te koop was. Hij had een jaar geleden zo’n duur kreng gekregen van zijn ouders voor zijn verjaardag, had het per ongeluk uit zijn handen laten vallen, en het was bye bye paar honderd dollar. Nee, die verrekte Nokia had al zoveel verschillende vallen overleefd en was zelfs een keer uit frustratie tegen de muur geworpen, en nog bleef hij het doen. Die gsm’etjes zouden zelfs de derde wereldoorlog overleven, mocht die uitbreken.
Ian haalde zijn moboel uit zijn zak en zag dat hij een smsje had ontvangen. Zijn mondhoeken vertrokken ietwat grimmig weg en zijn wenkbrauwen plooiden zich een lichte frons, doordat hij nadacht wie hem een bericht zou kunnen sturen. Er waren nu niet bepaald veel mensen die zijn nummer hadden, en nog minder die zijn nummer daadwerkelijk gebruikten.

Groot nieuws! Mijn huis, nu!
Kian

Ian had het bericht geopend en las dat het afkomstig was van één van de anderen. Feitelijk kon hij geen van hen echt, maar ze behoorden allemaal tot de cirkel en dat verbond hen met elkaar. Voor een moment probeerde Ian dan ook te bedenken wat dat grote nieuws kon zijn, maar besloot dat hij enkel maar kon gissen ernaar. Het moest geheid met de cirkel te maken hebben, maar verder dan dat kwam hij niet.

Ik kom af.
Ian

Met een paar simpele woorden verstuurde hij een sms’je terug, waarna hij zijn ogen opsloeg en even naar de heldere lucht keek. Hoofdschuddend stond hij vervolgens op en maakte met een langzame, haast slenterende, pas zijn weg naar Kians huis. Hij had opnieuw zijn handen diep in de zakken van zijn jas gestoken en voelde zijn shirt opnieuw plakken tegen zijn huid door het bewegen dat hij deed door het lopen.
Eenmaal bij Kians huis, drukte hij kort op de deurbel en wachtte tot er open gedaan werd.

[Beetje flut, maar ik wist niks anders :'D]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

[Lirio -> Sibyllin ^-^]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Shane Noel Fulton - hunter

Als ik terug van boven kom en iets zeg, lijkt het meisje wel op te schrikken en zet ze een stap naar achteren, waardoor ze tegen de muur op botst. Als ik vraag of ze al een koekje gepakt heeft, schud ze met haar hoofd. Ik glimlach en stel me maar voor, waarop zij wat begrijpend knikt. Als ik mijn hand uitsteekt, kijkt ze me iets twijfelend aan en steekt dan ook haar hand uit, maar ik kan hem nog niet vastpakken want de koekjestrommel dondert met een luid gekletter op de plavuizen. Ze trekt haar hand met een beschaamde blik terug en bukt zich snel om de trommel op te rapen. Ze lijkt me echt een heel zenuwachtig, verlegen meisje te zijn die hier eigenlijk niet had willen zijn, terwijl ik de vriendelijk buur probeer te spelen. Ze zegt ook bijna niets en ik voel me er toch iets ongemakkelijk onder.
Er zijn twee koekjes uit de trommel gevallen. Snel doet ze de deksel er weer op en komt ze overeind. De trommel met koekjes duwt ze in mijn handen die ik snel aanpak. De twee gevallen koekjes houd ze in haar hand. "Ik b-ben Arya," zegt ze dan op een zachte toon. Ik glimlach opnieuw iets naar haar, hoewel het iets onthutst is door haar onhandigheid en haar gestamel. "Leuk je te ontmoeten, Arya," zeg ik dan maar, maar misschien is het nog leuk om haar iets te plagen. "Arya is wel een bijzondere, mooie naam hoor. Hebben je ouders die zelf bedacht?" vraag ik aan haar en ik tover een ietwat scheve grijns op mijn gezicht voor ik me omdraai zodat ik de trommel met koekjes weg kan zetten op een stapel dozen die er staat. Ik heb weinig zin om uit te pakken straks, maar ik moet er toch aan geloven. Beter dat alles zo snel mogelijk goed staat.

Your make-up is terrible

Arya Selene Ravensdale
De jongeman, Shane, glimlacht iets onthuts. 'Leuk je te ontmoeten, Arya,' zegt hij. 'Arya is wel een bijzondere, mooie naam hoor.' En daar worden mijn wangen weer eens rood. 'Hebben je ouders die zelf bedacht?' vraagt hij met een scheve grijns op zijn gezicht, waarna hij zich omdraait en de koektrommel op een stapel dozen zet. 'Ik eh, weet het n-niet,' antwoord ik. ''Ik d-denk dat ze het g-gewoon ergens gelezen hebben.' Aarzelend bijt ik op mijn lip. 'Volgens mij betekent h-het iets van m-melodie...' Ik haal mijn schouders iets op en staar naar mijn voeten.
Ik schrik op wanneer ik gekras hoor en er plots een vogel rakelings over mijn hoofd vliegt. Ik slaak een zacht kreetje en bots tegen een stapel dozen, waardoor de inhoud van de dozen plus ik zelf op de grond belanden. Mijn hoofd wordt nog roder dan dat hij al was en er verschijnen tranen van schaamte in me ogen. Sukkel! Scheld ik mezelf in me hoofd uit. Ik kan natuurlijk weer geen seconde zonder onhandig te zijn. 'H-het spijt me!' stamel ik zachtjes, waarna ik zo snel mogelijk de spullen terug in de dozen begin te doen. Gelukkig zaten er geen breekbare spullen tussen, maar dingen als boeken. Ik raap een aantal boeken op, maar wanneer ik de titels zie worden mijn ogen iets groter en laat ik uit paniek de radio ineens aanspringen, en hard ook. De muziek klinkt op vol volume door de boxen. Dit zorgt er alleen maar voor dat ik nog meer in paniek raak en de boeken laat vallen.

To the stars who listen — and the dreams that are answered