[RPG] United we stand, divided we fall. [O1] - Speeltopics

Het verhaal
Succubi en incubi; legenden, dachten de inwoners van Glendale, Californië. Pure onzin, verhaaltjes om kleine kinderen bang mee te maken. Hoe kan iemand je dromen nou onder controle hebben? Onmogelijk, toch?
Tot op de nacht van 16 December en 17 December 1935. De succubi en incubi konden meer dan dat de legenden dachten. Die nacht hadden ze macht, meer macht dan normaal. Want zeg eens eerlijk: de nachtmerries moeten toch érgens vandaan komen?
Die nacht was het anders.
Nachtmerries kwamen tot leven; zelfs de kleinste nachtmerries van de meest positieve mensen werden harde werkelijkheid.
De straten zijn niet veilig meer. Overal waar je keek waren gigantische spinnen, moordlustige aardmannetjes, de sluwste ninja’s,...-
Ook de succubi en incubi liepen rond. Ze hadden dit veroorzaakt; de trots was niet af te nemen. Doordat een groter aantal in de legenden geloofden, werd deze werkelijkheid; hoe groter het geloof, hoe machtiger de legende.

En hoe groot de haat tegenover elkaar ook was: de incubi en succubi moeten samenwerken om zichzelf levende te houden. Zodra er een enkeling was die niet geloofde, moest dit recht worden gezet. Ook dit was niet makkelijk. Incubi en succubi bestaan enkel en alleen uit haat, sarcasme en ironie. Het enige dat zij willen zien is pure leedvermaak. Ze zijn genadeloos en sadistisch, maar hun masker is zo hard als staal.

Weten de inwoners van dit kleine stadje hun nachtmerries om te laten toveren tot dromen? Kunnen ze zichzelf redden door naar de werkelijkheid te kijken, in plaats van hun fantasiewereld?
Zijn de incubi en succubi sterk, of is de haat tegenover elkaar te groot?


Succubi (vrouwelijke demon):
- Charlice 'char' Petrone - Druella
- Ava Jesy Moore - Sicam
-
-
-

Incubi (mannelijke demon):
- Cameron 'Cam' Briel - MadEyeMoody
- Mgorem Iain - Tortura
- Leon Raphael Walker - Raziel
-
-

WORDEN WEER TOEGELATEN BIJ MEER MANNEN/INCUBI.
Mensen (vrouwelijk):
- Felicity 'Fee' Hughes - Druella
- Felice Odair - Jaimes
- Audrey Isabelle Layfield - Jemima
-
-


Mensen (mannelijk):
- Mason William Duke - Lizor
- Daniël Scagotti - MadEyeMoody
- Gereserveerd voor Vegangirl
-
-


De regels.
- Ik verwacht posts van minimaal 200 woorden, à 10 zinnen.
Ik ga hier niet al te streng in zijn, maar posts van 10 regels of kleiner worden niet geaccepteerd. Zodra dit gebeurt krijg je een waarschuwing,
aangezien het duidelijk in de regels staat.
- 16+ is toegestaan.
Hieronder wordt seks, drugs en alcohol verstaan.
- Iedereen heeft verschillende nachtmerries, maar is wel gewoon voor iedereen zichtbaar.
Probeer dan ook andermans nachtmerries in jouw posts te verwerken.
- Incubi en succubi zijn slecht, kwaadaardig en kennen eigenlijk geen gevoelens.
Speel je rol dan ook op deze manier! Het is onrealistisch dat je personage ineens verliefd wordt en zijn/haar slechte kant verliest. Het is natuurlijk wel mogelijk dat ze langzaamaan gevoelens ontwikkelen, maar dit kan natuurlijk gelijk na je eerste post gebeuren. Probeer hier rekening mee te houden.
- Sluit niemand buiten.
Houd niet de hele RPG door één op één conversaties. Zorg ervoor dat jouw personage met meerdere mensen in contact is!
- Voor deze RPG wordt een praattopic geopend.
Gelieve geen OOC (Out of Character) posts in het speeltopic.
- Houdt ruzies buiten de RPG.
De sfeer moet leuk blijven!
- Nieuwe topics worden alleen geopend door Macabre of Sicam.


Ik ben heel streng in de regels. Als je één van de regels overtreed, krijg je hier een waarschuwing voor; gebeurt het vaker, loop je risico om uit de RPG te worden gezet. Het moet leuk voor iedereen blijven!

