[RPG] Hybride Island - 01 - Speeltopics

25-11-2483
      Hybride Island is een eiland dat hoog boven de wolken in de lucht zweeft en waar veel verschillende dieren en plantensoorten te vinden zijn. Een organisatie, Hibrida, heeft het eiland opgeëist, zo goed mogelijk geheim gehouden en er een hypermodern centrum neergezet. Een groot deel van het eiland is nu het terrein van Hibrida, maar buiten de hekken is nog een compleet onbekende wildernis.
      De reden dat Hibrida zich op het eiland heeft gevestigd, is dat ze illegaal onderzoek doen naar het kruisen van soorten. Dat is op zich niet illegaal, maar zij gebruiken onder andere mensen, jongeren van elf tot achttien jaar die anders toch geen toekomst meer hadden, waar een hoge straf op staat. Ze creëren nieuwe soorten met ongelooflijke fysieke krachten en willen met hen aan de wereld bewijzen dat er niets is om te vrezen, dat het de mens juist sterker maakt, en dat ze in de toekomst deze veranderingen aan iedereen willen toepassen.
      Voor ze de jongeren echter kunnen presenteren moet er veel worden voorbereid en verbeterd, iets dat nog jaren kan duren. Ondertussen trainen ze de kruisingen (Hybrides) in van alles en nog wat. Ze geven lessen in talen en geschiedenis, maar leren hen ook om met hun nieuwe lichaam en krachten om te gaan.
      Er is echter één groot minpunt aan hun nieuwe lichaam dat ze niet hadden voorzien: Het beest waarmee ze zijn gekruist had ook een geest en die leeft in hen voort, woedend door de vreselijke manier waar ze op zijn behandeld. Hibrida weet dit niet, maar de Hybrides zijn bang dat als ze erachter zullen komen, ze afgemaakt zullen worden. Zullen ze het geheim kunnen bewaren? En kunnen ze het beest in zich wel in bedwang houden of word hun lichaam overgenomen door de razende geest?

Hoe het eiland in elkaar zit

Lichtblauw = De lucht.
Donkergroen = De jungle. Soms worden er groepen wetenschappers op onderzoek gestuurd, anders is het strikt verboden om daarin te gaan. Door de rare beesten die er leven wil je dat waarschijnlijk ook niet. Om de jungle heen is een enorm hek gebouwd.
Geel = Vuurtoren eiland. Niemand weet waar die vuurtoren voor dient.
Donkerblauw = De luchthaven. Strikt verboden voor de Hybrides.
Lichtblauw = Lage bungalows die aan elkaar staan. Wetenschappers die hier tijdelijk komen kunnen daar slapen. Het is er erg ruim en luxe en er is een centraal lab.
Donkerrood = Strikt verboden voor Hybrides, er staat een grote muur omheen. Daarachter wonen de hoogste piefen van Hibrida in enorme villa’s met prachtige tuinen.
Lichtgroen = Een enorm grasveld waar de meeste mensen op zonnige dagen komen ontspannen.
Paars = De trainingsvelden. Hier worden de buitenlessen gegeven. Hier leren de Hybrides om om te gaan met hun lichamen en om hun krachten te verbeteren. Er staat een groot hek om de velden heen en er groeien veel grote bomen die de velden van elkaar scheiden.
Oranje = Een plek waar sportlessen worden gegeven zoals basketbal, voetbal, dansen enzovoorts. Om Hybrides nog een beetje een normaal leven te geven kunnen ze in hun vrije tijd een sport naar keuze bedrijven, net zoals wij.
Lichtbruin = De overige ruimte van Hibrida. Er rijden meestal voertuigen rond. Er groeien hier en daar wat bomen en struiken, maar er is niet zo heel veel te doen.
Wit = Het centrale centrum dat uit 10 verdiepingen en een kelder bestaat:
Kelder: Strikt verboden voor Hybrides, behalve als ze een mankement hebben aan hun nieuwe lichaam. Hier wordt gekruist en als Hybrides gevaarlijk worden worden ze daar afgemaakt. Dit wordt zo goed mogelijk geheim gehouden. Hier wordt ook onderzoek gedaan.
Begane grond: Een enorme hal met veel ramen. In het midden staat een balie en het is het centrum voor iedereen.
1e etage: Het ziekenhuis waar je naartoe kunt voor gewone ziektes, kneuzingen, etc.
2e etage: De school voor Hybrides. Dit zit bijna net zo in elkaar als onze scholen, alleen hebben Hybrides woensdag, zaterdag en zondag vrij.
3e etage: Verboden voor Hybrides: kantoorruimte
4e etage: Verboden voor Hybrides: kantoorruimte
5e etage: Onder andere een bioscoop waar twee keer in de week een film draait en een modern, knus café waar bijna alles in het zwart en de lampen paars zijn.
6e etage: Verboden voor Hybrides: archief
7e etage: Verboden voor Hybrides: Hier worden de Hybrides jonger dan twee weken gehouden. Ze hebben een witte, lege kamer zonder ramen en worden goed in de gaten gehouden om te controleren of ze geen mankementen hebben.
8e etage: Hier zijn de kamers van de Hybrides. Elke Hybride heeft een eigen kamer met een badkamer met bubbelbad. Ook hebben ze een enorm raam voor hun tweepersoonsbed waar ze een geweldig uitzicht hebben.
9e etage: Nog meer kamers
10e etage: Verboden voor Hybrides: Hier worden de nog niet gekruiste jongeren gehouden. Zij mogen die verdieping niet verlaten tot ze gekruist zijn.

Regels en stuff:
-Boven je post zet je de naam van je personage, zijn/haar dier en locatie
-Elkaar niet uitmoorden zonder toestemming
-Maximaal 2 rollen p.p. van het andere geslacht
-Meer dan 15 regels schrijven in een post
-Lees de regels in deze story ook goed door


Als je mee wilt doen moet je het eens zijn met de volgende standpunten en het lijstje invullen
1) Graag langere stukken schrijven (meer dan 15 regels) en bereid zijn dit te doen. (Hier tips!)
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Rollen:
-Evalyn Gibson, 16, arend, General
-Haley Lynette Mayer, 13, blauwe gaai, LacunaCoil
-Dani Brook, 16, ocelot, Cherrychanga
-Jade Skye Woods, luipaard, 16, HurtedHeart
-Ranaela Maeve Bones, 17, Lanspuntslang, Waerloga
-Lhi Mia Tatsakhi, 15, pauw, RememberYoux
-Ava Daniels, 17, zwarte tanmuis, Ebola
-Allison Vivienne Bruce, 17, senegal galago, BatBitch
-Chloë Arabella Delevingne, 16, ree, Reyna
-Valdon 'Val' Demetri Luyn, 17, witte poolvos, Amicis
-Yuri Leith Bishop, 17, wolf, Assassin
-Aiden Samuel Dream, 18, kameleon, HurtedHeart
-Dan Shay, 17, paard, Cresseyde
-Alex Saltwater, 16, tijgerhaai, Dodge
-Billian Kaulitzion, 17, vleermuis, AroonCat
-Dorrin Raven Bruce, 17, inktvis, BatBitch V

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 20:37 ]

---

yeehh

Jade Skye Woods || Luipaard || etage 7 --> Etage 8
Ik zat nu 2 weken hier. In deze kamer. Als ik het zo kon noemen. Een cel was een beter woord. Ik zag nauwelijks licht en werd alleen maar gezelschap gehouden door een vrouwelijke agressieve stem in mijn hoofd. Ik had werkelijk geen idee wat ze met me hadden gedaan. Maar ik had opeens een staart en rare voeten en nagels. Plus ik zag wel goed in deze donkere kamer. Ik ga liggen en rol me op tot een balletje. Mijn staart blijft irriterend door heen en weer te zwiepen. Ik piep even zacht. Ik wou hier weg. Dan gaat opeens de deur open en komt er een hoop licht de cel binnen en ook mijn ogen waardoor ik ze dichtknijp. 'Je mag eruit.' Zegt de vrouw. Ik loop schuw naar de vrouw op en let op alles wat ze doet. Als ik er eenmaal uit ben loop ik achter haar aan. Een paar cellen staan open en een aantal zijn er dicht. Soms hoor ik hiergeluiden soms hoor ik zacht gehuil waardoor mijn haren rechtovereind staan. Ik loop vluchtig achter haar aan. 'Oke we hadden je al getest. Je hebt geen rare syntomen. Je mag naar Etage 8 hier is je sleutel.' Zegt ze. Ze duwt de sleutel in mijn poten en ik kijk naar de cijfers. Ik knik en loop naar de etage die ze net zei. Ik loop richting mijn kamer en doe de sleutel in het slot. Ik loop naar binnen en mijn mond valt open. Ik zie in de verte een spiegel en loop er vluchtig heen. Als ik dichtbij ben slaak ik een korte gil. Van mij is niets meer over. Tranen lopen over mijn wangen. De tranen blijven aan mijn bijna niet zichtbare snorharen plakken en ik open mijn mond. Een enge rij tanden laten me nog harder huilen. Laat dit een droom zijn. Please please please. Ik loop naar het bed en plof er op neer terwijl ik de tranen over mijn wangen laat lopen. Dit was ik niet meer. Dit was een raar wezen.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

[Hysterica --> BatBitch]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Allison Vivienne Bruce, 17, Senegal galago, Overal --> Buiten
Ik had geen idee war ik vandaan kwam of waar ik heen rende. Ik wist alleen dat ik mijn broer wilde vinden. Op de eerste gang stonden twee mensen, waar ik bijna tegenop rende. Een meisje met grote vleugels, vastgebonden onder een riem, en een jongen met sneeuwwit haar op sommige plekjes en een paar mooie oren.
Hoe prachtig het er ook uit zag, als in een sprookje of droom, het maakte me doodsbang, al voelde ik me diep van binnen wel een beetje getroost nu ik wist dat ik niet de enige was.
Angstig deinsde ik achteruit, en zonder verder nog iets te zeggen draaide ik me om op mijn hielen en rende weer verder. Trappen op, trappen af. Door deuren en gangen. Luisterend aan iedere deur die er hetzelfde uitzag als die van mij, maar nergens hoorde ik iets dat klonk als Dorrin, en ik durfde niet zomaar naar binnen te gaan of aan te kloppen. Ik riep zijn naam, en snelde alle verdiepingen over waar ik op kon komen zonder afgesloten deuren of bewaking langs te moeten.
Uiteindelijk belandde ik buiten, waar ik in een boom klom, wat tot mijn verbazing razendsnel ging. Het was een best grote boom, en ik zat helemaal in het topje. Ik klemde me vast aan de takken, en stootte een hoge, harde gil uit. Voor ik het wist had ik een langsvliegende mug gegrepen in mijn vuist, en stak die in mijn mond. Toen ik besefte wat ik aan het doen was spuugde ik hem walgend weer uit. Wat was er met me aan het gebeuren? En waar was Dorrin? Wanhopig gilde ik nog een keer.

Galago's communiceren voornamelijk met luide roepen. Galago's kennen minstens tien verschillende soorten roepen, die gebruikt worden om partners aan te trekken, rivalen af te weren of andere galago's te waarschuwen voor gevaar. Iedere soort kent weer andere roepen, en de soorten zijn het best aan de hand van hun roepen te onderscheiden. Aan de hand van afwijkende roepen zijn zelfs verscheidene nieuwe galagosoorten ontdekt. De roep van sommige soorten doet denken aan het gehuil van een baby, vandaar dat de dieren in het Engels ook wel "bushbabies" worden genoemd.

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 16:22 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Aiden Samuel Dream || Kameleon || Buiten
Ik zat naar mijn eigen vingers te kijken. Te relaxen. 4 jaar was ik zoals nu. Soms dacht ik nog steeds dat het een droom was, maar dat had ik fout. Ik was nu hier de oudste. Ik was ook de langste die in deze vorm was. 4 jaar. Mijn vrienden werden weggebracht. Zoals Jonah. Hij had manen hij was gekruist met een leeuw, maar toen werd hij woest en had hij een wetenschapper ernstig verwond. Ik begreep het ook wel ze gaven hem telkens spuitjes, maar toch. Toch hoorde ik wel vaak een stem in mijn hoofd. Elke keer als ik boos werd en even de controle veroor nam die stem het over. Die stem was namelijk vrij boos laat ik het zo zeggen. Ook mijn dierlijke instincten had ik al vrij goed door. Ik kon mijn tong binnen houden als ik bijvoorbeeld een insect zag wat erg handig was aangezien een lange tong niet echt aantrekkelijk was. Zo had ik ook een vriendin gehad hier. Ongeveer een half jaar geleden, maar ook zij werd overgeplaatst. Ik heb nog wel een ketting van haar,maar meer ook niet en ik mis haar elke dag.
Ik laat mijn staart even vrij gaan zodat hijkan kronkelen. Die staart hd ik nog steeds niet helemaal in de hand wat soms nadelen kon geven. Ik laat mijn Hand over een bruin verdort blaadje gaan en als ik er even niet aan denk komen er schubben op mijn handen die dezelde kleu aannemen. Als ik niet zou opletten zou ik een kleur worden wat mijn emoties uitbeeld. Dan hoor ik dat iemand in de boom klim, waardoor ik instinctief de kleur van de boom aanneem en dat doen mijn kleren dus ook. Rot bijwerking. Ze zijn me aan het trainen en spuitjes aan het geven dat het misschien stopt die kleerscheuren. Ik kijk naar een meisje en pakt zede mug en steekt ze hem in haar mond. Dat kende ik nog wel. Ik wou alleen maar vliegende insecten eten. Brr. Ik klim geruisloos naar beneden en land op haar tak. Je kon me nogsteeds moeilijk zien, maar als ze gilt, Ik weet dat het niet om mij is maar misshien omdat ze die mug in had geslikt, Neem in mijn normale kleur aan en kijk ik haar aan. Ik glimlach mijn witte tanden bloot en steek mijn normale handen uit. Ik zag er gelukkig nog wel menselijk uit afgezien van sommige vobbeltjes en mijn staart. 'Heey ik ben Aiden. Je bent nieuw of niet?' Vraag ik aar vriendelijk. Ik kijk haar aan.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Allison Vivienne Bruce, 17, Senegal galago, Buiten
Opeens zit er een jongen naast me. Geschrokken spring ik een paar takken hoger. Schuw, maar nieuwsgierig staar ik naar hem. Mijn lange staart hangt naar beneden. Ik had nog niet opgemerkt dat ik die had.

Pas dan realiseer ik me dat hij tegen me had gepraat. Ik kom weer een beetje bij zinnen. Ik laat me weer een stukje naar beneden zakken, maar wel zo dat ik nog net iets hoger zit dan hij. ‘Het spijt me.’ Verontschuldig ik me. ‘Ja, ik ben nieuw. Allison.’ Ik steek hem mijn hand toe, maar trek die weer terug als ik zie dat mijn vingertoppen aan het einde een rare ronde vorm hebben, en ik staar er gefascineerd naar.
Dan schud ik mijn hoofd en wend mijn blik, en ook mijn vervormde hand, weer naar Aiden. ‘Sorry, nogmaals. Euhm.. Hoe lang zit jij hier al?’
Ik kijk wat om me heen, en probeer mezelf ervan te weerhouden hem te overdonderen met vragen, wat niet heel goed werkt. ‘Hoe werkt alles hier? En waar is het voor? Waar zijn wíj voor? Ik bedoel.. Waarom ze ons.. Dat ze dit met ons doen.. Heb je toevallig mijn tweelingboer gezien? Hij is ongeveer één meter vijfentachtig, met lichtblond haar en blauwe ogen, net als ik. Zijn naam is Dorrin.’
Even ben ik stil, maar na een korte pauze praat ik weer verder. ‘Wacht.. Zie ik er eigenlijk nog wel zo uit? Er is zoveel veranderd.. Ik heb zelfs een staart!’
Ik pak een pluk haar en houd hem voor mijn gezicht. Wat moest dit nou weer voorstellen? Bruin? ‘Wat ís dit voor plek? En wat ben ik? Sorry, ik praat teveel, heb je toevallig tape bij je? Ik.. Ik ben altijd al een beetje druk, maar als ik niet weet wat er aan de hand is.. Tjah..’
Als ik me besef dat ik gewoon doorga met praten sla ik mijn handen voor mijn mond en klem ze er stijf tegenaan. ‘Mfgll,’

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 17:55 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

[Rani heet eigenlijk Ranaela maar wordt aangesproken met Rani, dus ik zet Rani bovenaan de posts.]
Rani Maeve Bones | Lanspuntslang | Kamer -> Café (5e etage)

Een verveelde zucht ontsnapte aan mijn lippen. Het was kerstvakantie en erg veel viel er niet te doen, aangezien ik tijdens de schooluren geen vrienden had gemaakt waarmee ik nu iets kon doen. Na bijna twee maanden uit de quarantaine te zijn begon ik uit mijn schulp te kruipen, maar langzaamaan en echt contact had ik nog met niemand gezocht. Maar, besloot ik, op mijn kamer was het hoe dan ook saai. Ik mocht dan introvert zijn, ik kon best iets voor mezelf doen buiten deze ruimte.
Op mijn gemak stond ik op van de bank en slenterde de deur uit en de trappen af. Het was nog te licht en te druk buiten, dus dat was geen optie, maar rond dit tijdstip waren er meestal niet zoveel mensen in het café op de vijfde. Rustig liep ik naar binnen en liet me op een bankje vallen. Het was een prettige ruimte, met kleurencombinaties waar ik wel van hield. Mijn nieuwe ogen waren nogal lichtgevoelig en als ik te lang in een fel verlichte ruimte doorbracht, kreeg ik hoofdpijn. Het zwart van de meubels en het paars van de lampen was een hele verbetering, hoewel ik in mijn eigen kamer ook gedimde lampen had.
Mijn mond opende zich vanzelf en ik gaapte, en blijkbaar zagen mijn tanden dat als een teken om uit te klappen. Ik grinnikte even. Wanneer ik mijn mond dicht had, lagen mijn giftanden meestal ingeklapt achterin mijn mond. Op de momenten dat ze een eigen wil leken te hebben, had ik soms geen zin ze weer in te klappen en op zulke momenten staken de tanden over mijn onderlip heen. Het enige probleem was dat ik moest oppassen dat de leiding het niet zag, want ik hoorde mijn tanden ingeklapt te houden. Met een zucht volgde ik dat bevel weer op, sloot mijn mond en probeerde iets te bedenken dat ik kon gaan doen.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Evalyn Gibson, arend, verdieping 9
Ik wist niet meer wat ik had gedacht wat er zou gebeuren als ik weer naar buiten zou komen, maar dit was wel het laatste dat ik had verwacht. Ik stond op mijn gemak bij de liften, ongelooflijk blij om weer uit mijn kamer te zijn, toen ik een stem achter me hoorde. Ik had niemand in de gang zien lopen, dus dat ik iemand hoorde was al een hele verassing. Wat een grotere verassing was, was het feit dat er iets tegen mij werd gezegd.
'Hoi. Lang niet gezien.' Ik draaide me snel om en zag dat er een opvallende verschijning achter me stond. Zo'n beetje elke haar op zijn lichaam was zo wit als sneeuw en zijn ogen waren felgeel. Zijn naam was Valdon, wist ik. Ik had hem voor het eerst gezien tegen het eind van de zomer, bij een training. Toen had ik zijn naam niet zo snel onthouden door zijn nog vrij normale verschijning. Zijn naam was pas echt blijven hangen toen bleek dat zijn haar later wit werd, zoals nu. Hij was vrij lang en gespierd en zonder dat ik het zelf echt doorhad rechtte ik mijn rug om langer te lijken. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen toen er iemand langs ons heen rende. Ik had het meisje nog niet eerder gezien, dus kennelijk was ze nieuw. Sommigen reageerden niet goed op hun nieuwe uiterlijk en zij waarschijnlijk ook niet. Ik draaide me weer om en moest mijn gedachten er weer even bij krijgen.
'Oh,' Wist ik te zeggen. 'Hallo. Ik was inderdaad een weekend afwezig.' Ik wiebelde ietwat onrustig met mijn voeten en drukte op het knopje van de lift. Ik had nog geen idee waar ik heen zou gaan. Misschien naar het café, maar misschien was dat niet het allerbeste idee door het voorval van een paar dagen geleden. Dan kon ik ook nog altijd naar buiten, 's winters was het buiten altijd mooi. Aan de andere kant was ik niet heel erg warm gekleed waar ik eigenlijk een beetje spijt voor had. Teruglopen naar de kamer zou een beetje vreemd staan. Misschien draaide er wel een film. Daar had ik eerlijk gezegd ook niet zo'n zin in, maar wat moest ik anders? Ik vond het erg jammer dat er vandaag geen basketbaltraining was. Ik zou nu ook wel een potje kunnen spelen, maar daarvoor zou ik andere mensen mee moeten vragen en daar voelde ik ook niet erg veel voor. Nu pas voelde ik de radeloosheid om wat ik wilde gaan doen. Ik had al lang genoeg op mijn kamer gezeten en hoewel ik daar wel in alle rust zat en daar in elk geval niet gestoord werd door anderen wilde ik liever daarbuiten ronddolen. Heel even dacht ik terug aan Thobias. Als ik bij hem was verveelde ik me nooit. Snel schudde ik de gedachte van me af. Hij was weg, naar vuurtoreneiland. God mocht weten wat daar gebeurde.

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 20:24 ]

---

yeehh

Dorrin Raven Bruce, 17, Inktvis, Achtste etage --> Vijfde etage
Ik kon hier niet voorgoed blijven liggen. Allison zou wel naar me opzoek zijn. Als ze tenminste nog leefde, en op de zelfde plek was beland als ik. Met een beetje tegenzin stond ik op, en liep naar de spiegel aan de andere kant van mijn kamer. Mijn haar was nog lichter geworden dan het al was. In plaats van lichtblond was het nu spierwit, en mijn ogen waren nog veel feller blauw geworden. Het opvallendste aan mijn uiterlijk was dat ik een extra paar armen had gekregen, en er liepen zwarte strepen over mijn wangen en shirt. Een van mijn vier zuignapjeshanden plakte ik aan mijn gezicht, en haalde hem weer los, deed het nog eens. Plop, plop, plop.
Verderop in de muur zag ik een deur, waarvan ik hoopte dat er zich een badkamer achter zou bevinden, wat ook zo bleek te zijn. Ook daar was een spiegel, met eronder een wasbak, en met pijn en moeite wist ik de zwarte smurrie van mijn gezicht te wassen. Inkt, besefte ik. Ik was een freaking inktvis geworden! Dat kon er ook nog wel bij.
Ik liep weer terug de kamer in, en vond wat schone kleren in een kast. Ik pakte een simpel wit shirt (hoe toepasselijk), en verwisselde dat met hetgene dat ik al aanhad.
Daarna ging ik de gang op, en wat trappen af, tot ik stemmen hoorde, en een gang opliep die eruitzag alsof hij was bedoeld voor entertainment. Ik zag een bioscoop, maar omdat ik binnen niemand zag liep ik door. Het café ging ik wel binnen. Mijn zusje zag ik niet, maar wel wat andere mensen, en ik besloot bij wat mensen te informeren of ze haar hadden gezien.
Met mijn ogen iedereen afscannend liep ik naar binnen. Al die dierachtige mensen.. Ik moest zeggen dat ik het best griezelig vond, maar niets maakte me meer echt bang. Bovendien was ik zelf ook één van hen.
Bijna iedereen leek ergens mee bezig te zijn, maar mijn oog viel op een mooi meisje met vreemde ogen en schubben, dat helemaal alleen aan een tafeltje zag. Verlegen liep ik naar haar toe, en bleef een beetje bij haar tafeltje staan dralen. ‘Hallo, ik ben Dorrin. Ik ben nieuw hier.’
Ik wilde naar Allison vragen, maar ik besefte dat ik geen idee had hoe ze er nu uitzag, en dus kon ik haar niet beschrijven. Aarzelend ging ik uiteindelijk maar zitten en vertelde haar de waarheid.
‘Ik zoek mijn zusje, maar ik heb geen idee hoe ze eruitziet. Ik heb haar sinds onze aankomst hiet niet meer gezien.’

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Rani Maeve Bones | Lanspuntslang |Café (5e etage)

De jongen liet me schrikken. Ik had hem niet horen aankomen, en nu ik er zo over nadacht had ik hem hier eigenlijk nog nooit gezien. Een nieuweling? Waarschijnlijk wel, want ik zou me hem zeker hebben herinnerd als ik hem eerder was tegen gekomen. Een extra paar armen vergat je niet snel, en waren dat zuignappen op zijn armen? Hij was redelijk lang, met blauwe ogen en witblond haar. Plotseling besefte ik dat er al een paar seconden voorbij waren gegaan en ik al die tijd naar hem had staan staren, waardoor het bloed naar mijn gezicht steeg.
'Hallo, ik ben Dorrin. Ik ben nieuw hier,' zei hij. 'Ik zoek mijn zusje, maar ik heb geen idee hoe ze eruitziet. Ik heb haar sinds onze aankomst hiet niet meer gezien.'
Aha, twee nieuwelingen zelfs. Ik glimlachte, maar zorgde ervoor dat ik mijn mond nog even gesloten hield. Als hij nieuw was, moest hij waarschijnlijk nog even wennen en het was vast beter om hem niet meteen aan het schrikken te maken met een gevorkte tong en een slangengebit.
'Hé,' zei ik tegen de jongen, die ondertussen naast me was gaan zitten. 'Ik ben Rani. Ik heb je zusje niet gezien, de meesten hier ken ik wel van gezicht, en je bent de eerste nieuwe die ik tegenkom.'
Nadat ik opnieuw een gefascineerde blik op zijn extra ledematen had geworpen, voegde ik daaraan toe: ‘Cool trouwens, die armen. Waarmee ben jij gekruist?’ Mijn tong schoot even mijn mond uit om mijn dunne lippen te bevochtigen en de lucht te proeven. Ruiken kon ik niet meer met mijn neus, maar met mijn tong des te beter. Gelukkig was ik er ook snel mee, dus wanneer ik vergat dat niet iedereen al helemaal gewend was aan een gespleten tong, kon ik hem snel terugtrekken voor het al teveel opviel. Dit was ook nu het geval. Waarschijnlijk had hij het niet eens gemerkt – het was me opgevallen dat mensen amper letten op dat soort kleine, automatische handelingen. Met je haar spelen, nagelbijten, dat soort dingen waren eigenlijk heel onopvallend.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Alex Saltwater, tijgerhaai, etage 8 ~ etage 5
Ik opende mijn ogen, was ik in slaap gevallen? Ik voel een rare soort druk op mijn hoofd die langsaam aan het verdwijnen is, geen idee wat dat is. Ik spuug al het water uit, en kom overeind, snel neem ik een paar vage happen lucht zonder echt goed te kunnen ademen. Pas na een tijdje lukte het weer, blij ben ik er niet mee het lijkt elke keer wel alsof ik stikte.
Ik laat het bad leeg lopen maar droog me niet af, ik kleed me gewoon aan alsof ik vergeten was dat er ook handdoeken bestonden. Afdrogen was niet zo slim, hoe langer ik nat was hoe langer ik kon rondlopen, mijn shirt voelde raar, ik draaide me om en keek naar het puntje dat omhoog stak uit mijn shirt, dat zag er echt niet uit. Ik doe mijn shirt uit en bijt en gat op de plek waar de vin zit. Zo dat zit veel beter, ik gooi het stuk shirt in de prullenbak voordat ik het perongeluk zou opeten.
Ik loop naar de trap, ik had eigenlijk geen zin om andere tegen te komen maar tja, zonder andere kan je niet leven, zeggen ze.
Ik loop, of spring, de trap af naar het cafe.
Er zaten meerdere mensen in het cafe, jammer.
Ik loop met snel met grote passen naar een plek achter in het cafe, in het donker. Ik hoop dat het niet te veel opviel, vast wel wie gaat er nou snelwandelen in het cafe.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Aiden Samuel Dream || Kameleon || Buiten
Ze schrikt zich dood en schiet hoger de boom in en begint als ze eenmaal boven me zit te ratelen. Ik probeer alles te verstaan wat soms vrij moeilijk gaat. Ik kende die gast niet. 'Sorry nee ik heb die Dorrin niet gezien. En volgens mij is iedereen qua uitlrijk veranderd. Ik zelf ook. Net als jij, maar je wend er wel aan. Ik ben al 4 jaar hier en de langste gekruist tot nu toe. Dit hier is een project om dieren genen met mensen te combineren. We mogen hier niet weg als je iemand aanvalt krijg je straf en kan je naar de kelder gebracht worden. En soms word je zelfs van het eiland gehaald. De meeste vrienden die ik had zijn ook door gegaan.' Zeg ik glimlachend. Ik wou ook door en niet voor altijd hier blijven ik vond het nu gewoon niet leuk meer. Ik kijk haar even aan en voel de schubben over mijn vingers trekken en langzaam worden ze bruin. 'Zoals je al kan zien ben ik gekoppelt met een Kameleon.' Zeg ik terwijl ik mijn nog steeds beschubte hand die nu bruin als schors lijkt. 'Wij zijn proefpersonen laat ik het zo noemen. Ze willen laten zien dat als je gedeeltlijk dier bent je beter bet dan de normale mens. Wij zijn zoals zij het zeggen het begin van een nieuwe revolutie.' Zeg ik rustig terwijl ik mijn staar weer voel kronkelen. Waarom lopen we niet weg? Je wilt wel weg. We hoefen alleen maar over het hek te klimmen en dat kan makkelijk aangezien je van kleur kan veranderen. Hoor ik plots de stem weer. Het brengt ook meteen hoofdpijn mee. Ik knijp even mijn ogen dicht tegen de hoofdpijn. Ik glimlach naar haar. 'Het maakt niet uit. Meestal ben ik ook druk, maar ik heb sinds gisteren last van hoofdpijn.' Zeg ik vriendelijk.
[Sorry als hij misschien iets te kort zijn. Ik moest snel zijn en wou de post niet weggooien aangezien ik de computer uit moet doen.]

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Dorrin Raven Bruce, 17, Inktvis, Achtste etage --> Vijfde etage
Het slangenmeisje leek me wel aardig, en op de een of andere vage manier stelde het me wel gerust dat ze Allison niet had gezien. Ik bedoel.. Het was geen goed nieuws, en ze kon overal wel zijn, maar het was in ieder geval niet zo dat ze haar had gezien maar het niet wist. Het was duidelijk, en dat maakte me rustig.
‘Waar ben je mee gekruist?’ Vroeg ze me, en ik zag dat haar ogen telkens over mijn extra armen gleden. ‘Hmm.. Ik weet het niet zeker. Er is me niet veel uitgelegd, maar gezien het feit dat ik twee weken inkt heb lopen kotsen vrees ik dat ik een inktvis ben geworden.
Ik verzweeg het feit dat ik voornamelijk had gehuild. Meestal maakte ik niet zo makkelijk contact, en ik had het idee dat ik hier wel een vriend of vriendin kon gebruiken, dus moest ik het niet verpesten. Ik kende haar nog niet goed, maar de meeste mensen hielden niet van zwakkelingen. Zwakkelingen zoals ik, die zichzelf zielig vonden en alleen maar liepen te huilen als ze alleen waren.
Schoot er nou iets over haar lippen? Ik zag het niet goed, zo snel ging het. Ik besloot het maar te negeren.
‘Jij bent een slang neem ik aan? Weet je ook wat voor soort? Wil je trouwens misschien iets drinken? Ik lust wel iets. Ik voel me zo droog… Waarschijnlijk neem ik vanavond een bad.’
Ik meende de dingen die ik zei, maar het voelde sarcastisch en vervelend. Dat kwam niet omdat ik Rani niet aardig vond, maar omdat ik mezelf gewoon niet zo goed uit kon staan, en me nooit echt heel goed voelde. Allison vertelde me altijd dat ik een vriendin of een vriendje moest zoeken omdat het me goed zou doen, maar ik durfde het niet. Net als mijn zusje was ik biseksueel. Ik had ooit een vriendje gehad, maar die was gek geworden van alle problemen waarin ik me bevond, en mijn depressieve gedrag. Hij had het begrepen, maar kon er op een gegeven moment niet meer tegen. Hij had me verlaten, en omdat ik me nu nog altijd hetzelfde gedroeg als toen, omdat er simpelweg niets beter werd, was ik bang dat ik een mogelijk iemand meteen weer kwijt zou raken. Ik had echt veel van Ashlen gehouden, maar kennelijk was ík niet genoeg geweest voor hem om voor te vechten.
Maar genoeg over liefde.
Argwanend bestudeerde ik de andere jongeren in het café. Ik zag ertegenop er zometeen heen te gaan om drinken in te schenken. Wat had me bezield om gezelschap op te zoeken? Ik hield helemaal niet van mensen. Mensen deden je pijn. Ik zou zo wel verder gaan met mijn zoektocht naar Alli, weg van al die griezels.

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Allison Vivienne Bruce, 17, Senegal galago, Buiten
Een hele uitleg volgde, en ik was blij te horen dat hij ook vrij druk was meestal. Ik maakte een medelevend geluidje toen hij vertelde over zijn hoofdpijn, en kwam heel even een stukje naar beneden om hem een aaitje over zijn hoofd te geven, waarna ik weer terug klom omhoog.
‘Een revolutie?’ Vroeg ik vertwijfeld. ‘Willen ze dit met meer mensen doen? Met iedereen? Maar dat kan toch nooit goed zijn? Denk eens aan al die oorlogen en hoe mensen hun gaven daarvoor zouden gebruiken. Wat als wij als mensen onze controle verliezen, zoals toen ik die mug opat, en anderen aanvallen op straat? Denk aan pesters en jongeren die gepest worden. Als.. Als.. Als we allemaal dieren zouden worden gaan bepaalde personen ongezonde overmacht krijgen over anderen!’ Paniekerig klom ik wat heen en weer in de takken, maar al snel hadden mijn eigen gedachten me weer afgeleid. Zo ging het vaak ik mijn hoofd. Ik was niet dom. Ik was eigenlijk best slim, allen verschrikkelijk chaotisch, en verschrikkelijk makkelijk af te leiden. Ik kon mijn hoofd nooit lang bij hetzelfde onderwerp houden. ‘Waarmee ben ik gekruist denk je? Waar is de dichtstbijzijnde spiegel? Ik heb mezelf nog niet gezien. Wat een gek idee eigenlijk! Jij weet wel hoe ik eruitzie, maar ik zelf niet. Ik weet niet eens wat op dit moment de kleur van mijn ogen is!’ Een hysterische giechel vloog mijn mond uit, en ik uit de boom. Van beneden staarde ik naar hem omhoog. ‘Kun je me alsjeblieft een beetje de weg wijzen? Ik heb zelf al een beetje rondgerend, maar ik denk niet dat ik de weg terugvind. Of heb je teveel hoofdpijn? Dat zal ik je niet meer lastigvallen met mijn gehyper. Dan probeer ik het zelf wel.’
Zonder het echt tegen te kunnen gaan begon ik razendsnel rondjes te rennen om de boom. Af en toe bleef ik op één plek op en neer staan springen, en begon dan weer te huppelen, wat dan weer steeds sneller ging tot in een sprintje, enzovoorts..

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 22:06 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Hum, ligt het aan mij of word hij nu alsnog door dezelfde personen volgespamt?

---

Your make-up is terrible

De rest reageert helemaal nog niet.. Misschien komen ze nog. Anders moeten wij maar blijven spammen hea? Anders is deze RPG al dood voor hij goed en wel is begonnen.
En ik weet dat ikzelf veel posts heb. Sorry daarvoor, maar ik heb ook twee personages. Ik zal erop letten.

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 22:37 ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.