Amor8 schreef:
(...)
SuperMars/Marcell/Man
"Zometeen" Zeg ik zacht terug. Het is al een opluchting dat ze niet antwoordt met iets waaruit blijkt dat ze pijn heeft. Mijn blik schiet even naar het potje op het kastje. Het water is al langzaam roodzig gekleurd van het bloed wat om het vruchtzakje heen zat, maar als die straks schoon is en we maken het vruchtzakje open, kan ze precies zien hoe klein haar kindje nog was. Miskraam.. Dood geboren.. Baby.. En dan kan ze er afscheid van nemen. Dood..
Ik glimlach naar haar, een glimlach die deels gemaakt is, deels ook niet. Aan de ene kant sta ik op het punt om in te storten, aan de andere kant ben ik blij dat ik haar van haar pijn verlost heb. Ik hou mijn blik dit keer op haar gericht. Probeer sterk te blijven. "Nala.. Heb je sinds ons laatste gesprek nog tekenen van zwangerschap gehad?" Ik kijk haar zo serieus mogelijk aan. "Omdat je meteen wist dat je pijn aan 'de baby' lag?"
[Zo heb jij ook nog even iets te doen
]
Nala
"Euh..." ik beet op mijn lip, terwijl ik serieus probeerde na te denken. "Het overgeven... en wat stemmingswisselingen, denk ik..." of dat daar wat mee te maken had, liet ik maar in het midden liggen. Mijn ogen vielen even toe, maar ik sperde ze snel weer open. Hij had gezegd dat ik nog wakker moest blijven.
"I-ik wist het gewoon... Het was een soort dubbele pijn." fysiek en mentaal... Het leven is totaal niet eerlijk. Ik vraag me af waarom het lot zo kwaad op me is. Heb ik ooit iets misdaan dan? Er kwamen wat tranen in mijn ogen, maar ik wou nu niet huilen. Ik wou gewoon weg, slapen... Weg van hier. Maar dat mocht niet, dus knipperde ik de tranen maar weg. Dan was er toch iets weg. Niet ik, de tranen...
Ik wist nu gewoon niet wat ik voelde... pijn, verdriet,... een beetje alles dacht ik. Alles behalve vreugde, of een andere fijne emotie...
"Misschien gebeurde het door de stress... de angst." dacht ik luid op, wat me eigenlijk niet opviel. Ik was werkelijk bang geweest door het geschreeuw hier en toen ik weg moest was ik eigenlijk eerst blij, maar achteraf was ik dan weer bang dat er wat met Sam zou gebeuren. En dan was er nog dat van Naomi en Sam, dat duidelijk meer om het lijf had, dan ik dacht.
“To live will be an awfully big adventure.”