# Rollentopic

Begin:

Het is de nacht van 16 December en 17 December 1935; de nacht waarop de Incubi en Succubi meer macht krijgen. Het is een winteravond; het vriest, de lucht is ijzig en zo af en toe dwarrelen er wat sneeuwvlokjes naar beneden.
Zowel de mensen als de demonen komen er op dit moment achter dat de nachtmerries tot leven komen; je bedenkt zelf hoe.
Probeer niemand buiten te sluiten en iedereen bij de RPG te betrekken!

[ bericht aangepast op 20 maart 2013 - 20:05 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

MAIN TOPICS

---

Don't be like the rest of them, darling

[Mijn topics]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Mon topics. I'm busy writing. ]

---

help

Mason William Duke
Ik hoor gegil, mijn hand is om het lemmet van het vlijmscherpe mes geklemd. Ik adem zwaar, ik kan de gezichten van de mensen niet zien, alleen maar hun zwarte siluetten, maar ik hoor ze wel. Ik hoor ze angstig gillen, schreeuwen. Een grijns siert mijn smalle lippen en mijn groene ogen zijn haast geheel bedekt door mijn pupillen die door de nacht speuren.
Met een schrik word ik wakker, het was die droom weer. Ik open langzaam mijn ogen en kijk om me heen. Ik sta... ik hoor iets op de grond kletteren. Voor mijn voeten ligt het jagers mes van mijn vader. Ik deins achteruit, er zit bloed op. Mijn ogen worden groot en ik kijk angstig om me heen. Wat heb ik gedaan! Ik moet me inhouden om niet te gaan schreeuwen en zet nog een paar stappen weg van het mes. Het is is maar een droom Mason, spreek ik mezelf toe. Ik knipper met mijn ogen, mijn vader ligt in de woonkamer op de bank te snurken. Dronken. Zoals altijd.
Ik pak het mes op en begin het schoon te maken, dit is nep. Dit kan niet. Nadat ik het mes schoon heb gemaakt en weg gelegd heb bekijk ik mezelf. Ik zoek of ik wonden heb op mijn armen of benen. Misschien heb ik mezelf wel verwond, maar ik vind niks. De angst dat mijn ergste nachtmerrie uitgekomen is wordt steeds erger. Ik loop naar mijn vader. Niks. Geen wond of iets, nog helemaal in tact. Dan pas zie ik een spoor van kleine rode druppeltjes. Met ingehouden adem begin ik het te volgen, ik moet wel. Ik open de deur van mijn kamer en druk met het licht knopje het licht aan, bang voor wat ik misschien ga ontdekken.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

[Mijn Tops.]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Charlice 'char' Petrone
Ik zat op het bankje, buiten, de ijzige kou negerend. Mijn ogen waren gesloten en ik was me niet volledig bewust van de omgeving; enkel van het kleine meisje. Mijn mondhoeken krulden omhoog zonder dat ik het door had.
Haar grootste angst was om haar enige dierbare kwijt te raken; haar moeder, die al in redelijk slechte gezondheid was. Triest dat iemand zo'n leven leidde in de negende levensjaar. Ze was bang om te sterven door de eenzaamheid, de honger door de financiële problemen, het verdriet...
In haar nachtmerrie ging, natuurlijk, haar moeder dood. Een hartstilstand; geen enkele mogelijkheid meer om te redden. Het meisje huilde, schreeuwde en schudde haar moeder door elkaar, in de hoop dat ze in een diepe slaap was.
Natuurlijk niet.
Ik genoot er van. Ik genoot van de zoute tranen die over haar wangen bikkelden, ik genoot van de angst die haar ogen reflecteerden. Het was duidelijk wat ze nu dacht. 'Hoe moet ik nu verder?'
Een tevreden zucht rolde over mijn lippen en ik verdween uit haar gedachten, wetende dat ze nu in haar bed overeind veerde, opgelucht dat het een droom was.
Ik opende mijn ogen. En de nacht was nog maar net begonnen...-
Net toen ik met mezelf zat te bespreken wie mijn volgende slachtoffer was, hoorde ik een gil. Ik trok een wenkbrauw omhoog en stond met enige tegenzin op, om naar het huis te lopen waar het gegil vandaan kwam.
Ik liep zonder blikken of blozen de tuin binnen, door het gras en spiekte door het spleetje van de witte, verouderde gordijnen.
''Mam!'' huilde ze. ''Mam, wordt wakker!''
Het meisje schudde haar moeder wanhopig door elkaar, wiens ledematen slap langs de bank hingen. De televisie stond nog aan en het half opgegeten broodje viel met een zachte plof op de grond, dankzij de wilde bewegingen die het meisje veroorzaakte.
De tranen van het meisje zochten hun weg naar beneden, net als in haar droom. Ik fronste. Hoe was dat mogelijk...?
Het meisje knielde luid snikkend naast haar moeder neer en begroef haar gezicht in de dikke vest die haar moeder aan had.
Onbewust wankelde ik een beetje achteruit. Was haar nachtmerrie nou werkelijkheid geworden?
Ik grijnsde, en die grijns werd met de minuut breder. Haar nachtmerrie, door mij gecreëerd, was uitgekomen. Als ik daar tot toe in staat was...-

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

[rot Ellie

MAINNNNN]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Iemand kandidaat om een nachtmerrie van Leon te krijgen? ]

---

help

[Audrey wilt wel :')]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Leon Raphael Walker || Incubus.
Leon zat op de vensterbank van wist hij veel wie met zijn mes te spelen. Het lemmet ervan wreef constant heen en weer over een stukje hout, zodat er langzaamaan een scherpe punt aan werd geslepen.
Leons ogen waren gesloten, maar dat hield het mes niet tegen om de stok met gecontroleerde, korte bewegingen te bewerken. Een zwarte duisternis. Hij kon haar pijnlijke eenzaamheid duidelijk voelen, niet dat het hem deerde. Leon vond het haast lachwekkend waarvoor mensen allemaal bang konden zijn. Leon wierp even een blik binnen bij het meisje. Het was haast ironisch dat de maan haast geen licht wierp op deze kant van het huis.
Leon grinnikte geamuseerd toen hij het meisje onrustig zag woelen in haar slaap. Duisternis, pijn, eenzaamheid. Waarom zou je voor zoiets bang moeten zijn? Maar hij voelde en zag haar angst duidelijk. Het vulde hem met een duister gevoel van amusement. De angst van dit meisje was ronduit belachelijk, maar toen hij zijn ogen weer sloot, zag hoe ze in elkaar gekrompen zat. Snikkend met tranen die over haar wangen rolden. Ze zat in elkaar gedoken alsof iemand langs alle kanten messen in haar stopte, en met de fantasie die Leon vaak uitoefende op nachtmerries, was dit waarschijnlijk ook zo. Kon het maar meer dan een nachtmerrie zijn... Het zou heerlijk zijn om iemand zo te horen gillen van angst, een angst die amper angstwaardig was. Ècht te horen gillen. Niet een soort hol geluid dat zich in zijn hoofd afspeelde.
Jammer genoeg zou het meisje bijna wakker worden, dat kon Leon voelen. Ze zou schreeuwend, badend in het zweet wakker worden. Huilend, waarschijnlijk. Dit was iets wat Leon niet onder duim kon houden. Zonde...
Leon sprong van de vensterbank van de eerste verdieping, waar Audreys kamer was, en landde soepel op de grond, met zijn mes in de ene hand en de scherpgeslepen stok in zijn andere hand.
Op een gegeven moment werd het stil. Doodstil. Er was niet eens wind dat de bladeren van de bomen deed ruisen te horen. En dan viel de straatverlichting ook nog eens uit. Leon fronste zijn wenkbrauwen en draaide zich om naar het huis. Het straalde een ongelofelijk troosteloos verdriet uit. Eenzaam, pijnlijk en donker... Net als... Als haar droom.
Zou het kunnen? dacht Leon in zichzelf. Het leek alsof het huis werd opgeslokt door de duisternis. Hij kon nog vaag de contouren ervan zien, maar de huizen ernaast waren perfect zichtbaar.
Leons mondhoeken krulden zich in een angstaanjagende, gemene grijns.

---

help

Ava Jesy Moore || Succubus
Ik keek grijnzend naar het silhouet van de angstige jongen. Hij kronkelde heen en weer, draaide zich steeds om en om, en lag te baden in het zweet. Ik doe mijn ogen dicht en glimlach. Tot ik hem hoor wakker worden met een schrik. Ik versmolt mezelf met de schaduw, en mijn spiedende ogen volgden hem. En toen hoorde ik iets kletteren. Mijn ogen schoten, net als die van hem, naar het bebloede jagersmes. Was die hier al geweest? Mason kijkt angstig om zich heen, en begint vervolgens het mes schoon te maken. Hij geloofde het niet. Ik ook niet, trouwens. Ik vroeg me sterk af hoe dat mes er was gekomen. Toen zag ik het. Het spoor van bloed wat op de grond lag.
Ik volgde Mason als een schaduw, en als hij omkeek, deed ik dat ook. Hij liep naar de deur waar het spoor heenliep opende de deur en knipte het licht aan. Ik keek in zijn ziel. Wat wilde hij niet zien? Wat was zijn grootste angst? Mijn ogen schoten open, met een hongerige blik naar angst. Zijn beste vrienden. Ik schoot de kamer in, en creeerde de nachtmerrie. Zijn vrienden lagen op de grond. Dood. Maar dit kon niet, hij sliep niet meer. De nachtmerrie was werkelijkheid geworden. Dat was niet mogelijk. Snel herstelde ik me. Hier kon ik goed gebruik van maken. 'Maasooon.' fluisterde ik. 'Waarom? Waarom doodde jij je vrienden?' fluisterde ik spookachtig. Ik werkte op zijn schuldgevoel in, voor iets wat hij niet gedaan had. En ik genoot ervan.

[Post 3000 ^^]

[ bericht aangepast op 22 maart 2013 - 8:53 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

> Mijn topics.

---

†

Finally ga ik eens een post schrijven. Wie kan Mgorem lastig vallen?

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[ik heb Felicity voor je? c:]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Audrey Isabelle Layfield – Mens
Angstig kijk ik om me heen, hoewel dat geen zin heeft. Het is overal alleen maar zwart. Zwart, zwart en nog eens zwart. Als ik mijn handen vlak voor mijn ogen zou houden, dan zou ik ze nog niet zien. Ik heb het idee alsof iemand me in een diepe put heeft gegooid, ver weg van alle geluiden en van het licht. Niemand in de buurt. Ik begin om me heen te tasten, maar nergens voel ik iets. Niks, helemaal niks. Ik begin in paniek te raken en ren willekeurig een kant op, hopend dat ik ergens tegen aan zal rennen, omdat er dan tenminste íets is, maar dat rennen geef ik snel op als ik het gevoel krijg alsof iemand met messen in mijn buik steekt.

Gillend word ik wakker. Automatisch voel ik gelijk aan mijn buik, maar ik voel niks nattigs, dus geen bloed. Geen messteken. Ik glijd mijn bed uit, tast naar het lichtknopje en als ik die gevonden heb druk ik daar op, maar er gebeurd niks. Fronsend klik ik het knopje een paar keer op en neer. Niks. Een zaklamp. Als het goed is, ligt er eentje onder mijn bed. Ik loop naar mijn bed toe, pak de zaklamp, maar net als met het lichtknopje gebeurd er niks. Ik sla er een paar keer met mijn hand tegen aan. Nog steeds niks. Ik voel mezelf, net als in mijn nachtmerrie, wat in paniek raken en schiet mijn bed weer in, diep onder de dekens. Daar schiet ik echter gelijk weer onder vandaan als ik merk dat de straatverlichting buiten ineens uitvalt. Misschien is er een stroomstooring. Ik kan wel even naar de buren en als zij wel licht hebben kan ik misschien vragen of ik daar mag blijven slapen. Ik loop mijn kamer uit, de trap af en haal de deur van mijn kleine huisje van het slot. Voordat ik naar buiten stap doe ik nog snel mijn laarsjes aan en doe ik een jas over mijn dunne nachtjapon. Zodra ik buiten ben merk ik dat er iets niet klopt. Er is geen maan te zien, terwijl die er de vorige avond nog wel was. Eveneens als er nu geen sterren zijn, maar het is niet bewolkt zover ik kan zien. Mijn blik glijdt richting het huis van de buren, maar daar zie ik niks. Alleen maar duisternis, net zoals in mijn droom. Hard knijp ik in mijn arm, om te kijken of ik misschien nog steeds slaap.
Aarzelend loop ik verder terwijl ik mijn jas steviger om me heen trek. De ijskoude wind hoor ik dan misschien niet, ik voel hem zeker wel. Na enkele minuten schraap ik wat onzeker mijn keel. 'Hallo, is er iemand?' vraag ik met mijn zachte stem, hopend dat er iemand in de buurt is of dat er ergens licht zal verschijnen.

[ bericht aangepast op 24 maart 2013 - 0:15 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered