DreamWishes schreef:
(...)
Naomi Micheal
Ik sla mijn ogen weer neer. Ik weet wat ik nu ga doen niet goed is, Ian heeft al genoeg leugens gehoord, hij verdient geen leugens meer, maar ik kan voor mijn gevoel niet anders, ik weet dat ik hem op een andere manier niet meer terug krijg, nooit, ik verdien hem eigenlijk ook niet meer, maar ik kan gewoon niet zonder hem, hoe raar dat ook klinkt vlak nadat dat met Sam is gebeurt en ik weer dezelfde fout heb gemaakt, maar ik kan het niet, ik kan niet zonder hem, hij betekent te veel voor me, maar als hij me echt niet meer wil dan zou ik dat maar moeten respecteren, want ik begrijp het, ik zou mezelf ook nooit meer vergeven als ik hem was, hij heeft er ook alle recht toe. De traan die dan over zijn wang loopt maakt het mij alleen maar moeilijker, waarom blijf ik hem maar pijn doen, over en over, ik weet het zelf niet eens dus hoe moet ik het hem uitleggen. Weer een gevoel van schuld bekruipt me. Dan kijk ik toch op en kijk hem aan, zijn gezicht die nu boos, verdrietig en in nog meer emotie's staat maakt het niet makkelijker, alleen maar moeilijker, een stuk moeilijker, de tranen lopen bijna ook over mijn wangen, niet alleen omdat ik Ian zo zie, maar de woede, de woede op mezelf, hoe ik weer zoiets kan doen nadat ik hem beloofd heb bij hem te blijven, beloofd heb nooit meer zoiets te doen, maar ik me niet eens aan mijn eigen beloftes kan houden, hoe dom ik kan zijn en alles bij elkaar zou ik me het liefst nog slaan. Ik zucht en begin dan toch mijn verhaal, weer een leugen, maar voor mijn gevoel kan ik niet anders. 'Ian.' begin ik dan zacht en kijk hem nog steeds aan. 'Je weet niet wat er gebeurt is, ik werd weer wakker, maar jij sliep nog en Sam was nog wakker. Ik had weer dezelfde droom, de angst die ik maar steeds opnieuw en opnieuw bleef beleven, ik wilde je niet wakker maken, dus ik besloot naar Sam te gaan, ik weet hoeveel je hem haar, maar ik moest even bij iemand zijn en hij troosten me, er is niks gebeurt, alsjeblieft geloof me Ian.' zeg ik dan zacht het laatste bijna smekend en nu loopt er ook een traan over mijn wang, geen idee waarvan, allee emotie's, schuldgevoel, die door me heen stromen, waarschijnlijk wel. Ik kijk Ian nog steeds aan en bijt toch weer op mijn onderlip. 'Ian alsjeblieft.' zeg ik dan nog een zacht en sla mijn ogen nu toch neer en kijk zenuwachtig naar mijn schoenen.
Ian Silvas
Ik kijk naar haar terwijl ze verteld. Ze smeekt me, verteld me dat er niks gebeurd is. Ik kijk haar zwikgend aan. Wat moest ik doen? Ik bedoel... Ik weet niet of ik haar geloof, maar ik weet wel wat ik voel. Ik weet dat ik van haar houd en haar niet kwijt wil. Alleen de vraag is dan: hoeveel sta ik toe? Hoeveel leugens accepteer ik nog. Ik bijt op mijn lip. Ze kijkt zenuwachtig naar haar schoenen.
'naomi,' zeg ik zacht. Ik kijk haar aan en laat haar mij ook aankijken. 'ik ben gek. Gek op jouw en gek dat ik je een laatste kans geef. Ik weet niet eens of ik je verhaal wel geloof en misschien gooi ik mezelf wel in het diepe. Maar Naomi ik houd van je. En als ik je nu laat gaan zal ik dat ook doen, maar dan doe ik ons beidde pijn. Ik vergeef je, ik wil je bij me.' ik zwijg. 'maar als je nog eenvkeer zoiets doet ben je me kwijt. Echt kwijt.' ik kijk haar aan.
Embrace your weirdness - Cara Delevingne