[RPG] The New Kingdom [één] - Speeltopics

Ver weg, in een ander decennium, is er een koninkrijk met een koning die nooit de steun van zijn volk had gekregen, was het niet dat ze bang voor hem waren. Deze koning heeft namelijk de echte, oorspronkelijke koningin van dit land vermoord.

Er zijn in dit koninkrijk tegenwoordig twee volken: het ene is trouw aan de nieuwe koning en leeft op het land in de buurt van het paleis.
Maar diep in de bossen, ver weg van de bewoonde wereld, leeft er nog een groep mensen: mensen die allemaal hun eigen reden hebben om de nieuwe koning te haten, allemaal op de één of andere manier in aanraking zijn geweest met de gruwelijke daden van deze nieuwe koning. De mensen strijden, vechten, trainen, wachtend tot het moment dat ze de strijd aan kunnen gaan met de koning.

Het bos:
Het verboden bos is niet voor niks verboden gebied. Al generaties lang gaan er verhalen over dit duistere bos, alleen gekken zouden er naar binnen lopen. Daarom zal de koning ook niet vermoeden dat de verzet strijders hier verscholen zitten.

Maar dat is juist iets waar deze maar al te graag gebruik van maken.
Zij zijn er namelijk achter gekomen dat je, als je langs de meest angstaanjagende waterval ooit gaat, in een hele nieuwe, hele mooie wereld terecht komt: een perfecte plek om je schuil te houden voor gevaar van buitenaf.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 13:38 ]

Keep your head up, keep your heart strong

Rosalie Elizabeth Flow || Bediende

Ik kijk hem aan en knik. 'Natuurlijk,' zeg ik beleefd en loop naar zijn kast. Vlug en zorgvuldig pak ik alle spullen die hij aan zou moeten doen en leg die klaar. Ik kijk hem aan en knik langzaam. Ik vroeg me af hoelang ik het ging volhouden met dat staan. Die ridderspullen waren zwaar. Dat vond ik dan. Ik kijk naar Bo. 'Bent u klaar met eten.' Ik kijk vragend naar het dienblad en dan naar hem. Ik glimlach even en zet alvast de lege kopjes en bordjes op de schaal. Dan kijk ik naar alles wat nog vol is en kijk vragend naar Bo. Ik wacht geduldig af en kijk de reusachtige kamer rond. Mijn kamertje was er niks bij, maar toch was ik er heel blij mee. Ik glimlach naar Bo en pak alvast de schaal op. Ik laat hem simpel balanceren op mijn hand en kijk naar Bo. 'Moet ik het bad voor u klaar maken?' ik kijk hem vragend aan en neem de schaal alvast mee richting de deur, zodat ik die zometeen gelijk mee kon nemen.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Maya Rosalie More
Nathaniel had me geduwt in het water maar ik had me opgevangen waardoor ik alsnog als een speer door het water heen ging. Als ik boven water was geweest had ik met mijn ogen gerolt of geirriteerd gezucht. De jongen voor me had zwart haar en bruine ogen. Was met gemak groter als mij, maar met een op een had ik een grote kans om tegen hem te winnen aangezien vele mij gemakkelijk inschatten. Dat was ik echter niet. Nee zeker weten niet. Ik was moeilijk te verslaan hoorde ik van vele. Zelfs van mijn leraar die ik gehad heb. ‘Het spijt me dat ik u en uw vriend stoor, tenminste als dat het geval is, maar ik ben op zoek naar iemand en heb een paar vragen…’ Vraagt de jongen Charmant. Ik vertrouwde hem niet, maar liet mijn hand los van mijn zwaard al kon ik hem in minder dan een seconde in mijn handen hebben en gemakkelijk een aanval blokkeren als dat in dat geval nodig zou zijn. Hij liep naar voren en ik bleef hem aankijken. Ieder spiertje dat bij hem bewoog zag ik. Ook als hij aan zou vallen. Dan buigt hij waardoor ik hem een beetje raar aankijk. Ik vervrouw [verman, maar aangezien ze een vrouw is] me en laat het emotieloze masker weer over mijn gezicht komen. Hij grijnst licht waardoor ik met mijn ogen rol. Serieus. Hier viel ik dus mooi niet voor. ‘Om me eerst even voor te stellen: Ik ben Miles Carter, wat is de naam van deze prachtige dame?’ Ik trek mijn wenkbrauw op en rol opnieuw met mijn ogen. 'Geen Dame.' Zeg ik scherp. 'Maar ik heet Maya.' Zeg ik dan. Ik laat mijn blik niet losgaan van hem. 'En wat wou je vragen Miles.' Zeg ik terwijl ik mijn armen over elkaar gooi. Ik was dus mooi geen dame. Wat dacht hij wel niet. Ik was een krijgster. Ik kon voor mezelf zorgen en had geen hulp nodig zoals een dame.
[Spellingsfouten weggehaald]

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 21:26 ]

I'm finally back, Finally after a Year break

Bella Lily Cruz || Kasteel
Lily rolde met haar ogen toen ze Bo met pa zag praten. Natuurlijk had hij een een of andere smoes bedacht. Niet dat ik het erg vond natuurlijk, het is altijd een stuk gezelliger zonder hem. Het liefst zou ik zonder pa zijn gegaan, zodat ik bij zoveel mogelijk kraampjes of winkels inkopen kon doen. Nu kon dat helaas niet. "Bella pak je paard, dan gaan we met z'n tweeen. We moeten een aantal dingen controleren," zei pa. Hij beviel een bediende om onze paarden te pakken, en ik sloeg zuchtend een pluk blond haar achter mijn oren.

"Look, I Didn't Want to be a Half-Blood."

Azaiah Gaspar

Blijkbaar snapt Dahlia de hint niet, want ze praat gewoon verder, al klinkt het een beetje geforceerd in mijn oren. 'Oh, mooi dat je lekker geslapen hebt." begint ze. "Meestal slaap ik hier niet echt lekker, omdat de grond nogal hard is enzo, maar goed, mijn bed thuis was ook niet heel erg zacht, hoewel het nog wel echt een stuk zachter was als dit, daar kon je tenminste fatsoenlijk in slapen. Van het slapen op deze grond word je nogal snel stijf, vind je niet?" Ze praat echt veel, vooral voor dit tijdstip. Ik frons iets en knik gewoon beleefd, aangezien ze hints toch niet snapt.
Ciara is degene die ons onderbreekt. "Azaiah, zou ik je zo even kunnen spreken?" vraagt ze. Ik weet niet of ik blij mee moet zijn, Dahlia lijkt me iemand die gewoon verder blijft praten, ookal zeg ik niets, maar ik weet niet of ik wel van het ene in het andere gesprek geloodst wil worden. Ik geef haar een korte blik en kijk dan naar Dahlia, waarna ik kort mijn schouders ophaal en gewoon blijf zitten. Dahlia moet weg, of Ciara, of beide. Ik ga in ieder geval nergens heen. Mijn blik hou ik op de stoffige, harde ondergrond van de grot en ik vraag me af waar hij uit ontstaat.

Your make-up is terrible

Ciara Mila Marylin Dubois
Als Azaiah knikt, maar vervolgens gewoon blijft zitten verschijnt er een kleine grijns rond mijn lippen. Typisch Azaiah dit... 'Zou je dan even met me mee kunnen lopen?' Normaal zou ik hem gewoon laten zitten en tegen Dahlia zeggen dat ze niet zo veel moet praten zo 's ochtends vroeg. Maar aangezien ik Azaiah's advies echt even nodig heb en hij er zelf geen moeite voor zal doen om uit dit gesprek weg te stappen zal ik zelf maar moeite moeten doen. Dit was iets heel anders dan hoe ik vroeger was, toen ik anderen alles voor mij liet doen. Maar misschien was dit wel gewoon goed voor mij, misschien zou elke prinses een keer tussen de normale burgers moeten leven. Ten eerste leer je er heel veel respect voor anderen van te hebben, maar tevens moet ik nu nadenken over dingen die vroeger zelfsprekend voor mij leken. Want no way dat ik vroeger ook maar één keer mijn bedje uit zou komen voor een uur of tien of zelf voor mijn eten zou gaan zorgen.

Keep your head up, keep your heart strong

Even op de ipad reactie maken, gaat crappy
----
Nathaniel

Het water was echt koud, hij had de dingen weer eens onderschat. Het was te koud, te koud voor zijn lichaam, dat voelde hij aan het tintelende gevoel. Het ging maar niet weg, ook al was hij al 2 keer heen en weer gezwommen. Toch trok hij het niet zoveel aan, het zou zo wel over gaan. Hij keek om, en zag dat maya naar het figuur was gegaan en daar was gebleven. Het boeide hem niet zoveel, maar hij vroeg zich even af waarom ze daar nog was. Hij negeerde sommige mensen gewoon, mensen die zijn aandacht op dat moment niet konden krijgen, maar blijkbaar vroeg die vreemde wat aan haar, anders was ze alweer terug. Hij hoopte dat ze daar niet al te lang bleef plakken. Hij kon op bepaalde delen van her meer staan, en liep naar een van de uitstekende rotsen en ging daar op zitten. Nu zat hij half in het water, zijn lichaam was koud, maar tegelijkertijd had hij het warm. Iets aan die combinatie zou hem moeten alarmeren, maar deed het niet. Met zijn voeten spatte hij wat in het water, terwijl hij zich afvroeg of dit kouder was dan in het meer of niet. De waterval bleef hem fascineren, en hij besloot om toch maar van die rots af te komen en er heen te zwemmen. Eigenlijk wilde hij dat met haar doen, om haar te laten horen hoeveel geluid zon ding kon maken, maar nu was ze bezig en hij was niet erg geduldig en verveelde zich.

Aan niets denken is ook denken.

Dahlia Farrah Bellafonte
Azaiah fronst en knikt, waarschijnlijk uit beleefdheid. Het is duidelijk aan hem te zien dat hij geen zin heeft in een gesprek. 'Azaiah, zou ik je zo even kunnen spreken?' vraagt Ciara dan ineens aan hem. Hij kijkt haar voor een paar seconden aan, kijkt dan weer terug naar mij en haalt zijn schouders op terwijl hij blijft zitten. Handig, van die duidelijke mensen. 'Zou je dan even met me mee kunnen lopen?' vraagt ze aan hem. Ik zucht zacht en tover dan een glimlach op mijn gezicht, om mijn lichte ergernis te verbergen. 'Dat hoeft niet, ik ga al weg,' zeg ik en ik werp een korte op Azaiah. 'We willen tenslotte niet dat prins Azaiah hier zou moeten lopen hé,' kan ik niet laten om er op een wat sarcastische toon aan toe te voegen. Ik wens haar veel succes met hem als ze iets met hem wil bespreken, er is nauwelijks een woord uit hem te krijgen. Ik werp een laatste blik op hem en loop dan de grot uit.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Miles Seth Carter.
Ik vond het logisch dat ze me niet vertrouwde en daarom haar hand op het wapen had gelegd, maar toen deze vervolgens er weer af ging, keek ik er even glimlachend naar. Hoewel ik heel anders gedaan zou hebben bij een man, waardoor ik blij was dat een vrouw naar me toe kwam, was ik allang opgelucht dat iemand me wilde helpen. Ze keek me ietwat raar aan toen ik iets boog, ter begroeting, ter ijsbreker, ter… weet ik veel wat.
      Ze had een emotieloos masker over haar gezicht heen getrokken, hierdoor kon ik maar zo weten dat ze bij alles wat ik deed oplette. Ik verwachtte dan ook niet dat ze me direct zou vertrouwen, ik sta hier ook niet voor open. Ik ben zo negatief als de pest en in tegen stelling tot mijn broertje, kan ik me niet bedenken positief te blijven denken bij andere mensen die een slechte invloed op mij hadden gemaakt. Ik zag mijn broertje er dan nog wel voor aan dat hij hen een kans gaf.
      Ze trekt haar wenkbrauw op en rolt opnieuw met haar ogen. Tough lady, die valt duidelijk niet in mijn verleidingen. ‘Geen dame.’ Zegt zij scherp. ‘Maar ik heet Maya.’ Stelde ze zich dan toch voor, hoewel het me eerlijk gezegd niet deerde als ze het niet gezegd had. Ik was op zoek naar Nathaniel en daarvoor liet ik me niet tegenhouden door een dame die haar naam niet zou willen zeggen. Het was echter onbeschoft als ik het niet zou vragen, dus daarom deed ik het wel.
      ‘Geen dame?’ grijnsde ik toen, mijn armen sterk over elkaar geslagen, terwijl ik mijn wenkbrauw vermakelijk omhoog deed. ‘Wat dan wel?’ Hiermee bedoelde ik dat ze dan wilde hoe ik haar aan sprak, aangezien ze “dame” blijkbaar niet goed vond. Het was ook een grappige opmerking proberen te zijn, als ze geen dame was, wat dan wel? Hoewel ze er vast de clou niet in kon zien. Even keek ik achter haar naar de jonge man, die ondertussen naar een rots was gezwommen, vervolgens er terug af ging en richting de waterval zwom. Nogal een ongeduldig mannetje was het, als je het aan mij vroeg. Niet erg sociaal ook, hij ging, in tegen stelling tot Maya, niet naar me toe. Hoewel ik het hem niet kwalijk kon nemen.
      ‘En wat wou je vragen, Miles?’ vroeg ze, haar armen op dezelfde manier over elkaar geslagen. Ik grinnikte even voordat ik mijn blik terug op haar richtte en likte even over mijn gebarsten lippen heen. ‘Ik verwacht niet van je dat je me vertrouwt, maar wel dat je eerlijk met me bent,’ begon ik en kuchte even de brok in mijn keel weg, waarna ik verder ging met praten. ‘Maandenlang, nee, jarenlang ben ik al op zoek naar mijn broertje. Eerst met mijn familie en sommige mensen van het dorp, maar hij was nergens te bekennen. Hij was namelijk op een dag weg gegaan en ondanks dat je dit verhaal waarschijnlijk niet kunt schelen, vraag ik je nu: ken je ene Nathaniel?’ Vragend en met een hoopvolle blik in mijn ogen keek ik haar aan, mijn adem hield ik in tot haar antwoord.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Azaiah Gaspar

"Zou je dan even met me mee kunnen lopen?" vraagt Ciara dan aan me, maar eigenlijk heb ik helemaal geen zin om op te staan. Volgens mij ben ik nog half aan het indommelen. Ik zie dat Dahlia een glimlach op haar lippen heeft gekregen. "Dat hoeft niet, ik ga al weg," zegt ze en ik voel haar blik kort op mij maar kijk niet terug. "We willen tenslotte niet dat prins Azaiah hier zou moeten lopen hé." hoor ik op een sarcastische toon volgen. Nu kijk ik wel op, met een emotieloze blik in mijn ogen, maar mijn lippen pers ik op elkaar. Na een laatste blik op mij loopt ze de grot uit.
Hierna sta ik dan toch op en geef ik Ciara ook één van mijn emotieloze blikken, waarna ik het stof uit de grot van mijn toch al vieze kleding klop. Zoveel helpt het uiteindelijk toch niet. Ik loop voor bepaalde dingen wel liever met haar mee, vandaar dat ik opsta. Al is het maar om een paar meter te verplaatsen. Hierdoor loop ik wat verder naar achteren, kijk ik om me heen en leun ik tegen de ruwe rotswand aan. "Wat is er?" vraag ik aan haar en het verbaasd me toch wel iets dat ik nu degene ben die begint met praten.
Ik weet niet waarom ik zo stil en emotieloos geworden ben. Vroeger praatte ik nog wel redelijk wat af en had ik nergens echt problemen mee. Misschien komt het wel door het zogenaamde 'trauma' dat mijn ouders en broers zij vermoord, al weet ik het gewoon niet zeker. Ik heb ook nooit zin om er over na te denken, dat heb ik al te veel gedaan in al die stille, donkere uren in de grot. Vooral 's nachts, aan het begin kon ik nooit slapen en had ik vaak nachtmerries, waardoor ik soms schreeuwend en bezweet wakker werd. Nu is het gelukkig zo goed als over.

Your make-up is terrible

Maya Rosalie More
'Geen dame?' grijnsde hij. Ging hij serieus deze discussie met me aan. Hij trok zijn wenkbrauw vermakkelijk op. Ik had zin om te grommen maar hield me in. Ik hield niet van zulk soort mannen. Nee ik hield er niet van. 'Wat dan wel?' Vraagt hij dan. 'Ik ben een krijgster en kan prima voor mezelf zorgen.' Zeg ik rustig. Ik was kalm. Angstwekkend kalm. Sommige konden dat niet aan wat ik meestal wel grappig vond. Ja dat vond ik weer grappig. Mijn gezicht bleef zo gezegt gewoon normaal. Emotieloos zoals meestal. In mijn ooghoek zag ik Nathaniel naar de waterval zwemmen. Meneertje ongeduld. ‘Ik verwacht niet van je dat je me vertrouwt, maar wel dat je eerlijk met me bent,’ Zegt hij terwijl hij over zijn gebarste lippen likt. Hoe durfde hij daarover te twijfelen. Ik was altijd eerlijk al kon de waarheid keihard zijn. ‘Maandenlang, nee, jarenlang ben ik al op zoek naar mijn broertje. Eerst met mijn familie en sommige mensen van het dorp, maar hij was nergens te bekennen. Hij was namelijk op een dag weg gegaan en ondanks dat je dit verhaal waarschijnlijk niet kunt schelen, vraag ik je nu: ken je ene Nathaniel?' Ik keek op van deze naam. Ja. Die sukkel hier achter me was nathaniel. Maar hij vroeg of ik er een kende. En dat was een ja. Hij hield zijn adem in aangezien zijn buik niet meer bewoog. Ik zei toch dat ik naar ieder spiertje keek. 'Ja.' Zeg ik rustig. 'Ja ik ken een Ene Nathaniel.' Ga ik verder. Ik merkte een hoopvolle blik van net op. Misschien ook een kleine twinkeling, maar daar had ik geen zekerheid over. Ik kijk naar de jongen en voor hij gaat vragen waar hij is aangezien ik er niet van hield om ondervraagd te worden sprak ik door. 'Die ongeduldige jongen achter mij is Nathaniel.' Zeg ik rustig. Ik lette nog wel op voor onverwachtte bewegingen. Dan kon ik zo mijn zwaard trekken en zijn hart doorboren als het moest.

I'm finally back, Finally after a Year break

Leon James Bowes ~ Zijn eigen huis (Dorp)

Verveeld stapte hij naar buiten. De vroege ochtendzon kietelde zijn gezicht en hij stak genietend zijn neus de lucht in. Leon was misschien nog niet eens een uur wakker, maar stond nu al op de drempel van zijn huis. Het standaard wassen, eten en aankleden was altijd in no-time voorbij, waarna hij nog altijd een half uur bezig was met zijn zwaard te slijpen. Hij hield van het geluid van steen op ijzer. Het gaf hem altijd een rustig gevoel. Opgetogen stak hij zijn zwaard in de schede die op zijn rug hing en al gauw zaten ook zijn messen in de riem om zijn broek. Vandaag had hij natuurlijk weer training, zoals hij altijd had. Hij verlangde er al naar met zijn zwaard te zwaaien. Toch begon het trainen ook wel te vervelen. Hij wilde meer! Hij wilde aan de slag! Het was zo saai... Elke dag in en uit trainen, trainen, trainen. Rustig liep hij richting het kasteel, waar de trainingen plaats zouden vinden. Hij hoopte maar dat de prins wat leuks in petto had, want anders zou hij niet te genieten zijn.

It's never gonna happen, Guys.

Rowan James Smith || Kasteel
Nog steeds wandelde ik doelloos door het kasteel, op zoek naar iets nuttigs te doen. Vanuit het niets kwam er plotseling iemand aanzetten. De koning! Snel maakte ik een snelle buiging.
'Och jongen. Succes met je training zo meteen, ik ga even met mijn dochter naar het dorp, misschien dat ik aan het eind van de middag nog even kom kijken.' De koning kende me en begroette me altijd. Nu liep hij met een grote lach weg, die was duidelijk in zijn nopjes. Maar ik schrok van zijn mededeling. Training? Hadden we vandaag training? Shit! Snel begon ik terug te lopen naar mijn kamer, haast te rennen. Hoe kon ik dat nou vergeten?
Ik opende mijn kamer en stormde gelijk naar de kleine kast, waar ik mijn benodigdheden uithaalde. Onder andere een van mijn zwaarden, mijn pijl en boog en mijn oefenschild. Ik trok alles aan en gespte alles vast. Daarna ging ik op weg naar Bo's kamer, kijken of hij al klaar was.
Ik klopte eerst een aantal keer op zijn deur. 'Bo?'

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Ayelle Ivy Stern

Na een paar uur lieten we ons weer op de rand van het fonteintje zakken.
Serieus, bijna geen enkel bedrijf zocht momenteel werk, of het was werk dat mij totaal niet aanstond of wat ik niet kon.
Gelukkig voor Zouwe had hij al een baantje in de bakkerij van zijn vader, mazzelaar, jammer genoeg zochten ze daar geen nieuwe hulpkrachten.
Het was al veel beter dan het werk in het bordeel.
"Kom op, kijk toch niet zo sip." Saphira stootte me aan. "We vinden heus wel wat."
"Ja,en anders richt je zelf toch gewoon wat op ?"
Hoopvol keek ik mijn twee vrienden aan. "Wat zou ik toch zonder jullie moeten?"
Zouwe tikte even gespeeld nadenkend tegen zijn kin aan. "In het bordeel werken ?" Wat tot een harde stomp van Saphira leidde.
"Wat ? Het was maar een grapje."
En zo begon een lange kissebis tussen die twee.
Ik zuchtte, dat ging echt nog lang duren.
"Ik ga kijken hoe het met Ashe gaat." En zonder nog op een antwoord te wachten liep ik weg, waarschijnlijk hadden ze toch niet eens gehoord wat ik zei.
Mijn voeten brachten me van de rijkere en mooie wijk langs de randen van de krottenwijk, waar het stonk en zoveel smeriger was dan dat ik me ooit voor mogelijk had gehouden.
Maar hier was ook de plek waar ik Ashe vond.
Ashe is mijn soort van huisdier, ze is een prachtige sneeuwpanter die ik sinds dat ze een kitten was al als vriend heb.
Ze volgde me overal in die tijd, tijden waarop mijn moeder soms helemaal gek van me werd door de aanwezigheid van Ashe, omdat ze de vrouwen en de mannen lieten schrikken als ze weer eens speels door het bordeel heen zou sprinten.
Ja, Ashe was een drukke kat.
Gelukkig was ze nu wat kalmer door de loop van de jaren en ze leeft net buiten de stadsmuren, waar ik een speciaal plekje voor haar had gemaakt.
Vaak nam ik haar alsnog mee op een wandeling door mijn woonwijk heen, waar de mensen nu ook wel aan haar gewend waren, maar vaak liet ik haar nog vrij rondrennen door de omliggende bossen, zodat ze voor zichzelf genoeg beweeg ruimte heeft.
"Ashe !" Riep ik met mijn handen om mijn mond heen, op zoek naar mijn trouwe viervoeter met haar zachte maar duidelijker pootjes.
Onder aankondiging van luid gespin kwam ze vanuit een bosje vier op me aflopen.
"Hé lieverd." Waarna ik een kopje incasseerde waarna ze mijn hand waste met haar tong.
Serieus,ze lijkt net een grote huiskat.
"Kom, dan gaan we de stad in."


{ Wie heeft zin om Ayelle te ontmoeten ?}

Credendo Vides

Nathaniel Carter (/Verselli)~ Verboden bos
Het water leek opeens een stuk minder koud te zijn, of beeldde hij dit zich enkel in? Misschien was het gewenning, wat ervoor zorgde dat hij opeens een stuk minder last had van de kou. Hij hield van water, van zwemmen en had altijd al het strand, en vooral de zee daarbij, een mooie plaats gevonden. Het kostte hem meer dan een paar zwembewegingen om bij de waterval te komen, het was niet zo dichtbij als dat hij had verwacht. Langzaam maar zeker kon hij voelen dat hij niet meer kon staan. Hij hoopte maar dat hij niet zomaar last zou krijgen van kramp. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien dat Maya nog steeds bij die onbekende was. Blijkbaar had hij haar iets gevraagd, anders zou ze daar niet meer staan, nam hij aan. Een klein gevoel van wantrouwen kwam in hem op. Ze stonden daar langer dan gebruikelijk was voor een normale vraag, en daar hield hij absoluut niet van. Vooral omdat hij niet wist wat hij tegen haar had gezegd en hij merkte op dat geen van beide bewoog. Dat ze niet bewogen alarmeerde hem enigszins. Hun houdingen leken op de houdingen die vrienden zouden aannemen. Hopelijk was het niet een vervelend persoon, een rover kon het niet zijn want daar stonden ze veel te rustig voor. Hij kon niet zo één, twee, drie nu naar hen toe nu hij al bij de waterval was aangekomen. Hij was het ook niet van plan, want ze leek iemand te zijn die zichzelf wel kon redden. Toch knaagde er iets aan hem toen hij het overweldigende gevoel van een straal van de koude waterval over zich heen voelde gaan. Straks was het wel een ‘vijand’, en kon hij helemaal niets doen omdat hij te ver van hen verwijderd was. Aan de andere kant konden zij hem ook niet veel doen, nu hij waarschijnlijk niet meer goed zichtbaar voor hen was doordat hij bijna zowat onder de waterval stond. Hij kon hun figuren vanaf hier wel zien bewegen, alleen wilde ook wel weten wat ze zeiden.

Aan niets denken is ook denken.

Will Edward Smith || Verboden Bos

Met een rustige blik kijk ik om me heen. Na een lange tijd stil gezeten te hebben en stiekem meegeluistert te hebben naar een paar gesprekken sta ik op. Ik rek me uit en zucht even. Ik loop naar het water en kijk daar rustig om me heen. Soms hield ik ervan om alleen te zijn en nu was dat moment. Ik negeer dan ook de mensen die ik ook bij het water zie. Met een plons duik ik in het water en blijf even onderwater tot mijn adem op is. Met krachtige slagen zwem ik weer naar boven. Eenmaal boven schud ik met mijn haar zodat dat uit mijn gezicht is. Ik grijns even en kijk om me heen. Het was hier zo mooi. Eigenlijk ben ik blij dat ik hier ben, maar dat weerhoud me er niet van mijn ouders ontzettend te missen. Als ik eraan denk gaat een steek van pijn door me heen en verdwijnt de glimlach van mijn gezicht. Vlug duik ik weer onderwater. Per zwemslag probeer ik er niet aan te denken en me te focussen op het zwemmen. Het lukt een beetje.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne