• Het heden, maar met een kleine verandering. Ze hebben de Stargate gevonden, een poort die een wormgat kan maken naar een andere poort, waarmee je razendsnel tussen de sterren en planeten door kan reizen. Om naar die planeten te reizen, moet je zeven Chevrons draaien, de code van elke poort die anders is. Om naar een ander sterrenstelsel te gaan moet je er een achtste bij doen, maar toen werd de negende ontdekt, al wis niemand waar die precies voor stond en hoe je die kon draaien, want daar was geen energie voor.
    Hiervoor werd een speciaal project opgericht bij een aparte Stargate op de kleine planeet Icarus. De hulp van een hoofdwetenschapper en een heel team van uiteenlopende mensen werd bij elkaar geroepen en op de basis zelf verblijven dan ook militairen en enkele burgers. Toch lukt het ze niet, tot ze hulp van een Whizzkid krijgen, die een theorie ontwikkeld. Ze zijn genoodzaakt om deze theorie in de praktijk te brengen als de Lucian Alliance aanvalt, een buitenaardse Alliantie van huurmoordenaars en dieven.
    De planeet dreigt te worden vernietigt en iedereen moet door de Stargate voor het te laat is. Niet iedereen overleeft het, maar degene die wel overleven, komen erachter waar de negende Chevron voor staat. Alleen schepen met een Stargate aan boord krijgen die omdat ze niet in een vast sterrenstelsel zitten. Ze zijn aan boord gekomen van het starship The Destiny, gemaakt door The Ancients. Het schip reist al tienduizenden jaren door de ruimte heen en is duizenden lichtjaren verwijderd van de Aarde. Ze kunnen niet terug omdat ze niet genoeg energie hebben om de negende Chevron te kunnen draaien en het schip heeft een vaste koers die niet veranderd kan worden.
    Boven de gate in de gateroom bevind zich een teller, die aftelt. Elke keer als hij de nul raakt, zijn ze dichtbij een planeet en gaat de gate open, zodat ze daar voedsel kunnen zoeken. De teller begint opnieuw, is hij bij nul, dan sluit de gate en moet je terug zijn. Kunnen ze met z’n alle overleven of ontstaan er teveel partijen?


    De regels:
    - Lange posts van ongeveer acht regels of meer. Dit houd dus niet in dat je om de regel of om de twee regels een enter doet. Hier word ook op gelet!
    - Je schrijft de naam van je personage boven je post.
    - Geen onnodig gequote! Daarvan rekken de pagina’s uit en je hoeft echt niet een reactie te quoten als hij op de vorige pagina staat of als je een reactie op iemand schrijft, al is het al even geleden.
    - Niet off-topic gaan! Je bespreekt dingen maar in iemands gastenboek of via een privé bericht. Kleine dingetjes mogen uiteraard wel. Je kan ook dingen bespreken in het rollentopic.
    - Geen Mary Sues, niemand houd ervan om met perfecte personages te spelen of mensen die zich overal uit weten te redden.
    - 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
    - Maximaal 3 rollen per persoon.
    - Geen mensen die al snel stoppen, denk daar goed over na voor je jezelf aanmeld. Meld het wel als je afwezig bent of wel wilt stoppen.
    - Iedereen mag mee doen en je sluit niemand buiten!


    Beschikbare rollen: [Je mag bestaande rollen uit de Stargate serie gebruiken]

    Militairen: [Maximaal 7]
    - Callum Emerson Neiva – Luitenant
    - Royce Scott Ortelius – Soldaat
    - Dakota Blake Tortura – Soldaat
    - Scarlett Haven Decelles Assassin – Kapitein
    - Diann Violet Blackwell SecretDoor – Dokter/soldaat

    Burgers: [Hier vallen wetenschappers ook onder]
    - Eli Wallace Assassin – Whizzkid
    - Meredith Rodney McKay Oromis – Hoofd wetenschapper
    - Viènne Ayla Rowley Neiva – Dochter van kolonel
    - Cassidy Primrose Verity Hidan | Tortura – Gouverneurs dochter

    De informatie en rollenstory waar je foto’s en info kan vinden over het schip.
    Rollentopic

    © Neiva and Assassin


    Your make-up is terrible

    Het begin:

    Icarus is aangevallen, iedereen die het kon redden is door de poort heen gegaan en is veilig aan de andere kant beland. De poort sluit zich en ze zijn in een donkere ruimte terecht gekomen, de gateroom. Scarlett, Callum en Rodney moeten de leiding nemen over het zooitje omdat zij de hoogste rangen hebben. Iedereen moet voorzichtig en op zijn hoede zijn.
    Veel plezier!


    Your make-up is terrible

    > Mijn topics. Yeah. ;D


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    [Mijn topics]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Meredith Rodney McKay

    Struikelend kwam ik door de Stargate en er snel vandaan, voor het geval dat er nog meer doorheen kwamen. Wat was er net verdomme gebeurd? Hoe had dit kunnen gebeuren. "Shit, shit, shit." schreeuwde ik wild uit en probeerde mezelf weer kalm te krijgen, "Dat had NIET mogen gebeuren!" Ik hijgde heftig en leunde met mijn handen op mijn bovenbenen. Ik draaide me om en keek Eli aan. "Wat heb je gedaan!" schreeuwde ik naar hem, "Waar zijn we nu?" Ik draaide om me heen en stak mijn armen uit. We waren in een of andere verdonkerde ruimte gekomen. Ik gokte op de Stargate ruimte, nee wacht, het was de Stargate ruimte, anders stond er geen Stargate in. Net toen ik dat dacht sprongen de lampen van de ruimte aan en kon ik goed om heen kijken. Ja, het was blijkbaar een Stargate kamer, want ik zag een soort van controle paneel achter een trap zitten. Daar zou ik straks naar kijken.

    "Geweldig, we zitten op gesloten in een gebouw of een schip, geen idee." ging ik verder, "Best case scenario? We sterven hier dood de honger en de dorst. Worst case scenario? We worden vermoord door de mensen / wezens die er op dit schip zitten". Ik wreef over mijn maag, ik kreeg opeens vreselijk honger. "Heeft iemand eten?" vroeg ik wanhopig, "Ik ben hier nog geen minuut en ik verga nu al van de honger".

    [ bericht aangepast op 1 feb 2013 - 20:51 ]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Ik heb ff twee in één gedaan lol.

    Dakota Blake & Cassidy Primrose Verity [Verteller Pov]

    We waren aangevallen, Icarus. De enige optie, voor hoe snel we dat konden bedenken, was door de poort heen te gaan. Sommige hadden het overleefd, terwijl anderen het niet hadden gered. We zouden voor elkaar moeten zorgen, zo hadden we de beste kansen.
          Dakota wilde eerst wel eens weten hoe dit allemaal kon gebeuren, waarom en dat soort gedoe, terwijl Cassidy vreemd om zich heen keek en een slanke hand door haar onhandelbare haarlokken haalde. De donkerrode kap had zij goed over haar hoofd gedaan.
          Iedereen die er wel doorheen was gegaan, kwam in een donkere ruimte terecht. Beide paar ogen moesten kort wennen hieraan, maar terwijl Dakota even knipperde, keek hij de ruimte rond. Nu was hij er wel iets aan gewend, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Anderen moesten echt uitkijken dat hij niet tegen hen aan zou rammen of zo, omdat hij zelfs nog koppijn ervan had. Wel hoorde hij de stem van een man er boven komen. Hoewel hij erg graag zou willen weten waar the hel die man het over had, ving Dakota maar enkele woorden op. Hij had niet bepaald zin om op van alles te letten, want hij probeerde nog te bevatten wat er was gebeurd.
          ‘Best case scenario? We sterven hier dood de honger en de dorst. Worst case scenario? We worden vermoord door de mensen / wezens die er op dit schip zitten.’ Pardon? Dacht Dakota direct, waarbij zijn wenkbrauwen in de lucht vlogen en hij recht ging staan. Cassidy deed hetzelfde, echter wanneer zij hoorde dat de man wanhopig vroeg of er iemand wat te eten had, rommelde ze wat in haar zakken en snoof iets.
          ‘Eh,’ murmelde zij zachtjes, terwijl zij iets naar de man toe liep. ‘Ik heb nog een reep chocola.’ Bracht ze uit, hoewel ze niet zeker wist of ze deze wel aan de man af wilde geven. Toch haalde ze nonchalant haar schouders op en stak haar hand met de chocoladereep erin, naar hem uit. Dakota rolde zijn ogen, terwijl hij steeds iets beter kon zien en riep naar niemand in het bijzonder, nogal met een ongeduldige toon erin verworven: ‘Ja, en wat is nu het plan, lekker stelletje slimmerds?’


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    [Chocolade geven aan Rodney = pluspunt voor Cassidy. Ik weet al precies hoe ik op Dakota ga reageren :Y) Maar eerst wachten op de rest.]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Eli Wallace

    Met een flinke sprong ga ik voor de eerste keer door een Stargate heen. Om me heen flitsen dingen en plotseling sta ik weer wankelend op de vaste grond en loop ik een aantal passen door. Niet veel later sluit de gate achter ons. "Shit, shit, shit," Dat is het eerste wat ik hoor, de luidruchtige, gestreste stem van McKay. "Dat had NIET mogen gebeuren!" Hij staat vlak voor me en draait zichzelf al snel om naar mij, voor ik ook maar kan kijken naar alles wat hier is. "Wat heb je gedaan!" schreeuwt hij naar me. "Waar zijn we nu?" Ik kijk wat om me heen, maar het is donker. "Ik..." mompel ik, net als de lichten aangaan. "Woa." mompel ik terwijl ik met grote ogen om me heen kijk. Dit ziet er werkelijk geweldig uit! Blijkbaar vind McKay dat alleen niet zo.
    "Geweldig, we zitten op gesloten in een gebouw of een schip, geen idee," gaat hij dan ook verder, even vergetend dat iedereen hem kan horen. "Best case scenario? We sterven hier dood de honger en de dorst. Worst case scenario? We worden vermoord door de mensen / wezens die er op dit schip zitten" Ik negeer hem verder en stap verder de ruimte in. Er zijn twee trappen die naar boven leiden, al lijken ze me nutteloos, want er is geen gang. De enige gang lijkt recht voor ons uit te zijn, wat betekend dat we niet vast zitten in één ruimte. Onderzoekend stap ik naar de panelen toe. "Ancients." mompel ik. "McKay, kijk hier eens!" roep ik naar hem toe. De panelen zijn zwart en lijken niet aan te staan en ik durf ze ook niet goed aan te zetten, bang voor de toorn van Rodney. Hij kan altijd zo onverwachts reageren tijdens een stressvolle situatie.
    "Waar zijn we?" hoor ik een blonde militair aan mij vragen, waarschijnlijk omdat ik ergens heen loop. Ik kijk de vrouw even verrast en iets verward aan, waarna ik mijn schouders ophaal. "We zijn er nog niet over uit wat de negende chevron inhoud, dat vinden we zo meteen uit." mompel ik. De vrouw kijkt even om zich heen en wenkt dan een andere militair naar zich toe. Emerson, Scott, Blake en Blackwell. Hier komen." beveelt ze met een strenge toon in haar stem. "Scott en Blackwell, zorg dat iedereen rustig blijft. Emerson, wij gaan samen met McKay kijken wat hier aan de hand is." deelt ze de bevelen uit.

    [ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 21:49 ]


    Your make-up is terrible

    Royce Scott
    "Emerson, Scott, Blake en Blackwell. Hier komen," hoorde ik. Nieuwsgierig om me heen kijkend liep ik in de richting van Scarlet. "Scott en Blackwell, zorg dat iedereen rustig blijft. Emerson, wij gaan samen met McKay kijken wat hier aan de hand is."
    Ik knikte langzaam, hoewel ik nog steeds niet kon plaatsen wat er daarnet allemaal gebeurd was. Het zou fijn zijn als iemand me eens iets kon uitleggen of toch probeerde het aan mijn verstand te brengen waar ik middenin beland was.
    Ik wierp een korte blik op Diann, die de zelfde orders als ik had gekregen, en keek daarna weer de rest van de groep aan. Iedereen leek er nog redelijk rustig onder te blijven, behalve McKay dan. Eli leek zijn woorden te negeren, iets te mompelen en hem dan terug te roepen. Alleen wist ik niet of dat iets goeds was. Als McKay het zelfs al niet goed vond. Zolang ik mezelf maar voorhield dat er niets ernstigs aan de hand was en ik zelf rustig zou blijven, zou de rest rustig houden ook niet zo'n probleem vormen.

    [ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:39 ]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Meredith Rodney McKay

    Ik was nog helemaal over de toeren dat ik zou sterven van de honger toen ik iemand achter me hoorde. Ik draaide me om en voor me stond de dochter van de Gouverneur. "Eh" murmelde ze zachtjes, "Ik heb nog een reep chocola." zei ze. "Oh geweldig." zei ik opgelucht en gooide mijn armen in de lucht. "Eten!" Ik glimlachte breed naar het meisje, toen ze de chocoladereep aanbood. Ik pakte hem dankbaar aan. "Cassidy was het toch?" begon ik, terwijl ik de bovenkant van de reep los maakte, "Dankjewel." Ik glimlachte naar haar en draaide me toen om naar Eli. Hij was naar de panelen achter in de kamer gelopen en op zijn gezicht was een uitdrukking van verbazing te vinden. Wat had die jongen nu weer ontdekt?

    "Ancients." hoorde ik hem mompelen. "McKay, kijk hier eens!" riep hij daarna en ik staarde hem aan. "Ik ben nog geen 10 meter van je vandaan. Ik kan je ook horen als je normaal praat." Ik liep naar hem toe en duwde hem aan de kant. "Laat mij er eens bij." Ik pakte een apparaat uit mijn zak en sloot deze aan op een van de verbindingen van het paneel. Het duurde niet lang voordat er een massieve hoeveelheid aan data begon te stromen en ik moeite moest doen om deze bij te houden.
    Van wat ik kon lezen en begrijpen was dit inderdaad een plek waar de Ancienst zijn geweest of misschien zelfs gebouwd hadden. "Ja, het zijn zeker weten de Ancients die dit gebouwd hebben. Dat scheelt, want die zijn we in geen tijden tegen gekomen. De kans dat we hier dus gedood worden is dus niet zo hoog als ik dacht."

    Ik begon met het typen van een zoek algoritme om erachter te komen waar we waren, en vooral, wat dit hier was. "Waar zijn we?" hoorde in een blonde militair op de achtergrond vragen. "We zijn er nog niet over uit wat de negende chevron inhoud, dat vinden we zo meteen uit." mompelde Eli als antwoord. "Nog beter gezegd, ik ben er op dit moment mee bezig. En je weet het, iets moeilijks duurt maar een paar seconden voor mij en het onmogelijke een paar minuten" En net toen ik mijn zin beëindigd had trilde het apparaatje in mijn hand.

    "Ik verander mijn laatste statement, de kans dat we dood gaan is veel en veel groter." was het eerste wat ik zei, nadat ik de data had doorgelezen en had verwerkt. Ik keek Eli aan. "Het 9de chevron wordt gebruikt voor schepen die van Galaxy naar Galaxy reizen en dus altijd onderweg zijn. Het 9de chevron werkt als een unieke code om zo'n stargate te bereiken, maakt niet uit waar het is." Ik haalde even diep adem. "We zitten dus vast op een schip, dat van Galaxy naar Galaxy reist en waarbij de kans dat we naar huis kunnen met de seconden drastisch kleiner word."

    [ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 21:59 ]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Viènne Ayla Rowley en Callum Emerson
    Met een wat angstige blik in haar ogen kijkt Viènne om zich heen terwijl Callum gelijk zijn geweer gereed houdt, klaar om te schieten als hij iets verdachts ziet bewegen. Ze horen McKay wat dingen schreeuwen maar ze besteden er allebei niet echt aandacht aan. Dan floept het licht ineens aan en nadat Callum zijn blik keurend door de ruimte heeft laten gaan, om te kijken over er enige vorm van gevaar is, laat hij zijn geweer iets zakken.
    'Geweldig, we zitten op gesloten in een gebouw of een schip, geen idee. Best case scenario? We sterven hier dood de honger en de dorst. Worst case scenario? We worden vermoord door de mensen / wezens die er op dit schip zitten'. Callum zucht is geërgerd. Laat het maar weer aan McKay over om gelijk weer zo dramatisch te doen. Toegeven: Deze situatie is verreweg van ideaal, maar nu gaan panikeren zal niet gaan helpen. Wanneer hij wanhopig vraagt om eten trek ik een wenkbrauw op. Als er eten vermist wordt, dan weten we gelijk bij wie we moeten zijn. Cassidy, de dochter van de gouverneur loopt naar hem toe en geeft hem een chocoladereep, die hij gelijk openmaakt. Zolang die kerel erbij zit zullen we sneller door het eten gaan dan nodig is. 'Emerson, Scott, Blake en Blackwell. Hier komen,' beveelt Scarlett. Callum werpt een blik op de dochter van de kolonel, die wat angstig om zich heen kijkt, en loopt dan richting Scarlett. 'Scott en Blackwell, zorg dat iedereen rustig blijft. Emerson, wij gaan samen met McKay kijken wat hier aan de hand is.' Callum knikt.
    Ondertussen kijkt Viènne nog steeds om zich heen, om te kijken of haar vader ook meegekomen is, maar ze niet hem nergens. Hij moet wel meegekomen zijn, anders zit ze helemaal alleen hier met deze mensen die ze nauwelijks kent. Een angstig gevoel overspoelt haar en er komen tranen in haar reebruine ogen. Haar vader mag gewoon niet weg zijn. Aarzelend kijkt ze naar het groepje die rondom een paar panelen staan en uiteindelijk loopt ze er naar toe. Onzeker schraapt ze haar keel. 'Eh, weten jullie misschien of mijn vader meegekomen is?' vraagt ze op een zachte toon.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    [Mijn topics c:. Ik ga eerst mijn rol weer bekijken, want ik ben helemaal vergeten wat ik heb ingevuld]


    “You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

    [Morrowind -> Sasquatch]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Even weer wat leven in schoppen, ghehehe.
    En die man die ze als zwerver beschreef is dan mijn andere personage, hé.

    Cassidy Primrose Verity


    De man had ik een reep chocola gegeven, veel doe ik er toch niet meer mee. Nu had ik geen zin meer in om het op te eten, dus kon ik het beter weggeven. Hij, aan wie ik het gaf, blijkt het wel nodig te hebben, want het leek net alsof hij last had van ongesteld-zijn. Wat hij vast en zeker ook zou zijn, als hij geen man was. Hij leek er tamelijk blij mee te zijn, opgelucht zelfs. “Oh geweldig.” Zei hij en gooide zijn armen in de lucht, waar op ik even fronste met mijn wenkbrauwen.
    “Eten!” Hij glimlachte breed naar mij toen ik het had aan geboden, waarna hij de reep dankbaar aan pakte. Een beetje droog keek ik hem erop aan, de rode kap nog over mijn hoofd. “Cassidy was het toch?” begon hij, terwijl hij de bovenkant van de reep los maakte. Great. Ik zei en deed er echter helemaal niets op, aangezien ik er niet tegen kon als iemand mij herkende. “Dankjewel.” Kort glimlachte hij nog naar me voordat hij zich omdraaide naar een jongen.
    De mannen roepen allerlei dingen naar elkaar, die ik maar voor het gemak niet volg, omdat ze het toch niet tegen mij zeggen en ook omdat ik geen zin heb om die onzin allemaal te volgen. Wanneer ze vinden dat ik iets moet doen of iets dergelijks, zeggen ze het maar normaal tegen me. Een vrouw keek om zich heen en wenkt een militair naar zich toe. “Emerson, Scott, Blake en Blackwell. Hier komen.” Beveelt ze met een strenge toon in haar stem, terwijl ik enkele mannen en een vrouw naar haar toe zag lopen. Een man met donker warrig haar zag er meer uit alsof hij een zwerver was dan militair, bedacht ik me, en hij was ook diegene die de blonde vrouw droog, misschien zelfs wel verveeld aan keek.
    “Scott en Blackwell, zorg dat iedereen rustig blijft. Emerson, wij gaan samen met McKay kijken wat hier aan de hand is.” Deelt ze de bevelen uit. De man die een zwerver leek stapte naar haar toe en vroeg haar met een droge stem, “Wat is mijn bevel, mevrouw?” sprak hij, toch met een respectvolle blik in zijn ogen. Rare gozer, als je het mij vraagt. Hij was vast niet opgenoemd, of zo.
    “We zitten dus vast op een schip, dat van Galaxy naar Galaxy reist en waarbij de kans dat we naar huis kunnen met de seconden drastisch kleiner word.” Hoor ik opeens iemand zeggen, die ik volgens mij een chocoladereep had gegeven. Ik wil er net op antwoorden, mijn mond was echt net open gevallen, maar toen hoorde ik iemand anders. Volgens mij was het de dochter van de kolonel. Ze schraapte haar keel onzeker en vroeg vervolgens op een zachte toon: “Eh, weten jullie misschien of mijn vader meegekomen is?” Kort kijk ik om me heen, maar met een staal gezicht bracht ik dan uit, terwijl ik een paar passen naar haar toe zet, “Volgens mij niet liefje, ik zie hem in elk geval niet.”

    [ bericht aangepast op 12 feb 2013 - 22:14 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Scarlett Haven Decelles

    Callum had geknikt op mijn woorden. "Wat is mijn bevel, mevrouw?" vraagt Blake en ik kijk hem kort aan. Dat is nog redelijk respectvol voor zijn doen. Ik kijk hem even iets geïrriteerd aan, hij was nou niet bepaald mijn meest favoriete met zijn vaak nonchalante gedrag. "Doe maar waar je goed in bent en laat niemand deze ruimte verlaten voor wij terug zijn." antwoord ik terwijl ik iets met mijn hand naar hem toe wapper. Hierna richt ik mijn blik weer op Callum. Hij daarentegen is weer een heel ander verhaal, niet voor niets een luitenant. Ik wenk hem mee en hou mijn geweer goed vast met beide handen terwijl ik de enige gang die er is inloop, terwijl ik kijk of hij me wel volgt.
    Mijn voetstappen houd ik gedempt en om met Callum te communiceren gebruik ik enkel gebarentaal. Toch lijkt er geen teken van leven ergens te zijn. Als dat er al was, hadden ze ons allang opgemerkt moeten hebben en zou er iets gebeurd zijn. Als we een tijdje door de donkere gangen lopen, ik schijn met een zaklamp telkens hooguit een meter voor ons, komen we in een enorme, ronde ruimte uit. Het is net een grote koepel, de ruimte lijkt helemaal van glas te zijn en geeft ons een heldere blik op waar we ons begeven. In de ruimte, zoals iemand al eerder zei.
    Totaal overdonderd en verrast laat ik mijn wapen zakken en stap ik met open mond de ruimte in, terwijl ik om me heen kijk. Het uitzicht is werkelijk onbeschrijfelijk. Zoiets heb ik nog nooit eerder gezien. Het is prachtig, overal zoeven sterren langs ons heen. Met een verbaasde blik draai ik me om naar Callum om het een beetje te laten bezinken. "Wauw, dit is echt ongelooflijk," mompel ik tegen hem. "Hadden ze dus toch gelijk..." Het is even niet te bevatten voor mij dat we werkelijk ergens in een sterrenschip aan het rondreizen zijn. De gevolgen ervan dringen dan ook niet gelijk tot me door.

    Eli Wallace

    "Ik ben nog geen 10 meter van je vandaan. Ik kan je ook horen als je normaal praat." McKay loopt op me af en duwt me aan de kant. "Laat mij er eens bij." Hij pakt zijn algemeen bekende tablet en sluit hem gelijk aan op het apparaat. Op het scherm verschijnen allemaal dingen die hij lijkt te volgen, terwijl ik in de ruimte rond blijf kijken. "Ja, het zijn zeker weten de Ancients die dit gebouwd hebben. Dat scheelt, want die zijn we in geen tijden tegen gekomen. De kans dat we hier dus gedood worden is dus niet zo hoog als ik dacht." Ik frons, hij kan ook niets voor zichzelf houden en roept alles maar lekker in de rondte.
    Een militair vraagt iets, waar ik op antwoord. "Nog beter gezegd, ik ben er op dit moment mee bezig. En je weet het, iets moeilijks duurt maar een paar seconden voor mij en het onmogelijke een paar minuten." Die gast heeft werkelijk een ongelooflijk ego, maar hij is dan ook echt heel slim. Helaas weet hij dit zelf maar al te goed. "Ik verander mijn laatste statement, de kans dat we dood gaan is veel en veel groter." zegt hij en ik kijk hem vragend aan, onze blikken kruizen elkaar. "Het 9de chevron wordt gebruikt voor schepen die van Galaxy naar Galaxy reizen en dus altijd onderweg zijn. Het 9de chevron werkt als een unieke code om zo'n stargate te bereiken, maakt niet uit waar het is. We zitten dus vast op een schip, dat van Galaxy naar Galaxy reist en waarbij de kans dat we naar huis kunnen met de seconden drastisch kleiner word." begint McKay verder te overdrijven en ik zucht geïrriteerd.
    Het meisje wat begint te praten en degene die erop reageert negeer ik verder, maar ik hoor het wel omdat ze dichtbij ons staan. Er zijn meer mensen die praten, hoewel het toch redelijk stil is. Ze luisteren vast allemaal naar de doemscenario's van McKay. "Je kan ook nooit eens positief naar dingen kijken, je gaat meteen van het ergste uit," klaag ik bij hem. "Als we al echt op een schip zitten, kunnen we hem toch zo programmeren dat hij ons naar huis brengt, of niet soms?" vraag ik dan aan McKay.


    Your make-up is terrible

    [Sasquatch --> Tarsus]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov