Caleb Morris - Slechterik - Dierlijk instinct
Typisch vrouwen. Caleb onderdrukte een grinnik toen ook Rachelle in paniek schoot door het onnoembare getal aan spinnen die de bibliotheek bestormden. Zijn blik wendde zich van Hailey af toen Rachelle overeind schoot en ongewild een gat in de tafel sloeg, met resultaat dat de spin die ze had willen pletten, morsdood was. Blijkbaar was hij de enige die er de humor van in zag aangezien Rachelle behoorlijk kwaad aan Hailey vroeg waar dat nu voor nodig was. Hailey bracht haar handen naar haar zij, waarmee tegelijk de spinnen verdwenen.
Hailey legde uit dat het per ongeluk was gegaan en dat het piepkleine vogeltjes en vlinders hadden moeten zijn, in plaats van die achtpotige kruipers. Dat kreeg je ervan als je kinderen opzadelde met een kracht. Dit hield Caleb uiteraard voor zich, terwijl hij met een sobere lach naar de twee meiden keek.
Hij hoorde hoe Hailey vervolgens een zucht slaakte en eveneens de vibratie die op haar stembanden lag was voor hem overduidelijk hoorbaar. Ongemakkelijk stelde ze zich aan Rachelle voor en voegde eraan toe dat haar gave dus vrij realistische illusies creëren was.
Rachelles ogen waren nog steeds feller blauw dan ze normaal gesproken waren en Caleb beet dan ook op de binnenkant van zijn wang. Als je enig verstand in je bovenkamer had, dan wist je dat je Rachelle alles behalve boos moest maken, tenzij je natuurlijk vrijblijvend vliegles wilde krijgen. Of een eerste klas reisje naar dromenland. Nee, zelfs hij wilde absoluut geen klap van haar ontvangen aangezien hij zijn leven zeker wel lief was.
‘Hailey kan er niks aan doen dat dit is gebeurd,’ poogde hij dan ook om de spanning tussen de twee meiden wat te sussen. ‘Net zo min als dat jij er iets aan kan doen dat je deze tafel in de vernieling hebt geholpen.’ Op dat eigenste moment zakte de tafel door zijn poten doordat de scharnieren met de klap los waren gekomen. Door het geluid en zijn snelle reflexen, lichtten zijn amberkleurige ogen op en had Caleb nog geen seconde later het tafelblad met beide handen weten op te vangen zodat Hailey het gewicht ervan niet op haar lijf kreeg. Hij had zeker geen supergehoor, geen supersnelheid en ook zeker geen superkracht. Alles was alleen scherper aanwezig door het dierlijk instinct dat in hem zat, evenals dat zijn reflexen op gespannen stonden en ieder willekeurig moment konden reageren wanneer dat nodig was. Als je zijn kracht ging vergelijken met die van alle anderen in het huis, was de zijne een lachertje dat nu eigenlijk niet bepaald indrukwekkend was.
Caleb had het tafelblad op de grond gelegd en keek vervolgens op naar Hailey om haar een aanmoedigend glimlachje toe te werpen. Daarna keek hij met eenzelfde glimlach naar Rachelle, in de hoop dat ze wat zou bedaren en terug op haar stoel ging zitten. Dat ze besefte dat er verder niks aan de hand was en dat Hailey, net zoals zijzelf, haar krachten niet onder controle had.
[Ik was iets te ijverig met schrijven, hopelijk okay met jullie? Als er iets veranderd of aangepast moet worden, gewoon zeggen hoor (:]
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
maar ja je kan gewoon posten hoor. Jij maakt je posts toch altijd heel lang ^^
]