Ik weet het. Het klinkt wel erg dramatisch, maar zo voel ik me wel. Die ene keer dat ik denk dat ik er wel aardig uitzie kom ik op school en val ik nog in het niets. Die ene keer dat ik toegeef dat ik een crush heb op iemand blijf ik steken in de friendzone. Die ene keer dat ik iemand nodig heb, is iedereen op eens te druk met elkaar. En ja, ik moet me misschien niet zo aanstellen, maar ik kan het niet meer. Kan de wereld niet meer aan kijken met de 'fuck you all' aditude. En waarom? Om dat ik dik ben(nee, ik stel me niet aan, het is echt zo), omdat ik through a lot of shit ben geweest, omdat alles wat ik doe, beter gedaan word door een ander. En ja, ik weet het. Er is maar een jij. Dat is wat ik mijn beste vriend ook voorhoud. Maar wat heb ik eraan om mezelf te zijn als dat betekent dat ik in de steek word gelaten?
In my life I had so many setbacks, but oh darling, recovery is so much better.
Slughorn