[RPG] Hybride Island - 01 - Speeltopics

25-11-2483
      Hybride Island is een eiland dat hoog boven de wolken in de lucht zweeft en waar veel verschillende dieren en plantensoorten te vinden zijn. Een organisatie, Hibrida, heeft het eiland opgeëist, zo goed mogelijk geheim gehouden en er een hypermodern centrum neergezet. Een groot deel van het eiland is nu het terrein van Hibrida, maar buiten de hekken is nog een compleet onbekende wildernis.
      De reden dat Hibrida zich op het eiland heeft gevestigd, is dat ze illegaal onderzoek doen naar het kruisen van soorten. Dat is op zich niet illegaal, maar zij gebruiken onder andere mensen, jongeren van elf tot achttien jaar die anders toch geen toekomst meer hadden, waar een hoge straf op staat. Ze creëren nieuwe soorten met ongelooflijke fysieke krachten en willen met hen aan de wereld bewijzen dat er niets is om te vrezen, dat het de mens juist sterker maakt, en dat ze in de toekomst deze veranderingen aan iedereen willen toepassen.
      Voor ze de jongeren echter kunnen presenteren moet er veel worden voorbereid en verbeterd, iets dat nog jaren kan duren. Ondertussen trainen ze de kruisingen (Hybrides) in van alles en nog wat. Ze geven lessen in talen en geschiedenis, maar leren hen ook om met hun nieuwe lichaam en krachten om te gaan.
      Er is echter één groot minpunt aan hun nieuwe lichaam dat ze niet hadden voorzien: Het beest waarmee ze zijn gekruist had ook een geest en die leeft in hen voort, woedend door de vreselijke manier waar ze op zijn behandeld. Hibrida weet dit niet, maar de Hybrides zijn bang dat als ze erachter zullen komen, ze afgemaakt zullen worden. Zullen ze het geheim kunnen bewaren? En kunnen ze het beest in zich wel in bedwang houden of word hun lichaam overgenomen door de razende geest?

Hoe het eiland in elkaar zit

Lichtblauw = De lucht.
Donkergroen = De jungle. Soms worden er groepen wetenschappers op onderzoek gestuurd, anders is het strikt verboden om daarin te gaan. Door de rare beesten die er leven wil je dat waarschijnlijk ook niet. Om de jungle heen is een enorm hek gebouwd.
Geel = Vuurtoren eiland. Niemand weet waar die vuurtoren voor dient.
Donkerblauw = De luchthaven. Strikt verboden voor de Hybrides.
Lichtblauw = Lage bungalows die aan elkaar staan. Wetenschappers die hier tijdelijk komen kunnen daar slapen. Het is er erg ruim en luxe en er is een centraal lab.
Donkerrood = Strikt verboden voor Hybrides, er staat een grote muur omheen. Daarachter wonen de hoogste piefen van Hibrida in enorme villa’s met prachtige tuinen.
Lichtgroen = Een enorm grasveld waar de meeste mensen op zonnige dagen komen ontspannen.
Paars = De trainingsvelden. Hier worden de buitenlessen gegeven. Hier leren de Hybrides om om te gaan met hun lichamen en om hun krachten te verbeteren. Er staat een groot hek om de velden heen en er groeien veel grote bomen die de velden van elkaar scheiden.
Oranje = Een plek waar sportlessen worden gegeven zoals basketbal, voetbal, dansen enzovoorts. Om Hybrides nog een beetje een normaal leven te geven kunnen ze in hun vrije tijd een sport naar keuze bedrijven, net zoals wij.
Lichtbruin = De overige ruimte van Hibrida. Er rijden meestal voertuigen rond. Er groeien hier en daar wat bomen en struiken, maar er is niet zo heel veel te doen.
Wit = Het centrale centrum dat uit 10 verdiepingen en een kelder bestaat:
Kelder: Strikt verboden voor Hybrides, behalve als ze een mankement hebben aan hun nieuwe lichaam. Hier wordt gekruist en als Hybrides gevaarlijk worden worden ze daar afgemaakt. Dit wordt zo goed mogelijk geheim gehouden. Hier wordt ook onderzoek gedaan.
Begane grond: Een enorme hal met veel ramen. In het midden staat een balie en het is het centrum voor iedereen.
1e etage: Het ziekenhuis waar je naartoe kunt voor gewone ziektes, kneuzingen, etc.
2e etage: De school voor Hybrides. Dit zit bijna net zo in elkaar als onze scholen, alleen hebben Hybrides woensdag, zaterdag en zondag vrij.
3e etage: Verboden voor Hybrides: kantoorruimte
4e etage: Verboden voor Hybrides: kantoorruimte
5e etage: Onder andere een bioscoop waar twee keer in de week een film draait en een modern, knus café waar bijna alles in het zwart en de lampen paars zijn.
6e etage: Verboden voor Hybrides: archief
7e etage: Verboden voor Hybrides: Hier worden de Hybrides jonger dan twee weken gehouden. Ze hebben een witte, lege kamer zonder ramen en worden goed in de gaten gehouden om te controleren of ze geen mankementen hebben.
8e etage: Hier zijn de kamers van de Hybrides. Elke Hybride heeft een eigen kamer met een badkamer met bubbelbad. Ook hebben ze een enorm raam voor hun tweepersoonsbed waar ze een geweldig uitzicht hebben.
9e etage: Nog meer kamers
10e etage: Verboden voor Hybrides: Hier worden de nog niet gekruiste jongeren gehouden. Zij mogen die verdieping niet verlaten tot ze gekruist zijn.

Regels en stuff:
-Boven je post zet je de naam van je personage, zijn/haar dier en locatie
-Elkaar niet uitmoorden zonder toestemming
-Maximaal 2 rollen p.p. van het andere geslacht
-Meer dan 15 regels schrijven in een post
-Lees de regels in deze story ook goed door


Als je mee wilt doen moet je het eens zijn met de volgende standpunten en het lijstje invullen
1) Graag langere stukken schrijven (meer dan 15 regels) en bereid zijn dit te doen. (Hier tips!)
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Rollen:
-Evalyn Gibson, 16, arend, General
-Haley Lynette Mayer, 13, blauwe gaai, LacunaCoil
-Dani Brook, 16, ocelot, Cherrychanga
-Jade Skye Woods, luipaard, 16, HurtedHeart
-Ranaela Maeve Bones, 17, Lanspuntslang, Waerloga
-Lhi Mia Tatsakhi, 15, pauw, RememberYoux
-Ava Daniels, 17, zwarte tanmuis, Ebola
-Allison Vivienne Bruce, 17, senegal galago, BatBitch
-Chloë Arabella Delevingne, 16, ree, Reyna
-Valdon 'Val' Demetri Luyn, 17, witte poolvos, Amicis
-Yuri Leith Bishop, 17, wolf, Assassin
-Aiden Samuel Dream, 18, kameleon, HurtedHeart
-Dan Shay, 17, paard, Cresseyde
-Alex Saltwater, 16, tijgerhaai, Dodge
-Billian Kaulitzion, 17, vleermuis, AroonCat
-Dorrin Raven Bruce, 17, inktvis, BatBitch V

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 20:37 ]

---

yeehh

Evalyn Gibson, arend, 9e etage
      Zuchtend keek ik uit het raam. Het was al een poosje geleden begonnen met sneeuwen en er lag al een heel pak sneeuw op het grasveld beneden mijn kamer. Ik kon mij kamer niet verlaten en zat al het hele weekend in dit hok opgesloten. Het was luxe en ik mocht niet klagen, maar ik begon me te vervelen. Niet dat ik veel vrienden had die ik miste, maar ik hield ervan om door de gangen te dolen. Ik balde mijn vuisten en draaide me woedend om. Ik viel op de beige dekens van het bed en drukte mij hoofd in de zachte kussens. Het was allemaal zijn schuld. Ik wist niet hoe ze hem moest noemen, ik wist niet eens wat het was, maar sinds kort voelde ik de aanwezigheid van een andere geest. Het was alsof hij zich schuilhield in de verste hoeken van mijn gedachten en als ik verzwakte beet hij toe. Ik was woedend op hem, woedend! Toen het gebeurde had ik het niet er gevonden, maar toen ik weer bij zinnen was gekomen en mijn straf had gekregen had ik hem niet meer gehoord.
      Twee dagen geleden zwierf ik door de gangen op de vijfde etage. Er waren meer jongeren, omdat het buiten regende en zich op deze etage zo’n beetje de meeste uitgaansactiviteiten vestigden. Ik liep langs het café toen ik aan werd gesproken door een of andere jongen. Ik had hem vaker gezien, maar ik had niet echt iets bij hem gedacht. Ik probeerde hem te negeren, maar ik kwam er al snel genoeg achter dat ik niet zo makkelijk van hem af kon komen.
      ’He, waarom de haast, schat? Ben je boos?’ Vroeg hij op een meelijwekkende, ietwat spottende toon. Ik kende hem niet, maar wist één ding zeker: Ik snapte helemaal niets van hem. ‘Waarom ben je boos?’
      ’Ik ben niet boos.’ Mompelde ik terwijl ik doorliep. Wat moest hij van me? Hij zou het vriendelijk bedoeld kunnen hebben, maar de spottende ondertoon in zijn stem maakte het overduidelijk dat hij nooit mijn vriend zou kunnen worden.
      ’He, kom op!’ Hij lachte en pakte mijn schouder. Daar maakte hij een grote fout. Hij had zijn hand op een lok van mijn haar gelegd dat nu bestond uit lange veren. Hij had zijn hand samengeknepen en uit reflex sloeg ik de hand meteen van mijn schouder af. Niemand kwam aan die veren, niemand. Ze waren kwetsbaarder dan ieder ander lichaamsdeel en niemand kon het dan ook maar wagen om ze aan te raken met zijn vette vingers. Ik was geen modeprinses, maar dit was een gevoelige plek. Op dat moment kwam hij naar voren in mijn gedachten.
      ’Dit kunnen we toch niet zomaar pikken? Hij spreekt ons zo respectloos aan en zit ook nog eens zo ruw aan onze broze veren? Heb lak aan de regels, val aan! Laat zien dat hij niet zo met ons om kan gaan.’ Het was een scherpe stem die zich door mijn hoofd boorde, maar ik luisterde. Het volgende had heel onwerkelijk gevoeld, alsof iemand anders mijn bewegingen controleerde. Ik had geschreeuwd en woest met mijn lichaam geschud tot ik mijn vleugels uit mijn riem had gewurmd. Daarna sloeg ik ze uit en wapperde er wild mee. Met een spanwijdte van bijna drie meter had dat een intimiderende, misschien ietwat angstaanjagende indruk gemaakt. Ik had mijn kleding horen scheuren, maar alleen de bovenkant was kapot dus het shirt bleef nog om mijn lichaam zitten. Ik produceerde aardig wat wind en de jongen sloeg zijn armen voor zijn gezicht ter bescherming. Niet lang daarna was ik gevangen door het personeel en in mijn kamer opgesloten.
      Ik schrok op uit mijn gedachten toen de deur van mijn kamer werd geopend. Een jonge begeleidster stond in de deuropening en ik ging snel overeind zitten op mijn bed. Ik keek haar verwachtingsvol aan toen ze haar blonde haren uit haar gezicht streek.
      ’Je huisarrest zit erop, maar je zult in de gaten worden gehouden.’ Zei ze zachtjes waarna ze mijn deur weer sloot. Ik had kort geknikt en was, voordat ik weer van mijn vrijheid ging genieten, even de badkamer ingelopen om een ander shirt aan te doen. Daarna was ik maar al te opgelucht de gang van de negende etage ingelopen, op weg naar de liften.

[ bericht aangepast op 21 sep 2012 - 21:14 ]

---

yeehh

[mijn topics]

---

Destiny is a funny thing, you never know how things are going to work out - Iroh

[Mijn topics]

---

Your make-up is terrible

[Mijn topics]

---

I wish you good luck, and may God rest the souls of those who died in eternal peace.

[Mijn topics]

---

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

Alex Saltwater, tijgerhaai, etage 8
Ik stond nou al 18 minuten naar het plafon te staren, geen idee waarom maar het had iets, iets interessants. Ik besloot toch maar om overeind te komen en iets te gaan doen, mijn maag knorde, iets wat het een beetje te vaak deed naar mijn mening.
Ik likte over mijn lippen ze waren droog, mijn huid was droog, en dat mocht niet. Ik loop naar de badkamer en vul het bad, niet te koud niet te warm. Vroeger was een bad dat ik nam altijd 45 tot 50 graden, maar mijn nieuwe huid vond dat blijbaar niet zo geweldig, dus werd het nu maar 25 tot 30 graden.
Ik deed de kraan dicht toen het bad aardig vol zat en deed mijn broek en onderbroek uit, ik had geen shirt of schoenen aan, dat was alleen maar irritant. Ik liet mezelf helemaal in het bad zakken, ik zelf ben zo blij dat die baden zo groot zijn. Ik pas er helemaal in. Ik ga kopje onder en voel hoe mijn kieuwen in mijn hals zich openen, het voelde altijd raar en kietelend, het zelfde gelde voor het ademhalen.
Ik liet de lucht uit mijn longen stromen door cirkels te maken, iets wat ik maar al te graag deed. Belletjes en cirkels waren altijd zo geweldig, de cirkels zijn appart, ik vroeg me af hoe ze kunnen stand houden. Ik sluit mijn ogen en probeer me dingen te herinneren over een spreekbeurt die ik vroeger deed, over haaien.

[ bericht aangepast op 21 sep 2012 - 22:01 ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Mijn topics, maar ik kan vanavond nog niet posten helaas.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Ava Daniels, muis, verdieping 8 en 5.

Ik glimlach breed naar mijn spiegelbeeld, maar mijn mond vertrekt al snel. Je ziet er zo menselijk uit nu! Ik zucht zachtjes en haal mijn hand door mijn vaal bruine haar heen. "Nee, ik zie er zo dierlijk uit." antwoord ik wat stom, tegen de spiegel. Ik haal de borstel eens door mijn bruine haar heen en staar naar de zwarte ogen, die ooit zo mooi blauw waren. Nou, niets meer aan te doen nu. Ik kan er best mee leven. In de laatste drie maanden heb ik het behoorlijk moeilijk gehad met mijn nieuwe uiterlijk, maar gelukkig kan ik dingen snel accepteren.
Yes, ik praat zelfs al tegen mijn spiegelbeeld, geweldig. Ik moet eens iets anders verzinnen anders word ik echt gek. Ik moet nodig mensen andere mensen praten... Ik glimlach opnieuw en draai mijn tengere lichaam om, waarbij mijn haar vrolijk mee zwaait. Ik verveel me, ik wil iets doen. Daardoor loop ik mijn kamer op de achtste verdieping uit en neem ik de lift naar de vijfde verdieping.
Ongeduldig druk ik op het knopje, mijn geduld is nu niet al te groot. Hij moet helemaal van beneden komen blijkbaar. Ik haal mijn schouders in mezelf af, ren naar het trappenhuis en vlieg de paar trappen half af. Naar beneden is toch lang niet zo vermoeiend als omhoog en op mijn geweldige gympies gaat het toch superlekker. Ik glijd zelfs van de laatste trapleuning af, waarbij ik een hoog piepgeluidje uitstoot van plezier. Ja, ik kan mezelf eigenlijk wel vermaken ja. Ik vind het nog veel te vroeg voor het café eigenlijk, wat moet ik nu gaan doen?

[ bericht aangepast op 21 sep 2012 - 22:10 ]

---

I wish you good luck, and may God rest the souls of those who died in eternal peace.

[Mijn topics]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[mijn topics]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Lhi Mia Tatsakhi, Pauw, Verdieping 8 > 5
Chagerijnig laat ik me achterover vallen op het bed. Ik wilde hier weg, het maakt me helemaal geen kloot uit hoe. Ik schreeuwde even. Telkens weer liet ik mijn vingers over de rug van mijn hand glijden. Zacht. Donzig. Ik beende naar de spiegel en keek er in. Nee, Lhi bestond niet meer. Niet zoals ze was geweest in elk geval. Mijn blik scande mijn lichaam. Mijn gezicht, ik had witte strepen onder mijn ogen gekregen en de ogen zelf waren fel, ondoordringbaar blauw. Boven op mijn hoofd zaten de blauwe, springerige plukjes. Daaronder liep mijn haar, ook blauw, tot over mijn schouder en verder. Als ik me omdraaide maar mijn blik op de spiegel gericht hield, zag je de vleugels uitsteken. En daar onder... Oh, eigenlijk wilde ik daar niet eens naar kijken, ook al was het naar mijn mening nog het "mooiste" van de hele kruising. Ik sloeg de staart uit zodat ik mijn spiegelbeeld niet meer kon zien. Ik draaide me om, de verste veren streken langs de muur en mijn gezicht vertrok. Wat haatte ik dit. Ik keek in de spiegel. Nee, Lhi was voor goed weg, en in plaats van haar was er nu een woeste, wilde, pauw-meid in de plaats gekomen. Ik sloeg de staart in en ik gromde. Pauw-meid. Hoe kwam ik er op. Ik moest hier weg, weg van dat verschrikkelijke spiegelbeeld, weg van dit rotleven. Ik rende mijn kamer uit, stormde de trappen af en stopte uiteindelijk bij het cafe. Koffie, dat was wat ik even nodig had. Het maakte me wat scherper. Ik had het meisje wat op dezelfe verdieping stond gewoon volkomen genegeerd. Ik houd niet van mensen. Ik liep naar de bar toe, en zonder te wachten op een of andere bediening liep ik er om heen en zette het apparaat aan. Er kwamen bewakers binnen. Gut, ze dachten zeker dat ik in de computers ging speuren of zo. Ik zuchtte toen ze op me af kwamen. 'Staat er tegenwoordig ook al een straf op koffie zetten?' zei ik sarcastisch. Ik pakte de beker, inmiddels vol met het dampende bruine spul, en goot er wat suiker bij. De mannen liepen weg en ik zuchtte weer. Ik ging op een kruk zitten en nam een grote slok.

[ bericht aangepast op 22 sep 2012 - 10:35 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Valdon 'Val' Demetri Luyn • Witte poolvos • Etage 9.

Mijn hand strijkt door de witte haren van mijn arm, die in de winter dezelfde lengte hebben als die van een échte poolvos. Dit is de eerste winter die ik in mijn nieuwe gedaante, waar ik nu ongeveer zes maanden in leef, meemaak. Het voelt goed, maar ook zo anders. Tegelijkertijd zo verkeerd. Onrealistisch.
Na die zes maanden kan ik nog steeds niet helemaal geloven dat ik hier ben. Op een plek die niemand daar beneden kent of te weten kan komen, behalve als hun leven geen nut meer heeft. Ik kan zeggen dat ik mijn leven daarbeneden niet geweldig vond, maar nu ik hier ben besef ik pas hoe erg je je familie kunt missen. Niet dat ik zo veel familie meer had, of beter gezegd heb. Ze zijn natuurlijk nog steeds familie van me. Dat is iets wat niet zal veranderen.
Ondertussen ben ik naar de enige raam in mijn kamer gelopen en volg ik met mijn ogen de witte vlokken die langzaam een weg naar beneden zoeken. Ik heb altijd van de winter gehouden. De natte witte sneeuw die 's avonds de huizen bedekt en een licht gele gloed krijgt door de lantaarnpalen die in de straten zijn bevestigt. Mensen hebben er zoveel plezier aan. Ze houden een sneeuwballen gevecht en gaan daarna lachend terug naar huis. Ze bouwen een sneeuwpop, zodat ze hem later aan kunnen kleden met een sjaal en een hoge zwarte hoed. Ook ik heb er plezier aan gehad. Ik denk dat iedereen wel zijn goede herinneringen aan dit witte spul heeft.
Ik haal mijn hand van mijn arm af en laat hem even door mijn spierwitte hoofdharen gaan, waarna ik even achter mijn oor kriebel. Het gevoel van andere oren is raar om te zien. Ik moet er aan wennen, zeggen de wetenschappers hier. Ik denk dat dat wel gaat lukken, aangezien ik nu vele malen beter kan horen dan met normale mensen oren. Dat is een van de voordelen van gekruist zijn met een poolvos, maar er zijn natuurlijk ook nadelen. Gedurende de lente vallen mijn haren uit - Tenminste, dat is wat ik van de wetenschappers te horen heb gekregen, aangezien hier nog ergens een kruising tussen een poolvos en een mens rondloopt. Zelf heb ik het nog niet meegemaakt, aangezien ik pas in de zomer hierheen ben gehaald. Dat is dan een van de nadelen. Ik heb nog een nadeel, een vreemd nadeel. Op sommige momenten lijkt mijn lichaam even over genomen te worden. Alsof iemand anders mijn lichaam bestuurd en vreemde gedachte komen bij me op. Alsof ik mezelf niet ben en ik voor een moment van mijn lichaam word beroofd. Iets wat zich niet vaak voordoet, maar wel de momenten uitkiest waarvan ik juist niet wil dat het gebeurd. Er zullen vast nog wel meer nadelen en voordelen zijn, maar die ben ik nog niet tegen gekomen.
Een zucht rolt over mijn ietwat dunne en licht roze lippen heen en ik laat mijn staart nog even heen en weer zwiepen om hem vervolgens onder mijn shirt te verstoppen, zodat er uiteindelijk alleen nog maar wat plukjes haar bij mijn nek te zien zijn. Ik werp nog een blik op de spiegel waar mijn gele ogen naar hun spiegelbeeld kijken. De gele ogen die nieuwsgierig en doordringend zijn. De gele kleur die mijn groene kleur heeft verjaagd. Ik wendt snel mijn blik weer af en loop richting de deur die me verbind met de gang van de negende etage.
Wanneer ik de deur achter me heb gesloten, zie ik een gezicht die ik al een tijdje heb gemist. Het gezicht van Evalyn Gibson. Ik weet niet waarom ze niet buiten kwam. Misschien is dit een moment om het haar te vragen? Ik wil toch naar buiten en daar heb ik toch echt de lift voor nodig. Ik krab even met mijn hand in mijn nek, waar de plukjes van mijn staart kriebelen, terwijl ik richting de lift en dus ook Evalyn loop.
"Hoi," Begroet ik haar, terwijl een lichte glimlach mijn lippen siert. "Lang niet gezien" Het rolt vrij voorzichtig uit mijn mond, aangezien ik niet weet wat er is gebeurd en of het haar dwars zit. Misschien wilt ze er wel niet over praten en reageert ze erg fel, maar daar kan ik alleen maar achter komen als ik het aan haar vraag.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Dan Shay, paard, buiten > verdiep 5

Ik zat ik de sneeuw, maar het was niet echt koud, hoewel ik geen dikke kleding aanhad. Ikzelf kon al goed tegen de koude, maar het paard in me had hier nog minder last van. De sneeuw dwarrelde in mijn haar en op mijn oren, voorzichtig bewoog ik ze om het eraf het schudden. De controle die ik over mijn nieuwste aanwinsten - een staart en paardenoren op mijn hoofd - had, was al een stuk beter, hoewel het nog steeds vreemd voelde.
Langzaam stond ik op, de toegestane ruimte buiten was de laatste die ik nog had willen bekijken, systematisch had ik alle vrij ruimte van het gebouw verkend, van boven naar beneden. Nu was ik bezig met het onthouden van bijzonderheden, niet dat dat er veel waren, die zaten allemaal veilig achter slot en grendel, ver weg van hun proefpersonen.
Ik liep snel terug naar binnen, ook wandelen ging tegenwoordig aan een heel hoog tempo. Twijfelend stond ik in de lift, sommige etages waren helemaal niet beschikbaar, de rest prak me niet echt aan. Na lang nadenken drukte ik maar op knopje 5, mijn verkenningen waren voorbij, nu was het eens tijd om mensen te gaan bestuderen, of de combinatie van mensen...
Al mijn excuses om niet met mijn mede hybriden te praten, waren nu weg. De sneeuw smeltte langzaam, mijn haar en oren nat makend. Het café was redelijk rustig, ik zocht een eenzame hoek met een goed zicht op en bekeek het meisje achter het koffie-apparaat subtiel, maar zorgvuldig.

---

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

Allison Vivienne Bruce, 17, Senegal galago, Zevende etage --> Negende etage

Futloos lag ik op de vloer van mijn spierwitte kamer. Ik lag hier nu al maanden. Althans, zo voelde het. Waarschijnlijk was het véél korter, maar als je was zoals ik, en niet kon wachten, telde iedere minuut dat je dat toch moest als een uur, en dan gaat het snel met de tijd.
Ik wilde niet eens weten hoe Dorrin zich nu voelde. Mijn broer was altijd al best teneergeslagen, maar ik dacht dat dat voor dit moment wel erg zacht uitgedrukt zou zijn. Waar zou hij zijn? Ik miste hem.

De laatste tijd (nogsteeds onbepaald hoeveel precies), was alles van de afgelopen jaren teruggekomen. Het begon bij Dorrins verkrachting, en hoe ik had moeten aanzien, hoe mijn tweelingbroer, die ooit net zo vrolijk was geweest als ik, brak. Hoe onze vader werd vermoord, juist degene van onze ouders die ons had begrepen. Drie dagen een leven als in de hel, waarin onze moeder alleen maar tegen ons had lopen schreeuwen, alsof het onze schuld was dat we geen vader meer hadden. Die dag dat ze opeens poeslief tegen ons was, ons beide voor het eerst in ons leven een kus had gegeven. Ze had al haar geld op tafel gelegd, en was vertrokken naar het dorp. Voor ze ons verliet riep ze nog 'Vaarwel!'. En ze kwam niet meer terug. Toen we later een krant te pakken kregen stond haar overlijdensbericht daarin. "Vrouw pleegt zelfmoord door sprong van 50 meter hoge brug"
Hoe we daarna voor elkaar hadden moeten zorgen en de façade die ik had opgeworpen. De muur in mijn hoofd, met de grote ijzeren poort, waar alleen Dorrin de sleutel van had.

Op dat moment horde ik voetstappen, en schoot overeind. Er ging iets gebeuren. Op de een of andere manier zat ik op een kast toen uiteindelijk de bewaker binnenkwam. Die vertelde me dat ik naar beneden moest komen, en nam me mee naar een kamer, waar ik zodra hij weg was weer uit stoof om mijn broer en enige vriend te zoeken.

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 15:45 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[Hoe zien de kamers van de Hybriden eruit?]


Dorrin Raven Bruce, 17, Inktvis, Zevende etage --> Achtste etage
Als ik scheel keek zag ik zwart. Een heleboel zwart. Het zat op mijn gezicht, alsof ik zwarte tranen had gehuild, maar dat kon natuurlijk niet. Ach, alsof vier armen hebben wel kon. Waarschijnlijk was ik aan het hallucineren. Leeg staarde ik voor me uit, met mijn rug tegen de muur en mijn lange benen recht voor me uit. Mijn handen had ik vastgeplakt aan de grond. Als er dan toch zuignapjes aan zaten… Al die handen… Handen met zuignapjes… Het duizelde me.
Ik wilde die enge dingen niet gebruiken. Als ik er niet zo bang voor zou zijn geweest had ik ze over mijn gezicht kunnen halen om het zwarte goedje wat beter te bestuderen.
Ik had zelfs een keer overgegeven in deze cel, uit pure angst en hysterica. Ook zwart, maar daar wilde ik niet aan terugdenken, net zomin als de mensen die me hierheen hadden gebracht, en al helemaal niet aan mijn leven daarvoor.
Eindelijk, na al die tijd, kwam er iemand binnen. Een vrouw in een pak dat net zo verblindend wit was als deze kamer. Misschien moest ik haar ook maar zwart kotsen. Ik werd onrustig van al dat wit. Zelfs mijn eigen huid was geestachtig bleek.
De vrouw nam me mee uit de kamer, en vertelde me waar ik was, waar ik heenging, en wat de bedoeling was dat ik er zou doen. Ik zei geen woord terug, volgde haar alleen naar een nieuwe kamer, waar ik op bed ging liggen en omhoog bleef liggen staren naar het plafond.
Ik gaf zwart af op het beddengoed, en het mens wierp me een walgende blik toe, voor ze me uiteindelijk weer alleen liet met mijn gedachten.

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.