Eeuwen lang is Shadowland voor alle ondoden een vredige plek geweest, maar als Lila er komt, nadat ze is omgekomen bij een brand en hierdoor een ondode is geworden, veranderen er dingen. Lila gaat wonen in Avenger, in een huis van waar mensen zeggen dat het er zou spoken. Dit blijkt waar te zijn: de Shadows, die in het verleden Shadowland, dat toen nog Lightland heette, tijsderden, zijn opgestaan en niemand weet de reden. De Shadows hangen echter rond in Lila's huis, die zich erg ongemakkelijk bij ze voelt. En dan slaan de Shadows toe, steeds meer van de ondoden veranderen in Shadows, totdat er nog maar een kleine groep ondoden overblijven, waaronder Lila. Lila snapt niet hoe ze een aanval die door de Shadows op haar gepleegd is heeft kunnen 'overleven'. En dan ontdekt ze dat zij de enige is die Shadowland nog kan redden. Ze is de laatste Light.
De strijd om Shadowland begint
Of moeten we zeggen: De strijd om Lightland begint
De strijd om Shadowland begint
Of moeten we zeggen: De strijd om Lightland begint
~Plaatje is aanklikbaar
~Proloog is er al,Hoofdstuk 1 komt deze vakantie, zodra Hoofdstuk 1 er is post ik minstens eens in de twee dagen.
~De Inspiratie is een tas, deze komt echter niet in het verhaal voor.Little Things @Hyves, leuke webwinkel waar ik mijn verhaal idee vandaan heb
Hier stond ik dan, samen met de weinige ondoden die overgebleven waren, ik wist dat alles wat er het komende uur ging gebeuren afhing van mijn beslissingen nu. En toch was mijn anders zenuwachtige kant ver te zoeken, ik kon dit, ik was een Light, ik was de laatste Light. Ik zuchtte, en keek naar de lucht, die voor het eerst sinds eeuwen rood kleurde als teken dat de zon opkwam, als ik niet zou zegenvieren zou de lucht weer donker worden, voorgoed dit keer, als ik zou winnen zou de zon eindelijk opkomen, en zou Shadowland weer een dag en een nacht krijgen, misschien zou Shadowland vandaag weer Lightland worden. "Ben je er klaar voor?" Ik voelde zijn kneep in mijn hand, maar had pas het besef dat hij daar echt stond toen ik opzij keek in zijn grijze ogen. De anders altijd aanwezige paarse vlekjes waren weg, en zijn ogen stonden dof en moe, maar toch had hij een glimlach op zijn gezicht. Ik draaide me volledig naar hem toe en hij nam me in zijn armen, me een knuffel gevend. Ik zuchtte en knuffelde hem terug. "Ik geloof dat ik nu klaar ben ja." mompelde ik, en net op tijd, want over de berg kwam een duisternis aanrollen. Ik draaide me er weer naartoe. "Daar komen de Shadows." zei ik. "We doen dit. Voor Shadowland." mompelde Tom, ik grinnikte. "Nee, voor Lightland."
Grappig hoe het ene moment jullie beiden onafscheidelijk waren. Nu zijn jullie 2 mensen die elkaar proberen te vergeten.