• The City Games || 86th annual Hunger Games

    24 tributen, in gevecht op leven en dood in de arena. Maar deze is compleet veranderd. Geen bos, geen woestijn, geen kale ijsvlakte. Deze spelen bevinden zich in een stad, een doodnormale stad zo als wij die tegenwoordig kennen, met huizen, winkels, ziekenhuizen, enzovoort. De gebruikelijke wapens zitten natuurlijk verwerkt in de nieuwe arena, maar je kunt ook gebruik maken van andere dingen. Slaappillen en injecties in de ziekenhuizen. Vorken en grote keukenmessen in de keukens. Zware kandelaars in de sjofele woonkamers. Misschien vind je in die ene plantenbak wel dat grote, kolossale zwaard waar je naar op zoek was. Maar er is een motto voor de nieuwe arena, die door bijna alle mentoren wordt gebruikt.
    Maak gebruik van wat je hebt.




    Regels:
    - GEEN perfecte personages. Iedereen heeft wel een zwaktepunt, en niet iedereen is goed met wapens. Ook is niet iedereen 16 of ouder, ik zou graag ook wat jongere tributen willen.
    - Minimaal vijf regels.
    - Geen anime-plaatjes gebruiken, Er zijn genoeg mensen om te gebruiken op internet.
    - Ik leg in het eerste topic duidelijker uit wat de bedoeling is van de stad en hoe die er uit gaat zien. Dit komt ook in de (nog aan te maken) Info-story te staan.
    - +16 mag, maar bedenk wel dat een "gezellige" nacht in de arena niet kan. Zo wel, maak ik daar graag gebruik van (:
    - Maximaal 2 characters per persoon, maar je moet niet één gaan verwaarlozen.
    - Uiterlijk bekende personen mogen, ook als ze in de hungergames film mee hebben gespeeld.
    - Omdat er weer meisjes in overvloed zijn, mag je er alleen een aanmaken als je ook een jongen maakt.
    - heb je nog meer, zeg het dan.



    District 1 - luxeproducten voor het Capitool
    - Thomas Cooper || 230710
    - Emrald Ninna Fea Keaver || Overexposed

    District 2 - Wapens en vredesbewakers
    - Ayden Jonathan Witlow || Memoria
    - Harriet Rianne Bushwell || xClove

    District 3 - Technologie
    - Jackson (Jack) 'Willow' Anderson || Nyan
    - Ellayn (Ella) Silas Nuria Crampton || Xerces

    District 4 - Visserij
    - Oliver Jackson || Bloedbad
    - Julyp Maryline McCloud || Rider

    District 5 - Medisch onderzoek:
    - Andrew Justin Cole || quin98
    - Fiona Laura Skies || CatnipFire

    District 6 - DNA mutaties en manipulaties:
    - Drew Mitchell Henderson || BlueHope
    - Roxie Louisa Jones || Scatach

    District 7 - Hout:
    - Levi Thomas Clarckson || Nyan
    - Lorena Maysilee Adams || sweetteen

    District 8 - Textiel:
    - Robin McDrown || Bloedbad
    - Mackenzie Lowlands || Bloedbad

    District 9 - Graan:
    - Yerik Lartius Webb || Treelo
    - Lila Chiara Chambers || BlueHope

    District 10 - Vee:
    - Beau Lucas Mayer || AgentP DOOD
    - Julietta Zoey Mainstreet || Bloedbad

    District 11 - Landbouw:
    - Jorn Alex Stevens || AgentP
    - Briony Flora Linnea || Kwijt

    District 12 - Steenkool:
    - Damian Layar || Bloedbad
    - Alice Green || Adlington

    Happy City Games, and may the odds be ever in your favor.


    PS: ik gooi alle tribuutnamen in een bakje en trek er dan wekelijks een uit; die sterft. Ik stuur diegene een PB. Ik doe zelf ook mee, maar denk niet dat ik mijn personage nu voor ga trekken.
    Rollentopic
    Praattopic
    Doorlezen!


    Groter.

    Dit is de stad. De blauwige lijn is de rand van de arena, en de rest loopt in die hoek zeg maar. Sionsberg is het ziekenhuis, en de rest mag je wel verzinnen. Gelieve bij elke post te zeggen in welke straat je bent.

    In de arena:
    - De meeste kranen werken niet, dus je hebt geluk als je eentje hebt die wel werkt.
    - Niet iedereen heeft evenveel geluk. Dus de ene heeft een tas en een wond, de andere heeft niks (ook geen verwondingen dus).
    - De hoorn des overvloeds is bij het woordje "Dokkum". Dit is een soort plein. Net als in de normale hungergames zijn de spullen hoe dichter bij de hoorn hoe waardevoller.
    - Het begin van de RPG is als ze bijna de arena in gaan. Als gebruikelijk hebben de Beroeps (behalve als degene dat echt niet wil) een team gevormd. Ook bij andere districten kan dit gebeurd zijn. Doe dit liever niet in het speeltopic maar in elkaars gastenboek.

    [ bericht aangepast op 19 nov 2012 - 9:02 ]


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    BlueHope schreef:
    Lila Chiara Chambers- 9
    Langzaam kwam ik boven de grond uit. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was een ewone stad, een stad... Wie had ooit gedacht dat het een gewone stad zou zijn. Ik wist alleen niet of ht iets goeds was. Ik ademde die in en uit en sloot mijn ogen. Er werd afgelteld, maar het klonk allemaal een beetje vaag. Alsof mijn gehoor was aangetast. Of ik wou het niet horen, dat kon ook nog altijd. Andere mensen begonnen te rennen. Mijn eerste gedachte was dat ik me weer eens afgesloten had, maar mijn tweede was dat ik nu heel snel moest gaan rennen. Ik was niet de snelste renner, dus dat was aliets slechts. Ik kon niemand pijn doen, wel misschien kon ik het, maar wilde het niet. Ik rende zo hard als ik kon. Ik had het gevoel dat mijn voeten de grond niet meer raakte, maar wist ook wel dat ik niet kon vliegen. Ik had allang bedacht wat ik wilde hebben. Ik had ook al bedacht dat het moeilijk ging worden om het te krijgen. Hoe dan ook: Ik ging niemand vermoorden. Ik wiegerde. Ik kon het waarschijnlijk ook niet, dus probeerde ik het ook maar niet. Ik greep naar het eerste mes wat ik zag. Ik bleef oplettend, bang dat iemand mij pijn zou doen.


    (Wie wil Lila even verwonde?)


    Thomas Cooper - District 1 - De Hoorn
    Toen ik uit de buis omhoog gekomen was en het startsein gegeven was, was ik als een gek naar de Hoorn gerend en had daar de vooropgestelde linie gevormd met de andere beroeps. Maar ik had een meisje onze kant zien oplopen, alleen was er niemand die op haar afging. Ik besloot eerst een poging te doen haar te pakken te krijgen en eventueel te doden, en daarna me weer aan het plan te houden. Ik nam een aantal grote messen van bij de Hoorn en liep op haar af. Ze keek langs alle kanten, alleen had ze een kort moment niet opgelet, waardoor ik binnen de minuut moeiteloos naast haar stond. Haar gezichtsuitdrukking veranderde van oplettend naar angstig, maar nog voor ik er erg in kon hebben had ik al uitgehaald. Het mes was raak. Ik had haar verwond aan haar arm. Ik dacht wel dat ze daarmee niet lang zou kunnen blijven leven, dus maakte ik me snel weer uit de voeten. Ik wilde niet direct iemand doden. En dan al zeker niet hier, waar iedereen het zag.

    [Zo goed?]


    How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

    Alice Green - District 12 - De Remise

    Toen ik de versleten, houten trap op liep, kraakten de planken onder m'n voeten. Het bezorgde me een rilling over m'n rug. Eenmaal boven liep ik zo stil mogelijk door de gang, waarbij ik elke kamer doorzocht. De eerste die ik tegenkwam was leeg, net zoals de andere aan die kant van de gang. Toen ik aan de rechterkant begon, hoorde ik geluid uit één van de kamers komen. M'n ademhaling versnelde en ik kreeg mezelf met moeite nog onder controle. Na een paar keer die inademen, liep ik naar de kamer waar het geluid uit kwam en voorzichtig duwde ik de deur open. Tot mijn opluchting zat er een klein poesje op de vensterbank aan het raam. Heel even kwam het in me op dat het ook eten is, maar die gedachte duwde ik al snel weg. Hoe kon ik nu zo'n lief en schattig poesje doden? Ik had niet eens wapens waarmee ik dat zou kunnen doen. Ik nam me voor straks terug te komen naar haar en nu eerst de resterende kamers te doen. De voorlaatste kamer stond vol met oude, stoffige meubels, waaronder een zetel en tafel. Er stonden ook een paar kasten die ik allemaal nakeek op inhoud, maar ze waren tot m'n teleurstelling allemaal leeg. Dit werd dus een nacht zonder voedsel. De allerlaatste kamer was in een donkerder kleur geschilderd dan de rest van het huis en er stond ook een bed. Ik besloot hier de nacht door te brengen en te wachten op de meldingen van die avond. Ik hoopte maar dat er al een paar mensen gestorven waren, dat waren er minder voor mij om te doden. Ik liep naar de andere kamer en ging wat dichter naar het katje toe. Ze zwart van haar, met een paar witte vlekken in. Ik aaide aarzelend over haar kopje, maar toen ik zag dat ik niets hoefde te vrezen en ze het zelfs leuk vond nam ik haar op en zette haar op het bed in de andere kamer neer. Ik ging naast haar liggen en terwijl ik over haal lijfje bleef wrijven, wachtte ik op wat komen zou.


    How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

    Lila Chiara Chambers
    Ik had niet goed genoeg opgelet. Er stond uit het niets een jongen achter me. Ik had hem niet horen of zien aankomen. Hij kwam uit distritct1. Zijn naamhadik niet onthouden. Hij had een snee gemaakt in mijn arm. Net zo snel als dat hij gekomen was was hij ook weer weg. Ik greep met een pijnlijk gezicht naar mijn arm. Ik beet op mijn lip, omdat ik niet wilde schreeuwen. Ik wierp nog één blik op de jongen. "Laat me nou niet alleen." mompelde ik en begon ook te lopen. Of eigenlijk half te rennen. Ik zag een bordje. 'Koningsstraat' stond erop en met een schuin hoofd keek ik ernaar. Ik was hier vast wel even veilig. Ik liep een huis binnen en het eerste waar ik naar zocht was stof, zoals gordijnen,kleding, lakens, wat dan ook. Ik kon het niet vinden, niet wat ik zocht. Ik sloop het huis weer uit en liep bij het volgende naar binnen.Daar waswel een gordijn.Ik sneed een stuk af en draaide het om mijn arm. Het hield wel even. En het zag er een stuk fraaier uit. Ik beet zacht op mijn lip. Ik keek verder rond in het huis, maar vond niks van waarde. Ik had een groot mes en een fles water. Voor mij was het genoeg. Het stond niet in mijn planning om mensen te vermoorden, verwonden alleen als het nodig was. Ik haalde mijn hand langs mijn hoofd en sloot mijn ogen. Alles wat ik zag was de jongen. Waarom had hij me niet vermoord zodra hij de kans had? Ik liet het maar gaan. Voorzichtig leunde ik tegen de muur, maar na een tijdje zakte ik in elkaar. Een traan liep over mijn wang, maar ik maakte geen geluid.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Harriet Rianne Bushwell || 2 || Dokkum (hoorn)
    Zonder mijn blik af te wenden van Thomas, wees ik met mijn mes naar dat van Jackson, die hij in zijn riem gestoken had. 'Les 1 voor een nieuwe beroeps: steek nooit je wapen weg. Het is een teken van zwakheid en als je niet oplet zit je zomaar in een man-op-man gevecht waarbij je dan verliest, omdat je mes in je riem zit.' Ik glimlachte even sarcastisch. 'Thomas!' riep ik vervolgens ietwat kwaad. 'Die had je kunnen doden, sufferd.' ik gooide een van mijn kleinere messen richting het meisje, maar ze bewoog zich zo snel dat ik miste. Zacht vloekte ik. 'Wat hebben we op de stapel? '


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    Nu al een fan.

    [ bericht aangepast op 7 nov 2012 - 16:17 ]


    Never said it was good, never said it was near. Shadow rises and you are here.

    HollowTalk schreef:
    Nu al een fan.

    [ ? ]


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    RememberYoux schreef:
    (...)
    [ ? ]

    [Waarschijnlijk gaat ze het meevolgen (:]


    Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

    Treelo schreef:
    (...)
    [Waarschijnlijk gaat ze het meevolgen (:]


    [Daar zat ik aan te denken, maar vragen kan nooit kwaad ;P ]


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    RememberYoux schreef:
    Harriet Rianne Bushwell || 2 || Dokkum (hoorn)
    Zonder mijn blik af te wenden van Thomas, wees ik met mijn mes naar dat van Jackson, die hij in zijn riem gestoken had. 'Les 1 voor een nieuwe beroeps: steek nooit je wapen weg. Het is een teken van zwakheid en als je niet oplet zit je zomaar in een man-op-man gevecht waarbij je dan verliest, omdat je mes in je riem zit.' Ik glimlachte even sarcastisch. 'Thomas!' riep ik vervolgens ietwat kwaad. 'Die had je kunnen doden, sufferd.' ik gooide een van mijn kleinere messen richting het meisje, maar ze bewoog zich zo snel dat ik miste. Zacht vloekte ik. 'Wat hebben we op de stapel? '


    Thomas Cooper - District 1 - Hoorn
    Ik hoorde wat Harriet zei en hield m'n mes dan ook stevig vast. Ik wilde niet dat ze me even lullig als de nieuwe zou vinden. Toen ze me ietwat boos aansprak, voelde ik een vleug van teleurstelling door me gaan. Ik herpakte me al snel en antwoordde zo koel mogelijk: "Die wonde overleefd ze toch niet," zei ik vol zelfvertrouwen. Daarna liep ik naar de stapel en begon hem te doorzoeken. "We hebben alleszins voedsel en wapens genoeg," riep ik vervolgens voor de groep. "Hoeveel hebben we er eigenlijk kunnen doden?" vroeg ik meer tegen mezelf dan aan de anderen.


    How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

    Ayden Jonathan Witlow || District 2 || De hoorn
    Heigend kijk ik om me heen, langzaam keert de rust weer terug. Bij mijn voeten ligt mijn laatste slachtoffer, ik weet niet uit welk district hij kom. Ik negeer het gevoel dat thuis nu om hem zit te huilen, maar ze hadden het kunnen verwachten. Voor mij zouden ze nooit huilen, misschien als ik win wel. Als ik verlies, dan word mijn naam uit hun woordenboeken weggestreept, ik kan stikken. Dat is het enige wat ik niet fijn vindt aan District 2. Ik kijk om me heen en ik zie dat Harriet, mijn mede teibuut, zich vast kleefd aan die ene jongen. Ze had al zitten te vertellen dat ze hem bij de beroeps wou. Ik kan haar geen ongelijk geven, hij zou er bij moeten horen. Wat hij dus vanaf nu doet. Er zijn volgens mij geen beroeps gesneuveld, alleen die jongen uit 4. Aan hem hadden we toch niks, denk ik snugger. Ik zet alweer het nare gevoel van me af, hij had et niet verdient om te sterven. Ik zie mijn pakt tributen al bij de hoorn staan, eens kijken wat we daar hebben. De speren heb ik in de lijken laten zitten, er zijn er genoeg bij de hoorn en ik vind het smerig om ze er uit te trekken. Helaas is een mes in de schouder van iemand blijven haken, diegene zou vast dood zijn. Helaas, et was een goed mes. Met een grijns op mijn gezicht loop ik naar de hoorn toe, kom maar op met de sponsors.


    "It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."

    Adlington schreef:
    (...)

    Thomas Cooper - District 1 - Hoorn
    Ik hoorde wat Harriet zei en hield m'n mes dan ook stevig vast. Ik wilde niet dat ze me even lullig als de nieuwe zou vinden. Toen ze me ietwat boos aansprak, voelde ik een vleug van teleurstelling door me gaan. Ik herpakte me al snel en antwoordde zo koel mogelijk: "Die wonde overleefd ze toch niet," zei ik vol zelfvertrouwen. Daarna liep ik naar de stapel en begon hem te doorzoeken. "We hebben alleszins voedsel en wapens genoeg," riep ik vervolgens voor de groep. "Hoeveel hebben we er eigenlijk kunnen doden?" vroeg ik meer tegen mezelf dan aan de anderen.


    Harriet Rianne Bushwell
    'Mooi. En, ehm...' ik begon te tellen op mijn handen. 'Ik heb dat jochie van 4 vermoord, en die twee van 8. Voor mij zijn dat er dus drie.' ik haalde mijn schouders op. 'Dat zien we vanavond wel verder. Dan verschijnt het beeld wel aan de hemel, toch?' Ik keek om me heen. Ik wilde nog even wat oefenen, dus ik sleepte het lijk wat het dichtste bij de hoorn lag er tegen aan, en zette die zittend neer. Daarna nam ik ongeveer 15 meter afstand, richtte nauwkeurig en met een woeste schreeuw kwam het mes precies in het hart. Daarna pakte ik de pijl en boog, en schoot een hartpatroon in de andere borst. Grijnzend liep ik er naar toe en rukte het mes en de pijlen uit het lijk. Ze mochten best zien dat ik meedogenloos was. 'Waar slaan we ons kamp op, in de hoorn?'


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    Fiona Laura Skies
    Ik heb nog nooit zo hard moeten rennen. Mijn keel brandt en mijn hart klopt snel.
    In een nis sta ik stil en kom even op adem. Tevreden kijk ik naar het mes in mijn hand. Fijn dat ik die nu heb. Ook al kan ik er niet mee omgaan, toch zijn wapens altijd handig.
    Op de grond zie ik een sneeuwwitte, perfect ronde kiezel liggen. Ik buk om hem op te pakken, maar een felle pijn in mijn heup houdt me tegen.
    Ik kijk, en zie dat de stof van mijn jasje rood is van het bloed. Ik slik. Ik weet veel van medicijnen, maar bloed maakt me altijd misselijk.
    Voorzichtig doe ik mijn jasje omhoog, en ook mijn t-shirt. Een diepe rode snee. Ook dat nog.
    Ik denk na over het afgelopen uur. Wie kan mij hebben verwond? Iedereen zou het gedaan kunnen hebben. Ik was alleen maar druk bezig met het pakken van het mes.
    Als ik weer een beetje rustig adem kan halen, stap ik uit de nis en kijk op het straatnaambordje. "Hogepol", staat er.
    Ik denk na. Hoe ver ben ik nu verwijderd van de anderen? Zal ik nog verder gaan?
    Nee. Ik ben vast ver genoeg. En de beroeps hebben nu vast al genoeg slachtoffers gemaakt voor vandaag. Eerst maar op zoek naar eten. Maar hoe en waar vind ik dat?
    Ik besluit dat ik maar ergens in moet breken. Als ik een huisje heb gevonden met een plat dak, maak ik mijn keuze. Ik wil geen sporen achterlaten, dus klim ik via de regenpijp omhoog. Het gaat wat moeizaam, maar het lukt wel. Ik spring aan de andere kant van het dak de tuin in. Om me heen staat een schutting, dus waarschijnlijk kan ik nu wel veilig een raam ingooien.
    Ik zoek een grote steen uit de border en gooi hem door het raam. Wat een kabaal! Met ingehouden adem wacht ik af. Zal iemand me gehoord hebben?

    [sorry voor het verkeerde plaatsen:P Khoop trouwens dat ik niet teveel gemist heb van wat er tot nu toe allemaal gebeurd is hier:S]

    [ bericht aangepast op 7 nov 2012 - 17:25 ]


    :)

    Ayden Jonathan Witlow
    Ik zie Thomas, de jongens tribuut uit 1, en Harriet bij de hoorn staan, waarna ik naar ze toe loop. Er komt een grijns op mijn gezicht als ik hun gesprek hoor, het gaat over hoeveel kinderen ze hebben vermoord. Ik zelf heb in iedergeval die jongen uit 12 vermoord en verder herkende ik de tributen niet. Wel heb ik een aantal mensen flinke wonden aangebracht, ik hou ervan als er mensen rustig en pijnlijk dood gaan. Eerlijk gezegd ben ik niet heel goed op gang, het aantal doden valt eigenlijk wel mee dit jaar. 'Niet te veel eer vragen, he Harriet.' Ik geef Harriet een knipoog en kijk naar de nieuwe, die er niet heel van bakt nu. Ik voel een droog gevoel in mijn keel, van al die adrelaline heb ik dorts gekreen. Ik negeer het gevoel, straks heb ikkans om te drinken. Eerst maar even alle spullen goed bewaken en alles verdelen, zodat niemand iets te kort komt.
    [Ik heb Ayden maar even naar Thomas en Harriet laten komen, als dat goed is. Anders bedenk ik wel iets anders(;]


    "It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."

    Jackson 'Willow' Anderson
    De jongen uit district 1 kwam naar ons toegekomen en vanuit mijn ooghoeken zag ik Harriet naar mijn mes wijzen die ik in mijn riem had gestoken.'Les 1 voor een nieuwe beroeps: steek nooit je wapen weg. Het is een teken van zwakheid en als je niet oplet zit je zomaar in een man-op-man gevecht waarbij je dan verliest, omdat je mes in je riem zit.' zei ze met een sarcastishe glimlach.Fijn nu ging ze leerkracht spelen.Ik nam dan maar weer mijn mes uit.De jongen van districht 1 kreeg ook onder zijn dak van haar.Hij had iemand verwond indeplaats van vermoord.Als snel veranderen ze hun onderwerp over hoeveel tributen ze al hadden vermoord.Ik zweeg maar ,het was beter zo.De jongen van district 2 kwam ook naar de hoorn toe en Harriet was ondertussen aan het oefenen op een lijk.We gingen vast eerst alles van de hoorn verdelen en dan beslissen waar we naaroe konden.Ik had een map in lijn rugzak die nog vanpas zou kunnen komen voor me...En de andere beroeps.

    Levi 'Thomas' Clarckson
    'Is het eigenlijk wel verstandig? Het is der heel donker en er kan een val zitten' mompelde hij..Ik dacht eindelijk eens een goed idee te hebben gehad...'Ach vast niet, en het is een hele kleine kans dat er andere tributen zitten, die zijn waarschijnlijk nog aan het rennen of vechten' zei hij en glimlachte.Ik knikte."We hoeven niet te vrezen van de beroeps tot nu toe,die zitten waarschijnelijk bij de hoorn."zei ik.Hij stopte ondertussen zijn mes in zijn riem ,maar ik hield hem nog even bij voor de zekerheid.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    (Iemand voor Drew of Lila?)


    We've lived in the shadows for far too long.