Ik had het zojuist met Tortura over mijn opa en het haalde allemaal herinneringen op en ik bedenk me nu echt wat voor een schatje hij was. Ik mis hem echt heel veel, hij is nu al iets meer dan vier jaar geleden overleden. Dat gaat echt zo snel!
Ik wilde in ieder geval even drie van mijn herinneringen met jullie delen, vervolgens mogen jullie ook je herinneringen aan een familielid delen natuurlijk!
Al vanaf kinds af aan plaagde opa heel graag. Als we dan pudding/vla kregen van oma en je lette drie seconde niet op, was je toetje weg en had opa deze achter zijn rug. Ieder kleinkind zei altijd hetzelfde: 'Opa, dat is niet leuk! Geef mijn toetje terug!' Hoewel we zeiden dat het niet leuk was, moesten we er natuurlijk altijd om lachen.
Mijn tweede herinnering is het ijsjesritueel. Als ik ziek was ging ik altijd naar opa en oma. Opa haalde dan altijd twee softijsjes voor me. Deze kon ik natuurlijk nooit allebei op en dus verdween er altijd eentje in de vriezer. Toch nam hij er áltijd twee mee, puur omdat hij wist dat ik een hekel had aan oneven getallen.
De laatste herinnering vind ik zelf nog het leukst. Mijn opa was op een gegeven moment ernstig dement en kon daarom niet meer thuis wonen. Op een dag ging ik bij hem op bezoek en zodra ik binnen kwam op de gesloten afdeling (mijn opa liep op het begin nog wel eens weg), riep een man dat ik weg moest gaan omdat ik een duivelskind was. Een andere vrouw antwoordde daarop dat hij 'die arme jongen met rust moet laten'. En bedankt, ik ben een meisje. Het lieve is dat mijn opa direct hard terug schreeuwde, dat die mensen gewoon jaloers waren dat ze mij niet hadden. Hij klonk echt als een klein kind, maar ik vond het zo ontzettend schattig. Net alsof ik het nieuwste speeltje was wat iedereen wilde hebben. Hij is mijn naam tijdens zijn dementie ook nooit vergeten. (bloos)
Oh ja, en hij was mijn held omdat hij een appel in één keer kon schillen, zodat je dus één lange schil had.
Dat was mijn opa en ik vind hem persoonlijk echt een schatje. Als je hem nu niet leuk vindt, zeg dan alsjeblieft niets want dat vind ik nogal respectloos.
Het was ook een ontzettend sterke man. Hij heeft drie hersenbloedingen overleefd en is opgegroeid met Psoriasis een huidziekte die nu nog altijd als onsmakelijk wordt beschouwd, maar vroeger al helemaal.
Heel erg bedankt als je dit helemaal gelezen hebt. (: Voel je vrij om nu je eigen herinneringen te delen!
Ik wilde in ieder geval even drie van mijn herinneringen met jullie delen, vervolgens mogen jullie ook je herinneringen aan een familielid delen natuurlijk!
Al vanaf kinds af aan plaagde opa heel graag. Als we dan pudding/vla kregen van oma en je lette drie seconde niet op, was je toetje weg en had opa deze achter zijn rug. Ieder kleinkind zei altijd hetzelfde: 'Opa, dat is niet leuk! Geef mijn toetje terug!' Hoewel we zeiden dat het niet leuk was, moesten we er natuurlijk altijd om lachen.
Mijn tweede herinnering is het ijsjesritueel. Als ik ziek was ging ik altijd naar opa en oma. Opa haalde dan altijd twee softijsjes voor me. Deze kon ik natuurlijk nooit allebei op en dus verdween er altijd eentje in de vriezer. Toch nam hij er áltijd twee mee, puur omdat hij wist dat ik een hekel had aan oneven getallen.
De laatste herinnering vind ik zelf nog het leukst. Mijn opa was op een gegeven moment ernstig dement en kon daarom niet meer thuis wonen. Op een dag ging ik bij hem op bezoek en zodra ik binnen kwam op de gesloten afdeling (mijn opa liep op het begin nog wel eens weg), riep een man dat ik weg moest gaan omdat ik een duivelskind was. Een andere vrouw antwoordde daarop dat hij 'die arme jongen met rust moet laten'. En bedankt, ik ben een meisje. Het lieve is dat mijn opa direct hard terug schreeuwde, dat die mensen gewoon jaloers waren dat ze mij niet hadden. Hij klonk echt als een klein kind, maar ik vond het zo ontzettend schattig. Net alsof ik het nieuwste speeltje was wat iedereen wilde hebben. Hij is mijn naam tijdens zijn dementie ook nooit vergeten. (bloos)
Oh ja, en hij was mijn held omdat hij een appel in één keer kon schillen, zodat je dus één lange schil had.
Dat was mijn opa en ik vind hem persoonlijk echt een schatje. Als je hem nu niet leuk vindt, zeg dan alsjeblieft niets want dat vind ik nogal respectloos.
Het was ook een ontzettend sterke man. Hij heeft drie hersenbloedingen overleefd en is opgegroeid met Psoriasis een huidziekte die nu nog altijd als onsmakelijk wordt beschouwd, maar vroeger al helemaal.
Heel erg bedankt als je dit helemaal gelezen hebt. (: Voel je vrij om nu je eigen herinneringen te delen!
[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 21:16 ]
everything, in time
Ik heb zoveel herinneringen aan m'n opa's en oma's, wel/niet overleden, goede/slechte herinneringen. Als ik die allemaal ga opnoemen. Heheh 
Wel toevallig dat ik 'n oma heb gehad met Psoriasis en mijn nog levende oma Alzheimer heeft, maar desalniettemin is 't zo'n schat van 'n vrouw (maar ik heb ook gewoon iets met ouderen). Een leuke herinneringen van mijn al overleden opa is dat hij bekend stond om zijn mosterd! Ik herinner me nog dat in '99, het jaar van overlijden, bij zijn graf heb gezeten en hem heb gezegd hoeveel ik zijn mosterd miste, maar ik was toen pas 7! Bij mijn overleden oma zal ik nooit vergeten hoe zij een groep ganzen te lijf ging met haar handtas in 't rond zwiepend! Ik wil ze allemaal terug :C
