Vanochtend vond ik lekker old school een briefje in mijn kluis met daarop 'Sarah, I <3 u'. Ik zocht er eigenlijk niks achter, aangezien het echt iets voor mijn vriendinnen is om te doen. Nadat mijn vriendinnen me een beetje schaapachtig aankeken toen ik vroeg of ze er iets van afwisten, begon ik me echter toch wel af te vragen van wie het was.
Dus ik en twee vriendinnen zaten in de mediatheek dat briefje nog eens te bestuderen en toen viel het me pas op dat er een nummer opstond. Eerst dachten we dat het een leerlingennummer was (dat heeft iedereen op onze school, voor schoolmail en je rooster en dergelijke), maar dat was het niet. Pas toen we de nummers naar letters van het alfabet omzetten, kwamen we op een naam... en laat dat nou net de naam zijn van een nogal irritante, niet bepaald aantrekkelijke jongen. Ik zat daar dus een beetje van 'o shiiit', het meisje naast me lachtte me vol leedvermaak uit (ze had al veel eerder door dat hij me leuk vindt, maar ik geloofde het niet) en het andere meisje zei hardop: "Ach arm kind, niet die ene *naam* toch?" En het leukste van dit alles is dat ik er even later achterkwam dat diezelfde jongen de hele tijd achter ons zat in de mediatheek en dus waarschijnlijk alles gehoord heeft. WHY 
i put the fun in funeral
