• 3058. De hele wereld is uit elkaar gedreven. Van continenten is er geen sprake meer. Wat eens Europa was is nu een groep eenzame eilanden. Tussen Nederland en België wordt al zo'n driehonderd jaar geen verschil gemaakt. De enige indicatie dat er ooit twee landen waren ligt aan de achternamen van de inwoners. Wie afstamt van de Nederlanders heeft de achternaam "Ne'erlenma". Afstammelingen van de Belgen zijn de "Bell'gam". Het eiland dat toenmalige landen nu vormen kreeg de naam "De Beterlanden."
    Laat je niet bedriegen door de naam want het is er niet zo goed als hij doet vermoeden.
    De inwoners gaan gebukt onder de dictatuur van een leider die zichzelf "De Alfa" noemt. Hij loodste hen met harde hand een oorlog door, en daar eist hij nu tol voor. De prijs die ze moeten betalen is hoog. Slavernij is een hemels lot.
    Grote as- en zandvlaktes zijn het laatste bewijs van de bloederige gevechten die de oorzaak waren van alle ellende. Maar er is hoop.



    Verduidelijking van kaart, legende en volkeren
    In het noordoosten ligt Alfapolia, het koninkrijk van De Alfa. Van hieruit voert de leider zijn plannen uit.
    Rondom de hoofdstad liggen steden. Hoewel de inwoners hier een luxeleven leiden, zijn zij de eersten die zullen vallen bij een bestorming van Alfa's fort.

    In het noord- en zuidwesten heb je de Asselanden. De grond is er uiterst onvruchtbaar gezien deze voornamelijk uit as bestaat. Leven is er niet mogelijk voor mensen door de vele asdeeltjes die er in de lucht zitten. Je ziet er amper een hand voor ogen. Er is een kleine oase in het noorden van deze landen, maar ook hier komt haast geen levende ziel. Enkel vogels op doortocht komen hun dorst hier lessen.

    In het midden liggen de zandvlaktes. Kilometers en kilometers woestijngebied strekken zich voor je uit. Omdat niemand het in zijn hoofd haalt deze zanderige oppervlakte over te steken, bevindt zich hier de militaire basis die De Zoeste wordt genoemd. Het is een trainingscentrum voor de soldaten van De Alfa. Eromheen zijn kleine steden waar hun families van een klein huisje voorzien worden. In elke stad is water- en voedselvoorziening. De Alfa weet hoe hij mensen aan zijn kant moet scharen.

    Ten slotte is er in het uiterste zuidoosten nog de Omegazone. Een open vlakte die omringd wordt door de oude Ardense bergen. Hier bevindt zich Ancientardena, het kamp van de rebellen. Omdat de Omegazone wordt afgesloten door een meer dat "De Plas" wordt genoemd is er niemand, zelfs niet De Alfa, die weet hoe de rebellen er precies gekomen zijn en hoe ze er uit zullen raken.

    Aanhangers van De Alfa
    In ruil voor hun trouw krijgen zij een luxeleven. Ze hebben het recht mooie gewaden te dragen en degenen die geluk hebben krijgen zelfs schoenen. Ze hebben voedsel op overschot en kunnen zich elke dag tegoed doen aan de meest verrukkelijke dranken.
    Ze krijgen makkelijke baantjes zoals het uittypen van verslagen, innen van belastingen, zingen of dansen op de vele decadente feesten die De Alfa zijn gevolg schenkt.

    Het gepeupel
    Zij hebben minder geluk. Wie de zware belastingen niet kan betalen komt in eeuwige dienst van De Alfa te staan. De wacht houden, land ploegen, villa's poetsen, tegenhangers doden... De meest smerige werkjes worden aan hen uitbesteedt.
    Je herkent ze aan hun aftandse kleren en vaak lopen ze blootsvoets.
    Zij hebben niet het recht om elkaar lief te hebben en ook vriendschap wordt zwaar afgestraft.

    De rebellen
    De rebellen staan onder leiding van een jonge Schotse ex-officier genaamd Cassel Kraine. Niemand weet hoe hij in de beterlanden is terecht gekomen, maar zijn militaire expertise en voorzichtigheid hebben hem een positie als leider bezorgd.
    Hoewel hij begaan is met het welzijn volk, houdt hij zich persoonlijk van hen afzijdig.
    De rebellen trainen al jaren om zich sterk te stellen tegen het Alfapolia. Ze dromen van dag dag dat ze het dictatuur kunnen verwerpen en alle standen weer gelijk kunnen stellen. Ze leven weinig glamoureus, slapen in boomhutten en rotswanden die veel aan de verbeelding over laten. Eten is er schaars en de stilte is soms gekmakend.
    Door hun seclusie zijn ze zich op bepaalde zintuigen gaan toespitsen. Zo heb je Luistervinken, met een bijzonder goed gehoor (2), Nachtkatten, die in het donker alles kunnen onderscheiden (2) en Snuffelhonden, met een exceptionele reukzin (2).


    Regels:
    - Minstens 10 à 15 regels tekst
    - Laat twee reacties tussen voor je weer reageert, ik wil geen sneltrein
    - Niemand is perfect, maak geloofwaardige characters
    - OOC tussen []
    - Hou je rollen actief en ga niet voor iemand anders spelen
    - PG 13, geen expliciete seks.


    Rollen
    Rebellen
    Assassin Renae Ne'erlenma / Nachtkat
    Flitwick - Noxemme Ne'erlenma Nachtkat
    5Boys1Dream - Summer Ne'erlenma
    PianoMusic - Mae Ne'erlenma / Luistervink
    Gancanagh - Cassel Kraine
    serafim - Sylvain Bell’gam / Snuffelhond


    Aanhangers/Soldaten
    Khione - Aurea Ne'erlenma / zangtalent
    Mombasa - Gitane Bell'gam
    Assassin - Dean Bell'gam
    Gancanagh - Alfred Bell'gam

    Gepeupel
    Llamalover - Elliot Ne'erlenma
    PianoMusic - Max Bell'gam


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [Mijn topics]


    Ich liebe dich 27.12.23

    [Mijn topics

    Edit: hoe beginnen we?]

    [ bericht aangepast op 21 okt 2012 - 13:31 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    [Mijn topics.]


    Your make-up is terrible

    [mijn topics]


    Believe In Your Dreams, Never Say That It's To Late To Return To The Place Where You Want To Be, Believe In Yourself

    [We beginnen s' avonds. De rebellen houden een kampvuur. Bij De Alfa is er een feestje aan de gang.]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [En het Gepeupel? :3]


    Ich liebe dich 27.12.23

    [Die zijn ook op dat feestje, maar om te werken :Y)]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [Mijn topics.]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Renae Ne'erlenma - rebel - nachtkat

    Ik zit op een afstandje van het kampvuur, zoals altijd, buiten bereik van de rest. Mijn grote, holle ogen staren recht vooruit, een levenloze blik is er in terug te vinden. Mijn vingers zijn in elkaar verstrengeld en mijn ellenbogen steunen op mijn knieën. Mijn gezicht lijkt op een standbeeld, maar de rest niet. Ik kan niet stilzitten omdat ik al lang geen koffie meer gehad heb. Mijn vingers friemelen, mijn voet beweegt en ik bijt constant zacht op mijn volle onderlip. De warmte van het kampvuur raakt me niet, ik val buiten de vuurlinie. Het maakt weinig uit, ik heb het toch altijd koud. Koffie, koffie, koffie. Het woord raast door mijn hoofd heen. Het overstemt nu zelfs de constant protesterende stemmen in mijn hoofd. Het lijkt net alsof mijn hoofd op het punt van ontploffing staat. Ik heb knallende koppijn en mijn doodse ogen zijn ondertussen bloeddoorlopen. Er is één ding waar iedereen het in mijn hoofd over eens is, koffie. Ik heb koffie nodig, nog voor ik sterf. Mijn handen omvatten langzaam mijn hoofd terwijl mijn blik in de verte blijt staren. Mijn vingers gaan door mijn dunne, bruine haar heen, dat slordig opgestoken zit.
    Hoeveel dagen is het geleden sinds mijn laatste kop met slappe koffie? Hoeveel dagen kan ik al amper uit bed komen en loop ik nog erger rond als een zombie dan normaal? Ik weet het niet meer, tijd loopt in elkaar over en door elkaar heen. Ik ben een verslaafde die aan het afkicken is. Het is duidelijk te zien aan mij, duidelijk te merken. Ik krijg geen zinnig woord meer over mijn lippen en vermijd mensen nog meer dan ik al deed. Al negeer ik ze nu meer, ik merk het amper als ze iets tegen mij zeggen of van me vragen. Ik vraag me bijna af waarom ze me niet wegsturen, nutteloos wezen dat ik ben geworden. Misschien moet ik koffie maar voor altijd afzweren... Nee, dat nooit! Het is het enige waar ik op overleef, waar moet ik het anders mee doen? Er is niets te krijgen, niets. Zelfs koffie is zeldzaam. Als ik het vind, houd ik het voor mezelf. Het eten geef ik altijd weg, altijd. Ik mag toch wel iets voor mezelf houden?


    Your make-up is terrible

    [Als iemand Elliot nodig heeft moet die dat zeggen, want ik heb geen idee hoe te beginnen. Ghehe.]


    Ich liebe dich 27.12.23

    Cassel Kraine

    Slenterend begeef ik me naar het kampvuur dat ik vanuit de bossen kan zien. Het was een misschien niet zo geslaagd idee om de moraal weer omhoog te krijgen, maar ik moest toch iets proberen? Het eerste dat me opvalt als ik er ben is Renae, die zit te beven als een riet. Met een zucht haal ik mijn laatste zakje oploskoffie voor deze week uit mijn broekzak en laat het subtiel in haar schoot vallen terwijl ik haar een strakke blik gun. Niemand heeft er wat aan als ze kribbig wordt omdat ze haar verslaving niet kan onderhouden.
    Ik ben misschien streng met de rantsoenen, maar ik kan gewoon niet anders. Op dit moment hebben we niet de luxe De Zoeste in te sluipen om spullen te halen, niet zolang de bewaking opgevoerd is.
    Met heel wat moeite weet ik mijn masker op mijn gezicht te toveren, en hiermee ook een glimlach. Ietwat triomfantelijk hou ik de drie dode kraaien omhoog die ik net nog weten te schieten heb. Ik heb een hekel aan die beesten. Doodeng, vind ik ze. Ze smaken ook niet al te heerlijk, maar ik ben al blij dat we iets hebben dat niet giftig is.
    Twee ervan smijt ik naast het kampvuur neer, met de derde plof ik op de grond neer. Een beetje afwezig begin ik de pluimen er af te trekken. Ik gooi de vieze zwarte dingen meteen in het vuur. Een ietwat sadistische glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het is mijn zoete wraak voor die ene stomme vogel die me toen ik klein was bijna een oog uitpikte.
    Brand beestje, brand.[/b]
    Misschien iets te enthousiast stop ik een stok door het gepluimde vogeltje heen om het vervolgens boven het kampvuur te braden te hangen.
    "Komen eten," zeg ik een beetje zangerig. Een klein lachje verlaat mijn lippen.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Gitane Bell’gam – Aanhanger

    Een beetje buitenadem laat ik mezelf op een krukje zakken. De zweetpareltjes die zich nog een weg over mijn voorhoofd banen veeg ik vermoeid weg terwijl ik een glas water van een bar pak. Quasi nonchalant nip ik aan het glaasje. Na mijn optredens ben ik altijd vermoeid. Ik moet er niet aan denken om zo meteen ook nog leuk verder te gaan feesten, al moet ik zeggen echt mijn feest is het niet. Meer dan koude kak komt niet op de feesten van de Alfa af wat niet verbazingwekkend is. Op dit soort momenten wordt ik ondergedompeld in een gevoel van eenzaamheid. Echt bij deze chique mensen hoor ik niet en daar heb ik ook geen behoefte naar. Geen haar op mijn hoofd denkt eraan om hier te gaan staan, overdreven te gaan lachen, te slijmen in een veel te strakke kokerrok waardoor je zwembandjes altijd zichtbaar zijn. Nee, niet mijn stijl. Op dit soort moment komt mijn spijt gevoel naar boven. Spijt van mijn ‘verraad’ maar spijt om het leven van mijn broertje te redden zal ik nooit hebben. Een mensenleven is voor mij toch iets belangrijker dan mijn zogenaamde ‘stand’. Ik mag dan wel een verrader zijn maar dan wel een verrader uit liefde. Een verrader met een hart.
    Terwijl ik het glaasje water opdrink gaan mijn ogen naar het podium waar nu twee andere dames staan te dansen. Het is geen dankbaar werkje. De meeste mensen zien je toch al minderwaardig ook al mag het zogenaamde gepeupel het podium echt niet betreden. Ik haal mijn neus op. De verkoudheid slaat bij mij altijd toe in deze maanden. Nooit blijf ik gespaard maar echt deert het me niet. Sinds ik in de mooie huizen van de stad woon in plaats van de huisjes van de rebellen gaat het daarmee al veel beter.
    De bulderende stemmen van de veel te dikke mannen en het harde gelach van de bekakte dames. Echt aandacht besteedt deze koude kak niet aan mij dus wat verloren zit ik op de kruk en neem ik nog een glaasje water. Met een klein zuchtje laat ik mezelf van de kruk af glijden en baan ik me een weg door de mensenmassa richting het podium waar ik me op de dansende meisjes richt.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Aurea Ne'erlenma - Aanhanger
    Doodzenuwachtig sta ik te wachten totdat ik moet zingen, ik sta te trillen op mijn benen en zelfs mijn handen trillen. Ik pluk wat onzichtbare pluisjes van het lichtblauwe gewaad dat ik draag en bijt om mijn lip. De meeste mensen die op het feest zijn ken ik, en dat maakt me alleen maar zenuwachtiger. Straks zing ik een valse noot, vergeet ik de woorden of speel ik de akkoorden noten op de gitaar. Gelukkig moet ik eerst bij de militairen en soldaten, en daarna bij het wat "belangrijkere" publiek, dat scheelt iets In een poging mezelf te kalmeren sluit ik mijn ogen, doe ik alsof ik de gitaar al vast heb en speel ik de akkoorden van het liedje. Een paar dingen weet ik niet meer zeker dus ik haal het oude boekje met de bruinleren kaft te voorschijn. Ik had het boekje een paar jaar geleden gevonden, achterin een boekenkast. Ik dacht eerst dat het een dagboek was, maar later kwam ik er achter dat het de teksten van liedjes van vroeger waren. Het was in een vreemde taal geschreven. Gelukkig kon een oude man die vlakbij mij en mijn ouders helpt me helpen. Hij leerde me hoe ik de woorden moest uitspreken en wat ze betekenen. Voorzichtig sla ik de vergeelde pagina's om en laat ik mijn ogen nog even snel over de tekst glijden. Als ik er zeker van ben dat ik de tekst en de akkoorden goed ken leg ik het boekje weer neer, fatsoeneer ik mijn donkere lokken nog even en pak ik de gitaar. Het liefst zou ik me omdraai en weglopen maar dan kan ik nog wel eens in de problemen komen.
    Ik voeg me tussen de militairen en soldaten en loop met tegenzin richting het podium. Als ik er opsta haal ik diep adem waarna ik begin te zingen en spelen..

    [ bericht aangepast op 21 okt 2012 - 15:28 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Dean Bell'gam - soldaat

    Ik ben ondertussen al heel wat sigaretten verder en neem het er dan ook echt van tijdens dit feest. Er zijn maar weinig feesten waar wij zo op los kunnen gaan. Normaal bewaken we of moeten we ons gedragen, maar dit keer hebben we de keus om ons af te zonderen van all kakmensen van de Alfa. Natuurlijk zal ik zoiets never nooit hardop uitspreken, je weet maar nooit wie er mee luisteren en zo slecht bedoel ik het nog niet eens. Drinken doe ik nog niet eens, maar de asbak heb ik wel al allang vol gekregen. Ik praat luid, vanwege de muziek die opstaat en tegen iedereen. Ik moet zeggen dat dit veel beter bij mij past dan de hardheid die ik vaak laat zien als ik dienst heb. Er loopt een meisje met een gitaar tussen ons door en ik kijk haar na. Iemand die ons komt entertainen, geweldig.
    Ze gaat op het podium staan en is duidelijk zenuwachtig. Ze begint een liedje te zingen en spelen, waar ik aan het begin luid dooheen schreeuw om haar aan te moedigen. Ik ben misschien iets te uitbundig op het moment, maar het maakt mij weinig uit. Een collega stoot me even lachend aan. Ze is mooi, met haar donkere lokken en lichte ogen. Ik kan niet echt bepalen welke kleur het is, het lijkt wel drie kleuren tegelijk te zijn, misleidende ogen. Ik wil wel meer over die ogen komen te weten. Ik grijns even en mijn ogen blijven hangen op volle, rozige lippen en ik lik even over mijn eigen lippen heen. Daarna draai ik me weer om en begin ik een luidruchtig gesprek met degene die zich naast mij bevind, een gesprek dat eigenlijk vooral over niets gaat, zoals alles bij mij.

    [ bericht aangepast op 21 okt 2012 - 15:43 ]


    Your make-up is terrible

    Elliot Ne'erlenma -Gepeupel

    Een weer al veel te vermoeiende. Iedere dag wens ik nog dat ik ooit zoveel geld zou vinden om al mijn schulden af te betalen en een gelukkig leven te leiden. Maar het lijkt wel of het steeds erger word en dat mijn wens steeds verder wegvaagt.
    Nu sta ik hier dan, alle troep van andere op te ruimen. Ik zucht als alweer een van de mensen hier tegen mij oploopt. Ik ga er niets van zeggen, ik ben de gek niet. Ik wil geen problemen krijgen met De Alfa. Ergens ben ik wel blij dat ik nu niet buiten de wacht hoef te houden, het is fris en ik zou staan rillen van de kou.
    Een geeuw verlaat mijn mond en ik kijk wat om mij heen. Een van de aanhangers laat expres voor mij zijn glas vallen en beveelt me het op te ruimen. Zonder iets te zeggen begin ik het glas op te ruimen, waardoor ik ook nog in mijn handen snijdt. Ik grom even en kom overeind, ik loop langs de irritante aanhangers en gooi het stukken glas weg. Ik kijk naar de snee in mijn hand, de al zoveelste die ik in de jaren heb gekregen.
    Ik kijk richting het podium wanneer er ineens weer geluid vandaan komt. Het is Aurea die daar staat. Ik luister naar haar gezang.
    "Hey, zal je dat niet even opruimen?" ik word uit gedachten gerukt als ik aan mijn arm getrokken word. Ik kijk op naar de grote aanhanger en knik snel. Ik pak de lege glazen en ruim ze op.
    Had ik maar het geld, het geld om gelukkig te zijn. Was alles maar anders gelopen.
    Ik bijt op mijn lip en ik luister weer naar het lied.


    Ich liebe dich 27.12.23