Ok, ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Ik heb nu al de laatste 2 of 3 maanden het gevoel alsof niets me nog iets kan schelen. Echt alles laat mij gewoon koud. Wanneer iemand tegen me begint te praten irriteert dat me, wanneer mensen me ergens mee uit vragen moet ik mezelf gewoon dwingen want anders zou ik mijn huis niet meer uitkomen, ik doe alles met tegenzin, ik wil mezelf altijd maar opsluiten in mijn kamer en alleen zijn en ik weet godverdomme gewoon niet waarom.
Dit gevoel begint nu ook een rol te spelen in de relatie van m'n vriend en mij. Wanneer hij tegen me praat irriteert me dat echt enorm, terwijl het net fijn zou moeten zijn.. We hebben het hier al verschillende keren over gehad, dan gaat het weer een paar dagen goed, maar daarna begin ik me toch weer aan hem te irriteren. Als ik zeg "ik heb nu geen zin om te praten" of "ik wil even alleen zijn" blijft hij maar aandringen. Ik word er gewoon gek van.
Laatst zei hij me dat hij bang is dat hij binnenkort in een depressie gaat vallen, omdat ik zo kortaf doe tegen hem, waardoor hij zich slecht gaat voelen. Ik heb hier niet eens een schuldgevoel van. Het laat me gewoon koud, en dit wil ik niet. Dit is gewoon niet normaal.
Mijn vriend denkt dat dit gevoel komt omdat ik te veel hooi op mijn vork neem met school, paardrijden, hijzelf, mijn ouders die mij constant pushen en dan heb ik ook nog mijn beste vriendin die boulimia heeft en waar ik ook altijd klaar voor moet staan.
Ik wil gewoon niet dat mijn relatie hier zo onder lijdt.. Herkent iemand zichzelf hierin?
Anyway, bedankt als je dit gelezen hebt, dit moest er gewoon uit.
Happiness can be found, even in the darkest of times.
