• We must survive.



    Honderden jaren geleden konden mensen al veranderen in dieren. De leider kon merken of er weer iemand was veranderd en de leider zocht diegene dan op. Als je ervoor koos om met de roedelleider mee te gaan, kon je niet meer terug. Anders werd je gedood door of iemand uit de roedel, de roedelleider, of door de magie die in je voort leeft. Je gaat sowieso dood door de magie als je niet meegaat, je moet alle opdrachten doen om te blijven leven, als je de opdrachten overleeft. Je mocht in die tijd alleen blijven leven, als shape-shifter, als je een paar opdrachten overleefden. De eerste dag dat je in een dier bent verandert word je onderzocht. Je mag geen ziektes hebben, of zwakke botten. Als de roeddeleider denkt dat je de opdrachten overleeft, moet je een eed opzeggen samen met de roeddeleider. Degene waarvan de roeddeleider denkt dat diegene het niet overleeft, met die persoon zegt hij geen eed op. De eerste opdracht is je eerste nacht als dier overleven, je word dan door iemand getest op je snelheid, je tactiek en je sterkte. De tweede opdracht is een tocht van tweehonderd kilometer in een nacht overleven. De derde opdracht is je eerste jacht overleven. Je moet laten zien dat je goed kan jagen. De vierde opdracht is de eerste winter overleven, in de winter is het super koud en er is weinig prooi om op te jagen. Er zijn nog meer opdrachten, maar die worden pas gegeven als je de eerste vier opdrachten hebt overleefd. 's Nachts moet je in dier-vorm zijn, maar overdag mocht je mens zijn. Bij de opdrachten moest je natuurlijk wel in dier-vorm zijn. Als het voorbij is mag je weer als mens door leven, maar de meeste mensen zijn zo gehecht aan elkaar geworden dat ze in diervorm blijven en een roedel vormen. Dat is nu ook zo.

    Alle shape-shifters wonen bij elkaar in een roedel en alle dieren zijn roofdieren. Ze moeten de eerste keer veranderen door een heftige emotie. Denk maar aan Twilight. Maar nu kun je alle emoties gebruiken. In dier-vorm kun je praten, maar de eerste keer dat je verandert kun je dat niet. Je moet de eerste keer dat je wilt praten je best doen, maar als je gewent bent te praten in dier-vorm gaat het praten makkelijker. Je kunt het als je wilt ook iets naar de persoon, tegen wie je iets wil zeggen, denken. Maar dat is moeilijker dan praten. Je kunt je gedachten naar een persoon sturen, of meerdere. Maar je moet wel je best doen, want anders kan iedereen het horen. Je kunt in een dier veranderen met je kleren aan, maar dat is moeilijk. Je kunt dan ook weer terug veranderen met je kleren aan, als je het eenmaal onder de knie hebt is het makkelijk.


    Meisjes 5/6 :

    - Aria Maya Angels - Coockies - Wolf
    - Melony “Mel” Christabella Garcia - Rider - Zwarte Panter
    - Ruby Mary Evans - Flitwick - Vos
    - Yfory Seren - Vegangirl - Dingo
    - Amy Moon Duinhoven - blackunicorn - Bunzing
    - Louize Moonsroot - annickemiek - Jachtluipaard


    Jongens: 4/6

    - Jeffrey Tristan Winter - Eluveitie - Jachtluipaard
    - Max Owens - Morrowind - Lynx
    - Lewis Ellsmor - Morrowind - Grizzly beer
    - Jake Dimitri Robusto - Werewolves - Jaguar
    - Kane Lewis Daniels - MindBreaker - Wolf
    -


    Roederlleider: Ramon Trevegg Smith - Werewolves - Leeuw


    Invul-ding-lijst:

    Naam:
    Dieren:
    Leeftijd:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Extra:

    Regels:

    - Er geldt een minimum van 7 regels.
    - 16+ is toegestaan, maar houdt het uiteraard netjes
    - Probeer minstens 1 post per week te schrijven
    - Reservering vervalt na 4 dagen
    - Powerplay is niet toegestaan
    - Geen perfecte personages, die bestaan niet
    - Let op spelling en interpunctie
    - Naamsveranderingen doorgeven
    - Als je even niet kan schrijven moet je dat even melden met de reden waarom je even niet kunt schrijven.
    - Geen ruzie.
    - Ik maak als enigste de topics aan.



    Voor de zekerheid alvast:

    TOPIC 2

    [ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 15:51 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    (Mijn topics)


    Happy Birthday my Potter!

    Rider schreef:
    (Mijn topics)


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    (mijn topics)


    I will keep watch.

    (Hoe beginnen we?)


    Happy Birthday my Potter!

    [Mijn topics]


    Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

    Rider schreef:
    (Hoe beginnen we?)


    (Nou, een van jullie begint, maakt niet uit wie. Jullie moeten een bos in gaan, alleen je moet wel erg blij, boos of zoiets zijn. Denk maar aan Twilight. De roeddeleider, ik dus, weet of er iemand verandert en die komt naar jullie.)

    [ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 17:00 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Werewolves schreef:
    (...)

    (Nou, een van jullie begint, maakt niet uit wie. Jullie moeten een bos in gaan, alleen je moet wel erg blij, boos of zoiets zijn. Denk maar aan Twilight. De roeddeleider, ik dus, weet of er iemand verandert en die komt naar jullie.)


    [Dus ze weten nog niet dat ze kunnen veranderen?]

    [ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 17:05 ]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Ortelius schreef:
    (...)

    [Dus ze weten nog niet dat ze kunnen veranderen?]


    (Nope.)

    [ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 17:12 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Lewis Ellsmor

    Elke keer. Elke keer wist ze me dit te lappen.
    Ik liep het bos door en stampte met mijn sneaker een steen weg. Een pijnscheut schoot door mijn dikke teen, omdat mijn schoen niks waard was en je er alles door kon voelen. Fijn. Dat kon er ook nog wel bij.
    Ik gromde nog een keer en stampte verder. Ze wist me elke keer weer kwaad te krijgen. Als ik mijn kamer niet moest opruimen, moest ik iets anders doen. En natuurlijk moest het allemaal nu gebeuren, want die moeder van mij had geen geduld. En ze wist het dan ook nog zo elke keer te vragen als ik druk bezig was met iets. Deze keer moest ik weer een of ander prul gaan wegdoen, een vuilbak legen en mijn schoenen kuisen en dat moest volgens haar nog allemaal tegelijk gebeuren. Toen ik mijn mond openzette om te antwoorden sloeg ze hem gewoon dicht.
    Haar hand brandde nog steeds in mijn kaak. Ik voelde de woedde nog steeds opborrelen. Alles was opgekropt en kwam er bij mij altijd in een keer uit. En nu was die keer.
    Ik zette het op een lopen, steeds sneller en dieper het bos in, tot ik op een bepaald moment op was. Alles om me heel leek in een waas te gebeuren. Ik snapte niet wat ik opeens had. Al mijn botten leken pijn te doen, steeds feller tot ik het niet meer aankon. Ik schreeuwde het uit van de pijn, maar er leek alleen maar een vaag gegrom uit mijn mond te komen.
    Ik hoorde mijn kleren scheuren, mijn botten kraken en opeens stond ik op vier poten, met mijn gezicht dichter bij de grond dan anders.
    Ik keek even verward naar beneden. Mijn schoenen? Waar waren ze? Ik had klauwen en nog geen kleine ook.
    Ik slikte even. “Wat the fuck?” bracht ik uit, maar mijn stem werd vervangen door een berengrom.
    Verbaasd waggelde ik rond op mijn vier poten, heel wankel en heel wazig. Wat was er gebeurd? Was dit een of andere straf voor me, zoals in Brother Bear? Als dat zo was hadden ze beter mijn moeder kunnen straffen, zij was degene die me sloeg.

    [Zo goed? Max komt straks of morgen.]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Melony “Mel” Christabella Garcia

    Vermoeid en uitgeput liet ik mij tegen een boom aanzakken. Ik had noch geslapen, noch gerust. Mijn oogleden deden zeer even als mijn waarschijnlijk rode ogen. Huilen kon ik niet meer, al mijn tranen waren op. Normaal huilde ik amper, dat was gewoon mijn ding niet. Ik was altijd de bitch die niemand kon raken, of iedereen moest gezellig doen, zodat ik dat ook was. Tranen welden niet snel op in mijn ogen en gekwetst was ik niet vaak. Ik beschermde mijzelf daar immers tegen. Gaf mij nooit bloot.
    Dit keer was het anders gegaan. Hij was anders geweest dan de andere jongens en dat intrigeerde mij al vanaf het begin. Ja, ik had hem echt leuk gevonden en ik dacht dat hij hetzelfde vond van mij. Misschien was dat ook wel het geval geweest, maar nu was dat in ieder geval niet meer zo. Hij had mij keihard laten vallen en voor mijn ogen met Angelique gezoend. O, en wie weet wat ze in de laatste uren nog meer hadden uitgespookt. Ik wilde er niet eens aandenken.
    Ruw veegde ik de achtergebleven tranen van mijn gezicht. Woede en wraaklust overspoelde mij. Hij zou mij smeken om genade vol verlangen naar mij. Wraak, dat was alles wat ik nu wilde. Hoe had hij mij dit aan kunnen doen? Het was mijn taak om mensen te laten vallen! Ik, Melony Christabella Garcia, werd nooit gedumpt. Mensen lieten dat wel uit hun hoofd en dat was ze geraden ook.
    Ik voelde het bloed door mijn lichaam razen en snoof als een op hol geslagen stier. Nee, met mij viel niet te sollen. In een vlaag van boosheid sprong ik op, maar in plaats van dat ik overeind kwam te staan, voelde ik mijn lichaam in de lucht schokken. Een warm gevoel ging langs mijn ruggengraat e verspreidde zich zo naar de andere delen van mijn lichaam. Ik hoorde het geluid van scheurend katoen en besefte dat mijn kleren van mijn lijf moesten zijn gescheurd. Ik gilde geschrokken, maar het enige wat uit mijn mond kwam, was een zacht katten gejank.
    Ik kwam op handen en voeten op de grond terecht. Alhoewel, je kon het beter poten noemen, want mijn slanke benen hadden plaats gemaakt voor zwarte harige poten en mijn handen waren verandert in grote klauwen. Met grote ogen keek ik naar de zichtbare delen van mijzelf en bleef als verstijft staan. Om mij heen lach een hoopje kapotte kleren. De hele situatie joeg mij angst aan. Wat was er in godsnaam gebeurd?!


    Happy Birthday my Potter!

    [mijn topics]


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Ramon Trevegg Smith - Roedelleider

    Een vreemd gevoel overspoelt mijn lichaam. Ik zucht. Dit had ik aan moeten zien komen. Snel ren ik naar Trevegg toe. Ja, het is vreemd. Mijn tweede naam is Trevegg, maar het is gewoon toeval. Eerst kende we elkaar niet, maar nu zijn we goede vrienden, en hij heeft een hoge plaats in de roedel. Als ik bij hem ben aangekomen zeg ik tegen hem: 'Er is er weer eentje veranderd, ik ga er naar toe.' Hij knikt. Ik draai me om en begin in de richting te rennen waar ik een goed gevoel bij heb. Het rare gevoel in me word steeds erger, zo weet ik dat ik dichterbij kom. Na nog een tijdje rennen is het rare gevoel op het ergst. Ik kijk voor me en zie een grizzly beer voor me staan. De grizzly beer kijkt verward naar beneden. Dan begint hij te waggelen. Ik grinnik zachtjes. Langzaam loop ik nog een stukje naar voren. Dan begin ik te praten: 'Geen zorgen. Het komt allemaal goed. Ik zal je alles uitleggen.' Ik kijk de grizzly beer afwachtend aan.

    [Het stukje is goed, Ortelius.]

    [ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 20:44 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Lewis Ellsmor
    Ik werd uit mijn gedachten gehaad door een stem. "Geen zorgen. Het komt allemaal goed. Ik zal je alles uitleggen."
    Ik schraapte mijn keel. Hoe werkt dit? Denken? Ik bedoel, de stem leek toch in mijn hoofd te zitten. "Wie the fuck ben jij?" Volgens mij moesten mijn ogen uitpuilen, want ik snapte er echt geen hol van. "Waarom ben ik een beer?"
    Ik vond het echt niet grappig. Als dit echt een soort van straf was... Waarom ik? Ik had mijn moeder niet geslagen, zij had mij geslagen en nog hard ook.
    Ik keek op naar de grote jaguar die voor me stond. Hij was abnormaal groot, zelfs voor een leeuw. Wat deden trouwens leeuwen in deze bossen? Hoorden die niet in Afrika te leven of zo?
    Oké, ik was wel niet zo goed in aardrijkskunde of biologie, maar daar was ik wel zeker van. "Je hebt inderdaad heel wat uit te leggen."

    Max Owens
    Ik wist niet hoe het gebeurt was, maar daar stond ik opeens midden in het bos. Op kattenpoten.
    Een raar gejammer kwam uit mijn keel en ik stond zowat te trillen op mijn poten. Ik was zwaar in chock.
    Ik was weggelopen na de begrafenis van mijn vader. Ik moest er gewoon even tussen uit en al die wenende mensen in de avondmis deden me geen goed. Die koffietafel kon ik wel missen. De smaak van bloed drong mijn mond binnen toen mijn scherpe hoektanden mijn kaak hadden opengebeten. Ik wandelde wat vooruit - wat wennen was op mijn lange poten - en viel ineens in elkaar. Ik was niet zwak, helemaal niet, ik kon het gewoon niet meer aan.
    Dit was de ergste week in mijn leven. Mijn vader overleden, mijn moeder die depressief was geworden en dan had je mij, die alles mocht gaan oplossen omdat mijn oudere zus het huis uitgevlucht was na het nieuws over mijn vader. Mijn jongere zusje van vier was nog te klein om dit allemaal al te begrijpen. Maar als de rest weende, weende ze mee. Ik vroeg me wel af wat er allemaal in dat kleine hoofdje om ging.

    [ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 21:19 ]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Jake Dimitri Robusto

    Met een woedend gevoel loop ik naar buiten. Waarom kunnen ze me nooit met rust laten?! Waarom moeten ze altijd mij hebben?! Zonder het te merken loop ik het bos in. Woedend schop ik tegen een tak. Hoe komt het dat ze zo'n hekel aan me hebben?! Ik loop steeds verder het bos in. Opeens blijf ik staan. Wat nou als ik niet terug kom? Dan kunnen ze ook niet meer zo tegen me doen! Ik grijns. Hier heb ik eerder over nagedacht, maar ik voerde het nooit uit. Nu ga ik het wel echt doen. Als ze me toch zo behandelen en me voor van alles en nog wat uitmaken, kan ik net zo goed weg blijven! Het blije gevoel van het plan gaat weg en er komt weer woede naar boven. Dit had ik nooit hoeven doen als ze normaal deden! Ik begin te rennen. Wat maakt het uit dat ik hier waarschijnlijk dood ga? Ik ben toch nergens goed voor. Ik schrik van de gedachten, maar ik weet dat het waar is. Steeds sneller begin ik te rennen, en opeens voel ik trillingen lans mijn ruggraat. Ik krijg het steeds warmer. Ik hoor een scheurend geluid. Het volgende moment sta ik op vier benen. Verschrikt kijk ik om me heen. Op de grond ligt een hoopje stof; mijn kleren. Ik kijk naar beneden en zie dat in plaats van mijn gewone handen en voeten, er dierenpoten zijn. Normaal zou ik gek worden als er zoiets gebeurd, maar nu niet. Met het gevoel alsof er een mes in mijn hart zit, laat ik me op de grond zakken. Kan mijn leven nog erger?


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Ortelius schreef:
    Lewis Ellsmor
    Ik werd uit mijn gedachten gehaad door een stem. "Geen zorgen. Het komt allemaal goed. Ik zal je alles uitleggen."
    Ik schraapte mijn keel. Hoe werkt dit? Denken? Ik bedoel, de stem leek toch in mijn hoofd te zitten. "Wie the fuck ben jij?" Volgens mij moesten mijn ogen uitpuilen, want ik snapte er echt geen hol van. "Waarom ben ik een beer?"
    Ik vond het echt niet grappig. Als dit echt een soort van straf was... Waarom ik? Ik had mijn moeder niet geslagen, zij had mij geslagen en nog hard ook.
    Ik keek op naar de grote jaguar die voor me stond. Hij was abnormaal groot, zelfs voor een jaguar. Wat deden trouwens jaguars in deze bossen? Hoorden die niet in Afrika te leven of zo?
    Oké, ik was wel niet zo goed in aardrijkskunde of biologie, maar daar was ik wel zeker van. "Je hebt inderdaad heel wat uit te leggen."

    Max Owens
    Ik wist niet hoe het gebeurt was, maar daar stond ik opeens midden in het bos. Op kattenpoten.
    Een raar gejammer kwam uit mijn keel en ik stond zowat te trillen op mijn poten. Ik was zwaar in chock.
    Ik was weggelopen na de begrafenis van mijn vader. Ik moest er gewoon even tussen uit en al die wenende mensen in de avondmis deden me geen goed. Die koffietafel kon ik wel missen. De smaak van bloed drong mijn mond binnen toen mijn scherpe hoektanden mijn kaak hadden opengebeten. Ik wandelde wat vooruit - wat wennen was op mijn lange poten - en viel ineens in elkaar. Ik was niet zwak, helemaal niet, ik kon het gewoon niet meer aan.
    Dit was de ergste week in mijn leven. Mijn vader overleden, mijn moeder die depressief was geworden en dan had je mij, die alles mocht gaan oplossen omdat mijn oudere zus het huis uitgevlucht was na het nieuws over mijn vader. Mijn jongere zusje van vier was nog te klein om dit allemaal al te begrijpen. Maar als de rest weende, weende ze mee. Ik vroeg me wel af wat er allemaal in dat kleine hoofdje om ging.


    Het is goed, maar de roedelleider is een leeuw. Mijn andere personage, die ook voor het eerst verandert, is een jaguar.


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki