[RPG] Hybride Island - 01 - Speeltopics

25-11-2483
      Hybride Island is een eiland dat hoog boven de wolken in de lucht zweeft en waar veel verschillende dieren en plantensoorten te vinden zijn. Een organisatie, Hibrida, heeft het eiland opgeëist, zo goed mogelijk geheim gehouden en er een hypermodern centrum neergezet. Een groot deel van het eiland is nu het terrein van Hibrida, maar buiten de hekken is nog een compleet onbekende wildernis.
      De reden dat Hibrida zich op het eiland heeft gevestigd, is dat ze illegaal onderzoek doen naar het kruisen van soorten. Dat is op zich niet illegaal, maar zij gebruiken onder andere mensen, jongeren van elf tot achttien jaar die anders toch geen toekomst meer hadden, waar een hoge straf op staat. Ze creëren nieuwe soorten met ongelooflijke fysieke krachten en willen met hen aan de wereld bewijzen dat er niets is om te vrezen, dat het de mens juist sterker maakt, en dat ze in de toekomst deze veranderingen aan iedereen willen toepassen.
      Voor ze de jongeren echter kunnen presenteren moet er veel worden voorbereid en verbeterd, iets dat nog jaren kan duren. Ondertussen trainen ze de kruisingen (Hybrides) in van alles en nog wat. Ze geven lessen in talen en geschiedenis, maar leren hen ook om met hun nieuwe lichaam en krachten om te gaan.
      Er is echter één groot minpunt aan hun nieuwe lichaam dat ze niet hadden voorzien: Het beest waarmee ze zijn gekruist had ook een geest en die leeft in hen voort, woedend door de vreselijke manier waar ze op zijn behandeld. Hibrida weet dit niet, maar de Hybrides zijn bang dat als ze erachter zullen komen, ze afgemaakt zullen worden. Zullen ze het geheim kunnen bewaren? En kunnen ze het beest in zich wel in bedwang houden of word hun lichaam overgenomen door de razende geest?

Hoe het eiland in elkaar zit

Lichtblauw = De lucht.
Donkergroen = De jungle. Soms worden er groepen wetenschappers op onderzoek gestuurd, anders is het strikt verboden om daarin te gaan. Door de rare beesten die er leven wil je dat waarschijnlijk ook niet. Om de jungle heen is een enorm hek gebouwd.
Geel = Vuurtoren eiland. Niemand weet waar die vuurtoren voor dient.
Donkerblauw = De luchthaven. Strikt verboden voor de Hybrides.
Lichtblauw = Lage bungalows die aan elkaar staan. Wetenschappers die hier tijdelijk komen kunnen daar slapen. Het is er erg ruim en luxe en er is een centraal lab.
Donkerrood = Strikt verboden voor Hybrides, er staat een grote muur omheen. Daarachter wonen de hoogste piefen van Hibrida in enorme villa’s met prachtige tuinen.
Lichtgroen = Een enorm grasveld waar de meeste mensen op zonnige dagen komen ontspannen.
Paars = De trainingsvelden. Hier worden de buitenlessen gegeven. Hier leren de Hybrides om om te gaan met hun lichamen en om hun krachten te verbeteren. Er staat een groot hek om de velden heen en er groeien veel grote bomen die de velden van elkaar scheiden.
Oranje = Een plek waar sportlessen worden gegeven zoals basketbal, voetbal, dansen enzovoorts. Om Hybrides nog een beetje een normaal leven te geven kunnen ze in hun vrije tijd een sport naar keuze bedrijven, net zoals wij.
Lichtbruin = De overige ruimte van Hibrida. Er rijden meestal voertuigen rond. Er groeien hier en daar wat bomen en struiken, maar er is niet zo heel veel te doen.
Wit = Het centrale centrum dat uit 10 verdiepingen en een kelder bestaat:
Kelder: Strikt verboden voor Hybrides, behalve als ze een mankement hebben aan hun nieuwe lichaam. Hier wordt gekruist en als Hybrides gevaarlijk worden worden ze daar afgemaakt. Dit wordt zo goed mogelijk geheim gehouden. Hier wordt ook onderzoek gedaan.
Begane grond: Een enorme hal met veel ramen. In het midden staat een balie en het is het centrum voor iedereen.
1e etage: Het ziekenhuis waar je naartoe kunt voor gewone ziektes, kneuzingen, etc.
2e etage: De school voor Hybrides. Dit zit bijna net zo in elkaar als onze scholen, alleen hebben Hybrides woensdag, zaterdag en zondag vrij.
3e etage: Verboden voor Hybrides: kantoorruimte
4e etage: Verboden voor Hybrides: kantoorruimte
5e etage: Onder andere een bioscoop waar twee keer in de week een film draait en een modern, knus café waar bijna alles in het zwart en de lampen paars zijn.
6e etage: Verboden voor Hybrides: archief
7e etage: Verboden voor Hybrides: Hier worden de Hybrides jonger dan twee weken gehouden. Ze hebben een witte, lege kamer zonder ramen en worden goed in de gaten gehouden om te controleren of ze geen mankementen hebben.
8e etage: Hier zijn de kamers van de Hybrides. Elke Hybride heeft een eigen kamer met een badkamer met bubbelbad. Ook hebben ze een enorm raam voor hun tweepersoonsbed waar ze een geweldig uitzicht hebben.
9e etage: Nog meer kamers
10e etage: Verboden voor Hybrides: Hier worden de nog niet gekruiste jongeren gehouden. Zij mogen die verdieping niet verlaten tot ze gekruist zijn.

Regels en stuff:
-Boven je post zet je de naam van je personage, zijn/haar dier en locatie
-Elkaar niet uitmoorden zonder toestemming
-Maximaal 2 rollen p.p. van het andere geslacht
-Meer dan 15 regels schrijven in een post
-Lees de regels in deze story ook goed door


Als je mee wilt doen moet je het eens zijn met de volgende standpunten en het lijstje invullen
1) Graag langere stukken schrijven (meer dan 15 regels) en bereid zijn dit te doen. (Hier tips!)
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Rollen:
-Evalyn Gibson, 16, arend, General
-Haley Lynette Mayer, 13, blauwe gaai, LacunaCoil
-Dani Brook, 16, ocelot, Cherrychanga
-Jade Skye Woods, luipaard, 16, HurtedHeart
-Ranaela Maeve Bones, 17, Lanspuntslang, Waerloga
-Lhi Mia Tatsakhi, 15, pauw, RememberYoux
-Ava Daniels, 17, zwarte tanmuis, Ebola
-Allison Vivienne Bruce, 17, senegal galago, BatBitch
-Chloë Arabella Delevingne, 16, ree, Reyna
-Valdon 'Val' Demetri Luyn, 17, witte poolvos, Amicis
-Yuri Leith Bishop, 17, wolf, Assassin
-Aiden Samuel Dream, 18, kameleon, HurtedHeart
-Dan Shay, 17, paard, Cresseyde
-Alex Saltwater, 16, tijgerhaai, Dodge
-Billian Kaulitzion, 17, vleermuis, AroonCat
-Dorrin Raven Bruce, 17, inktvis, BatBitch V

[ bericht aangepast op 24 sep 2012 - 20:37 ]

---

yeehh

(De rest zal helemaal niet meer reageren als het topic al vol zit, hou daar wel rekening mee

---

yeehh

[En dan zijn er ook nog mensen met school - toetsen, huiswerk etc. - ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Nou, dat komt voor mij nu ook weer hoor. Ik had gisteren alleen wat meer tijd dan normaal. Don't worry. p; ]

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Lhi Mia Tatsakhi
Ik kijk op van mijn koffie als er beweging in mijn blikveld komt. Er zitten al veel meer mensen, en ik bekijk ze een voor een. Als ik ongeveer de helft heb gehad, niet heel veel, blijft mijn blik hangen op een jongen met paardenoren en hoeven. Hij bekeek mij ook. Ik bleef hem aankijken, maar na een tijdje had ik het wel gezien en liet ik mijn blik over de rest glijden. Als ik het goed had, waren er de dieren slang, inktvis, paard en de pauw dus. Volgens mij dan. Ik scande nog een keer het café, en zag toch nog iemand achterin zitten. Door de schaduwen viel het licht zo dat ik van af deze afstand niet kon zien met wat voor dier hij was gekruisd. Ik hield mijn hoofd schuin, schudde er even mee en nipte daarna weer even aan de beker. Ik zuchtte. Ongemakkelijk streek ik even over de veren achter me, maar herstelde me daarna weer als de sadistische Lhi. Ik besloot maar naar de inktvisjongen en Rani te lopen. Haar kende ik bij naam, aangezien we bijde al een tijdje uit de cel waren, maar dan was ook alles gezegd. Ik plofte neer op een stoel. 'Hai.' zei ik, terwijl mijn blik van de een naar de ander schoot. 'Ik ben Lhi.' Ik zette de koffie op de tafel en keek weer naar de twee. Er schoot van alles door mijn hoofd: hoe lang waren ze al uit hun cel? Ik sloeg mijn staart in en ging scheef op de stoel zitten. Ik draaide mijn hoofd om en streek de uitstekende veren plat. Ik likte over mijn lippen en nam weer een slok van de koffie. Ik keek weer naar de jongen in de schaduwen. Het frustreerde me dat ik de kruising niet goed kon zien. Ineens kwam er een schel geluidje uit mijn mond en ik sloeg mijn hand er voor. Ik ben een pauw, tuurlijk, maar dat ik geen controle over mezelf had op zulke momenten was raar. Ik haalde een hand door mijn haar.

[ bericht aangepast op 25 sep 2012 - 13:59 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

[Rememberyoux, dat zijn 11 regels en 15 is echt het minimum, graag langere posts dus]

---

yeehh

[okay, ik pas het nog even aan ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Rani Maeve Bones | Lanspuntslang |Café (5e etage)

‘Jij bent een slang neem ik aan? Weet je ook wat voor soort? Wil je trouwens misschien iets drinken? Ik lust wel iets. Ik voel me zo droog… Waarschijnlijk neem ik vanavond een bad,’ ratelde Dorrin. Als ik zo naar de snelheid van zijn woorden luisterde, zou ik zeggen dat hij zenuwachtig was. De blik in zijn ogen was echter vooral argwanend, maar niet op mij gericht – hij leek niet erg van drukte te houden.
‘Ja, een lanspuntslang. Geen zorgen, ik bijt niet. Die armen lijken me best wel handig, dan kan je alles tegelijk doen. Moet je wel gaten in je shirts knippen,’ dacht ik hardop. Hmm. Dat was zeker een nadeel, shirts met gaten.
Ik had best zin om iets te drinken te halen, bij voorkeur appelsap, maar voor ik hem dat kon vertellen kwam er een ander meisje bijzitten.
‘Hai,’ zei ze, ‘ik ben Lhi.’
Ik kende haar wel van gezicht, maar haar naam hoorde ik vrijwel voor het eerst. Het was niet moeilijk te raden met welk dier ze gekruist was, aangezien de pauwenstaart nogal opviel. Ze was een opvallende verschijning, want haar haren hadden dezelfde lichtblauwe kleur als haar ogen en de veren op haar handen.
Hoewel ik me eigenlijk ergerde aan de onderbreking die haar aanwezigheid vormde, glimlachte ik toch even. ‘Rani.’ Het zou vast een beetje raar overkomen om nu te zeggen dat ik wel wat drinken wilde, dus hield ik mijn mond over Dorrins voorstel. Dat zou tot volgende keer moeten wachten.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Dorrin Raven Bruce, 17, Inktvis, Vijfde etage
‘Ja, een lanspuntslang. Geen zorgen, ik bijt niet. Die armen lijken me best wel handig, dan kan je alles tegelijk doen. Moet je wel gaten in je shirts knippen,’ Hoorde ik Rani zeggen.
‘Ik denk het ook ja.’ Ik was er al achter gekomen dat twee armen per mouw niet bepaald lekker zat, en ik wiebelde er even moeilijk mee. Ik wilde het het liefste kapot scheuren, want het zat echt heel strak, maar zag van dat idee af. Het zou nooit lukken terwijl ik ín mijn shirt zat, en het uittrekken wilde ik ook niet. Mensen zouden naar mijn lichaam kijken, en daar was ik als de dood voor. Misschien zou ik het zelf per ongeluk helemaal tot aan de onderkant doorscheuren, en dan zou ik shirtloos een heleboel mensen moeten passeren. Nee, ik liet het liever nog even zo zitten.
Op dat moment voegde een meisje zich bij ons. Ze stelde zich voor als Lhi. Nu werd het me toch een beetje druk, en bovendien zat ze voor mijn zicht op de andere mensen, wat me onrustig maakte.
Zij kon zelf kennelijk ook niet stilzitten, want ze was constant in beweging, en keek de hele tijd naar een jongen die helemaal alleen achterin het café zat. Ongemakkelijk wiebelde ik een beetje heen en weer op mijn stoel, en schoof mijn stoel wat verder naar achteren, waarna ik tegen de leuning ging hangen om maar zo ver mogelijk verwijderd te zijn van al die mensen. ‘Wie is die jongen naar wie je zo zit te staren?’ Vroeg ik, waarna ik me bedacht dat ik me nog ik helemaal niet had voorgesteld. ‘Dorrin, trouwens.’

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Lhi Mia Tatsakhi, pauw, 5e verdieping
'Rani.' zei ze kort. Mijn blik ging automatisch naar de jongen die naast haar zat. Hij wiebelt heen en weer op zijn stoel en schoof hem wat achteruit. Wat had hij nou weer? Hij keek steeds achter me en ik begreep waarschijnlijk waar hij mee zat. Ik sloeg onverschillig de enorme staart in en ga ietwat oncomfortabel in de stoel zitten. 'Wie is die jongen naar wie je zo zit te staren?' vroeg hij. 'Dorrin, trouwens.' werd er nog snel aan toegevoegd. Ik keek bedachtzaam en bedacht wat voor antwoord ik zou geven. Ik was zo iemand die dat altijd deed, ik wilde niet irritant overkomen of iets dergelijks. 'Ik weet het eerlijkgezegd niet. Ik wil zeg maar weten welke dieren allemaal zijn gekruisd, alleen het licht valt zo dat dat bij hem moeilijk te zien is.' zei ik, waarna ik mijn blik weer achterin het café richtte, om vervolgens weer naar Rani en Dorrin te kijken. Ik sloeg mijn benen over elkaar. Ik moest moeite doen om geen sadistische opmerking te maken, want ik dacht dat ze dat niet goed zou vallen. Ik snapte eigenlijk ook niet echt waarom ik hier was gaan zitten, ik hield niet eens van mensen. Maar ja, deze hybrides waren alles behalve menselijk. Ik begon weer met mijn handen over de veren te strijken, een irritante gewoonte. Ik keek van de koffie weer naar de twee. 'Jullie ook wat drinken?' vroeg ik dan maar. Ik had verder niet zo veel te doen, en ik zat ook niet echt te springen om over mijn verleden te praten. Zuchtend wreef ik even met mijn handen onder mijn ogen. Die witte strepen zouden niet weggaan.

[ bericht aangepast op 25 sep 2012 - 15:56 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Rani Maeve Bones | Lanspuntslang |Café (5e etage)

Terwijl Lhi iets zei over kruisingen leren kennen, bekeek ik haar haren opnieuw. Ze deed me denken aan Cam. Cam – Camille – was mijn kamergenote geweest in weeshuis nummer vier, waar ik op mijn elfde naartoe was gestuurd nadat het derde tehuis me onplaatsbaar had verklaard. Cam had van zichzelf lichtblond haar, maar verafschuwde het en verfde het bijna iedere maand in een andere kleur, tot grote ergernis van de leiding. Ze had het ook een tijdje in de blauwe kleur die Lhi’s haar nu had gedragen, maar was daarna overgestapt naar felroze. Helaas was het meisje drie maanden nadat ik haar had ontmoet overgeplaatst vanwege haar rebelse gedrag, en even later was ik naar mijn eerste pleeggezin gegaan. Nadat ik daar was weggestuurd omdat ik toch niet helemaal het kind was dat ze in gedachten hadden gehad, was ik naar weeshuis nummer vijf gegaan en had ik Cam nooit meer gezien. Jammer, maar ik kon niet zeggen dat ik haar miste.
‘Jullie ook wat drinken?’ Lhi’s stem liet me opschrikken uit mijn gedachten en ik besefte dat ik al een tijdje naar haar kapsel stond te staren. Straks dacht ze dat ik haar mentaal uitlachte of iets dergelijks, terwijl ik het juist mooi vond.
‘Ja, ik wilde zo wat appelsap halen,’ glimlachte ik.

---

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Dorrin Raven Bruce, 17, Inktvis, Vijfde etage

Ik was totaal niet op mijn gemak, en terwijl de meisjes wat kletsten keek ik een beetje voor me uit, terwijl ik probeerde te bedenken waar Allison zou kunnen zijn. Als ik nou wist met welk dier ze was gekruist...
Ik hoorde ze praten over drinken, en Rani die appelsap ging halen.
‘Zal ik anders met je meelopen?’ Vroeg ik voorzichtig. Dan hoefde ik tenminste niet alleen door de drukte. Ik had al zeker twee jaar niet zoveel mensen bij elkaar gezien. Sterker nog.. Ik had twee jaar lang met alleen mijn zusje op een berg gezeten, af een toe naar een dorpje beneden sneakend om wat levensmiddelen te stelen, maar alleen ’s nachts.
Opeens zoveel mensen, en dan ook nog gekruist met dieren, was echt een schok voor me.
Op mijn zusje na hield ik eigenlijk helemaal niet van gezelschap, en zelfs dat was alleen omdat ze praktisch gezien mijn tweede helft was, de enige die mijn gevoelens aanvoelde en precies wist wat ik wanneer nodig had.
Ik moest wel zeggen dat ik Rani ook erg aardig vond, maar toch kon je niemand zomaar vertrouwen. ‘Ik wil ook wel een sapje, en daarna ga ik verder met zoeken naar Allison.’
De woorden kwamen er niet zo hard uit als had gemoeten.

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Alex Saltwater, tijgerhaai, Etage 5
Ze kijken steeds naar ons! hoor ik plots in mijn gedachten.
Ik kijk op, dat was niet mijn stem? Of wel?
Weer voelde ik die verschrikkelijke druk op mijn hoofd, ik keek het cafe rond en zag inderdaad mensen aan een tafeltje naar mij kijken.
Je moet ze gewoon bijten! hoor ik de stem weer.
Ik knars met mijn tanden, was dit normaal? Ik ben maar een maand een halfe haai, een maand een hybriede dus ik had geen idee.
Ga je het nou nog doen?! hoor ik de stem weer, ik voelde iets van woede en irritatie. "Nee" zeg ik fluister ik op een boze toon, het was hard genoeg zodat ik het zelf kon horen maar niemand, behalve die met hele goede oren misschien, zou het kunnen horen.
De stem bromde wat en het woede gevoel ging weg.
Ik wierp nog een blik op de mensen aan het tafeltje, een jongen met twee armen, en twee meisjes.
Ik zou maar wat vaker uit mijn kamer moeten komen, want ik had geen idee wie ze waren en met wat ze gekruist waren.
Ik leun naar achter dieper tegen de bank aan, dieper in de schaduwen.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

[Sorry, dat ik nog niets heb kunnen schrijven. Beetje druk met school ]

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Yuri Leith Bishop, achtste etage naar buiten

Omdat ik mezelf een beetje verveel, besluit ik naar buiten te gaan. Het is koud, maar dat hindert mij maar weinig. Ik hoef geen schoenen aan, mijn voeten zijn zo genoeg bestand tegen van alles. Ik trek wel een warme jas aan, omdat niet mijn gehele bovenlichaam een vacht heeft. Ik vind mijn vacht wel prettig. Ik ben ook waarschijnlijk één van de enige die het hier leuk vind. Het is warm, je krijgt eten en alles wat je nodig hebt. Natuurlijk zijn er regels en restrictions, maar het is beter dan niets. Ik loop mijn kamer uit nadat ik mijn dikke, zwarte jas aan heb gedaan en begeef mezelf naar de lift. Ik druk wat ongeduldig op het knopje en hoop maar dat ik niemand tegen kom. Ik zit hier dan wel een tijdje, maar ik kan gewoon bijna niemand onthouden. Vooral niet nu ze per seizoen van kleur en zo veranderen.
Uiteindelijk is de lift er en stopt hij. De deuren gaan open, ik stap in en druk op het knopje voor de begane grond en de deuren sluiten zich. Ietwat ongeduldig zakt de lift met een metalig geluid, die mijn licht puntige oren opvangen. Ik haal mijn hand door mijn warrige bruine haar heen en de deuren gaan weer open. Daar loop ik door de centrale hal heen, langs de balie naar buiten. Het is inderdaad koud, maar ik merk er maar weinig van gelukkig. Op sommige plekken is de sneeuw nog niet aangetast, en ik begin door het dolle heen er door heen te rennen. Ik voel de wind door mijn haar heen, dit is pas leven! Uiteindelijk laat ik mezelf in de sneeuw ploffen en kijk ik naar boven. Ik hijg lichtjes, vanwege de inspanning van het vele rennen door de sneeuw heen. Sneeuw is iets fantastisch, iets wonderbaarlijks. Het gaat gepaart met een leuke herinnering voordat ik last kreeg van mijn geheugen.

"Mama, papa!" kraait een jongere, heel andere versie van mezelf. Andere ogen, geen vacht, andere haarkleur. Toch sta ik er maar weinig bij stil dat ik zo veranderd ben. Ik richt me op de jongen die kraait van plezier, de man en de vrouw die gelukkig toekijken hoe hun enige kind in de witte, verse sneeuw speelt. Hij heeft zijn arm om haar middel heen geslagen en haar dicht tegen zich aan gedrukt. Zij lacht naar de jongere versie van mij, die de koude sneeuw in de rondte gooit, er in gaat liggen en sneeuwengeltjes maakt en mislukte pogingen doet om sneeuwballen te maken en te gooien. Het is een kerstkaart tafreel, vooral omdat het donker word er het zacht begint te sneeuwen, op de achtergrond branden lichtjes. Er zal geen gezin gelukkiger zijn geweest dan wij op dat moment. Het stem me triest...

Waar is die tijd gebleven? Nu staar ik met trieste, felblauwe ogen voor mij uit. Waarom is het nou zo gelopen, hoe kan zoiets toch gebeuren? Het moet onmogelijk zijn! Het hoort gewoon niet! Ik bal mijn vuisten, terwijl ik helemaal geen geweldadig en agressief persoon ben. Toch zou ik mijn moeder en Nathan wel iets aan kunnen doen, hoewel het echt niet hun schuld is. Het is een fout van haar lichaam geweest, die depressie. Ik ontspan mijn handen weer, laat ze door de koude sneeuw heen gaan en teken onbewust figuurtjes er in.

---

Your make-up is terrible

Haley Lynette Mayer,Blauwe gaai-Grasveld
Haley lag in een grasveld vol met sneeuw. Ze staarde levenloos naar de donzige wolken in de lucht. De donzige wolkjes doen haar denken aan een zacht bed. Andere wolken deden haar aan voorwerpen denken. Met haar hand tekende ze in de lucht voorwerpen. 'Waarom probeer je niet te vliegen?' Zei een stemmetje in haar hoofd. 'Waarom wel? Ik mag niet vliegen,' Zei ze hardop. 'Je hebt niet voor niets vleugels gekregen!' Zei de stem zeurig. 'Dat zijn jouw vleugels Lilly, niet de mijne. En we mogen hier niet vliegen,' Haley knipperde met haar ogen en stopte met tekenen in de lucht. 'Lilly?' Vroeg Haley met een nieuwsgierige toon. 'Ja?' Kreeg ze als antwoord.
'Je hebt me eigenlijk nooit verteld hoe jij hier kwam en wat er allemaal gebeurde,' Haley voelde een stilte in haar hoofd. De stilte in haar hoofd die ze had voordat ze een hybrid werd en Lilly erbij kwam. 'Ik werd gevangen genomen, terwijl ik eten zocht. Voor de rest herinner ik me niets,''Oohh,' Haley pakte een dood blaadje die ze vond in de sneeuw en hielt het voor haar neus.
'Ik heb de meeste tijd van mijn leven in een weeshuis gewoond. Ik rende weg om mijn ouders en broer te vinden. Iedereen zegt dat ze dood zijn, maar dat zijn ze niet. Deze mensen dachten dat ik hulpeloos was,' Vertelde ze Lilly.
Haley heeft altijd geloofd dat haar ouders en broer nog leven. Ze waren volgens haar zogenaamd dood gegaan bij een auto ongeluk.'Ik ben 100% zeker dat die van mij niet leven! Maar jullie mensen zijn anders dan wij,'
Zei Lilly.'Ja, dat is waar..' Zei Haley dromerig

[ bericht aangepast op 26 sep 2012 - 17:00 ]

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor